Harlan Coben - Najczarniejszy strach

Zaczekali. Minęły dwie minuty.

– Środkowa winda – poinformowała Esperanza. – Wsiedli wszyscy troje.

– Ktoś z nimi jedzie?

– Nie… zaraz. Cholera, wsiadają dwaj biznesmeni.

Myron zamknął oczy i zaklął.

– Zadanie dla ciebie – powiedział Win.

Myronowi strach ścisnął serce. Windą wjeżdżali niewinni ludzie. Świadkowie. Przemoc była nieunikniona.

– Tak? – spytał.

– Chwileczkę – odezwała się Esperanza. – Granitowy zagrodził im drogę. Chyba kazał im zaczekać na drugą windę.

– Ochrona tip-top – rzekł Win. – Dobrze, że nie mamy do czynienia z amatorami.

– W porządku. W środku tylko troje – poinformowała Esperanza.

Myronowi wyraźnie ulżyło.

– Winda się zamyka… już.

Myron nacisnął guzik „góra”. Win wyjął czterdziestkęczwórkę. Myron wyciągnął glocka. Straszny ciężar pistoletu, który trzymał przy udzie, pokrzepiał. Czekali. Myron nie spuszczał z oka korytarza. Nikogo. Liczył, że szczęście ich nie opuści. Puls mu przyśpieszył. Zaschło w ustach. Nagle zrobiło się cieplej.

Światełko nad środkową windą zadzwoniło. Win, znów w swoim żywiole, z miną bliską błogostanu poruszył brwiami i powiedział:

– Akcja!

Myron napiął mięśnie, lekko się pochylił. Szum windy ucichł i po chwili drzwi zaczęły się rozsuwać. Win nie czekał. Zanim otwarły się na szerokość stopy, już był w środku i wbijał rewolwer w ucho Granitowego. Myron zrobił to samo z drugim ochroniarzem.

– Kłopoty z miodem w uszach, Grover? – spytał Win głosem aktora z telewizyjnej reklamy. – Smith-wesson to załatwi!

Susan Lex już otwierała usta, ale uciszył ją przyłożeniem palca do warg i łagodnym „ciii”, a potem obszukał i rozbroił szefa jej ochrony. Myron zajął się drugim gorylem.

– Ależ proszę, bardzo proszę – zachęcił Win Grovera, odbijając jego ostre jak sztylet spojrzenie – niech pan zrobi gwałtowny ruch.

Granitowy ani drgnął.

Win cofnął się. Myron przytrzymał nogą zamykające się drzwi windy i wymierzył glocka w Susan Lex.

– Pani pójdzie ze mną – powiedział.

– A może przedtem mi oddasz? – zagadnął Grover.

Myron wpatrzył się w niego.

– Śmiało. – Grover rozłożył ręce. – Uderz mnie w brzuch. No dalej, walnij mnie z całej siły.

– Pardon moi – wtrącił Win. – Czy pańskie zaproszenie obejmuje moją osobę?

Grover spojrzał na niego jak na smakowitą tartinkę.

– Słyszałem, że jest pan niezły – odparł.

– „Niezły”. – Win przeniósł wzrok na Myrona. – Monsieur Grover słyszał, że jestem „niezły”.

– Win – ostrzegł Myron.

Cios kolanem w krocze był tak silny, że wbił Granitowemu jądra aż do żołądka. Ochroniarz złożył się bezgłośnie jak kiepska „ręka” w partii pokera.

– Zaraz, powiedział pan: „w brzuch”? – spytał Win, marszcząc brwi. – Muszę popracować nad celnością. Być może ma pan rację. Może istotnie jestem tylko „niezły”.

Win kopnął go w głowę podbiciem stopy. Klęczący z dłońmi wciśniętymi między nogi Grover przewrócił się jak kręgiel. Drugi ochroniarz uniósł pod spojrzeniem Wina ręce i prędko wycofał się do kąta.

– Przekaże pan kolegom, że jestem „niezły”? – spytał Win.

Ochroniarz skinął głową.

– Wystarczy – rzekł Myron.

– Melduj, Zorra – powiedział Win do komórki.

– Stoją jak słupy, przystojniaku.

– W takim razie wjedź na górę. Pomożesz sprzątnąć.

– Sprzątnąć?! Zorra leci, pędzi.

Win zaśmiał się.

– Wystarczy – powtórzył Myron. Nie dostał odpowiedzi, ale na nią nie liczył. – Idziemy.

Wziął pod rękę Susan Lex i wyciągnął ją na klatkę schodową. Zobaczył, że z dołu nadbiega w podskokach Zorra. W szpilkach! Musiał zostawić dwóch nieuzbrojonych ludzi na pastwę jego i Wina. Zgroza. Ale nie miał wyboru.

– Musi mi pani pomóc – zwrócił się do Susan Lex, mocno trzymając ją za łokieć.

Spojrzała na niego hardo, z dumnie uniesioną głową.

– Przyrzekam, że wszystko zostanie między nami – ciągnął. – Nie mam interesu w szkodzeniu pani i pani rodzinie. Ale zawiezie mnie pani do Dennisa.

– A jeżeli odmówię?

Myron spojrzał na nią wymownie.

– Zrobi mi pan krzywdę? – spytała.

– Dopiero co pobiłem niewinnego człowieka.

– Kobietę też pan pobije?

– Nie chciałbym być oskarżony o seksizm.

Choć nie zmieniła wyzywającej miny, to w przeciwieństwie do Chase’a Laytona wiedziała, na czym świat stoi.

– Zdaje pan sobie sprawę, jaką władzą dysponuję.

– Tak.

– A więc wie pan, co pana czeka po wszystkim?

– Nie dbam o to. Porwano trzynastoletniego chłopca.

Niemal się uśmiechnęła.

– A powiedział pan, że wymaga on przeszczepu szpiku kostnego.

– Nie mam czasu na tłumaczenia.

– Mój brat nie ma z tym nic wspólnego.

– Słyszę to od początku.

– Bo to prawda.

– Więc proszę o dowody.

W rysach Susan Lex zaszła zmiana, jej napięta twarz rozluźniła się i zagościł na niej dziwny spokój.

– Dobrze. Jedźmy – powiedziała.

Kierując się jej wskazówkami, dojechał FDR Drive do Harlem River Drive i skierował ponownie na północ autostradą nr 684. Gdy znaleźli się w Connecticut, na drogach zrobiło się znacznie spokojniej. Lasy zgęstniały. Zabudowa się przerzedziła. Ruch zmalał niemal do zera.

– Dojeżdżamy – oznajmiła Susan Lex. – Chcę poznać prawdę.

– Mówię prawdę.

– No dobrze… Ale jak pan zamierza się z tego wykręcić?

– Z czego?

– Zabije mnie pan?

– Nie.

– Przecież pana dopadnę. W najlepszym razie podam do sądu.

– Już powiedziałem: nie dbam o to. Ale mam coś w zanadrzu.

– Tak?

– Ocali mnie Dennis.

– Jakim cudem?

– Jeżeli jest porywaczem Siej Ziarno…

– Nie jest.

– …albo ma z nim coś wspólnego, to porwanie pani wyda się przy tym błahostką.

– A jeżeli nim nie jest?

Myron wzruszył ramionami.

– To przynajmniej dowiem się, co chce pani ukryć przed światem. Zawrzyjmy umowę. Ja nie powiem, co zobaczyłem, a pani zostawi mnie w spokoju.

– Mogę też pana zabić.

– Nie wierzę w to.

– Nie?

– Pani nie jest zabójczynią. Zresztą byłoby z tym za dużo zachodu. Pozostawiłbym dowody. Chroni mnie Win. W sumie skórka za wyprawkę.

– Zobaczymy – odparła Susan Lex, ale nie sztywno. – Proszę skręcić tam.

Wskazała w lewo na gruntową drogę, która wyrosła jak spod ziemi. Pięćdziesiąt metrów dalej była portiernia. Kiedy Myron zatrzymał się przy niej, Susan Lex pochyliła się i uśmiechnęła do strażnika. Dał znak, żeby wjechali za bramę. Nie było tu żadnych napisów, żadnych znaków, nic. Sceneria przywodziła na myśl obóz wojskowy.

Za bramą gruntowa droga zmieniała się w brukowaną. Nowy czarno-szary bruk wyglądał jak po ulewie. Po obu stronach tłoczyły się jak gapie na defiladzie drzewa. Kiedy droga się zwęziła, a drzewa zbliżyły do siebie, Myron skręcił w lewo i przejechał przez bramę z kutego żelaza strzeżoną przez dwa kamienne sokoły.

– Gdzie jesteśmy? – spytał.

Susan Lex nie odpowiedziała.

Dwór zdawał się rozpychać zieleń, torując sobie drogę łokciami. Jego biała klasyczna fasada w stylu georgiańskim była nadmiernie okazała. Neoklasyczne okna, pilastry, frymuśne przyczółki, rzeźbione balkony, ceglane naroża i mury z prawdziwego kamienia zdobiły zielone wici bluszczu. A w samym środku idealnie symetrycznej budowli znajdowały się wielkie dwuskrzydłe drzwi.