Harlan Coben: Krótka piłka

– Słuchaj, człowieku, nie mam pojęcia, dlaczego mój numer jest w jej kalendarzyku. Nie znam jej. Nigdy nie rozmawiałem z nią przez telefon.

– Numeru pańskiego telefonu nie ma w książce telefonicznej. Zgadza się, panie Richwood?

– Taak.

– Niedawno się pan tu wprowadził. Telefon podłączono… kiedy, dwa tygodnie temu?

– Trzy – powiedziała Wanda.

Teraz obejmowała się ramionami, jakby było jej zimno.

– Trzy – powtórzył Roland Dimonte. – Więc skąd Valerie miała pański numer, Duane? Jak to się stało, że nieznana panu kobieta miała w swoim kalendarzyku pański nowiutki, zastrzeżony numer telefonu?

– Nie mam pojęcia.

Roland zmienił minę ze sceptycznej na pełną niedowierzania. Przez następną godzinę przyciskał Duane’a, lecz ten trzymał się swojej wersji. Twierdził, że nigdy jej nie spotkał. Wcale jej nie znał. Nigdy z nią nie rozmawiał. Nie miał pojęcia, w jaki sposób zdobyła numer jego telefonu. Myron obserwował go w milczeniu. Okulary nie pozwalały nic wyczytać z oczu Duane’a, lecz zdradzała go mowa ciała. Wandę również.

W końcu Roland Dimonte wstał z gniewnym westchnieniem.

– Krinsky?

Notesik podniósł głowę.

– Zabieramy się stąd w cholerę.

Notesik zamknął notatnik i dołączył do partnera.

– Jeszcze tu wrócę – warknął Dimonte. Potem rzucił w przestrzeń: – Słyszysz mnie, Bolitar?

– Jeszcze tu wrócisz – powiedział Myron.

– Możesz być tego pewien, dupku.

– Nie zamierzasz nas ostrzec, żebyśmy nie opuszczali miasta? Uwielbiam, kiedy gliniarze to robią.

Dimonte wycelował w niego wskazujący palec. Nacisnął wyimaginowany spust. Potem razem z Notesikiem zniknęli za drzwiami.

Przez kilka minut nikt się nie odzywał. Myron miał już przerwać milczenie, gdy Duane zaczął się śmiać.

– Naprawdę mu pokazałeś, Myron. Zrobiłeś z niego kompletnego dupka.

– Duane, musimy…

– Jestem zmęczony, Myron. – Udał, że ziewa. – Naprawdę muszę się trochę przespać.

– Musimy o tym porozmawiać.

– O czym?

Myron tylko na niego spojrzał.

– Przedziwny zbieg okoliczności, no nie? – zauważył Duane.

Myron spojrzał na Wandę. Odwróciła wzrok, wciąż obejmując się ramionami.

– Duane, jeśli masz jakieś kłopoty…

– Hej, opowiedz mi o reklamie – przerwał mu chłopak. – Jak wyszła?

– Dobrze.

Duane uśmiechnął się.

– Jak wyglądałem?

– Zbyt przystojny. Będę musiał odganiać producentów filmowych.

Duane roześmiał się. O wiele za głośno. Wanda się nie śmiała. Myron też nie. Duane znowu udał, że ziewa, przeciągnął się i wstał.

– Naprawdę muszę się przespać – powiedział. – Jutro mam ważny mecz. Nie mogę się dekoncentrować.

Odprowadził Myrona do drzwi. Wanda nie ruszyła się ze swojego miejsca przy wejściu do kuchni. W końcu napotkała spojrzenie Myrona.

– Do widzenia – powiedziała.

Myron zjechał windą na dół i podszedł do swojego samochodu. Mandat tkwił między szybą a wycieraczką. Wyjął go i ruszył.

Trzy przecznice dalej zauważył tego samego szaroniebieskiego cadillaca z kanarkowo żółtym dachem.

Yuppieville.

Czternaste piętro budynku Lock-Horne Investements amp; Securities kojarzyło się Myronowi ze średniowieczną fortecą. Rozległa przestrzeń w środku, otoczona grubym murem biur, w których mieściły się przedstawicielstwa wielkich firm. Na otwartej przestrzeni kłębiły się setki ludzi, głównie młodych mężczyzn, żołnierzy, których łatwo można poświęcić i zastąpić. Ich pozornie bezkresne, niespokojne morze zdawało się zlewać z jednolicie szarymi wykładzinami, identycznymi biurkami i obrotowymi fotelami, terminalami komputerowymi, telefonami i faksami. Tak jak żołnierze, oni również nosili uniformy: białe koszule zapinane na guziki, szelki, jaskrawe krawaty ściskające tętnice szyjne, marynarki zawieszane na oparciach jednakowych foteli na kółkach. Słychać było głośne okrzyki, wrzaski, dzwonki, a nawet coś w rodzaju rzężenia. Wszyscy byli w ruchu. Jakby rozpierzchali się w panice pod nieustannym atakiem wroga.

Była to jedna z ostatnich fortec prawdziwych yuppies, w której człowiek mógł do woli praktykować religię lat osiemdziesiątych, wielbiąc zysk, zysk za wszelką cenę, bez żadnych zahamowań. I bez hipokryzji. Doradcy inwestycyjni nie mają pomagać światu. Nie służą ludzkości i nie robią tego, co jest dobre dla wszystkich. Ich zadanie jest jasne, proste i wyraźnie określone. Mają robić pieniądze. Kropka.

Win zajmował spore narożne biuro z widokiem na park i Pięćdziesiątą Drugą Ulicę. Najlepszy widok dla najlepszego pracownika firmy. Myron zapukał.

– Wejść! – zawołał Win.

Siedział na podłodze, w pozycji lotosu, z uduchowioną miną, ułożywszy równe kółka z kciuków i wskazujących palców obu dłoni. Medytował. Robił to codziennie. Zazwyczaj kilka razy w ciągu dnia.

Jednak tak samo jak wszystko, co dotyczyło Wina, również te chwile jego kontemplacji były odrobinę niekonwencjonalne. Po pierwsze, medytując, miał otwarte oczy, podczas gdy większość ludzi zamyka je podczas ćwiczeń. Po drugie, nie wyobrażał sobie idyllicznych obrazów wodospadów czy jelonków w lesie. Wolał oglądać przy tym własnoręcznie nakręcone filmy wideo, ukazujące Wina oraz całą armię jego przyjaciółek w szponach namiętności.

Myron skrzywił się.

– Mógłbyś to wyłączyć?

– Lisa Goldstein – powiedział Win, wskazując na wzgórek podskakującego na ekranie ciała.

– Z pewnością czarująca.

– Nie sądzę, żebyś ją znał.

– Trudno powiedzieć – rzekł Myron. – Nawet nie jestem pewien, gdzie właściwie jest jej twarz.

– Śliczna dziewczyna. Żydówka, wiesz?

– Lisa Goldstein? Żartujesz.

Win uśmiechnął się. Jednym płynnym ruchem rozprostował nogi i wstał. Zgasił telewizor, nacisnął przycisk „eject” i wepchnął kasetę z powrotem do pudełka z napisem L.G. Schował kasetę do dębowej szafy, na półkę z literą „G”. W szafce było już wiele takich kaset.

– Chyba zdajesz sobie sprawę z tego – rzekł Myron – że jesteś kompletnie porąbany.

Win zamknął szafką na klucz. Uosobienie dyskrecji.

– Każdy mężczyzna powinien mieć jakieś zainteresowania.

– Jesteś zamiłowanym golfiarzem. Mistrzem sztuk walki. Oto zainteresowania. A to jest zboczenie. Hobby a zboczenie. Nie widzisz różnicy?

– Prawimy morały – zauważył Win. – Jak miło.

Myron nie zareagował. Rozmawiali już o tym wiele razy, od kiedy razem rozpoczęli studia w Duke. Ta rozmowa nigdy do niczego nie prowadziła.

Gabinet Wina był klasyczną siedzibą typowego WASP-a. Obrazy, przedstawiające polowanie na lisa, wisiały na wykładanych drewnianą boazerią ścianach. Ciemny burgund skórzanych obić foteli doskonale harmonizował z głęboką zielenią dywanu. Zabytkowy drewniany globus stał obok dębowego biurka, które mogłoby pełnić rolę boiska do squasha. Całość dawała efekt – bynajmniej nie subtelny – który można było podsumować dwoma słowami: gruba forsa.

Myron usiadł w obitym skórą fotelu.

– Masz trochę czasu?

– Oczywiście.

Win otworzył drzwiczki stojącego za biurkiem barku, ukazując niewielką zamrażarkę. Wyjął zimny napój Yoo-Hoo i rzucił go Myronowi. Ten zgodnie z instrukcją („Wstrząśnij! Jest świetny!”) potrząsnął kartonem, podczas gdy Win mieszał dla siebie wytrawne martini.

Myron najpierw opowiedział Winowi o wizycie policji w mieszkaniu Duane’a Richwooda. Przyjaciel wysłuchał go z nieprzeniknioną miną, pozwalając sobie na przełomy uśmieszek tylko wtedy, gdy usłyszał, że Dimonte nazwał go „psychotycznym yuppie”. Potem Myron powiedział mu o szaroniebieskim cadillacu. Win wyprostował się i splótł palce. Słuchał, nie przerywając. Kiedy Myron skończył, Win wstał z fotela i wziął kij do golfa.