Harlan Coben - Krótka piłka

– Cześć, Myron!

– Cześć, Ned. Siadaj.

Słysząc ton jego głosu, Ned przestał się uśmiechać.

– Hej, chyba nic złego nie stało się Duane’owi, co?

– Nie.

Ned jeszcze nie zemdlał, ale już był bliski paniki.

– Nie odniósł jakiejś kontuzji?

– Nie, z Duane’em wszystko w porządku.

– Świetnie. – Uśmiech powrócił na jego wargi. Takiego twardziela nie da się rozłożyć na łopatki. – Ten wczorajszy mecz… był fantastyczny. Po prostu fantastyczny, Myronie. Mówię ci, ten jego nagły powrót formy… Wszyscy tylko o tym mówią. Dał wspaniały pokaz. Wspaniały. Nie da się tego nazwać inaczej. O mało się nie posikałem.

– Uhm. Siadaj, Ned.

– Jasne.

Ned usiadł. Myron miał nadzieję, że nie poplami mu fotela.

– Zostało jeszcze tylko kilka godzin, Myronie. To będzie wielki dzień. Sobotnie półfinały. Wielki tłum na żywo, ogromna widownia. Myślisz, że Duane ma szansę w pojedynku z Craigiem? Dziennikarze są innego zdania.

Thomas Craig, uważany za drugą rakietę tego turnieju, dysponujący zabójczym serwem i wolejem, był obecnie w szczytowej formie.

– Owszem – rzekł Myron. – Myślę, że ma szansę.

W oczach Neda pojawił się radosny błysk.

– Ou! Gdyby zdołał wygrać…

Zamilkł, potrząsnął głową i uśmiechnął się.

– Ned?

Spojrzał na Myrona szeroko otwartymi oczami.

– Tak?

– Jak dobrze znałeś Valerie Simpson?

Ned zawahał się. Błysk w jego oczach przygasł.

– Ja?

Myron skinął głową.

– Chyba trochę.

– Tylko trochę?

– Taak. – Błysnął zębami w nerwowym uśmiechu, starając się utrzymać go na ustach. – A bo co?

– Słyszałem coś innego.

– Och?

– Słyszałem, że to ty podpisałeś z nią umowę na reklamowanie Nike’a. I zajmowałeś się jej rozliczeniami.

Ned niespokojnie wiercił się na krześle.

– Taak, chyba tak.

– A zatem musiałeś znać ją całkiem dobrze.

– Może i tak. Dlaczego o to pytasz, Myronie? O co chodzi?

– Ufasz mi, Ned?

– Bezgranicznie, Myronie Przecież wiesz. Jednak to dla mnie bolesny temat. Rozumiesz to?

– Mówisz o jej śmierci i w ogóle?

Ned skrzywił się, jakby ugryzł cytrynę.

– Nie – powiedział. – Mówię o jej przerwanej karierze. Była pierwszą osobą, z którą podpisałem kontrakt na reklamowanie Nike’a. Myślałem, że to wyniesie mnie na szczyt. Zamiast tego straciłem pięć lat. To była klęska.

Następny pan Wrażliwy.

– Kiedy jej odbiło – ciągnął Ned – zgadnij, kto okazał się winny? No już, zgaduj.

Myron sądził, że to retoryczne pytanie, lecz Ned najwyraźniej czekał na odpowiedź. W końcu Myron rzekł:

– Czyżbyś to był ty, Ned?

– Cholerna racja, ja. Spadłem na dno. To była kompletna klapa. Musiałem z trudem piąć się z powrotem na szczyt. Wszystko przez Valerie i jej załamanie nerwowe. Nie zrozum mnie źle, Myronie. Teraz nieźle sobie radzę… Odpukać w niemalowane drewno.

Postukał knykciami w biurko. Myron również. Ned nie wyczuł sarkazmu.

– Znałeś Alexandra Crossa? – zapytał Myron.

Ned gwałtownie uniósł brwi.

– Hej, o co ci właściwie chodzi?

– Zaufaj mi, Ned.

– Ufam ci, Myronie, ale to trochę…

– To proste pytanie: czy znałeś Alexandra Crossa?

– Może spotkałem go kiedyś, nie pamiętam. Przez Valerie, oczywiście. Byli jakby parą.

– A ty i Valerie?

– Co ja i Valerie?

– Czy wy byliście parą?

Zaprotestował, podnosząc rękę.

– Hej, daj spokój. Posłuchaj, Myron, lubię cię, naprawdę cię lubię. Jesteś porządny gość. Taka szczera dusza jak ja…

– Nie, Ned, ty nie jesteś szczery. Wciskasz mi kit. Znałeś Alexandra Crossa. A nawet byłeś w klubie tenisowym „Old Oaks” tamtej nocy, kiedy go zamordowano.

Ned otworzył usta, ale nie wydobył z nich żadnego dźwięku. Zdołał tylko przecząco pokręcić głową.

– Patrz. – Myron wstał i podał mu spis gości. – Podkreślone na żółto. E. Tunwell. Edward, czyli Ned.

Ned spojrzał na kartkę, podniósł głowę i znowu ją opuścił.

– To było tak dawno temu – powiedział. – Co to ma wspólnego z tym wszystkim?

– Dlaczego mnie okłamujesz?

– Nie okłamuję cię.

– Ty coś ukrywasz, Ned.

– Nie, nic podobnego.

Myron zmierzył go wzrokiem. Ned umknął spojrzeniem w bok, szukając i nie znajdując bezpiecznego miejsca.

– Posłuchaj, Myronie, to nie jest tak, jak sądzisz.

– Ja nic nie sądzę. Spałeś z nią?

– Nie! – Ned w końcu spojrzał na niego i nie odwrócił wzroku. – Ta przeklęta plotka o mało nie złamała mi kariery. Parszywe kłamstwo, które rozpowszechniał ten oślizgły drań, Menansi. To nieprawda, Myronie, przysięgam.

– Pavel Menansi rozpowiadał coś takiego?

Ned kiwnął głową.

– On jest chorym sukinsynem.

– Był.

– Co?

– Pavel Menansi nie żyje. Ktoś zabił go zeszłej nocy. Strzałem w pierś. W podobny sposób, jak zabito Valerie. – Myron odczekał chwilę, po czym wycelował palec w Neda. – Gdzie byłeś zeszłej nocy?

Oczy Neda zmieniły się w dwie piłki golfowe.

– Chyba nie myślisz…

Myron wzruszył ramionami.

– Jeśli nie masz nic do ukrycia…

– Nie mam!

– To powiedz mi, co się wtedy stało.

– Nic się nie stało.

– Czego mi nie mówisz, Ned?

– To nic takiego. Przysięgam…

Myron westchnął.

– Przyznałeś, że Valerie Simpson bardzo negatywnie wpłynęła na twoją karierę. Wyznałeś, że to dla ciebie wciąż „bolesny temat”. Wspomniałeś mi również, że Pavel Menansi rozpowszechniał plotki o tobie. A nawet nazwałeś go, zacytuję: „chorym sukinsynem”.

– Hej, daj spokój, Myronie, tak tylko powiedziałem. – Ned próbował obrócić to w żart, ale Myron nie uśmiechnął się. – Nie miałem niczego złego na myśli.

– Może tak, a może nie. Zastanawiam się jednak, jak twoi zwierzchnicy z Nike’a zareagują na taką nieoczekiwaną popularność.

Uśmiech pozostał na ustach Neda, ale teraz bardziej przypominał grymas.

– Słuchaj, chyba nie mówisz poważnie. Nie możesz rozpowszechniać takich plotek.

– A co, mnie też zabijesz?

– Nikogo nie zabiłem! – wrzasnął Ned.

Myron udał przestrach.

– Sam nie wiem…

– Posłuchaj, no dobrze, Valerie wyszła ze mną na zewnątrz tamtego wieczoru, nic poza tym. Pocałowaliśmy się, ale nic więcej, przysięgam.

– Oo, zaczekaj chwilkę – rzekł Myron. – Od początku. Byłeś na przyjęciu.

Ned przesunął się na samą krawędź krzesła i mówił coraz szybciej.

– W porządku, byłem na tym przyjęciu, i co z tego? Valerie też tam była. Przyszliśmy razem. Była bardzo podekscytowana, ponieważ Alexander zamierzał ogłosić ich zaręczyny. A kiedy stchórzył, ona strasznie się wściekła.

– Dlaczego stchórzył?

– Przez ojca. To on kazał Alexandrowi odwołać zaręczyny.

– Senator Cross?

– Uhm.

– Dlaczego? – zapytał Myron.

– Skąd mam to wiedzieć, do diabła? Valerie powiedziała mi, że ten facet to kutas. Nienawidziła go. A kiedy Alexander ugiął się przed nim, dostała szału. Chciała się zemścić. Odpłacić mu.

– A ty byłeś pod ręką?

Ned pstryknął palcami.

– No właśnie. Byłem pod ręką. To wszystko. To nie była moja wina, Myronie. Znalazłem się w niewłaściwym miejscu w nieodpowiednim czasie. Rozumiesz to, prawda?

– A więc wyszliście we dwoje na zewnątrz – zachęcił go Myron.