Nora Roberts - Bracia Krwi

– – Dlaczego nikt by go nie zatrudnił? Fox milczał przez chwilę, popijając piwo.

– To żadna tajemnica – uznał. – Jego ojciec pił. Ale już od jakiegoś czasu jest trzeźwy. Pięć lat czy coś koło tego. Zawsze uważałem, że pan Hawkins go zatrudnił, bo taki już jest, i że zrobił to przede wszystkim dla Gage'a. W każdym razie nie pamiętam czasów, kiedy nie byliśmy przyjaciółmi.

– Żadnych awantur pod tytułem „lubisz – go – bardziej – ode – mnie”, kłótni o zasady czy rozluźnienia więzów z biegiem czasu?

– Wciąż się kłócimy od czasu do czasu. – Jak wszyscy bracia, pomyślał Fox. – Obrażamy się na siebie, ale nic więcej. Jesteśmy mocno związani i nic nie może tego zmienić. A zazdrość? To raczej domena dziewczyn.

– Ale Gage już tu nie mieszka.

– Gage tak naprawdę nie mieszka nigdzie. To urodzony włóczęga.

– A ty? Lokalny patriota?

– Myślałem kiedyś o światłach wielkiego miasta, życiu na pełnych obrotach, raz nawet spróbowałem. – Popatrzył w stronę toru, gdzie Kociaki narzekały na fatalny rzut. – Lubię Hollow. Przez większość czasu lubię nawet swoją rodzinę. I okazało się, że podoba mi się bycie prawnikiem w małym miasteczku.

Prawda, uznała Quinn, ale nie cała.

– Widziałeś dzieciaka z czerwonymi oczami? Zaskoczony Fox odstawił szklankę, którą podnosił do ust.

– Sprawna zmiana tematu.

– Być może, ale to nie jest odpowiedź.

– Proszę o czas na przemyślenie odpowiedzi.

– Nie podoba ci się, że Cal – albo ktokolwiek inny – rozmawia ze mną o tym, co się tutaj dzieje.

– Nie wiem, czemu to ma służyć. Dlatego na razie zachowam informacje dla siebie.

– Uczciwe postawienie sprawy. – Popatrzyła na Cala, który wrócił za bar. – No dobrze, panowie, dziękuję za piwo i pizzę, ale powinnam wracać do swojego ślicznego pokoju.

– Grasz w kręgle? – zapytał Cal, a Quinn się roześmiała.

– Absolutnie nie.

– Och – och – mruknął Fox pod nosem.

Cal wyszedł zza baru, zablokował Quinn przejście, zanim zdążyła zsunąć się ze stołka, i przyjrzał się uważnie jej butom.

– Trzydzieści siedem, tak?

– Ach… – Też popatrzyła na swoje wysokie botki. – Strzał w dziesiątkę. Masz dobre oko.

– Poczekaj. – Poklepał ją po ramieniu. – Zaraz wracam. Popatrzyła za nim ze zmarszczonymi brwiami, po czym przeniosła wzrok na Foxa.

– On chyba nie przyniesie mi butów do kręgli?!

– O tak, właśnie to zrobi. Zakpiłaś z tradycji, która – jak ci opowie, jeśli dasz mu choć najmniejszą szansę – miała swój początek pięć tysięcy lat temu. Potem objaśni ci jej ewolucję i tak dalej, i tak dalej.

– O rany. – Quinn tylko tyle zdołała wykrztusić. Cal przyniósł jedną parę brązowo – kremowych butów i drugą, większą, która najwyraźniej należała do niego.

– Tor piąty jest wolny. Chcesz zagrać, Fox?

– Niestety, muszę skończyć podsumowanie. Może następnym razem. Do zobaczenia, Quinn.

Cal wepchnął buty pod ramię, wziął Quinn za rękę i ściągnął ją ze stołka.

– Kiedy ostatni raz grałaś w kręgle? – zapytał, prowadząc ją do pustego toru.

– Chyba jak miałam czternaście lat. Zbiorowa randka, która nie poszła najlepiej, bo obiekt moich westchnień, Nathan Hobbs, nie mógł oderwać wzroku od bezustannie chichoczącej i nad wiek rozwiniętej Missy Dover.

– Nie możesz pozwolić, żeby zawód miłosny zepsuł ci zabawę.

– Ale gra w kręgle też mi się nie podobała.

– To było wtedy. – Cal posadził ją na drewnianej ławce i sam przysiadł obok. – Dziś będzie lepiej. Rzucałaś kiedykolwiek?

– Wciąż mówimy o kręglach? Nie.

– To dziś rzucisz, a nie ma nic lepszego niż pierwszy rzut kulą.

– Nawet seks z Hugh Jackmanem? Przestał wiązać buty i popatrzył na nią.

– Spałaś z Hugh Jackmanem?

– Nie, ale założę się o każdą sumę, że – przynajmniej dla mnie – seks z Hugh Jackmanem bije na głowę radość ze zbicia dziesięciu kręgli jednym rzutem.

– Dobrze. A ja jestem gotów się założyć… powiedzmy o dziesięć dolarów, że jak już rzucisz, to zmienisz zdanie.

– Po pierwsze, jest wysoce nieprawdopodobne, że w ogóle trafię kulą w tor, a po drugie, mogłabym skłamać.

– Trafisz. I nie skłamiesz. Zmieniaj buty, Blondyneczko.

To wcale nie był tak niedorzeczny pomysł jak przypuszczała. Zwariowany, ale Quinn lubiła zwariowane pomysły.

Małe kule, bez dziurek na palce, pomalowano w czarne plamy. Cały problem polegał na tym, żeby puścić taką kulę po wyfroterowanym torze i zbić czerwone kręgle, które Cal nazywał kaczkami.

Patrzył, jak Quinn podchodzi do linii, bierze zamach i rzuca.

Kula podskoczyła kilka razy i wpadła do bocznej rynny.

– No dobrze. – Quinn odwróciła się, odgarniając włosy. – Twoja kolej.

– Masz jeszcze dwa rzuty w jednej kolejce.

– Super. Cal błysnął zębami w uśmiechu.

– Popracujmy nad twoim rzutem, a potem zajmiemy się twoim podejściem do gry. – Mówiąc to, podszedł do Quinn i podał jej następną kulę. – Złap ją obiema rękami – polecił, obracając dziewczynę twarzą do kręgli. – Teraz wystaw lewą nogę, ugnij kolana, jakbyś chciała przykucnąć i zegnij się w pasie.

Stał teraz tuż za nią, opierając tułów o jej plecy. Quinn odwróciła twarz i popatrzyła mu prosto w oczy.

– Używasz tego triku do podrywania dziewczyn, co?

– Oczywiście. Osiemdziesiąt pięć procent skuteczności. Celuj w pierwszy kręgiel, bocznymi zajmiesz się później. Teraz wyprostuj do tylu lewą rękę i zamachnij się, celując palcami we frontowy kręgiel. Puść kulę tak, jakby była przedłużeniem twoich palców.

– Hmmm. – Ale spróbowała. Tym razem kula nie wpadła od razu do rynny lecz toczyła się torem na tyle długo, żeby zbić dwa kręgle w prawym rogu.

Ponieważ na torze obok kobieta, która musiała mieć z sześćdziesiątkę, podbiegła z gracją do linii, rzuciła kulą i zbiła siedem kręgli, Quinn nie widziała powodów, by świętować swój sukces.

– Lepiej.

– Dwie kule, dwa kręgle. Chyba jeszcze nie pora na dziki taniec radości.

– Z chęcią zobaczę, jak tańczysz, dlatego pomogę ci jeszcze raz. Rozluźnij bardziej ramię. Ładne perfumy – dodał, podając jej kolejną kulę.

– Dzięki. – Krok do przodu, pochylić się, zamachnąć i rzucić, powtórzyła w myślach. I zbiła ostatni kręgiel po drugiej stronie toru.

– Przesadziłaś w drugą stronę – powiedział Cal, uderzając palcem w przycisk. Krata zjechała na dół, z głośnym stukotem zebrała kręgle, a na ich miejsce stanął pełny nowy trójkąt.

– Ona zbiła wszystkie. – Quinn skinęła głową w stronę kobiety na sąsiednim torze, która właśnie usiadła. – I wcale nie wydaje się zadowolona.

– Pani Keefafer? Gra dwa razy w tygodniu i pewnie już jej to nie rusza. Ale chociaż nie okazuje tego, wierz mi, w środku tańczy z radości.

– Skoro tak twierdzisz. Cal przesunął ramiona Quinn, poprawił wysunięcie bioder. Och, tak, mogła zrozumieć, dlaczego odnosił sukcesy, podrywając kobiety w ten sposób. W końcu, po nieskończonej ilości prób, udało się jej zbić kilka kręgli po różnych stronach trójkąta.

Salę wypełniał odbity od ścian hałas, niski łomot toczących się kul, ostry stukot kręgli, okrzyki i gwizdanie graczy i kibiców, radosne dzwonki automatów do gry.

Quinn czuła zapach piwa, wosku i lepkiego, żółtego sera – jej ulubionego – z porcji nachos, które ktoś pogryzał na torze obok.