Lisa Gardner - Druga Córka

Zacisnęła usta z dezaprobatą.

– Naprawdę jesteś z FBI?

– Tak.

– Naprawdę masz artretyzm? Zacisnął szczęki.

– Tak.

To ją zaciekawiło.

– Im to nie przeszkadza?

– Wywiązuję się z obowiązków.

– Ale są przecież egzaminy…

– Zdałem.

– Czy inni agenci nie boją się współpracy z kimś, kto…

– Lubię myśleć, że moja olśniewająca osobowość liczy się dla nich bardziej.

Przewróciła oczami.

– Więc czym się zajmujesz?

– Eleganckimi przestępstwami.

– Czyli oszustwami finansowymi, bankowymi, praniem brudnych pieniędzy?

– Mniej więcej. Sam urok.

– Rozumiem. – Spojrzała na niego chłodno. Wydało mu się, że widzi w jej oczach instynkt mordercy. – A ta historia, że byłeś policjantem i dostałeś artretyzmu… to bajeczka, żeby zyskać moje współczucie i łatwiej mną manipulować?

– Musiałem cię skłonić, żebyś pozwoliła sobie pomóc…

– Dlaczego nie powiedziałeś prawdy? Czy w FBI tego nie wolno?

– Owszem. Właśnie o to chodzi. Pochyliła się ku niemu.

– A ten detektyw Chenney? Też jest z FBI?

– Tak.

– A to przedstawienie w moim pokoju? Zbieranie dowodów, pytania, na które musiałam odpowiadać…

– Dowody są w laboratorium, informacje w aktach. To prawdziwe dochodzenie. Chcę ci pomóc.

Omal nie roześmiała się mu prosto w twarz.

– Więc powiedz, co robiłeś w moim domu. Wykrztuś to wreszcie.

Ugryzł kawałek pizzy. Sięgnął po kubek.

– Prowadzę śledztwo w sprawie doktora Williama Sheffielda – oznajmił. Miał nadzieję, że Melanie nie jest już lojalna wobec człowieka, który ją zdradził. – Kłopoty z hazardem sprawiły, że zaciągnął pożyczki z bardzo wątpliwych źródeł i obudził nasze zainteresowanie.

Przyjrzała mu się podejrzliwie.

– Więc dlaczego przyczepiliście się do mnie?

– Bo coś cię z nim łączyło. Nie wiedziałem, jak wyglądają wasze stosunki. Potem wyszłaś z domu z facetem z zupełnie innej bajki.

– Myślałeś, że mu oddaję długi za Williama? Daj spokój. Nie podałabym mu szklanki wody na pustyni.

– Oczywiście.

Wyprostowała się. Uznał, że pierwszą rundę zakończył zwycięstwem, bo gniew zniknął z jej twarzy. Była zdezorientowana, niespokojna, ale już nie wściekła.

– Skoro śledziłeś Williama, dlaczego wplątałeś się w moją sprawę?

– Sądzę, że twoje życie jest w niebezpieczeństwie.

– Sądzę, że masz rację. Ale dlaczego?

– Zacząłem badać sprawę Russella Lee Holmesa. Z czystej ciekawości złożyłem także zamówienie na akta Meagan Stokes. Nie dostałem jeszcze wszystkich dokumentów, ale z samych artykułów w gazetach wynika, że bardzo wiele pytań pozostało bez odpowiedzi. Na przykład, czy wiedziałaś, że Russell Lee nigdy nie został skazany za zamordowanie Meagan Stokes?

– Co?

– Przyznał się tylko do sześciu morderstw pierwszego stopnia. Policja nigdy nie oskarżyła go o siódme, ponieważ nie istniały żadne fizyczne dowody, łączące go z tą zbrodnią. Twój brat ma rację: ten konik, strzęp materiału… Wtedy ich nie znaleziono. Więc skąd pochodzą? Kto przechowuje przez dwadzieścia pięć lat zabawkę zamordowanego dziecka?

Jej oczy stały się wielkie i okrągłe.

– Myślisz, że mordercą Meagan Stokes jest ktoś inny?

– Może tak, może nie. – Wzruszył ramionami. Dźgnięcie bólu zmusiło go do przygarbienia się. – W sprawie Meagan była mowa o żądaniu okupu. A przecież w przypadku pozostałych ofiar Russell Lee nie chciał żadnych pieniędzy. To do niego nie pasuje. W jaki sposób analfabeta może napisać taki list? Już tylko to świadczy, że to nie on, a przynajmniej że ktoś mu pomagał. Miał jakiegoś wspólnika. Może jakiegoś znajomego rodziny Stokesów, który dobrze znał jej rozkład dnia.

– Myślisz, że ktoś z mojej rodziny pomógł mu porwać i zamordować Meagan?

– Myślę, że dwadzieścia pięć lat temu wydarzyła się zbrodnia, której nie popełnił Russell Lee.

Przez chwilę wyglądała tak, jakby chciała go uderzyć. Potem chyba się przestraszyła. Wzięła kubek z napojem i pociągnęła długi łyk. Ręce wyraźnie się jej trzęsły.

David wstał i sprzątnął pudełko po pizzy. Kiedy wrócił, Melanie już się opanowała. Była blada, ale uniosła głowę, a oczy błyszczały jej uporem.

– W takim razie, agencie, proszę mi przedstawić swoją teorię. Chciałabym wiedzieć, co się tu dzieje.

Proszę bardzo, to mógł jej powiedzieć.

– Dwadzieścia pięć lat temu coś się stało z Meagan Stokes. I był w to wplątany nie tylko Russell Lee Holmes. To dlatego policja nigdy nie znalazła dowodów rzeczowych. To dlatego zabawka i strzęp sukienki Meagan znalazły się w twoim pokoju. A w to, co się wydarzyło, była wplątana twoja rodzina i przyjaciele. Trzymają to w tajemnicy od dwudziestu pięciu lat. Wysłali Russella Lee Holmesa na krzesło elektryczne i żyli sobie spokojnie dalej. Ale teraz pojawił się ktoś nowy. Ktoś, kto nagle pomieszał im szyki. Zadzwonił do Larry’ego Diggera z wiadomością, że wreszcie może znaleźć dziecko Russella Lee Holmesa. Ułożył ołtarzyk w twoim pokoju, sugerując ci, że zajęłaś miejsce Meagan. I wysyła listy.

– Jakie listy?

Zawahał się. Zupełnie zapomniał, że Melanie o tym nie wie.

– Twój ojciec… dostał pewien list.

– Kiedy?

– Na przyjęciu. Kiedy miałaś migrenę. Podsłuchałem jego rozmowę z Jamiem O’Donnellem. Twój ojciec powiedział, że ktoś mu zostawił wiadomość w samochodzie. Zawierała to samo, co usłyszał Digger: „Dostajesz to, na co zasługujesz”.

Melanie przyglądała się mu z powątpiewaniem.

– Twój ojciec wiedział także, że Larry Digger przyjechał do miasta – ciągnął David. – Wspomniał o tym O’Donnellowi, który odparł, że jakaś Annie dostaje głuche telefony. Jak ci się wydaje, co to za Annie?

– Ann Margaret? Myślisz, że chodzi o Ann Margaret?

– Jest z Teksasu, jak oni wszyscy. Więc już wiemy, że twój ojciec coś wie, O’Donnell coś wie i Ann Margaret też. Kto jeszcze pochodzi z Teksasu i wspominał coś o liście?

William – szepnęła.

– Sama widzisz. Zostaje twój brat i matka. Brat na widok ołtarza był tak samo wstrząśnięty, jak ty. Ale twoja matka… Nie zachowuje się inaczej niż zwykle?

Melanie westchnęła. David uznał to za potwierdzenie.

– Wczoraj… przyszła do domu prawie o północy. Powiedziała, że była w barze i że mnie kocha. Ale… widziałam, że coś ją strasznie zdenerwowało. Mówiła z takim napięciem, jakby bardzo jej zależało na tym, żebym wiedziała, co do mnie czuje. Wiesz, tak można by się zachowywać, gdyby się oczekiwało jakiegoś nieszczęścia. Wielkiego nieszczęścia.

Skinął głową.

– A zatem oto teoria numer jeden: z Meagan Stokes wydarzyło się coś, o czym nie wiemy. Prawdopodobnie twoja rodzina miała z tym coś wspólnego i ktoś się o tym dowiedział. Ta osoba teraz straszy twoich bliskich, pokazuje im, że ma ich w garści. A to nas prowadzi do teorii numer dwa. – Zamilkł na chwilę. – I tutaj ty wchodzisz do gry. Jeśli dwadzieścia pięć lat temu coś się wydarzyło, ty o tym wiesz.

– Przecież nie pamiętam… Wypadło mi dziewięć lat…

– Otóż to. Larry Digger nie potrafił samodzielnie znaleźć żony Russella Lee Holmesa, ale zakładał, że mu pomożesz. Jeśli przyjmiemy, że jesteś dzieckiem Russella Lee, pomyśl tylko, co może się kryć w twoich wspomnieniach. Z pewnością ktoś uważa, że wiesz coś ważnego. Stąd te pachnące świeczki i przedmioty, które miały wyzwolić reakcję…