Lee Child: Bez Pudła

Piątym zadaniem było bezbolesne przekazanie stanowiska następcy. Zaplanował w stanie dwa wiece, tak by móc pokazać nowicjusza swym oswojonym dziennikarzom. Wiedział, że musi przemówić im do wyobraźni. Staną ramię w ramię, będą ściskać się przed kamerami. Armstrong w przenośni odsunie się o krok, nowicjusz wystąpi krok naprzód. Pierwszy wiec zaplanowano na 20 listopada, następny cztery dni później. Uciążliwe, lecz wymagała tego lojalność partyjna.

Czwartym zadaniem było nauczenie się pewnych rzeczy. Na przykład już niedługo miał zostać członkiem Narodowej Rady Bezpieczeństwa. Powinien wiedzieć rzeczy, których nie wymaga się od młodszego senatora z Dakoty Północnej. Wyznaczono mu nauczyciela z CIA. Wkrótce mieli się też pojawić ludzie z Pentagonu i z Departamentu Spraw Zagranicznych. Wszystko idealnie zaplanowano, wymagało jednak sporo pracy i czasu.

A kolejne zadania stawały się coraz pilniejsze. Chociażby trzecie. Istniały dziesiątki tysięcy darczyńców, którzy w całym kraju wspierali kampanię finansowo. Największym z nich podziękują w inny sposób, lecz ci drobniejsi, wpłacający po tysiąc dolarów i więcej, też musieli uczestniczyć w sukcesie. Partia zatem zaplanowała całą serię wielkich przyjęć w Waszyngtonie. Tam goście będą mogli spotkać się z innymi i poczuć się naprawdę ważni. Miejscowe komitety zaproszą ich, by mogli otrzeć się o wielki świat, i poinformują, że oficjalnie nie wiadomo, czy podejmie ich nowy prezydent, czy też nowy wiceprezydent.

W praktyce trzy czwarte przyjęć miało przypaść Armstrongowi.

Drugie zadanie było naprawdę poważne. Chodziło o ugłaskanie Wall Street. Zmiana administracji to w świecie finansów ważna sprawa. W sumie nie było powodów, by cokolwiek zakłóciło rynek, lecz tymczasowe zdenerwowanie i niepokój często narastają, a zachwiania na giełdzie zaszkodziłyby nowemu prezydentowi. Wkładano zatem wiele wysiłków w uspokojenie inwestorów. Większością spotkań zajmował się osobiście prezydent elekt. Najwięksi gracze spotykali się z nim twarzą w twarz. Armstrongowi natomiast przypadli ci z drugiego szeregu, z Nowego Jorku. W ciągu dziesięciu tygodni miał zaplanowanych pięć takich wyjazdów.

Lecz pierwszym i najważniejszym zadaniem Armstronga było kierowanie zespołem przejściowym. Nowa administracja wymagała zatrudnienia niemal ośmiu tysięcy ludzi. Około ośmiuset z nich musiało zostać zatwierdzonych przez Senat. Osiemdziesięciu należało do pierwszej ligi. Armstrong musiał uczestniczyć w ich wyborze, a potem wykorzystać swe kontakty w Senacie, by ułatwić im zatwierdzenie. Centrum operacyjne mieściło się oficjalnie w biurach przy G Street. Armstrong jednak wolał kierować wszystkim po cichu ze swego starego biura senackiego. W sumie nie było to wcale przyjemne. Mnóstwo ciężkiej roboty, ale na tym polega różnica między byciem szefem i wice.

Zatem trzeci tydzień po wyborach wyglądał następująco: Armstrong spędził wtorek, środę i czwartek w Waszyngtonie, pracując z zespołem przejściowym. Jego żona odpoczywała na zasłużonych powyborczych wakacjach w domu w Dakocie Północnej. On sam mieszkał tymczasowo w willi w Georgetown. Froelich przydzieliła do jego ochrony swych najlepszych agentów i kazała im uważać na wszystko.

Czterech agentów mieszkało wraz z nim. Czterech policjantów cały czas czuwało na zewnątrz w radiowozach -dwóch na ulicy, a dwóch w alejce na tyłach. Limuzyna Secret Service odbierała go co rano i przewoziła do biur senackich. Za nią podążał drugi samochód, nazywano go artylerią. Transfer z wozu i do wozu odbywał się szybko i sprawnie. Przez cały dzień towarzyszyli mu trzej agenci, jego osobista ochrona: trzech wysokich mężczyzn w ciemnych garniturach, białych koszulach, stonowanych krawatach i ciemnych okularach, nawet w listopadzie. Cały czas otaczali go dyskretnie, tworząc ochronny trójkąt. Poważne miny, czujne oczy, subtelna kontrola. Czasami słyszał ciche szmery dobiegające ze słuchawek. Na przegubach nosili mikrofony, pod marynarkami ukrywali broń automatyczną. Armstrong uważał, że to imponujące, wiedział jednak, iż wewnątrz nic mu nie grozi. Budynek otaczała policja miejska, a Kapitol miał własną ochronę, nie wspominając już o wykrywaczach metalu we wszystkich wejściach. Ludzie, których widywał, albo należeli do zespołu, albo też zostali już wcześniej wielokrotnie dokładnie sprawdzeni.

Lecz Froelich nie była tak spokojna. Cały czas szukała Reachera, w Georgetown i na Kapitolu. Nie dostrzegła go jednak. Nie było go. Nie było też nikogo innego, kim mogłaby się martwić. Powinna poczuć się lepiej – ale nie.

Pierwsze przyjęcie dla darczyńców zaplanowano na czwartkowy wieczór w sali balowej wielkiego hotelu. Po południu cały budynek sprawdziła policja z psami. Policjanci zajęli też kluczowe pozycje. Mieli tam pozostać aż do odjazdu Armstronga, wiele godzin później. Froelich postawiła przy drzwiach dwóch agentów Secret Service, sześciu w holu, ośmiu w samej sali. Kolejna czwórka zabezpieczała rampę towarową, którą miał wejść Armstrong. Dyskretnie rozmieszczone kamery wideo kontrolowały cały hol i salę. Każdą z nich podłączono do osobnego magnetowidu, te z kolei do jednego głównego zegara, tak by całe przyjęcie zostało starannie zarejestrowane.

Lista gości obejmowała tysiąc osób. Ponieważ był listopad, nie mogli ustawić ich na chodniku, a charakter spotkania wykluczał zbyt ostrą i nachalną kontrolę. Zastosowano zatem standardowy protokół zimowy: goście zostali wpuszczeni do holu przez wykrywającą metal bramkę. Tam jakiś czas czekali, w końcu docierali do drzwi sali balowej. Wewnątrz agenci sprawdzali drukowane zaproszenia i prosili o dokument ze zdjęciem. Zaproszenia na moment kładziono na szklanym blacie, następnie oddawano gościom na pamiątkę. Pod blatem tkwiła kamera, podłączona do tego samego zegara co pozostałe. Dzięki niej Froelich dysponowała portretem każdego gościa wraz z nazwiskiem. Następnie goście przechodzili przez drugi wykrywacz metalu. Ludzie Froelich poważnie traktowali swą pracę, zachowywali się jednak przyjaźnie, dzięki czemu goście mieli wrażenie, że to ich chroni się przed jakimś niezwykłym, podniecającym niebezpieczeństwem, nie zaś Armstronga przed nimi.

Froelich cały czas obserwowała monitory wideo, szukając niepasujących twarzy. Nikogo nie dostrzegła, ale i tak się martwiła. Ani śladu Reachera. Nie była pewna, czy czuć ulgę, czy irytację. Robi to czy nie? Przez moment zastanawiała się, czy nie oszukać i nie przekazać agentom jego opisu. Potem jednak wrócił jej rozsądek. Tak czy inaczej, musiała wiedzieć.

Niewielki konwój, wiozący Armstronga, zatrzymał się przed rampą pół godziny później. Goście tymczasem zdążyli już wypić parę kieliszków taniego wina musującego i nasycić się lekko rozmoczonymi kanapkami. Osobista trzyosobowa ochrona przeprowadziła go tylnym wejściem, cały czas trzymając się w odległości trzech metrów. Na przyjęcie zaplanowano dwie godziny, co dawało mu nieco ponad siedem sekund na gościa. Na trapezie siedem sekund to wieczność, lecz tu wszystko wyglądało inaczej. Głównie sprowadzało się do metody ściskania dłoni. Polityk uczestniczący w kampanii bardzo szybko uczy się ściskać tył dłoni, nie ją samą. Taki uścisk mówi: mam tu tak wielkie poparcie, że muszę działać szybko, a do tego, co jeszcze ważniejsze, sprawia, że to polityk decyduje, kiedy puścić, nie jego rozmówca. Lecz podczas takiej uroczystości Armstrong nie mógł skorzystać z owej taktyki. Musiał zatem ściskać dłonie jak należy i uwijać się szybko, by nie przekroczyć siedmiu sekund na osobę. Niektórym gościom to odpowiadało, inni starali się przytrzymać go nieco dłużej, wylewnie gratulując mu wyboru, jakby nigdy wcześniej tego nie słyszał. Część mężczyzn preferowała dwuręczny uścisk przedramienia, niektórzy obejmowali go, pozując do prywatnych zdjęć. Część była zawiedziona, że nie towarzyszy mu żona, część nie, zwłaszcza pewna kobieta, która mocno uścisnęła mu dłoń i przytrzymała dziesięć czy nawet dwanaście sekund, przyciągając go do siebie i szepcząc coś do ucha. Była zdumiewająco silna, o mało nie pozbawiła go równowagi. Tak naprawdę nie usłyszał, co szepnęła – może numer swego pokoju? Była jednak szczupła i ładna, miała ciemne włosy i czarujący uśmiech, toteż niespecjalnie mu to przeszkadzało. Po prostu uśmiechnął się z wdzięcznością i zapomniał o tym.