Harlan Coben: Nie mów nikomu

Ta opowieść kończy się teraz, cztery dni po śmierci Hoyta Parkera i Griffina Scope’a. Jest późno. Bardzo późno. Leżę w łóżku z Elizabeth, patrząc, jak jej piersi unoszą się i opadają we śnie. Patrzę na nią przez cały czas. Prawie nie zamykam oczu. Moje sny się zmieniły w perwersyjny sposób. Teraz w nich ją tracę – ona nie żyje, a ja jestem sam. Dlatego wciąż ją obejmuję. Przytulam ją i ściskam. Ona mnie też. Z czasem może nam to przejdzie.

Jakby czując na sobie mój wzrok, Elizabeth obraca się na bok. Uśmiecham się do niej. Odpowiada mi uśmiechem i moje serce szybuje w obłokach. Przypominam sobie tamten dzień nad jeziorem. Pamiętam, jak leżeliśmy na tratwie. I przypominam sobie, że wtedy postanowiłem powiedzieć jej prawdę.

– Musimy porozmawiać – mówię.

– Nie sądzę.

– Nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic, Elizabeth. To z tego powodu powstało całe zamieszanie. Gdybyśmy mówili sobie o wszystkim… – Nie dokończyłem.

Ona kiwa głową. I nagle zrozumiałem, że wie. Zawsze wiedziała.

– Twój ojciec – powiedziałem – zawsze sądził, że to ty zabiłaś Brandona Scope’a.

– Tak mu powiedziałam.

– A przecież… – zamilkłem. Po chwili zacząłem mówić: – Kiedy w samochodzie powiedziałem mu, że ty nie zabiłaś Brandona, czy myślisz, że zrozumiał, co naprawdę się stało?

– Nie wiem – odparła Elizabeth. – Chcę sądzić, że tak.

– I poświęcił się dla nas.

– Albo nie chciał pozwolić, żebyś ty to zrobił. A może umarł, wciąż myśląc, że to ja zabiłam Brandona Scope’a. Nigdy się tego nie dowiemy. I nie ma to żadnego znaczenia.

Popatrzyliśmy po sobie.

– Wiedziałaś – wykrztusiłem i ciężar spadł mi z piersi. – Od początku. Ty…

Uciszyła mnie, przykładając palec do moich ust.

– Wszystko w porządku.

– To dla mnie schowałaś to wszystko w skrytce depozytowej.

– Chciałam cię zabezpieczyć.

– Zrobiłem to w samoobronie – powiedziałem, przypominając sobie ciężar rewolweru podskakującego w mojej dłoni, gdy pociągnąłem za spust.

– Wiem – zarzuciła mi ręce na szyję i przyciągnęła do siebie. – Wiem.

To ja byłem w naszym domu wtedy, kiedy przed ośmioma laty włamał się tam Brandon Scope. Leżałem sam w łóżku, kiedy zakradł się z nożem do naszej sypialni. Odepchnąłem go. Chwyciłem trzydziestkęósemkę ojca. Znowu rzucił się na mnie. Strzeliłem i zabiłem go. A potem wpadłem w panikę i uciekłem. Usiłowałem zebrać myśli, znaleźć jakieś wyjście. Kiedy doszedłem do siebie i wróciłem do domu, ciało zniknęło. Broń też. Chciałem powiedzieć o tym Elizabeth. Zamierzałem zrobić to nad jeziorem. A jednak nie powiedziałem o tym ani słowa. Dopiero teraz.

Jak już mówiłem, gdybym od początku wyznał prawdę…

Elizabeth przyciąga mnie do siebie.

– Jestem tutaj – szepcze.

Tutaj. Przy mnie. Chwilę potrwa, zanim oswoję się z tą myślą. Lecz tak się stanie. Przytuleni, powoli zapadniemy w sen. A jutro rano obudzimy się razem. I pojutrze. To jej twarz będę widział każdego ranka, kiedy otworzę oczy. I jej głos usłyszę po przebudzeniu. Wiedziałem, że nigdy nie przestanę się tym cieszyć.