Lee Child - Elita Zabójców

– Bardzo długie – zauważył Reacher.

– Tak czy nie?

– Tak. „Błędne hasło”.

– Cholera – rzuciła Neagley, by natychmiast ucichnąć. Reacher nie przestawał myśleć o Charliem. I jego maleńkim krzesełku z imieniem wypalonym na oparciu. Niemal czuł zapach palącego się drewna. Widział Franza wykonującego napis pewną ręką. Może krzesełko miało być pierwszym z wielu przedmiotów wyrażających miłość, dumę i poświęcenie.

– Lubię Charliego – powiedział.

– Ja również – odparła Neagley. – Uroczy dzieciak.

– Chodziło mi o hasło.

– To zbyt oczywiste.

– Franz nie traktował takich zabezpieczeń serio. Stwarzał pozory. Wolałby używać starego hasła, niż wprowadzać do systemu nowe.- Nadal to zbyt oczywiste. Myślę, że miał poważny stosunek do życia, a przynajmniej do tej sprawy. Znalazł się w dużych tarapatach, dlatego wysyłał listy na własny adres.

– Mógł zastosować podwójny blef. Takie hasło może się wydać oczywiste, lecz jest ostatnią rzeczą, jaka przyjdzie ci do głowy. Właśnie dlatego jest bardzo skuteczne.

– To możliwe, lecz mało prawdopodobne.

– Nawiasem mówiąc, co może być w środku?

– Coś, co jest nam bardzo potrzebne.

– Spróbuj „Charlie”. Zrób to dla mnie. Neagley wzruszyła ramionami i napisała „Charlie”. Nacisnęła klawisz „enter”.

„Błędne hasło”.

Twardy dysk zawirował i zawartość pendrive’a została wykasowana.

– Dziewięć prób – oznajmiła Neagley. Wrzuciła trzecią pamięć do kosza i umieściła w gnieździe czwartą. Ostatnią.

– Zostały nam jeszcze trzy.

– Angela – powiedziała. – Nie, to zbyt oczywiste.

– Spróbuj.

– Jesteś pewien?

– Mam duszę hazardzisty.

– To trzy ostatnie możliwości.

– Zaryzykuj. Wpisała „Angela”. Wcisnęła „enter”. „Błędne hasło”.

– Dziesiąta próba – przypomniała. – Zostały nam jeszcze dwie.

– A może Angela Franz?

– To jest gorsze od poprzedniego.

– Może jej nazwisko panieńskie?

– Nie znam go.

– Zadzwoń i zapytaj.

– Mówisz poważnie?

– Przynajmniej będziesz je znała.

Neagley wyciągnęła notatnik, odnalazła numer Angeli i zadzwoniła. Przedstawiła się i przez chwilę rozmawiały o innych sprawach. Później Reacher usłyszał, jak zadaje Angeli to pytanie. Odpowiedzi nie usłyszał, dostrzegł jednak, że źrenice oczu Neagley rozszerzyły się na ułamek sekundy, co u niej odpowiadało zwaleniu się na ziemię wskutek doznanego szoku. Odłożyła słuchawkę.

– Pfeiffer – powiedziała.

– Interesujące.

– Nawet bardzo.

– Są ze sobą spokrewnione?

– Nie wspomniała o tym.

– Spróbuj „Pfeiffer”, to jak kupon pozwalający nabyć dwa przedmioty za cenę jednego. Franz mógł poczuć się podwójnie dobrze, nie mając żadnych wyrzutów sumienia.

Neagley napisała „Pfeiffer”. Wcisnęła „enter”. „Błędne hasło”.

W pokoju Neagley zapanowała gorąca, duszna atmosfera. Jakby ktoś wypompował zeń powietrze. Jakby nieoczekiwanie się skurczył.

– Jedenasta próba – rzekła Neagley. – Pozostała jeszcze jedna możliwość. Teraz albo nigdy. Nasza ostatnia szansa.

– Co się stanie, jeśli się nie uda? – zapytał Reacher.

– Nie dowiemy się, co jest w środku.

– Musimy robić to teraz? Może powinniśmy po prostu zatrzymać tę pamięć?

– To nam niczego nie da.

– W takim razie zróbmy sobie przerwę. Wrócimy do tego później. Pojedźmy do wschodniego Los Angeles i poszukajmy Swana. Jeśli go odnajdziemy, być może podsunie nam jakiś pomysł. Jeśli nie, wrócimy ze świeżym umysłem.

Neagley zadzwoniła do obsługi hotelowego parkingu i po dziesięciu minutach mknęli czerwonym mustangiem na wschód od Wilshire. Minęli Wilshire Center, przejechali Westlake i ruszyli boczną odnogą autostrady wprost do Macarthur Park. Skręcili na północny wschód i wjechali na autostradę wiodącą do Pasadeny. Minęli betonową bryłę stadionu Dodgersów, otoczoną całymi akrami pustego parkingu. Zapuścili się głęboko w szczurze gniazdo ulic, którego granicę wyznaczały Boyle Heights, Monterey Park, Alhambra i South Pasadena. W tym rejonie było wiele parków naukowych, centrów biznesu i pasażów handlowych, starej i nowej zabudowy. Przy krawężnikach trudno było wypatrzyć wolne miejsce. Wszędzie panował duży ruch, a rzeka pojazdów poruszała się w leniwym tempie. Nad nimi wisiało brązowe niebo. Neagley trzymała w schowku na rękawiczki mapę wydawnictwa Rand McNally. Mapa przypominała obraz ziemi z wysokości osiemdziesięciu kilometrów. Reacher zmrużył oczy, śledząc blade, szare linie dróg. Kojarzył nazwy ulic na tablicach z nazwami na mapie i lokalizował kolejne skrzyżowania w trzydzieści sekund po tym, jak przez nie przejechali. Trzymał kciuk w miejscu, gdzie miała siedzibę firma New Age Defense Systems, kierując ku niemu Neagley szeroką, krętą drogą.

Kiedy dotarli na miejsce, ujrzeli niski znak wykonany z rzeźbionego granitu i okazałą, sześcienną bryłę budynku za wysokim ogrodzeniem chroniącym przed huraganem i zakończonym drutem kolczastym. W pierwszej chwili ogrodzenie robiło imponujące wrażenie, wystarczyło jednak spojrzeć ponownie, aby odkryć, że wystarczyłyby nożyce do cięcia drutu, aby pokonać je bez problemu w dziesięć sekund. Gmach biura otaczał duży parking, przy którym zasadzono okazałe drzewa. Ich odbicie w lustrzanych panelach w połączeniu z odbiciem nieba powodowało, że biurowiec miał niemal surrealistyczny wygląd.

Brama główna nie sprawiała wrażenia masywnej i była szeroko otwarta. Obok nie dostrzegli budki dla wartownika. Nikt nie pilnował wjazdu. Za bramą rozciągał się parking w połowie wypełniony samochodami. Neagley zatrzymała się na chwilę, aby przepuścić samochód z serwisu kserokopiarek, a następnie zaparkowała mustanga w miejscu przeznaczonym dla gości, tuż obok holu. Wyszli z samochodu i na chwilę zamarli w bezruchu. Był ranek, owiewało ich gorące, ciężkie powietrze. Wokół panowała cisza. Wyglądało na to, że w środku mnóstwo ludzi uporczywie próbuje się na czymś skoncentrować lub nic nie robi.

W wejściu do recepcji znajdowały się podwójne szklane drzwi, które otworzyły się automatycznie, gdy do nich podeszli. Wkroczyli do dużego kwadratowego holu o posadzce pokrytej łupkiem i ścianach wyłożonych aluminiowymi panelami. Zauważyli skórzane fotele i długi kontuar recepcji w głębi sali. Za kontuarem stała blondynka w wieku około trzydziestu lat. Była ubrana w firmową koszulkę polo z napisem „New Age Defense Systems” wyhaftowanym nad małą lewą piersią. Najwyraźniej usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, lecz poczekała z podniesieniem głowy, aż Reacher i Neagley znajdą się w pół drogi od niej.

– Czym mogę państwu służyć? – zapytała.

– Przyszliśmy do Tony’ego Swana – odparł Reacher. Kobieta uśmiechnęła się sztucznie i odpowiedziała:

– Mogę zapytać o państwa nazwiska?

– Jack Reacher i Frances Neagley. Jesteśmy jego bliskimi przyjaciółmi z armii.

– W takim razie proszę spocząć. – Recepcjonistka podniosła słuchawkę telefonu stojącego na kontuarze, a Reacher i Neagley ruszyli w kierunku skórzanych foteli. Neagley usiadła, a Reacher stanął obok. Przypatrywał się matowemu odbiciu recepcjonistki w aluminiowym panelu, słuchając, jak mówi:

– Jest tu dwoje przyjaciół Tony’ego Swana. Przyszli, aby się z nim zobaczyć. – Po tych słowach odłożyła słuchawkę i uśmiechnęła się w stronę Reachera, chociaż ten nie patrzył wprost na nią.