Daniel Silva: Ostatni szpieg Hitlera

Ubrała się w białe bawełniane spodnie, bluzkę bez rękawów zawiązała nad pępkiem, na nogi wsunęła sandały na płaskim obcasie. Ostatni raz przejrzała się w lustrze. Była piękna – wiedziała o tym – choć nie tą ostentacyjną urodą, która sprawia, że dziewczyna nie może przejść spokojnie po ulicach Manhattanu. Nie, Margaret była piękna subtelną urodą – wymarzoną dla kogoś obracającego się w sferach, w których przyszła na świat.

I niedługo znowu będę wyglądać jak baryła! – pomyślała.

Odwróciła się od lustra i odsłoniła okna. Do pokoju wpadły ostre promienie słońca. Na trawniku panowało zamieszanie. Właśnie zwijano namiot, ludzie pakowali stoliki i krzesła, deska po desce rozbierali parkiet. Trawa, jeszcze wczoraj bujna i gęsta, teraz była zdeptana. Margaret otworzyła okno i wciągnęła w nozdrza mdławy zapach rozlanego szampana. To wszystko dziwnie ją przygnębiło. „Może Hitler się szykuje do zaanektowania Polski, ale wszyscy, którzy pojawili się w sobotę na dorocznej sierpniowej fecie, wydanej przez Brattona i Dorothy Lauterbachów, bawili się świetnie". Margaret mogłaby sama pisać artykuły do kolumny towarzyskiej.

Włączyła radio, które stało na jej szafce nocnej, poszukała nowojorskiej stacji WNYC. Rozległy się ciche dźwięki melodii „I'll Never Smile Again". Peter poruszył się przez sen. W ostrych promieniach słońca jego porcelanowa cera prawie nie odcinała się od białej satynowej pościeli. Kiedyś Margaret uważała, że wszyscy inżynierowie gładko zaczesują włosy, na nosie noszą grube okulary, a z kieszeni sterczą im niezliczone ołówki. Peter wcale nie wyglądał na inżyniera z jej wyobrażeń – wyraziste kości policzkowe, silna broda, łagodne zielone oczy, niemal czarne włosy. Kiedy tak leżał z odsłoniętym torsem, kojarzył się Margaret z postaciami z obrazów Michała Anioła. W niczym nie przypominał mieszkańców północnej części Long Island, w niczym nie przypominał jasnowłosych młodzieńców, którzy urodzili się w bogactwie i zamierzali spędzić życie w leżakach. Peter był inteligentny, ambitny i błyskotliwy. Wszystkich ich przerastał o głowę.

Spojrzała na niewyraźne niebo i zmarszczyła brwi. Peter nie znosił takiej sierpniowej pogody. Będzie rozdrażniony i czepliwy. Prawdopodobnie rozpęta się burza, która zrujnuje przyjemność powrotu do miasta.

Może powinnam poczekać, nie mówić mu dzisiaj – rozważała w duchu.

– Wstawaj, Peter, albo to się nigdy nie skończy – odezwała się, szturchając męża palcem u nogi.

– Jeszcze pięć minut.

– Nie mamy pięciu minut, kochanie. Peter nawet się nie ruszył.

– Kawy – błagał.

Pokojówki zostawiły kawę pod drzwiami sypialni. Dorothy Lauterbach nie znosiła tego obyczaju; uważała, że korytarz na górze upodabnia się wtedy do hotelu Plaża. Ale tolerowała go pod warunkiem, że dzieci podporządkują się jedynemu weekendowemu obowiązkowi i zejdą na śniadanie punktualnie o dziewiątej.

Margaret nalała kawy do filiżanki i podała Peterowi. Przekręcił się na bok i wypił odrobinę. Potem usiadł i spojrzał na żonę.

– Jak ty to robisz, że wyglądasz tak cudownie w dwie minuty po wyjściu z łóżka?

Margaret odetchnęła z ulgą.

– Widzę, że dopisuje ci humor. Bałam się, że będziesz miał kaca i będziesz się zachowywał jak zwierzak.

– Owszem, mam kaca. Benny Goodman gra mi w czaszce, a język mam taki chropowaty, że trzeba by go ogolić. Ale bynajmniej nie zamierzam się zachowywać jak… – Zawahał się. – Jak to powiedziałaś?

– Jak zwierzak. – Przysiadła na brzegu łóżka. – Musimy coś omówić, a wydaje mi się, że ten moment jest równie dobry jak każdy inny.

– Hmmm. To brzmi groźnie, Margaret.

– Zobaczymy. – Popatrzyła na niego z rozbawieniem, po czym udała irytację. – Lepiej wstań i ubierz się. A może nie potrafisz równocześnie się ubierać i słuchać?

– Jestem wszechstronnie wykształconym i wysoce poważanym inżynierem. – Peter zmusił się do wstania i jęknął z bólu. – Może mi się uda.

– Chodzi o ten wczorajszy telefon.

– Ten, co to byłaś taka tajemnicza?

– Właśnie o niego chodzi. Dzwonił doktor Shipman. Peter znieruchomiał.

– Jestem w ciąży. Będziemy mieli drugie dziecko. – Margaret spuściła wzrok i bawiła się supłem bluzki. – Nie planowałam tego. Po prostu tak wyszło. Moje ciało wreszcie doszło do siebie po Billym i… Cóż, natura zajęła się resztą. – Spojrzała mężowi w oczy. – Już od jakiegoś czasu to podejrzewałam, ale bałam się powiedzieć.

– Wielkie nieba, dlaczego się bałaś?

Ale sam znał odpowiedź na swoje pytanie. Już dawno oświadczył Margaret, że nie życzy sobie więcej dzieci, dopóki nie zrealizuje marzenia swego życia i nie założy własnej firmy inżynierskiej. Teraz, mając zaledwie trzydzieści trzy lata, cieszył się reputacją jednego z najlepszych inżynierów w kraju. Zdobywszy, jako najlepszy na roku, dyplom prestiżowej Politechniki Rensselaera, rozpoczął pracę w Northeast Bridge Company, największej specjalizującej się w budowie mostów firmie konstruktorskiej na Wschodnim Wybrzeżu. Po pięciu latach awansował na naczelnego inżyniera, dopuszczono go do spółki i postawiono na czele stuosobowego zespołu. W 1938 roku Amerykańskie Towarzystwo Inżynierii Cywilnej przyznało mu tytuł inżyniera roku za jego innowacyjne rozwiązanie, wykorzystane przy konstrukcji mostu wiszącego nad Hudsonem w Nowym Jorku. W Scientific American pojawił się artykuł o Peterze. Nazywano go tam „najbardziej obiecującym inżynierem swego pokolenia". Jednak on chciał czegoś więcej: chciał założyć własną firmę. Bratton Lauterbach obiecał w stosownej chwili, może za rok, wesprzeć zięcia finansowo, lecz widmo nadchodzącej wojny przyhamowało te plany. Jeśli Stany Zjednoczone zostaną wciągnięte w wojnę, w jednej chwili wszystkie pieniądze przeznaczone na inwestycje publiczne pójdą na wydatki wojenne. Firma Petera padnie, zanim jeszcze zdąży wystartować.

– Który to miesiąc? – spytał.

– Koniec drugiego.

Twarz Petera rozjaśnił uśmiech.

– Nie jesteś na mnie zły?

– Oczywiście, że nie!

– A co z twoją firmą i wstrzymaniem się z dziećmi? Pocałował ją.

– To się nie liczy. To wszystko jest bez znaczenia.

– Ambicja to cudowna rzecz, byle nie w nadmiarze. Peter, od czasu do czasu musisz się odprężyć, cieszyć się życiem. W końcu życie to nie próba generalna.

Peter skończył się ubierać.

– Kiedy zamierzasz powiedzieć o tym matce?

– W swoim czasie. Pamiętasz, co wyprawiała, kiedy się spodziewałam Billy'ego. Szału można było dostać. Jeszcze zdążę jej powiedzieć.

Peter usiadł obok żony.

– Chodźmy jeszcze do łóżka przed śniadaniem.

– Peter, nie możemy. Mama nas zabije, jeśli się nie zjawimy na czas.

Pocałował ją w kark.

– A kto to przed chwilą głosił, że życie to nie próba generalna? Przymknęła oczy, wygięła szyję.

– To nieuczciwe. Przekręcasz moje słowa.

– Wcale. Całuję cię.

– Tak…

– Margaret! – rozległo się z dołu wołanie Dorothy Lauterbach.

– Już idziemy, mamo.

– No tak – mruknął Peter, ruszając za żoną.

Walker Hardegen przyłączył się do lunchu, który jedli przy basenie. Siedzieli pod parasolem: Bratton z Dorothy, Margaret z Peterem i Jane z Hardegenem. Znad zatoki powiał wilgotny, zmienny wiatr. Hardegen był prawą ręką Brattona Lauterbacha w banku. Wysoki, postawny, o szerokich barach, wielu kobietom kojarzył się z Tyrone'em Powerem. Skończył Harvard, grał w reprezentacji uczelni i na ostatnim roku jemu drużyna zawdzięczała zwycięstwo nad Yale. Jako pamiątka po grze w futbol zostało mu kontuzjowane kolano i lekkie utykanie, które jeszcze bardziej przyciągało do niego kobiety. Mówił z charakterystycznym za- śpiewem z Nowej Anglii i często się uśmiechał.