David Baldacci - Na ratunek

– Przepraszani, zapomniałem o pistolecie. – Lee spojrzał w kierunku bramki bezpieczeństwa. – Dobra, na pewno ustawią ludzi przy bramkach. Przejdźmy osobno i bądź spokojna. Nie jesteś ani trochę podobna do Faith Lockhart.

Faith cały czas czuła serce w gardle, ale przeszli bez przeszkód. Kiedy minęli monitory z informacjami o lotach, Lee wypatrzył ich bramkę.

– My tędy – powiedział.

Faith skinęła głową, starając się zapamiętać, jak są rozmieszczone bramki. Odlot do San Francisco był wystarczająco blisko, żeby z łatwością się tam dostać, a jednocześnie wystarczająco daleko od bramki odlotu do Norfolk. Ukryła uśmiech: doskonale.

Spojrzała na Lee. Wiele dla niej zrobił, więc czuła się nieco zakłopotana tym, co miała zamiar zrobić, ale powtarzała sobie, że tak będzie najlepiej. Dla obojga. Podeszli do bramki odlotu do Norfolk. Za dziesięć minut mieli zacząć wpuszczać do samolotu i sporo ludzi czekało już przy bramce. Lee spojrzał na Faith.

– Może zadzwoń teraz do Pine Island i zamów samolot. Podeszli do telefonu, Faith zadzwoniła i po chwili powiedziała:

– Wszystko gotowe, teraz możemy odetchnąć.

– Tak – sucho powiedział Lee.

Faith rozejrzała się.

– Muszę wejść do łazienki.

– Tylko się pospiesz.

Szybko odeszła, a Lee patrzył za nią w zamyśleniu.

– Bingo! – Mężczyzna siedzący przed monitorem komputera w furgonetce koło lotniska klasnął w dłonie. FBI wyznaczyło łącznika z liniami lotniczymi, by monitorować podróże osób, których Biuro poszukiwało. Praca Biura była dość łatwa, bo systemy rezerwacji były wspólne dla kilku głównych linii lotniczych, a na dodatek zbliżał się dzień wprowadzenia wspólnych kodów. Biuro zażądałoby w systemach rezerwacji głównych linii lotniczych zaznaczono nazwisko Faith Lockhart.

– Właśnie zarezerwowała miejsce na lot do San Francisco za pół godziny – powiedział mężczyzna do mikrofonu. – United Airlines. – Przekazał numer lotu i informację o bramce. – Brać! – Rozkazał ludziom w terminalu. Podniósł telefon, by zawiadomić Brooke Reynolds.

Lee przeglądał czasopismo, które ktoś zostawił na fotelu, kiedy przeszło obok niego dwóch mężczyzn w garniturach.

Kilka chwil później w tym samym kierunku zmierzała para w dżinsach i wiatrówkach. Lee natychmiast się zerwał. Rozejrzał się, czy ktoś jeszcze tam idzie, i ruszył za nimi.

Agenci FBI, a za nimi ludzie w dżinsach przeszli obok damskiej łazienki minutę przedtem, nim wyszła z niej Faith.

Mężczyźni zdążyli zniknąć w tłumie, gdy się pojawiła.

Lee zwolnił na widok Faith wychodzącej z łazienki. Kolejny fałszywy alarm? Jednak kiedy odwróciła się i ruszyła w przeciwną stronę, wiedział, że jego obawy są usprawiedliwione. Widział, jak spojrzała na zegarek i zwiększyła tempo. Cholera, wiedział przecież dokładnie, co ona robi: idzie na inny lot. Ze sposobu, w jaki patrzyła na zegarek i przyspieszyła, wynikało, że pewnie niedługo odlatuje. Przeciskał się przez tłum i patrzył na korytarz.

Zostało dziesięć bramek. Na chwilę zatrzymał się przy monitorze, omiótł wzrokiem listę, aż znalazł lot z migającym napisem „wchodzenie na pokład” – to był lot United do San Francisco. Znalazł jeszcze jeden taki, do Toledo. Który z nich? Był jeden sposób sprawdzenia.

Sprintem przebiegł przez poczekalnię i udało mu się znaleźć za Faith, tak że ona go nie widziała. Gwałtownie zatrzymał się w miejscu, z którego widział bramkę lotu do San Francisco. Przy bramce stali mężczyźni w garniturach, którzy przed chwilą przebiegali obok niego, i rozmawiali właśnie z wyglądającym na zdenerwowanego pracownikiem United. Po chwili ludzie o kamiennych twarzach cofnęli się i stanęli w ukryciu, wpatrując się w tłum i obszar dla pasażerów. Z pewnością to FBI, więc Faith szła na lot do San Francisco.

Coś tu jednak nie pasowało. Jeśli używała lipnego nazwiska, to jak…? Nagle zrozumiał. Przecież nie mogła kupić na to samo nazwisko obu biletów, na samoloty odlatujące w odstępie kilku minut, to z pewnością zdziwiłoby kasjerów. Musiała użyć prawdziwego nazwiska, bo musiała pokazać dowód, żeby dostać się do samolotu. Cholera! Szła prosto na nich. Za chwilę pokaże bilet, pracownik wskaże ją FBI i będzie po wszystkim.

Właśnie miał zawrócić, gdy zauważył dwóch mężczyzn w dżinsach i wiatrówkach, którzy wcześniej przemknęli koło niego. Doświadczony wzrok Lee zarejestrował, że uważnie przypatrują się Federalnym, nie dając tego po sobie poznać. Podszedł bliżej i dzięki kiepskiej pogodzie udało mu się zobaczyć ich odbicie w oknie. Jeden z nich miał coś w ręce. Lee poczuł chłód w plecach, kiedy w wyniku kilku manewrów udało mu się zauważyć, co to jest. Lub też, przynajmniej, co mu to przypomina. Nagle cała sprawa nabrała nowego wymiaru.

Przecisnął się przez tłum. Wyglądało na to, że wszyscy mieszkańcy Waszyngtonu i okolic postanowili dzisiaj gdzieś lecieć. Zobaczył Faith po drugiej stronie przejścia, za sekundę go minie. Przedarł się przez ścianę ludzi, przeskoczył nad czyjąś torbą z ubraniami i upadł, boleśnie uderzając kolanami w podłogę. Kiedy się podniósł, Faith już była za nim. Miał najwyżej kilka sekund.

– Suzanne? Suzanne Blake? – zawołał.

Przez chwilę nie docierało do niej, że to właśnie ją ktoś woła. Po chwili jednak zatrzymała się i rozejrzała wokół. Lee wiedział, że jeśli go dostrzeże, może próbować uciekać. Na szczęście się zatrzymała, a to dało mu kilka potrzebnych sekund. Okrążył ją i podszedł z tyłu. Faith niemal zemdlała, gdy chwycił ją za rękę.

– Odwróć się i chodź ze mną – powiedział.

– Lee, nie rozumiesz – próbowała odciągnąć jego palce. – Proszę, pozwól mi iść.

– Nie, to ty nie rozumiesz. FBI czeka na ciebie przy bramce do samolotu do San Francisco. – Po tych słowach zamarła. – Mocno namieszałaś. Zrobiłaś drugą rezerwację na swoje nazwisko. Faith, oni to kontrolują. Wiedzą, że tu teraz jesteś. Szli tak szybko, jak się dało, w kierunku bramki ich pierwszego lotu. Właśnie zaczęli wpuszczać pasażerów. Lee chwycił bagaże, ale zamiast wejść do samolotu, skręcił w kierunku wyjścia i pociągnął za sobą Faith.

Przeszli przez bramkę bezpieczeństwa i szli w kierunku windy.

– Dokąd idziemy? – zdziwiła się Faith. – Samolot do Norfolk zaraz odlatuje.

Zjechali windą na niższy poziom, wyszli z budynku i Lee zatrzymał taksówkę. Wsiedli, Lee podał adres w Wirginii i odjechali. Dopiero wtedy Lee spojrzał na Faith.

– Nie mogliśmy wsiąść do samolotu do Norfolk.

– Dlaczego? Bilet był wystawiony na moje inne nazwisko.

Lee spojrzał na kierowcę, ale starszy facet rozparł się w siedzeniu i słuchał muzyki country. To uspokoiło detektywa, ale dalej mówił cicho:

– Ponieważ pierwszą rzeczą, jaką zrobią, będzie sprawdzenie, kto kupił bilet dla Faith Lockhart. Wtedy będą wiedzieli, że zrobiła to Suzanne Blake. I będą wiedzieli, że niejaki Charles Wright podróżuje razem z nią. Na dodatek będą mieli opisy nas obojga. Następnie sprawdzą rezerwację Blake i Wrighta, no i FBI będzie na nas czekało na lotnisku w Norfolk.

– Działają tak szybko? – zapytała pobladła nagle Faith.

– Do cholery, myślisz, że z kim masz do czynienia? – Lee aż zatrząsł się z gniewu. – Z jakimiś chłoptasiami z podwórka? – Uderzył się w udo. – Sukinsyny!

– Co? – zapytała Faith przerażona. – Co takiego?

– Mają mój pistolet. Jest zarejestrowany na moje nazwisko, moje prawdziwe nazwisko. Cholera! W tej chwili jest tak, że pomagałem i podżegałem, a Federalni siedzą mi na tyłku. – Zdesperowany ukrył twarz w dłoniach. – To muszą być moje urodziny, wszystko się dziś tak dobrze układa.