John Katzenbach - Dzień zapłaty

– Jeśli go skrzywdzą, nawet odrobinę… – zaczęła Karen.

– Zabijemy ich – dokończyła siostra. Żadna z nich ani przez chwilę nie zastanawiała się, w jaki sposób miałyby to zrobić.

Jechały w milczeniu zdeterminowane. Karen skręciła za róg i przejechała jeszcze kawałek ulicą.

– Niemożliwe – odezwała się – mamy jeszcze nie ma w domu.

– Myślisz… – zaczęła Lauren, ale siostra nie dała jej skończyć.

– Nie, pewnie jest akurat w drodze.

Karen zaparkowała samochód na podjeździe, ale żadna z nich nie wysiadała. Patrzyły na dom niepewnym wzrokiem. W środku było ciemno.

– Chciałabym, żeby tata zainstalował automatyczne oświetlenie – powiedziała Karen z żalem w głosie.

– Nigdy dotąd nie myślałam, że nasz dom może wyglądać tak nieswojo – cicho zauważyła Lauren.

– Przestań! – przecięła Karen. – Nie zachowuj się, jakby było gorzej niż jest. Nie cierpię, jak wpadasz w ten swój posępny, bojaźliwy nastrój, zupełnie jakbyś była mimozą. Daj spokój, chodźmy.

Trzasnęła drzwiami samochodu, a Lauren wyskoczyła szybko, żeby za nią nadążyć. Karen włożyła klucz do zamka drzwi wejściowych i otworzyła je. Weszła do środka i przycisnęła kontakt, oświetlając ciemne wnętrze mieszkania. Dziewczęta zdjęły płaszcze i powiesiły je w schowku. Karen obróciła się do siostry mówiąc:

– Widzisz? Nic się nie dzieje. Chodź, zrobimy sobie herbaty i poczekamy na mamę. Powinna zaraz wrócić.

Lauren skinęła głową z wahaniem.

Karen zobaczyła, że siostra stoi nieruchomo nasłuchując.

– Co to? – wyszeptała.

– Nie wiem – odszepnęła Lauren.

– Jeśli sobie ze mnie żartujesz…

– Ciii…

– Nie uciszaj mnie! Chcesz mnie po prostu przestraszyć. Nie możemy dać się ponieść wyobraźni.

Lauren zignorowała reakcję siostry i zapytała:

– Dlaczego tu jest tak zimno?

– A skąd, do diabła, mam wiedzieć? – szybko odpowiedziała Karen. – Może wyłączyli termostat rano przed wyjściem.

– Czujesz ten chłód? Jakby było otwarte okno. Karen już chciała odpowiedzieć, ale powstrzymała się.

– Może powinnyśmy poczekać na zewnątrz – rzuciła.

– Powinnyśmy się chyba rozejrzeć. Karen spojrzała na siostrę.

– Podobno to ja jestem praktyczna – szepnęła. – Myślę, że powinnyśmy stąd zwiewać.

– Jeszcze nie.

Lauren zrobiła kilka kroków w kierunku salonu. Siostra poszła za nią.

– Widzisz coś?

– Nie, ale czuję jak wieje chłodne powietrze.

– Ja też.

– Co robimy?

– Chodźmy dalej.

– Dokąd?

– Do kuchni.

Poruszając się ostrożnie skierowały się w głąb domu.

– Daj rękę – powiedziała Lauren i siostra złapała ją za nadgarstek.

– Słyszysz coś?

– Nie.

Ostrożnie weszły do kuchni.

– Jest coś? – zapytała Karen.

– Nie. Ale tu strasznie zimno…

– O mój Boże – z przestrachem szepnęła Karen. Lauren aż podskoczyła spłoszona.

– Gdzie?

– Patrz!

Karen pokazywała na spiżarkę po przeciwnej stronie kuchni. Lauren spojrzała tam i aż jej dech zaparło. Stały obie jak wryte wpatrując się we wnękę. Okno było otwarte na oścież, osłonę wygiętą siłą rzucono na podłogę. Zewnętrzna szyba rozbita, a odłamki szkła leżały na linoleum.

– Uciekajmy stąd! – naciskała Lauren.

– Nie. Musimy przeszukać dom.

– Myślisz…

– Nie wiem.

– A jeśli…

– Nie wiem!

Karen podeszła na palcach do szuflady obok zlewu i wyciągnęła duży kuchenny nóż. Podała go siostrze, a sama wzięła wałek do ciasta.

– Chodź – powiedziała. – Zobaczymy, co jest na górze.

Wróciły do korytarza i po cichu zaczęły wspinać się na schody. Dwukrotnie przystanęły, wsłuchując się w ciszę, po czym posuwały się dalej trzymając się za ręce i kurczowo ściskając swoją broń. Dotarłszy na górę zajrzały do sypialni rodziców.

– Chyba wszystko w porządku – stwierdziła Lauren. Zaczęła czuć się nieco pewniej. – Założę się, jeśli ktoś tu był, wystraszył się, kiedy usłyszał samochód.

– Szaaa… – uciszyła ją siostra, wywołując znowu atmosferę lęku. – Sprawdźmy pokój Tommy'ego. Może przyszli coś wziąć dla niego.

Cichutko otworzyły drzwi do pokoju brata.

– Skąd będziemy wiedziały, czy czegoś tu brakuje? – zapytała Karen. – Spójrz na to wszystko.

Teraz udały się do własnego pokoju. Drzwi były lekko uchylone, Lauren pchnęła je szerzej nogą.

– Och, nie! – wykrzyknęła.

Karen odskoczyła do tyłu, ale szybko podeszła do siostry i zajrzała do środka.

– Och, nie! – powtórzyła za nią.

W pokoju panował straszny nieład; ubrania i bielizna pościelowa walały się na podłodze. Szuflady leżały powywracane do góry dnem. Wszędzie porozrzucane były książki. Figurki i inne ozdóbki były porozbijane.

Lauren zbladła i zaczęła płakać. Karen trzęsły się ręce.

– To oni nam to zrobili! – powiedziała.

– Ale dlaczego?

– Nie wiem.

– Ale…

– Nie wiem. – Karen czuła, że i jej łzy zaczynają napływać do oczu. Podeszła do stosu ubrań i wzięła do ręki pierwsze z wierzchu. Była to bielizna. – Och, nie – jęknęła.

– Co? – zapytała Lauren.

– Popatrz. – Łzy zaczęły jej płynąć po policzkach. W ręku trzymała figi. Byty pocięte i pokłute nożem.

Lauren położyła dłoń na ustach.

– Chyba robi mi się niedobrze.

I wtedy obie usłyszały jakiś dźwięk. Niewyraźny, obcy. Nie potrafiły powiedzieć, czy dobiegł z oddali, czy z bliska, czy świadczył o niebezpieczeństwie, czy nie. Ale był to nieznany dźwięk i samo to wzbudziło w nich trwogę.

– Są tutaj! – przeraziła się Lauren. Popatrzyły po sobie.

– Uciekamy!

Dziewczynki odwróciły się i wypadły na schody. Zbiegły z łomotem, zapominając o ostrożności i rozwadze, za wszelką cenę próbując wydostać się na zewnątrz, w gęstniejącą, wieczorną ciemność. Lauren potknęła się na dolnym stopniu i gdyby siostra jej nie podtrzymała, runęłaby jak długa. Obie pojękiwały z wysiłku. Karen pierwsza dopadła drzwi, złapała za klamkę i gwałtownym ruchem otworzyła drzwi.

Na progu stała Megan.

Obie krzyknęły z przerażenia, które zamieniło się w ulgę, kiedy ją rozpoznały.

Przez sekundę Megan stała jak porażona, ale szybko chwyciła dziewczynki w ramiona i mocno przycisnęła do siebie. Upuściła klucze, aktówkę, płaszcz i odciągnęła je od drzwi.

– Co takiego? – krzyczała. – Co się stało?

– Ktoś tu jest!

– Zdemolowali nasz pokój!

– Włamali się!

Przez parę chwil wszystkie trzy, obejmując się, stały nieruchomo na ganku. Megan tuliła uspokajająco bliźniaczki, jednocześnie nie spuszczając wzroku z domu. Kiedy dziewczęta przestały szlochać i zaczęły oddychać normalnie, Megan odezwała się:

– Już dobrze. Pokażcie mi, co się stało.

– Ja nie chcę tam wracać – odparła Lauren.

– Słyszałyśmy tam coś – błagała Karen.

– Nie – nie ustępowała Megan. – To jest nasz dom. Chodźcie.

Megan razem z córkami weszła do hallu. Podniosła nóż i wałek do ciasta, porzucone przez dziewczęta podczas ucieczki.

– Świetnie – rzuciła. – A więc, co widziałyście i gdzie.

– Najpierw zobaczyłyśmy – Lauren wskazała na kuchnię – że okno jest otwarte…

I nagle zaczęła krzyczeć.

Megan aż podskoczyła, a Karen krzyknęła głośno.