J. Robb - Kwiat Nieśmiertelności

– Dallas, zaufaj mi.

– Nie – powiedziała Eve, ale przyjaciółka wciągnęła ją z powrotem na ruchomą platformę. – Mavis, ja nie żartuję. Zamówię coś przez Internet.

– Po moim trupie – syknęła Mavis i pomaszerowała w stronę drzwi do budynku, ciągnąc Eve za sobą. – Możesz chociaż rzucić okiem na parę modeli, porozmawiać z Leonardem. Daj mu szansę. -Wysunęła dolną wargę, która, pomalowana szminką koloru magenty, wyglądała jak groźna broń. – Dallas, nie bądź dętka.

– Cóż, skoro tu jestem…

Mavis poczerwieniała z zadowolenia i podbiegła do brzęczącej kamery.

– Mavis Freestone i Eve Dallas, do Leonarda. Drzwi otworzyły się ze zgrzytem. Mavis ruszyła w stronę starej windy, osłoniętej drucianą siatką.

– Wystrój jest w stylu retro. Kto wie, może Leonardo będzie tu mieszkał nawet wtedy, jak już się stanie sławny. Wiesz, jak to jest z tymi ekscentrycznymi artystami.

– Jasne. – Winda ze złowrogim skrzypieniem powlokła się w górę. Eve zamknęła oczy i zaczęła się modlić. Postanowiła, że na dół zejdzie schodami.

– A teraz pozbądź się wszelkich uprzedzeń – nakazała Mavis – i zdaj się na Leonarda. Ach, mój drogi! – Wyfrunęła z małej klatki do kolorowego pomieszczenia, w którym panował iście artystyczny nieład. Eve popatrzyła z podziwem na przyjaciółkę.

– Mavis, moja gołąbeczko.

Wtedy Eve z wrażenia zaniemówiła. Imiennik słynnego malarza miał ze dwa metry wzrostu i zbudowany był jak nie przymierzając autobus. Potężne napięte bicepsy wyłaniały się z pozbawionej rękawów szaty w jaskrawych barwach marsjańskiego zachodu słońca. Projektant miał twarz okrągłą jak księżyc, o brązowej skórze naciągniętej na wystających kościach policzkowych niczym na bębnie. Przy uniesionych w olśniewającym uśmiechu ustach migotał mały brylant, a oczy przywodziły na myśl złote monety.

Mężczyzna porwał Mavis w ramiona i zakręcił nią młynka. A potem pocałował ją tak gorąco, że Eve uświadomiła sobie, iż tych dwoje łączy coś więcej niż tylko miłość do mody i sztuki.

– Leonardo. – Mavis, rozpromieniona jak idiotka, przeczesała palcami o złotych paznokciach jego sztywne, opadające na kark włosy.

– Laleczko.

Aż niedobrze się robiło od tego nadmiaru czułości. Eve przewróciła oczami. Wpadła jak śliwka w kompot, nie ma co. Mavis znów się zakochała.

– Twoja nowa fryzura jest cudowna. – Leonardo pogładził palcami wielkości hot dogów czarnobiałe loki Mavis.

– Miałam nadzieję, że ci się spodoba. To… – Zawiesiła dramatycznie głos, jakby zamierzała zaprezentować swojego utytułowanego sznaucera. -…jest Dallas.

– Ach tak, panna młoda. Miło mi panią poznać, porucznik Dallas. – Obejmując Mavis w talii jedną ręką, drugą wyciągnął do Eve. – Mavis wiele mi o pani mówiła.

– Nie wątpię. – Eve spojrzała znacząco na przyjaciółkę. – Za to mówiąc o panu, pominęła wiele istotnych szczegółów.

Leonardo wybuchnął gromkim śmiechem, od którego Eve zaczęło brzęczeć w uszach. Usta jej zadrżały.

– Moja turkaweczka potrafi być tajemnicza. Zaraz przyniosę coś do picia – oznajmił, po czym z zaskakującą gracją odwrócił się na pięcie i wyszedł, otoczony chmurą barw.

– Jest cudowny, prawda? – wyszeptała Mavis. Jej oczy płonęły miłością.

– Sypiasz z nim.

– Nie uwierzyłabyś, jaki on jest… pomysłowy. Jak… – Mavis odetchnęła głęboko i poklepała się po piersi. – To prawdziwy seksualny artysta.

– Nie chcę o tym słyszeć. Zdecydowanie nie. – Zmarszczywszy brwi, Eve rozejrzała się po pokoju.

Był przestronny i dosłownie tonął w różnych tkaninach. Fale koloru fuksji, hebanowe wodospady i zielonożółte strumienie spływały z sufitu, ścian, stołów i oparć foteli.

– Jezu – wyrwało jej się z ust.

Wszędzie stały misy i tace pełne migoczących wstążek, tasiemek i guzików. Szarfy, pasy, kapelusze i woalki mieszały się z niedokończonymi kreacjami z błyszczących tkanin i ozdobionymi ćwiekami gorsetami.

Pachniało tu jak w kwiaciarni połączonej z magazynem kadzideł.

Eve była przerażona.

– Mavis, kocham cię. Być może jeszcze nigdy ci tego nie powiedziałam, ale to prawda. A teraz wychodzę – zwróciła się do przyjaciółki.

– Dallas. – Mavis zachichotała i złapała ją za rękę. Jak na tak drobną istotę, była zadziwiająco silna. – Wyluzuj się. Odetchnij głęboko. Daję ci słowo, że Leonardo znajdzie dla ciebie coś odpowiedniego.

– Tego właśnie się obawiam, Mavis. I to jeszcze jak.

– Mrożona herbata z cytryną – oznajmił projektant śpiewnym głosem, wchodząc do pokoju przez zasłonę ze sztucznego jedwabiu. Niósł tacę zastawioną szklankami.

Patrząc z utęsknieniem na drzwi, Eve ostrożnie podeszła do jednego z krzeseł.

– Słuchaj, Leonardo, być może Mavis niedokładnie ci wszystko wytłumaczyła. Otóż ja…

– Jesteś detektywem w wydziale zabójstw. Czytałem o tobie. – Leonardo wszedł jej w słowo, moszcząc się na kanapie w kształcie półksiężyca. Mavis usiadła prawie że na jego kolanach. – O twojej ostatniej sprawie było głośno w mediach. Muszę przyznać, że strasznie mnie zafascynowałaś. Rozwiązujesz zagadki, podobnie jak ja.

Eve skosztowała herbaty, która, o dziwo, okazała się nadzwyczaj smaczna.

– Ty rozwiązujesz zagadki?

– Ależ oczywiście. Kiedy patrzę na jakąś kobietę, wyobrażam sobie, jaki strój by do niej pasował. Potem muszę się dowiedzieć, kim ona jest, jaki tryb życia prowadzi. Co chce osiągnąć, o czym marzy, jak siebie postrzega? Potem z tych kawałków muszę poskładać jej pełny obraz. Image. Na początku każda kobieta jest dla mnie zagadką, którą staram się rozwiązać.

Ma vi s westchnęła głośno.

– Czyż on nie jest cudowny, Dallas? Leonardo parsknął śmiechem i potarł nosem ucho Mavis.

– Twoja przyjaciółka się martwi, gołąbeczko. Myśli, że zawinę ją w róż wysadzany cekinami.

– Brzmi cudownie.

– Dla ciebie coś takiego byłoby w sam raz, Ma-vis. – Uśmiechnął się promiennie do Eve. – A więc wkrótce wyjdziesz za enigmatycznego Roarke'a.

– Na to się zanosi – mruknęła.

– Poznałaś go w czasie śledztwa. Sprawa De-Blassa, prawda? Zaintrygowały go twoje brązowe oczy i smutny uśmiech.

– Nie powiedziałabym, że…

– Oczywiście, że nie – przerwał jej Leonardo

– bo nie widzisz siebie jego oczami. Czy moimi. Jesteś silna, odważna i godna zaufania, ale coś cię dręczy.

– Jesteś projektantem czy psychoanalitykiem?

– spytała Eve.

– Nie można być jednym, nie będąc drugim. Proszę, powiedz mi, jak Roarke cię zdobył?

– Nie jestem nagrodą w konkursie – burknęła i odstawiła szklankę.

– Cudownie. – Leonardo klasnął w dłonie i prawie że się rozpłakał. – Porywczość i niezależność, z pewną dozą niepokoju. Będzie z ciebie wspaniała panna młoda. A teraz do roboty. -Wstał. – Proszę za mną.

Eve podniosła się z krzesła.

– Słuchaj, szkoda mojego i twojego czasu. Po prostu…

– Chodź ze mną – powiedział i wziął ją za rękę.

– Co ci szkodzi spróbować, Eve?

W końcu dała się zaciągnąć poprzez stosy tkanin do pogrążonego w podobnym nieładzie pomieszczenia po drugiej stronie strychu. Zrobiła to tylko dla Mavis.

Na widok komputera poczuła się nieco lepiej. Wreszcie miała przed oczami coś, na czym się znała. Ale wykonane przy jego użyciu rysunki, poprzypinane do ścian gdzie tylko się dało, pozbawiły ją resztek złudzeń.