Ken Follett - Trzeci Bliźniak

Chwilami zastanawiał się, czy nie ma czasami rozdwojenia jaźni. Może był jakiś inny Steven, który wcielał się w niego, gwałcił kobiety, a potem znikał. W takim przypadku nie zdawałby sobie po prostu sprawy, co robi. Przypomniało mu się, że nigdy nie potrafił odtworzyć w pamięci kilkunastu sekund bójki z Tipem Hendricksem. I chciał wbić palce w mózg Prosiaka Butchera. Czy te wszystkie rzeczy robiło jego alter ego!

Nie potrafił w to uwierzyć. Musiało istnieć jakieś inne wytłumaczenie.

Jedynym promykiem nadziei było tajemnicze pokrewieństwo z Dennisem Pinkerem. Pinker miał takie samo DNA jak Steve. Coś się za tym kryło. A jedyną osobą, która mogła wyjaśnić tę zagadkę, była Jeannie Ferrami.

Dzieci zniknęły w swoich domach, a słońce schowało się za budynkami po drugiej stronie ulicy. Tuż przed szóstą na parking pięćdziesiąt jardów dalej zajechał czerwony mercedes i wysiadła z niego Jeannie. W pierwszej chwili nie zauważyła Steve'a. Otworzyła bagażnik, wyjęła z niego wielką czarną torbę na śmieci, po czym zamknęła samochód i ruszyła chodnikiem w jego stronę. Miała na sobie elegancką czarną garsonkę, ale wydawała się jakaś znużona i stawiała z trudem kroki. Steve'owi zrobiło się jej żal. Zastanawiał się, co ją tak zgnębiło. Była jednak piękna jak marzenie i obserwując ją poczuł, jak szybciej bije mu serce.

Kiedy podeszła bliżej, wstał, uśmiechnął się i zrobił krok w jej stronę.

Spojrzała na niego i na jej twarzy pojawiło się przerażenie.

Otworzyła usta i głośno krzyknęła.

Steve stanął jak wryty w miejscu.

– Co się stało, Jeannie? – zapytał skonsternowany.

– Odejdź ode mnie! – wrzasnęła. – Nie dotykaj mnie! Zaraz dzwonię po policję!

Steve podniósł w górę ręce.

– Oczywiście, co tylko sobie życzysz. Nie mam zamiaru cię dotykać, okay? Co w ciebie wstąpiło?

Przez frontowe drzwi domu Jeannie wyszedł jej sąsiad, starszy czarny mężczyzna w koszuli w kratę i krawacie. Steve domyślił się, że zajmuje mieszkanie na parterze.

– Wszystko w porządku, Jeannie? – zapytał. – Wydawało mi się, że słyszałem jakieś krzyki.

To ja, panie Oliver – odparła drżącym głosem. – Ten drań zaatakował mnie dziś po południu w moim samochodzie.

– Zaatakował cię? – zdziwił się Steve. – Nigdy bym tego nie zrobił!

Ty sukinsynu, zrobiłeś to dwie godziny temu.

Steve poczuł, że traci cierpliwość. Miał już dosyć tych bezsensownych oskarżeń.

– Co ty chrzanisz, nie byłem w Filadelfii od paru lat!

– Ten młody dżentelmen siedział na murku przed domem od jakichś dwóch godzin, Jeannie – wtrącił pan Oliver. – Nie mógł być w Filadelfii dzisiaj po południu.

Jeannie posłała sąsiadowi oburzone spojrzenie, jakby posądzała go o kłamstwo.

Steve zauważył, że nie ma rajstop; jej gołe nogi nie pasowały do eleganckiej garsonki. Miała poza tym lekko spuchnięty i zaczerwieniony policzek. Przeszła mu złość. Ktoś ją zaatakował. Chciał ją objąć i pocieszyć. To, że się go bała, jeszcze bardziej zasmuciło Steve'a.

– Uderzył cię! – powiedział. – Sukinsyn.

Wyraz twarzy Jeannie zmienił się. Zniknęło z niej przerażenie.

– Siedzi tutaj od dwóch godzin? – zapytała sąsiada.

Pan Oliver wzruszył ramionami.

– Od godziny i czterdziestu, może pięćdziesięciu minut.

– Jest pan pewien?

– Jeśli dwie godziny temu był w Filadelfii, musiałby tu wrócić concordem.

Jeannie przyjrzała się uważnie Steve'owi.

– To musiał być Dennis – mruknęła.

Podszedł do niej bliżej. Nie cofnęła się. Podniósł rękę i dotknął palcami jej spuchniętego policzka.

– Biedactwo – szepnął.

– Myślałam, że to ty – odparła i łzy napłynęły jej do oczu.

Wziął ją w ramiona. Jej ciało powoli się odprężyło i w końcu ufnie się o niego oparła. Pogładził ją po głowie, wsunął palce między ciemne fale włosów i zamknął oczy, rozmyślając o tym, jaka jest silna i smukła. Założę się, że Dennis też nieźle oberwał, pomyślał. Mam taką nadzieję.

Pan Oliver dyskretnie zakaszlał.

– Macie może ochotę na filiżankę kawy?

Jeannie odsunęła się od Steve'a.

– Nie, dziękuję – odparła. – Przede wszystkim chcę zdjąć z siebie to ubranie.

Na jej twarzy wciąż malowało się napięcie, ale wyglądała przez to jeszcze bardziej czarująco. Zaczynam kochać tę kobietę, pomyślał Steve. Nie chodzi tylko o to, że pragnę się z nią przespać, chociaż o to również. Chcę, żeby była moim przyjacielem. Chcę z nią oglądać telewizję, chodzić do supermarketu i dawać syrop na łyżce, kiedy jest przeziębiona. Chcę oglądać, jak myje zęby, zakłada dżinsy i smaruje masłem grzankę. Chcę, żeby pytała mnie, czy pasuje jej pomarańczowa szminka, czy powinna kupić maszynkę do golenia i o której godzinie wrócę do domu.

Zastanawiał się, czy będzie miał odwagę, żeby jej o tym powiedzieć.

Jeannie weszła po schodkach na werandę i dotknęła ręką klamki. Steve zawahał się. Chciał za nią iść, ale czekał, aż go zaprosi.

Obejrzała się na progu.

– No chodź – poprosiła.

Wspiął się za nią po schodach i wszedł do salonu. Jeannie położyła czarną plastikową torbę na dywaniku, ściągnęła z nóg półbuty i ku jego zdziwieniu wyrzuciła je do kuchennego kosza na śmieci.

– Nigdy już nie włożę tego zafajdanego ubrania – stwierdziła z gniewem. Zdjęła żakiet, wyrzuciła go, a potem na oczach spoglądającego z niedowierzaniem Steve'a rozpięła bluzkę i ją również cisnęła do kosza.

Miała na sobie prosty czarny stanik. Z pewnością nie zdejmie stanika w mojej obecności, pomyślał. Ale ona sięgnęła do tyłu, rozpięła go i wyrzuciła do śmieci. Miała jędrne niewielkie piersi z wyraźnymi brązowymi brodawkami. Na ramieniu, w miejscu, gdzie wcisnęło się jej w skórę zbyt mocne ramiączko, widniało niewielkie zaczerwienienie. Steve'owi zaschło w gardle.

Jeannie rozpięła zamek błyskawiczny spódnicy i pozwoliła jej opaść na podłogę. Steve gapił się na nią z otwartymi ustami. Miała silne ramiona, śliczne piersi, płaski brzuch i długie kształtne nogi. Zdjęła czarne majteczki, zwinęła je w kłębek razem ze spódnicą i wcisnęła do śmieci. Między jej nogami zobaczył wijące się gęsto włosy łonowe.

Przez chwilę spoglądała na niego nieobecnym wzrokiem, tak jakby nie bardzo wiedziała, co tutaj robi.

– Muszę wziąć prysznic – oznajmiła wreszcie, po czym przedefilowała nago tuż obok niego. Steve wbił wzrok w jej plecy, sycąc zmysły szczegółami łopatek, wąskiej talii, zaokrąglonych bioder i mięśni nóg. Była piękna aż do bólu.

Weszła do łazienki. Chwilę później usłyszał szum płynącej wody.

– Jezu – szepnął, siadając na czarnej kanapie. Co to miało znaczyć? Czy to był jakiś sprawdzian? Co chciała mu dać do zrozumienia?

Uśmiechnął się. Miała cudowne ciało: silne, smukłe i proporcjonalnie zbudowane. Bez względu na to, co się wydarzy, nigdy nie zapomni tego, jak wyglądała.

Myła się bardzo długo. Zdał sobie sprawę, że w całym zamieszaniu nie powtórzył jej najnowszych wiadomości. W końcu woda przestała płynąć. Minutę później Jeannie wróciła do pokoju w dużym różowym szlafroku kąpielowym, z przylepionymi do głowy mokrymi włosami.

– Czy mi się śniło, czy rzeczywiście się przed tobą rozebrałam? – zapytała, siadając obok niego na kanapie.

– To nie był sen – odparł. – Wyrzuciłaś swoje ubranie do śmieci.

– Mój Boże, nie wiem, co we mnie wstąpiło.