Harlan Coben - Krótka piłka

– Nikogo nie zawołasz. Nie ruszysz się stąd, dopóki nie zrobisz mi dobrze.

– Taa – dodał czarny. – Mnie też. Zdziro.

– Posłuchajcie, biorę dodatkową opłatę za świńskie gadki.

Siatkowa Koszulka spojrzał na nią z niedowierzaniem.

– Co powiedziałaś?

– Za świńskie gadki jest dodatkowa opłata.

– Dodatkowa opłata! – wykrzyknął Siatkowa Koszulka. Był wściekły. – Może to cię zdziwi, ty głupia kurwo, ale żyjemy w USA. W kraju wolnych i odważnych ludzi. Mogę mówić, co mi się żywnie podoba, zdziro! A może nie słyszałaś o wolności słowa?

Prawdziwy legalista, pomyślał Myron. Miło zobaczyć człowieka, który z takim zapałem broni pierwszej poprawki do konstytucji.

– Słuchajcie – powiedziała dziewczyna. – Cena wynosi dwanaście dolarów za pięć minut, dwadzieścia dolarów za dziesięć. Plus napiwek. Tyle się płaci.

– A może – zaproponował Siatkowa Koszulka – zatańczysz na nas obu jednocześnie.

– Co?

– Na przykład zatańczysz na mnie, ale popieścisz jego. Jak ci się to podoba, świnio?

– Taa – wtrącił czarnoskóry. – Świnio.

– Słuchajcie, chłopaki, nie ma rabatów – powiedziała tancerka. – Chcecie, to zawołam drugą dziewczynę. Dobrze się wami zajmiemy.

Myron wszedł w ich pole widzenia.

– Może ja?

Zdrętwieli.

– O rany – powiedział Myron. – Obaj jesteście tacy Przystojni. Po prostu nie mogę się zdecydować.

Siatkowa Koszulka spojrzał na swojego kompana. Ten na niego. Myron zwrócił się do dziewczyny.

– Podoba ci się któryś z nich?

Przecząco potrząsnęła głową.

– Zatem ja zajmę się tym. – Myron wskazał na Siatkową Koszulkę. – Podobam mu się. Poznaję to po sterczących sutkach.

– Hej, co on tu robi? – spytał czarnoskóry.

Siatkowa Koszulka posłał mu ostrzegawcze spojrzenie.

– Chciałem powiedzieć, co to za facet?

Myron pokiwał głową.

– Szybka reakcja. Błyskotliwa.

– Czego pan chce? – zapytał Siatkowa Koszulka.

– Prawdę mówiąc, skłamałem.

– Co takiego?

– Mówiąc, po czym poznaję, że ci się podobam. Nie tylko po sterczących sutkach, chociaż są tego tak widocznym, aczkolwiek paskudnym, dowodem.

– O czym pan gada, do cholery?

– Jeździsz za mną od dwóch dni, oto co cię zdradziło. Następnym razem spróbuj metody cichego wielbiciela. Przysyłaj mi anonimowo kwiaty. Ładne kartki z życzeniami. Takie rzeczy.

– Chodź, Jim – zwrócił się Siatkowa Koszulka do kompana. – Ten facet to świr. Wynośmy się stąd.

– Nie chcecie, żebym zatańczyła? – spytała dziewczyna.

– Nie. Musimy iść.

– Ktoś musi zapłacić za mój czas – powiedziała tancerka. – Inaczej kierownik weźmie mnie za dupę.

– Spadaj, zdziro. Albo cię zdzielę.

– O, jaki odważny – skomentował Myron.

– Posłuchaj pan, nic do pana nie mam. Zejdź mi pan z drogi.

– Może ja dla was zatańczę?

– Jesteś stuknięty.

– Mogę zaproponować specjalną taryfę – obiecał Myron.

Siatkowa Koszulka zacisnął pięści. Kazano mu śledzić Myrona, a nie dać się zdemaskować i sprowokować do bójki.

– Chodź, Jim.

– Dlaczego mnie śledziliście? – zapytał Myron.

– Nie wiem, o czym pan mówi.

– Czy to ze względu na moje wielkie niebieskie oczy? Wyraziste rysy twarzy? Kształtny tyłeczek? Przy okazji, co sądzicie o tych spodniach? Nie są zbyt obcisłe, prawda?

– Pedał.

Wyminęli go.

– Powiecie mi, dla kogo pracujecie, a ja obiecuję, że nie wydam was szefowi.

Szli w kierunku wyjścia.

– Obiecuję! – zawołał Myron.

Nawet nie zwolnili kroku. Następny dzień, następny przyjaciel. Myron miał dar zjednywania sobie ludzi.

Wyszedł za nimi na ulicę. Siatkowa Koszulka i Jim pośpiesznie oddalali się na zachód.

Win wyłonił się z cienia po drugiej stronie ulicy.

– Tędy – powiedział.

Poszli skrótem przez boczną uliczkę i przybyli na parking przed Siatkową Koszulką i Jimem. Samochody parkowały pod gołym niebem. Dozorca siedział w budce, oglądając powtórkę Roseanne w maleńkim czarno-białym telewizorku. Win pokazał Myronowi cadillaca. Schowali się za zaparkowanym dwa rzędy dalej oldsmobilem i czekali.

Siatkowa Koszulka i Jim pojawili się przy budce. Wciąż oglądali się za siebie. Jim panikował:

– W jaki sposób on nas znalazł, Lee? Co?

– Nie mam pojęcia.

– I co teraz zrobimy?

– Nic. Zmienimy samochody. Spróbujemy znowu.

– Masz drugi samochód, Lee?

– Nie – odrzekł Siatkowa Koszulka. – Wynajmiemy jakiś.

Zapłacili, otrzymali rachunek i kluczyki. Siatkowa Koszulka uparł się, że sam wyprowadzi samochód.

– To powinno być zabawne – stwierdził Win.

Tamci podeszli do cadillaca i Siatkowa Koszulka wetknął kluczyk do zamka. Zamarł, wybałuszył oczy i zaczął wrzeszczeć.

– O kurwa! Ja pierdolę!

Myron i Win wyszli z cienia.

– Co za wyrażenia – rzekł karcąco Myron.

Siatkowa Koszulka z niedowierzaniem spoglądał na swój samochód. Win wywiercił otwór pod zamkiem, żeby włamać się do środka. Rzadko stosował tę metodę, gdyż był zwolennikiem czystej roboty, ale tym razem wcale mu na tym nie zależało. W trakcie borowania kilkakrotnie „omsknęła” mu się wiertarka, pozostawiając długie zadrapania na obu drzwiczkach po stronie kierowcy.

– Ty! – wrzasnął Siatkowa Koszulka. Wycelował palec w Myrona, czerwony i bliski apopleksji. – Ty!

Win rzekł do Myrona:

– Jaki bogaty słownik!

– Owszem, a akcent po prostu wprawia mnie w euforię.

– Ty! – ryczał Siatkowa Koszulka. – Ty tak załatwiłeś mój samochód?!

– To nie on – powiedział Win. – To ja. I pozwól, że ci powiem, iż miałeś wyjątkowo dobrze utrzymaną tapicerkę… Okropnie się czułem, kiedy polewałem te zamszowe fotele syropem klonowym.

Siatkowej Koszulce oczy wyszły z orbit. Zajrzał do środka, pomacał ręką i krzyknął. Ogłuszająco. Wrzeszczał tak potwornie, że dozorca parkingu o mało nie oderwał oczu od ekranu telewizora.

Myron spojrzał na Wina.

– Syrop klonowy?

– Wyprodukowany przez „Chatę z Bali”.

– Ja zawsze wolałem ten „Ciotki Jemimy” – rzekł Myron.

– Każdy ma swoje upodobania.

– Znalazłeś coś w wozie?

– Niewiele – odparł Win. – W schowku na rękawiczki było kilka kwitów parkingowych.

Podał je Myronowi. Ten szybko przejrzał kwity.

– No cóż – rzekł do tamtych dwóch. – Dla kogo pracujecie?

Siatkowa Koszulka ruszył w ich kierunku.

– Mój samochód! – bełkotał, czerwony jak burak. – Ty…! Mój samochód! Mój samochód!

Win westchnął.

– Czy naprawdę musimy tego słuchać? To zaczyna być nudne.

– Ty skurwielu! Ty… – Siatkowa Koszulka znów zacisnął pięści. Z krzywym uśmiechem podchodził do Wina. Pod każdym względem był to nieprzyjemny uśmiech. – Zaraz rozkwaszę ci tę pieprzoną facjatę, chłoptasiu.

Win spojrzał na Myrona.

– Chłoptasiu?

Myron wzruszył ramionami.

Jim trzymał się tuż za Siatkową Koszulką. Myron widział, że żaden z tych dwóch nie ma broni. Niewykluczone, że mieli noże, ale tym się nie przejmował.

Siatkowa Koszulka znalazł się pół metra od Wina. Nic zaskakującego. Źli faceci zawsze nacierali na Wina. Był prawie piętnaście centymetrów niższy od Myrona i siedemnaście kilo lżejszy. Co więcej, Win wyglądał jak bogaty zdechlak, który z trudem potrafi skinąć palcem na lokaja – jednym słowem, idealny worek treningowy dla agresywnego napastnika.