J. Robb - Śmiertelna ekstaza

Drżącymi dłońmi zakrył usta.

– Podbiegłem i zacząłem robić mu masaż serca, próbowałem go reanimować. Zdaje się, że zachowywałem się jak szaleniec. Przecież nie żył i widziałem to. Mimo to usiłowałem wyciągnąć go z wody, ale to spory mężczyzna, a ja się cały trząsłem i zrobiło mi się niedobrze. – Upierścienionymi rękami złapał się za żołądek. – Wezwałem karetkę.

Jeśli pozwoli mu się teraz rozkleić, nie dowie się niczego. Nie mogła mu podać środków uspokajających, zanim nie pozna wszystkich faktów.

– Wiem, że to dla pana trudne, panie Foxx. Przykro mi, że musimy mówić o tym właśnie teraz, ale proszę mi wierzyć, tak będzie lepiej.

– Wszystko w porządku. – Foxx sięgnął po szklankę wody, którą przyniósł mu robot. – Mogę mówić dalej.

– Proszę mi powiedzieć, w jakim nastroju był wczoraj wieczorem Fitzhugh. Mówił pan, że gryzła go sprawa sądowa.

– Zgadza się, martwił się, ale nie był przygnębiony. Zdenerwowała go jakaś policjantka, która była świadkiem w sprawie. – Wypił łyk wody, potem następny.

Eve postanowiła nie wspominać, że to ona jest tą policjantką.

– Poza tym czekało go kilka kolejnych spraw, w których musiał opracować linię obrony. Widzi pani, często miał zbyt obciążony umysł, by mógł spać.

– Dzwonił ktoś do niego lub on do kogoś?

– Oczywiście. Często przynosił pracę do domu. Wczoraj wieczorem spędził kilka godzin w swoim biurze na piętrze. Wrócił do domu około wpół do szóstej i pracował prawie do ósmej. Zjedliśmy kolację.

– Wspominał o czymś, co go gnębi, poza sprawą Salvatoriego?

– Owszem, martwiła go jego waga. – Foxx uśmiechnął się blado.

– Fitz nie znosił tyć, choćby o funt. Rozmawialiśmy o jego programie ćwiczeń i możliwości wzbogacenia pracy nad ciałem, gdy będzie miał chwilę czasu. Obejrzeliśmy komedię w salonie, a potem, jak już mówiłem, poszliśmy spać.

– Kłóciliście się?

– Kłóciliśmy?

– Ma pan sińce na ramieniu, panie Foxx. Czy pan i pan Fitzhugh biliście się wczoraj wieczorem?

– Nie. – Zbladł jeszcze bardziej, a w oczach znów błysnęły mu łzy, zwiastując kolejną falę szlochu. – Nigdy nie dochodziło między nami do rękoczynów. Owszem, od czasu do czasu zdarzała się nam kłótnia, jak to między ludźmi. Te sińce…, może uderzyłem się o wannę, kiedy próbowałem…

– Czy pan Fitzhugh utrzymywał stosunki z kimś jeszcze, poza panem?

Zapuchnięte oczy spojrzały na nią chłodno.

– Jeśli ma pam na myśli innych kochanków, to nie. Byliśmy sobie wierni.

– Kto jest właścicielem tego mieszkania?

Twarz Foxxa stężała, a jego głos zabrzmiał zimno.

– Dziesięć lat temu zostało zapisane na nas obydwu. Wcześniej należało do Fitza.

Teraz należy do ciebie, pomyślała Eve.

– Przypuszczam, że pan Fitzhugh był człowiekiem zamożnym. Wie pan, kto dziedziczy jego majątek?

– Poza kilkoma zapisami na cele charytatywne, ja jestem jedynym spadkobiercą. Sądzi pani, że mógłbym go zabić dla pieniędzy?

W jego tonie było więcej niesmaku niż zgrozy. – Kto pani dał prawo wchodzić do mojego domu o tej porze i zadawać mi tak obrzydliwe pytania?

– Muszę znać na nie odpowiedź, panie Foxx. Jeśli nie zadam go teraz, będę musiała to zrobić w komisariacie, a nie sądzę, żeby tam czuł się pan lepiej. Czy pan Fitzhugh kolekcjonował noże?

– Nie. – Foxx zamrugał zdumiony, po czym zapadł się w fotelu.- Ja zbieram noże. Mam sporą kolekcję antyków. Zarejestrowanych – dodał szybko. – Wszystkie wpisane w odpowiednie rejestry.

– Ma pan w kolekcji nóż z rękojeścią z kości słoniowej, o prostym ostrzu, długości około sześciu cali?

– Tak, to dziewiętnastowieczna robota, z Anglii. – Zaczął łapać spazmatycznie powietrze. – Tego właśnie użył? Wziął mój nóż, żeby… Nigdzie go nie widziałem. Widziałem tytko Fitza w wannie. Zrobił to moim nożem?

– Zabrałam nóż jako dowód. Musimy poddać go testom, panie Foxx. Wydam panu pokwitowanie.

– Nie chcę żadnych kwitów. Nie chcę widzieć tego noża. – Ukrył twarz w dłoniach. – Fitz, jak mógł to zrobić moim nożem?

Znów wstrząsnął nim płacz. Eye usłyszała hałasy dochodzące sąsiedniego pokoju i domyśliła się, że przyjechali „zamiatacze.”

– Panie Foxx – powiedziała, wstając. – Funkcjonariusz przyniesie panu jakieś ubranie. Muszę pana poprosić, żeby został pan tu trochę dłużej. Może kogoś wezwać?

– Nie, nikogo. Nikogo nie chcę.

– Nie podoba mi się to, Peabody – mruknęła Eye w drodze na dół do samochodu. – Ni stąd, ni zowąd Fitzhugh wstaje w środku nocy, bierze zabytkowy nóż i robi sobie kąpiel. Zapala świece, włącza muzykę, potem podcina sobie żyły. Bez żadnego powodu. Facet u szczytu kariery, cholernie bogaty, z luksusową chatą, klienci walą do niego drzwiami i oknami, a on postanawia ze sobą skończyć?

– Nie rozumiem samobójstw. Chyba nie potrafię wczuć się w położenie ludzi, którzy się do tego posuwają.

Eye rozumiała. Sama rozważała kiedyś taką możliwość, podczas swojego pobytu w stanowych przytułkach i wcześniej, w mrocznych czasach, gdy śmierć wydawała się jedynym wyzwoleniem od piekła, jakim było jej życie.

Dlatego właśnie nie mogła się pogodzić z samobójstwem kogoś takiego jak Fitzhugh.

– Nie ma tu motywu, w każdym razie jak dotąd nie poznaliśmy jeszcze żadnego. Mamy jednak pokrwawionego kochanka, który kolekcjonuje noże i który odziedziczy niemałą fortunę.

– Myśli pani porucznik, że Foxx mógł go zabić? – dumała na głos Peabody, kiedy zjechały do podziemnego parkingu. – Fitzhugh był prawie dwa razy większy od niego. Nie dałby się zabić bez walki, a nie było żadnych śladów szarpaniny.

– Ślady można zatrzeć – odparła Eye. – Foxx miał sińce, poza tym, jeżeli Fitzhugh był pod działaniem narkotyków albo innych środków chemicznych, mógł w ogóle nie stawiać oporu. Zobaczymy, co będzie w raporcie z toksykologii.

– Dlaczego chce pani, żeby to było zabójstwo?

– . Wcale nie chcę. Chcę tylko znaleźć w tym jakiś sens, a samobójstwo nie pasuje mi do tej układanki. Być może Fitzhugh nie mógł zasnąć, być może wstał. Ktoś korzystał z pokoju rekreacyjnego. Lub chciał, żeby pokój sprawiał wrażenie, że z niego korzystano.

– Nigdy nie widziałam czegoś podobnego – powiedziała Peabody, wspominając pokój do relaksu. – Tyle zabawek w jednym miejscu. Ten wielki fotel ze wszystkimi przyrządami, ekran w ścianie, stanowisko do programów wirtualnych, korektor samopoczucia. Korzystała pani kiedyś z korektora samopoczucia, poruczniku?

– Roarke ma coś takiego. Nie lubię tego. Wolę, żeby nastrój zmieniał mi się naturalnie, nie chcę go programować. – Eye zauważyła jakąś postać siedzącą na masce jej samochodu i syknęła. – Tak jak na przykład teraz. Czuję, że nastrój mi się zmienia. Chyba za chwilę szlag mnie trafi.

– Proszę, Dallas i Peabody znów razem. – Nadine Furst, czołowa reporterka Kanału 75, ześliznęła się z wdziękiem z samochodu. – Jak tam miesiąc miodowy?

– To moja prywatna sprawa – warknęła Eye.

– Hej, myślałam, że jesteśmy kumplami. – Nadine mrugnęła do Peabody.

– Nigdy nie zmarnowałaś okazji, żeby wykorzystać naszą znajomość w swoich materiałach, kumplu.

– Dallas. – Nadine rozłożyła ręce; były wyjątkowo piękne. – Zamykasz mordercę i kończysz znaną, poruszającą ludzi sprawę w czasie własnego wieczoru panieńskiego, na który byłam zaproszona – to przecież bomba. Ludzie nie tylko mają prawo o tym wiedzieć, oni się tego domagają. Oglądalność od razu wzrosła. A teraz, ledwie wróciłaś, już masz coś dużego. Co z tym Fitzhughem?