John Katzenbach - Dzień zapłaty

– Ja mam – odparł Ramon. Jednak przymknął się na chwilę.

– Ramon ma rację, Olivio. Po co się tu jeszcze szwendamy? Dlaczego po prostu nie wskoczymy do samochodu i nie wyniesiemy się stąd.

– Sądzicie, że zapłacili już wystarczająco? – Teraz musiała prowadzić dalszą grę ostrożnie, starając się, by rozumieli jej słowa zupełnie inaczej niż ona.

– Na każdego przypada pięćdziesiąt baniek. To więcej niż miałem kiedykolwiek w życiu. Wystarczy, żeby zacząć wszystko od nowa.

– A nie sądzisz, że oni mają więcej?

– Gdzie tam. Facet obrabował bank. Co jeszcze mogło zostać?

– A ta cała forsa, którą sam zgromadził? W akcjach, obligacjach, w funduszu powierniczym, posiadłościach, cały ten szmal, który jest jego i który sprzedaje teraz jak szalony? Nie widzicie? On myśli, że uda mu się spłacić wszystko bankowi. Jestem pewna, że tak sądzi. A te pieniądze też muszą być nasze.

Obaj mężczyźni zastanowili się nad tym. Olivia obserwowała ich bacznie.

– Ale jak je zdobędziemy? Olivia uśmiechnęła się. Mam ich!

– Zawsze możemy po nie wrócić.

– Jak to zrobimy? – zapytał Bill Lewis.

– Po prostu. Wyjedziemy. Minie jakiś czas. Przyczaimy się. A potem wrócimy. Proste jak drut.

– Skąd możemy być pewni, że zgodzi się na to?

– Ponieważ nie będzie miał wyboru. Będzie to dla niego bezpieczne i wygodne.

Lewis skinął głową.

– No nie wiem – odezwał się Ramon. – Jak długo będziemy mogli ich naciskać?

– Dopóki będę tego chciała – odrzekła Olivia.

– Chyba jesteś szalona – wybełkotał. – A jeśli uzna, że ma już dosyć i zawiadomi gliny?

– Nie zrobi tego.

– A jeśli…?

– Nie. Znam go. Nie zawiadomi.

– Nie podoba mi się to. Nie mam zamiaru tu wracać. Bierzmy pieniądze, zatrzyjmy ślady i spływajmy. Trzeba było zabić go tam, jak mówiłem. Wtedy może byłabyś zadowolona.

– Myślałam o tym – powiedziała Olivia. – Ale to nie był właściwy moment.

– A co z naszymi gośćmi? – zapytał Bill Lewis. Wskazał na sufit. – Mają już wszystkiego dość. Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymają. Szczególnie dzieciak. To nie jest w porządku.

– W porządku? – spytała Olivia. Na jej twarzy odmalował się sarkazm.

– No, wiesz o co mi chodzi – Bill zaczął się wycofywać.

– A co powinniśmy z nimi zrobić?

– Zabić – stwierdził Ramon.

– Puścić – odparł Lewis. Spojrzał z wyrzutem na Ramoną. – Nie przypuszczałem, że jesteś taki.

Ramon wrzasnął do niego:

– Nie są warci mojego życia! Wiedzą, kim jestem. Mogą nas opisać. Nie chcę spędzić następnych dziesięciu lat tak jak ty, ciągle oglądając się za siebie. Chcę być wolny. A to znaczy – żadnych świadków. Chyba to wystarczająco proste.

– Taak, rzeczywiście proste. Zupełnie jak ty. Zabijemy ich – Bill Lewis mówił spokojnie lecz z sarkazmem – i co wtedy przeszkodzi Duncanowi albo Megan spędzić resztę życia na polowaniu na nas? Jeśli my ich znaleźliśmy, to jak możesz myśleć, że oni nie znajdą nas? Chryste, ale ty jesteś głupi.

– Jeśli będą mieli tę resztę życia – wtrąciła Olivia.

– Jezu! – W głosie Billa Lewisa brzmiała irytacja. – Co ty w ogóle mówisz? Chcesz zrobić z siebie Charlie Mansona? To do niczego nas nie doprowadzi. Nie jestem mordercą staruszków i dzieci, rozumiesz? Po prostu nie zrobię tego. Nie chciałem, żeby stało się coś temu facetowi w Kalifornii, ale to było wasze przedstawienie, ja tylko tam byłem. Ale nie zgodzę się na dzieciaka. W dodatku takiego fajnego dzieciaka.

– Wcale nie musisz – odpowiedział Ramon. – Może inni nie mają takich skrupułów. Może się nie boją tak jak ty…

– Powiem ci, kogo się nie boję – ciebie, draniu, nie boję się ciebie.

– A powinieneś, cholerny idioto. Nie widzisz, że z aczynasz się robić sentymentalny? Chcesz to wszystko spieprzyć? To jest moja wielka szansa i nie pozwolę jakiemuś pedalskiemu eks-hippisowi jej spieprzyć!

Lewis rzucił się z zaciśniętymi pięściami na dawnego kochanka. Ramon chwycił rewolwer.

– Spokój! – krzyknęła Olivia.

Obaj zatrzymali się i spojrzeli na nią. Wskazywała na nich palcem.

– Zrobicie to, co powiem, kiedy przyjdzie pora. To jest mój show, i ja powiem kiedy ma się skończyć.

Patrzyli wciąż na nią.

– Więc co mamy robić? Zabić ich wszystkich? – wyrzucił z siebie Bill Lewis.

– Cokolwiek by to było, zróbmy to i wynośmy się stąd do diabła – nalegał Ramon.

Olivia zaczęła zastanawiać się, do jakiego stopnia każdy z nich gotów jest sprzeciwić się jej. Obaj są wystraszeni i spięci, pomyślała. Trzeba im dać to czego chcą. A potem zrobić to czego chcę ja.

– Już dobrze – odezwała się, jakby przemawiała do dzieci. – Obaj chcecie kończyć to, prawda?

Mężczyźni skinęli głowami, wciąż patrząc na siebie z wściekłością.

– Aja myślę, że Duncan zasługuje na coś więcej. – Dużo więcej, pomyślała. Spojrzeli na nią dziwnym wzrokiem. Zauważyła, że już na siebie nie patrzą. Złapali haczyk, pomyślała, i uśmiechnęła się.

– No, teraz już spokój. Czy do tej pory poszło coś nie tak? Czy nie spędziłam całych lat na obmyślaniu każdego kruczka?

Mężczyźni zerknęli jeden na drugiego, potem znów na nią i potaknęli.

– Czy coś poszło nie tak, jak przewidywałam? Znowu skinęli głowami z ulgą.

– To jest jeden z tych kruczków, które zajęły mi najwięcej czasu. Ostatnie przekręcenie noża w miejscu – jest nie do zepsucia. A oto mój plan: skontaktuję się wieczorem z Duncanem – będzie już wtedy na pograniczu obłędu. Każę mu spotkać się z nami jutro rano. Gdzieś w cichym, odludnym miejscu. I powiem mu, że nie wypłacił się nam jeszcze. Wyniesiemy się stąd o ósmej piętnaście. Samolot mamy w południe. Pasuje wam?

Olivia spojrzała na nich. Obaj byli jeszcze trochę zdenerwowani, ale tylko trochę.

– Wciąż myślę, że powinniśmy po prostu ich zabić i wynieść się – wymamrotał Ramon.

– Rzeczywiście sprytnie – uznał Bill Lewis. – Brzmi to nieźle, Olivio. Ale dlaczego mamy czekać do wieczora?

– Ponieważ właśnie wtedy zmięknie najbardziej. Ludzie zawsze są najbardziej nerwowi kiedy zapada ciemność. Świat wydaje się wówczas mniejszy, ciaśniejszy, bardziej niebezpieczny.

– Myślę jednak, że powinniśmy zmyć się stąd od razu i zadzwonić do niego z daleka, z jakiegoś automatu. Wcale nie musimy tu sterczeć.

– Owszem, musimy – odparła Olivia. – Nie uważasz, że on będzie miękki jak wosk? To, że wciąż jesteśmy tutaj, dodaje ostrości całej sprawie. Świadomość, że jesteśmy w pobliżu, zmiękczy go do reszty. Jak wszystko razem się doda – czekanie, ciemności, zagrożenie – Duncan zrobi wszystko, co mu każemy.

– A jak to wszystko ma wyglądać?

– Prościutko – odpowiedziała Olivia. – Mam zamiar wysłać go w jakieś zabite dechami miejsce, a naszych zakładników po prostu zostawić samych, tu na górze. Zanim się zorientują, my będziemy już daleko. Wymkniemy się, drzwi zostawimy otwarte. Staremu draniowi zajmie trochę czasu, zanim opanuje nerwy i spróbuje otworzyć drzwi. Potem będzie musiał wykombinować, jak się stąd wydostać. Przetniemy kabel telefoniczny. Może nawet zabierzemy im buty. Kiedy wreszcie uda mu się skontaktować z Duncanem i Megan, my będziemy już w powietrzu, w drodze z lotniska w Bostonie w jakieś ciepłe strony. A później, kiedy zrobi się krótko z forsą, przyjedziemy znowu do Greenfield na krótki urlop, i odwiedzimy naszego osobistego bankiera. Założę się, że nie będzie chciał przechodzić przez to wszystko od nowa. Znam Duncana. Matematyk będzie chciał załatwić wszystko szybko i bez kłopotu. Da nam pieniądze. I koniec bajki. Dopóki nie będziemy znów w potrzebie. I tak dalej. I tak dalej.