Mary Clark - Córeczka Tatusia

Aż mną zatrzęsło na tę insynuację.

– Jedynym błędem Roba było to, że wpadł w panikę, kiedy znalazł ciało Andrei Cavanaugh. Wrócił do domu, nie zdając sobie sprawy, że ma w samochodzie narzędzie zbrodni i że krew Andrei już zaplamiła bagażnik. Tego wieczoru wrzucił spodnie, koszulę i kurtkę do pralki, ponieważ był przerażony.

Tak przerażony, że prawie rozpuścił ubrania w wybielaczu, gdy próbował pozbyć się plam krwi, pomyślałam.

Kamery przełączyły się do studia CNN.

– Konferencję obserwuje z nami ze swego domu w Oldham nad rzeką Hudson emerytowany detektyw Marcus Longo. Panie Longo, co pan myśli o oświadczeniu pana Nebelsa?

– To czysty wymysł. Robson Westerfield został uznany za winnego morderstwa, ponieważ popełnił morderstwo. Mogę zrozumieć smutek jego rodziny, ale próba zwalenia winy na niewinnego człowieka jest godna pogardy.

Brawo, pomyślałam. Wspomnienie detektywa Longo sprzed lat, gdy siedział ze mną w salonie, tłumacząc, że powinnam wyjawić sekrety Andrei, odżyło w mojej pamięci. Longo miał teraz około sześćdziesiątki, pociągłą twarz z gęstymi, czarnymi brwiami i rzymskim nosem. Jego głowę okalały resztki siwych włosów. Zachował jednak wewnętrzną godność, która wzmacniała efekt jego widocznej pogardy dla farsy, jakiej był właśnie świadkiem.

Nadal mieszkał w Oldham. Postanowiłam, że w którymś momencie złożę mu wizytę.

Konferencja prasowa dobiegła końca i widzowie zaczęli opuszczać salon. Recepcjonista, młody mężczyzna o badawczym spojrzeniu, który wyglądał, jakby właśnie ukończył studia, podszedł do mnie.

– Czy jest pani zadowolona z pokoju, panno Cavanaugh?

Obok kanapy, na której siedziałam, przechodziła kelnerka. Odwróciła się i popatrzyła na mnie, a ja wiedziałam, że chce zapytać, czy jestem spokrewniona z dziewczyną zamordowaną dwadzieścia dwa lata temu.

Była to pierwsza oznaka, że jeśli pozostanę w Oldham, będę musiała zrezygnować z anonimowości, której tak pragnęłam.

Niech tak będzie, pomyślałam. To jest coś, co muszę zrobić.

Pani Hilmer mieszkała w tym samym domu, ale od naszego oddzielały go teraz cztery inne. Było oczywiste, że ludzie, którzy kupili nasz, zrealizowali marzenia matki. Został rozbudowany z obu stron i z tyłu. Zawsze był duży, teraz jednak stał się naprawdę piękny, okazały, a mimo to uroczy, z lśniącymi białymi okapami i ciemnozielonymi okiennicami.

Zwolniłam, przejeżdżając obok, a potem, ponieważ nie sądziłam, by w ten cichy niedzielny poranek ktoś mnie zauważył, zatrzymałam samochód.

Drzewa oczywiście urosły. Tego roku na północnym wschodzie była piękna jesień, a chociaż teraz panował przenikliwy chłód, na gałęziach mieniła się obfitość złotych i karmazynowych liści.

Salon został powiększony. Co z jadalnią? – zastanawiałam się i na chwilę w mojej pamięci odżyła scena, kiedy stałam tam, trzymając w rękach pudełko ze sztućcami – a może była to srebrna taca? – gdy tymczasem Andrea starannie wyznaczała miejsca. „Dzisiaj lord Malcolm Bigbottom będzie naszym gościem”.

Pani Hilmer czekała na mnie. W momencie gdy wysiadłam z samochodu, drzwi się otworzyły i kilka chwil później znalazłam się w jej objęciach. Zawsze była drobną kobietą, przyjemnie pulchną, o matczynej twarzy i żywych brązowych oczach. Teraz jej jasnobrązowe włosy kompletnie posiwiały, a wokół oczu i ust pojawiły się zmarszczki. W zasadzie jednak wyglądała tak, jak ją zapamiętałam. Przez lata przysyłała nam kartki na Boże Narodzenie, a matka, która nigdy ich nie wysyłała, odpowiadała, pisząc z entuzjazmem o naszej kolejnej przeprowadzce i chwaląc się, jak dobrze mi idzie w szkole.

Napisałam do niej, kiedy mama umarła, i otrzymałam ciepły, współczujący list. Nie wysłałam jej ani słowa, odkąd przeprowadziłam się do Atlanty, wyobrażam więc sobie, że wszystkie kartki i listy, które mogła wysłać, wróciły do niej. Ostatnio poczta nie doręcza listów w razie zmiany adresu.

– Ellie, jak ty wyrosłaś – odezwała się z promiennym uśmiechem. – Zawsze byłaś taka malutka.

– To się stało gdzieś pomiędzy pierwszą a ostatnią klasą szkoły średniej – odrzekłam.

Na kuchennym stole stał dzbanek z kawą i muffiny jagodowe prosto z pieca. Na moje nalegania pozostałyśmy w kuchni i usiadłyśmy na ławie. Pani Hilmer przez kilka minut opowiadała o swojej rodzinie. Prawie nie znałam jej syna i córki. Oboje mieli już własne rodziny, kiedy sprowadziliśmy się do Oldham.

– Ośmioro wnucząt! – oświadczyła z dumą. – Niestety, żadne z nich nie mieszka tutaj, ale nadal często je widuję.

Wiedziałam, że od wielu lat jest wdową.

– Dzieci mówią, że ta posiadłość jest dla mnie za duża, ale to mój dom i kocham go. Kiedy już nie będę mogła chodzić, przypuszczam, że go sprzedam, ale jeszcze nie teraz.

Opowiedziałam jej krótko o swojej pracy, a potem zaczęłyśmy rozmawiać o powodach, dla których przyjechałam do Oldham.

– Ellie, od dnia, kiedy Rob został wyprowadzony z sądu w kajdankach, Westerfieldowie zapewniali wszystkich, że jest niewinny, i walczyli o jego uwolnienie. Udało im się przekonać mnóstwo ludzi. – Jej twarz przybrała zakłopotany wyraz. – Ellie, skoro to powiedziałam, muszę ci coś wyznać. Ja sama zaczynam się zastanawiać, czy Rob Westerfield nie został skazany głównie z powodu swojej reputacji. Wszyscy uważali, że to zły chłopak, i aż nazbyt chętnie byli gotowi uwierzyć w najgorsze rzeczy na jego temat.

Oglądała konferencję prasową.

– W oświadczeniu, które złożył Will Nebels, jest coś, w co wierzę – oświadczyła stanowczo – a mianowicie to, że włamał się do domu starszej pani Westerfield, aby ukraść pieniądze. Czy był tam tego wieczoru? To możliwe. Z jednej strony zastanawiam się, co mu dali, żeby opowiedział tę historię, a z drugiej myślę o tym, jak Paulie rozkleił się w szkole, kiedy ogłoszono, że Andrea nie żyje. Obserwowałam jego nauczycielkę, gdy zeznawała w sądzie. Nigdy nie widziałam bardziej niechętnego świadka. Było widać, że próbuje chronić Pauliego, choć musiała powiedzieć, że kiedy wybiegał z klasy, usłyszała, jak zawołał: „Nie sądziłem, że nie żyje!”.

– Co teraz robi Paulie Stroebel? – spytałam.

– Radzi sobie całkiem dobrze. Przez dziesięć czy dwanaście lat po procesie był strasznie małomówny. Zdawał sobie sprawę, że niektórzy ludzie uważają, iż zabił Andreę, i prawie go to zniszczyło. Zaczął pracować w delikatesach z matką i ojcem i z tego, co wiem, zamknął się w sobie. Ale od czasu, gdy zmarł jego ojciec, a on musiał coraz bardziej się usamodzielniać, zaczął rozkwitać. Mam nadzieję, że ta historia z Willem Nebelsem nie wytrąci go teraz z równowagi.

– Jeśli Rob Westerfield będzie miał nowy proces i zostanie uniewinniony, to tak, jakby Paulie został uznany za winnego – powiedziałam.

– Czy go aresztują i postawią przed sądem?

– Nie jestem prawnikiem, ale wątpię. Nowe zeznanie Willa Nebelsa może wystarczyć do wznowienia procesu Roba Westerfielda i uniewinnienia go, nie będzie jednak dostatecznie wiarygodne, by na jego podstawie skazać Pauliego Stroebela. Mimo to szkoda zostanie wyrządzona, a Paulie będzie kolejną ofiarą Westerfielda.

– Może tak, może nie. Dlatego właśnie jest to takie trudne. – Pani Hilmer zawahała się, a następnie podjęła: – Ellie, facet, który pisze książkę o tej sprawie, przyjechał zobaczyć się ze mną. Ktoś mu powiedział, że byłam blisko z twoją rodziną.

Wyczułam w jej słowach ostrzeżenie.