John Katzenbach - Dzień zapłaty

Ramon wzdrygnął się, lecz Bill Lewis wydawał się wyraźnie uspokojony.

– Masz rację. Drań będzie płacił do końca życia. A my zostawimy nie tyle świadków, ile coś na pamiątkę. Będzie zawsze świadom tego, jak łatwo udało nam się ich zgarnąć. I że możemy to zrobić znowu.

– Świetnie – zaśmiała się krótko Olivia. – Widzę, że się uczysz.

– Mimo wszystko nie zostawiałbym świadków – nalegał Ramon. Olivia zamilkła na moment, po czym odpowiedziała:

– Czy masz zamiar zmusić mnie do tego? – I dotknęła rewolweru. Ramon wzdrygnął się.

Olivia popatrzyła na niego przenikliwie.

– Nie – nadął się.

– To dobrze. – Wstała i podeszła do Billa Lewisa. Palcami pogładziła go po policzku. – Zaczynasz być miękki – skarciła go z uśmiechem. – Przecież zdawaliśmy sobie wcześniej sprawę z tego, że mogą być ofiary śmiertelne. Wiedzieliśmy i poszliśmy na to. – Mocno dźgnęła go palcem w żołądek. – Musisz być twardy. A nie miękki. – Skinął głową, lecz ona sięgnęła do jego podbródka, ujęła go mocno w swe długie palce i z premedytacją sama poruszyła jego głową w górę i w dół.

Ramon roześmiał się. Olivia uśmiechnęła się i Bill Lewis także, ale jednocześnie potarł twarz w miejscu, gdzie zaciskały się palce Olivii.

– Myślę, że masz rację – przyznał. – Powinienem po prostu słuchać się ciebie.

– Wtedy wszystko szłoby łatwiej – odrzekła Olivia i figlarnym gestem dała mu lekkiego klapsa w policzek. – Dobrze, zanieś teraz na górę lunch dla naszych gości. Możesz im powiedzieć, że ich czekanie już niedługo się skończy. Nie wdawaj się w szczegóły, powiedz tylko, że według ciebie wrócą do domu jutro, najdalej pojutrze. Daj im promyk nadziei. To cudownie wpłynie na ich cierpliwość.

Lewis przytaknął i wypadł z pokoju, Ramon chciał wyjść za nim, ale stanął jak wryty, kiedy zobaczył nagle wyraz twarzy Olivii. Cała kokieteria zniknęła w jednej sekundzie, oczy zwęziły się w szparki, szczęki stężały, a usta zacisnęły się w wąską kreskę. Wzrokiem nakazywała mu zostać na miejscu. Po chwili oboje usłyszeli ciężkie kroki Billa Lewisa na schodach.

– Tak? – czekał Ramon.

– Twoja sugestia wcale naszym planom nie zaszkodzi.

– Nie? Myślałem…

– Pieniądze to jedno – wyjaśniła Olivia – a zemsta to zupełnie coś innego. Ramon przytaknął i uśmiechnął się.

Olivia podeszła do niego. Ręką potargała pieszczotliwie jego bujną czuprynę.

– Myślimy podobnie – powiedziała. – Jesteś twardy. Widzisz rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Dziwię się, że dotąd tego nie zauważyłam.

– Uśmiechnął się.

– Ale kiedy? Bill sądzi…

– Na pewno nie wcześniej niż jutro rano. Dokładnie – kiedy będziemy stąd wyjeżdżać. Właśnie wtedy. Bill wpadnie w szał, więc musimy na niego uważać.

Głowa podskoczyła mu w górę i w dół na znak zgody.

– Pieprz go. On nie ma pojęcia o tym wszystkim. Pieprz go.

– Ty już to kiedyś robiłeś.

– Dawno temu. On się zmienił. Zrobił się miękki. I ja się zmieniłem. Zrobiłem się twardy.

Olivia uśmiechnęła się.

– A jeśli on się nie zgodzi? – zapytała. Ramon wyszczerzył zęby.

– Wtedy podzielimy forsę na pół.

– Okay – powiedziała. – A teraz zrób mi grzeczność i sprawdź naszą broń. Ramon, zachwycony jej uznaniem, wybiegł z pokoju pełen dziwnego, niemal narkotycznego uniesienia. Olivia patrzyła za nim z pogardą. Ależ to łatwe, stwierdziła. Teraz muszę przekonać Billa, że nie ufam Ramonowi i stojąc z boku przyglądać się fajerwerkom. Uległość ludzi działających w warunkach stresu wciąż robiła na niej wrażenie. Tylko ja jestem w stanie w pełni kontrolować się. Od samego początku. Zauważyła, że pogwizduje beztrosko, rozsiadając się z powrotem w fotelu. Nie widziała żadnej potrzeby dzielenia się z kimś owocami działalności Duncana. Na tym zresztą polegał jej prawdziwy plan, od samego początku.

Megan siedziała w samochodzie rozgrzewając dłonie filiżanką kawy. Zaparkowała obok niewielkiego sklepu, zastanawiając się przez chwilę, czy to ten sam sklepik, przed którym Duncan wyczekiwał poprzedniego dnia. Spojrzała na listę potencjalnych adresów i pokręciła głową. Łykając gorącą kawę popatrzyła na zachmurzone niebo. Stwierdziła, że do zmroku zostało jeszcze dwie – trzy godziny. Westchnęła i rozłożyła mapę na desce rozdzielczej.

Gdzie jesteście? – myślała.

Niecierpliwiła się, że badanie każdego adresu zajmuje jej tyle czasu. Pod sam dom podjechać nie mogła; musiała go najpierw zlokalizować, zaparkować auto w pewnej odległości i ostrożnie się rozejrzeć. Do tej pory nie osiągnęła nic. Przed pierwszym domem bawiły się dzieci, co niemal ją załamało. Stała przy drodze jak wrośnięta, wpatrując się w gromadkę dzieciaków, udając kowbojów i Indian bawili w berka. W końcu odwróciła się niechętnie, przypominając sobie, ileż to razy obserwowała takie zabawy z własnego okna.

Przed kolejnym domem starsza para grabiła liście na trawniku; stamtąd odjechała bez zwłoki. Trzeci wyeliminowała, widząc dziecinny wózek w bagażniku zaparkowanej przed domem furgonetki.

W dwóch domach nie było żywej duszy. Zmusiła się, by podejść aż do ganka i zajrzeć do środka przez ciemne okna. Widać było tylko kurz i pajęczyny.

Spojrzała na mapę. Zostały jej jeszcze cztery adresy. Zaczęła zastanawiać się, czy istnieje możliwość, by tego właściwego nie było na jej liście. Olivia mogła przecież wynająć dom z ogłoszenia w gazecie, a nie od pośrednika. Nie było to jednak w jej stylu – unikała bezpośredniego kontaktu z właścicielami. Mogli ją poprosić o referencje, dokładnie jej się przyjrzeć, agent zaś przed oczami miałby tylko jej pieniądze. A może Olivia urządziła się gdzieś poza obszarem objętym kompleksowymi usługami agencji Greenfield. Być może zatrzymała się w Amherst lub Northampton. Wynajmowano tam mieszkania głównie studentom i zawsze można było znaleźć kilka wolnych lokali. Czy jednak chciałoby jej się jechać aż tak daleko? Megan wątpiła w to. Przypomniała sobie własną myśl z poprzedniej nocy: wystarczająco blisko, by nas obserwować i daleko, by nie zostać przez nas dostrzeżoną.

Musi być gdzieś tutaj, pomyślała Megan. Musi być na mojej liście.

Nie była jednak pewna tego w stu procentach.

Sprawdzając poszczególne domy, Megan oddaliła się znacznie od miasta. Popatrzyła na zielone sosny rosnące na pobliskich zboczach. Gdzieniegdzie grupa wysokich brzóz o białych pniach odbijała się od ciemnozielonej ściany, zupełnie jakby martwa, koścista ręka wyłaniała się nagle spod powierzchni oceanu. Wzdrygnęła się, dokończyła kawę i wysiadła z samochodu. Ujrzała budkę telefoniczną, postanowiła więc zadzwonić do domu. Po drugim sygnale telefon odebrała Lauren:

– Rezydencja Richardsów.

– Lauren?

– Mamo! Gdzie jesteś. Martwimy się o ciebie.

– Nic mi nie jest. Wciąż ich szukam.

– Tata był wściekły. A kiedy zobaczył, że zabrałaś broń, chciał za tobą jechać.

– Wszystko w porządku. Czy on tam jest?

– Taak. Już idzie. Mówiłam mu, żeby się nie denerwował, ale to na nic się zdało, zresztą my wszyscy się o ciebie martwimy. Dlaczego nie wrócisz do domu?

– Będę mniej więcej za godzinę. Zostały mi tylko ze dwa adresy.

– Co ty, do diabła, wyprawiasz? – Usłyszała nagle ostry głos Duncana, który wziął słuchawkę z ręki córki.

– Sprawdzam po prostu parę posiadłości.

– Co robisz? Co takiego sprawdzasz?