David Baldacci - Na ratunek

Buchanan spojrzał na Johnsona i McNamarę, ludzi, których tak łatwo pozyskał dziesięć lat temu. Obaj patrzyli na niego z mieszaniną szoku i złości. W ciągu ostatniego tygodnia Buchanan spotkał się z każdym ze swych „podopiecznych”, i wyjaśnił im, co się dzieje. Jeśli chcą przetrwać, to muszą poprzeć każde jego kłamstwo. Jaki mieli wybór? Mieli też dalej wspierać sprawy Buchanana i nie dostaną od niego za to ani centa. Ich wysiłki okażą się naprawdę „charytatywne”. Jednak jest Bóg.

Buchanan ufał Wardowi, który przyjął to wszystko lepiej, niż się Danny spodziewał, i choć nie brał udziału w działaniach Buchanana, to postanowił stanąć za przyjacielem. Były większe zbrodnie do ukarania.

– Czy to wszystko jest prawdą, panie Buchanan?

– Tak, proszę pana – potwierdził Buchanan z miną świętego.

Thornhill siedział bez ruchu. Wyglądał jak skazaniec, samotnie zmierzający do komory gazowej; był mieszaniną goryczy, trwogi i niewiary. Jasne było, że Buchanan dobił targu. Politycy poprą jego wersję, widział to w twarzach Johnsona i McNamary. W jaki sposób mógłby zaatakować ich twierdzenia, nie ujawniając własnego udziału? Przecież nie mógł wyskoczyć i powiedzieć: „To nie tak było. Buchanan już wcześniej ich przekupił. Ja tylko go na tym złapałem i użyłem go do własnych celów”. To była jego pięta achillesowa, a nigdy na to nie wpadł. Żaba i skorpion, ale wyglądało, że skorpion przeżyje.

– I co pan zrobił? – zapytał Ward.

– Natychmiast poszedłem do ludzi z listy, włącznie z senatorami Johnsonem i McNamarą, i powiadomiłem ich o tym. Przepraszam, że nie zdążyłem wtajemniczyć na czas i pana, panie przewodniczący, ale absolutna poufność była najważniejsza. Wspólnie postanowiliśmy zbudować swego rodzaju zasadzkę. Miałem udawać, że współpracuję z planem CIA, a ludzie będący obiektami moich działań też udawali, że należą do planu. Wtedy, gdy CIA zbierało materiał do szantażu, ja w tajemnicy gromadziłem materiały przeciw CIA. Kiedy doszliśmy do wniosku, że mamy dość silne dowody, postanowiliśmy zgłosić się do FBI z tym, co mieliśmy.

Ward zdjął okulary i kołysał je przed twarzą.

– To cholernie ryzykowne przedsięwzięcie, panie Buchanan. Wie pan, czy ta operacja szantażu była oficjalnie usankcjonowana przez CIA?

– Było oczywiste, że to prywatne dzieło jednego z jej urzędników. – Buchanan pokiwał głową.

– Co było potem?

– Zebrałem dowody, ale wtedy moja współpracowniczka, Faith Lockhart, nieświadoma tych działań, zaczęła mnie podejrzewać. Wydaje mi się, że myślała, że naprawdę jestem zamieszany w szantaż, bo oczywiście nie wtajemniczałem jej w te moje działania. Zgłosiła się do FBI, a Biuro zarządziło dochodzenie. Dowiedział się o tym ten człowiek z CIA i zorganizował zamach na życie pani Lockhart. Szczęśliwie udało jej się uciec, ale zginął agent FBI.

Na te słowa w całym pokoju zaszumiało jak w ulu. Ward uważnie patrzył na Buchanana.

– Chce pan powiedzieć, że pracownik CIA jest odpowiedzialny za zabójstwo agenta FBI?

– Tak – potwierdził Buchanan. – Zginęło jeszcze kilkoro innych osób, włącznie – Buchanan na chwilę odwrócił wzrok, usta mu zadrżały – z Faith Lockhart. To spowodowało moją obecność tutaj. Żeby nie dopuścić do dalszych morderstw.

– Kto jest tym człowiekiem, panie Buchanan? – powiedział Ward z całą ciekawością i nonszalancją, jakie potrafił udać.

Buchanan odwrócił się i wskazał wprost na Roberta Thornhilla.

– Zastępca dyrektora do spraw operacji, Robert Thornhill.

Thornhill zerwał się z krzesła, wymachując gniewnie pięścią i krzycząc:

– To jest cholerne kłamstwo! To wszystko jest cyrkiem, bezwstydnym przedstawieniem, jakiego nigdy nie widziałem podczas wszystkich lat pracy dla rządu. Wezwaliście mnie tutaj pod fałszywym pretekstem, a następnie zmusiliście do wysłuchania absurdalnych, nienawistnych oskarżeń ze strony tego człowieka. Oni, oni byli tej nocy w moim domu. Ten cały Buchanan i ten drugi! – Thornhill gniewnie wskazał na Lee. – Ten człowiek przyłożył mi pistolet do głowy. Straszyli mnie tą samą szaloną historią. Twierdzili, że mają dowody tego nonsensu, ale kiedy powiedziałem, że blefują, uciekli. Domagam się, aby natychmiast kazał ich pan aresztować. Mam zamiar ich oskarżyć. A teraz, proszę wybaczyć, ale mam inne obowiązki.

Thornhill starał się przejść obok Lee, ale prywatny detektyw wstał i zablokował mu drogę. Thornhill spojrzał na Warda.

– Panie przewodniczący, jeżeli natychmiast pan czegoś nie zrobi, będę zmuszony wezwać policję. Wątpię, żeby w takim wypadku dobrze pan wypadł w wieczornych wiadomościach.

– Mam dowody na wszystko, co powiedziałem – oświadczył Buchanan.

– Co?! – krzyknął Thornhill. – Może tę głupią taśmę, którą straszyliście mnie w nocy? Jeśli ją macie pokażcie ją. Ale i tak, cokolwiek na niej jest, jest sfałszowane.

Buchanan otworzył teczkę leżącą przed nim na stole. Wyjął z niej nie kasetę magnetofonową, lecz kasetę wideo, i podał ją asystentowi Warda.

Wszyscy obecni w pokoju z zapartym tchem patrzyli, jak inny asystent przewiózł telewizor z podłączonym odtwarzaczem do rogu pokoju, gdzie wszyscy mogli widzieć ekran. Asystent wziął taśmę i wsunął do odtwarzacza, włączył urządzenie i cofnął się. W absolutnej ciszy wszyscy wpatrywali się w ekran.

Lee i Buchanan wychodzili właśnie z gabinetu Buchanana. Następnie Thornhill siedział za biurkiem, sięgał po telefon, zastanawiał się przez chwilę i wyjmował z szuflady inny telefon. Niespokojnie mówił do słuchawki. Jego rozmowa z poprzedniej nocy została odtworzona przed całą salą. Jego schemat szantażu, zabójstwo agenta FBI, rozkaz zabicia Buchanana i Lee Adamsa. Wreszcie wyraz triumfu na jego twarzy, gdy odkładał słuchawkę. Wyraz ten pozostawał w jaskrawym kontraście z tym, jak teraz wyglądał Robert Thornhill.

Ekran znowu poczerniał, ale Thornhill wciąż się w niego gapił z otwartymi ustami. Poruszał wargami, ale nie wypowiadał żadnych słów. Jego aktówka z bardzo ważnymi dokumentami upadła na podłogę, kompletnie zapomniana.

Ward zastukał piórem w mikrofon i wpatrywał się w Thornhilla. W wyrazie twarzy senatora była nuta satysfakcji, ale nie ona dominowała: dominowało przerażenie. Ward wyglądał, jakby to, co właśnie zobaczył, przyprawiało go o mdłości.

– Wydaje mi się, że skoro przyznał pan, iż ci ludzie byli w pańskim domu ostatniej nocy, to nie będzie pan teraz twierdził, że ten dowód jest sfałszowany, panie Thornhill – powiedział.

Danny Buchanan usiadł spokojnie za stołem. Na jego twarzy widać było ulgę zmieszaną ze smutkiem oraz wielkie zmęczenie. On też najwyraźniej miał dość.

Lee uważnie obserwował Thornhilla. Drugie zadanie, jakie wykonał poprzedniego wieczoru w rezydencji Thornhilla, było względnie proste. Technologia, którą wykorzystał, była taka sama, jakiej użył Thornhill do obserwacji domu Kena Newmana: PLC. Był to bezprzewodowy system z 2,4-giga-hercowym przekaźnikiem, ukrytą kamerą i anteną zainstalowaną w urządzeniu, które wyglądało tak jak czujnik dymu w gabinecie Thornhilla, i naprawdę było czujnikiem dymu, ale jednocześnie służyło do podglądania. Było zasilane z domowej sieci elektrycznej i dawało jasny, ostry sygnał wideo i audio wszystkiego, co było w jego zasięgu. Thornhill nie dopuścił do tego, by można było podsłuchać jego rozmowę poza domem, ale nie przyszło mu do głowy, że swego rodzaju miniaturowy koń trojański znajdował się wewnątrz jego domu.