Jeffery Deaver: Śpiąca Laleczka

Usłyszała głos ukochanego, który wsunął broń do torby i podał jej, mówiąc:

– Bądź cierpliwa, najdroższa. Nie spiesz się. Jak brzmi najważniej sza rzecz, jakiej cię nauczyłem?

– Nie tracić kontroli – wyrecytowała.

– Masz u mnie celujący, najdroższa.

I pocałował ją po raz ostatni.

Dance wyszła z biura i pojechała do Point Lobos Inn, aby załatwić przeniesienie rachunku z karty kredytowej Kellogga na konto CBI.

Charles Overby oczywiście nie był zachwycony tym wydatkiem, lecz zachodził zasadniczy konflikt interesów w sytuacji, w której oskarżony o przestępstwo pokrywał koszty pomocy udzielonej instytucji, która właśnie go aresztowała. Tak więc Overby musiał się zgodzić zapłacić za domek. Godna podziwu postawa w sprawie oskarżenia Kellogga nie miała jednak wpływu na inne aspekty jego osobowości. Głośno utyskiwał na wysokość rachunku. (Cabernet Jordan? Kto to pił? I to dwie butelki?).

Dance nie mówiła mu, że zaproponowała Samancie, by została w hotelu jeszcze kilka dni.

W drodze słuchała celtyckiej grupy Altan. Właśnie śpiewali „Green Grow the Rushes O”. Melodia była przejmująca, stosownie do okoliczności, bowiem Dance zmierzała do miejsca, gdzie zginęli ludzie.

Zastanawiała się nad wyjazdem do południowej Kalifornii w przyszły weekend, z dziećmi i psami. Zamierzała nagrać meksykański zespół niedaleko Ojai. Muzycy byli fanami jej strony internetowej i wysłali Martine kilka plików MP3 ze swoimi utworami. Dance chciała zdobyć nagrania na żywo. Te rytmy ją fascynowały. Nie mogła się doczekać planowanej wyprawy.

Na drogach nie było tłoku; wróciła brzydka pogoda. Dance widziała za sobą tylko jeden samochód, niebieski sedan, który jechał za nią przez kilometr.

Skręciła z drogi, kierując się do Point Lobos Inn. Zerknęła na telefon. Ze smutkiem przekonała się, że wciąż nie ma wiadomości od O’Neila. Dance mogła do niego zadzwonić pod pretekstem jakiegoś szczegółu sprawy i natychmiast by oddzwonił. Nie chciała jednak tego robić. Poza tym chyba lepiej utrzymać pewien dystans. Kiedy człowiek przyjaźni się z żonatym mężczyzną, może łatwo przekroczyć subtelną granicę.

Wjechała na podjazd i zatrzymała samochód, słuchając końcówki elegijnej pieśni. Przypomniała sobie pogrzeb męża.

Było logiczne, że Bill, pozostawiając w Pacific Grove żonę, dwoje dzieci i dom, powinien być pochowany w okolicy. Jednak jego uparta matka chciała, by pochowano go w San Francisco, mieście, z którego uciekł w wieku osiemnastu lat i dokąd przyjeżdżał tylko w święta, i to nie wszystkie. W rozmowach o miejscu ostatniego spoczynku syna pani Swenson była bardzo nieustępliwa.

Dance postawiła na swoim, choć przykro jej było patrzeć na łzy teściowej i przez kilka następnych lat płaciła za swoje zwycięstwo. Bill leżał na zboczu wzgórza, skąd roztaczał się widok na piękne drzewa, Ocean Spokojny i kawałeczek pola golfowego w Pebble Beach – za takie miejsce tysiące golfistów byłoby gotowych słono zapłacić. Przypomniała sobie, że choć żadne z nich nie grało, zamierzali kiedyś wziąć parę lekcji.

– Może na emeryturze – powiedział wtedy Bill.

– Emeryturze. Przypomnij mi, co to jest?

Weszła do recepcji Point Lobos Inn i zajęła się papierkami.

– Mieliśmy już parę telefonów – poinformowała ją recepcjonistka. – Dziennikarze chcą zrobić zdjęcia domku. I ktoś zamierza organizować wycieczki do miejsca, gdzie zastrzelono Pella. To jakieś chore.

Owszem. Morton Walker na pewno by tego nie pochwalił; być może pozbawionemu taktu przedsiębiorcy zostanie poświęcony przypis w „Śpiącej laleczce”.

Wracając do samochodu, Dance kątem oka zauważyła kobietę wpatrzoną w mgłę unoszącą się nad oceanem; jej kurtka łopotała na wietrze. Po chwili kobieta odwróciła się i podążyła w tę samą stronę co agentka, idąc w pewnej odległości od niej i w tym samym tempie.

Dance zwróciła także uwagę na zaparkowany obok samochód. Wyglądał znajomo. Czy należał do kobiety za jej plecami? Zauważyła, że to ford focus, przypominając sobie, że nie odnaleziono samochodu skradzionego w Moss Landing. Też był granatowy. Czy są jeszcze inne niewyjaśnione szczegóły, które…

W tym momencie kobieta szybko do niej podeszła i przekrzykując wiatr, spytała głośno:

– Pani Kathryn Dance?

Agentka przystanęła zaskoczona i odwróciła się do niej.

– Zgadza się. Czy ja panią znam?

Kobieta znalazła się o metr przed nią.

Zdjęła ciemne okulary, ukazując znajomą twarz, choć Dance nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie ją widziała.

– Nie spotkałyśmy się. Ale można powiedzieć, że się znamy. Jestem dziewczyną Daniela Pella.

– Pani… – wykrztusiła Dance.

– Jennie Marston.

Dłoń Dance powędrowała do pistoletu.

Zanim jednak dotknęła rękojeści, Jennie powiedziała:

– Chcę, żeby mnie pani aresztowała.

Wyciągnęła ręce złożone jak do kajdanek – rozważnym gestem, którego Dance nigdy nie widziała, odkąd została agentką biura śledczego.

– Miałam panią zabić.

Wiadomość nie zaniepokoiła jej tak, jak mogłaby w innej sytuacji, zwłaszcza że Pell nie żył, Jennie miała ręce skute kajdankami i Dance nie znalazła u niej ani w jej samochodzie żadnej broni.

– Dał mi pistolet, ale zostawiłam go w motelu. Naprawdę, nigdy nie zrobiłabym pani krzywdy.

Rzeczywiście, nie wyglądała na osobę zdolną do tego.

– Powiedział mi, że nigdy żaden policjant nie przejrzał jego myśli tak jak pani. Bał się pani.

Zagrożenia należy eliminować…

– A więc zainscenizował twoją śmierć?

– Skaleczył mnie. – Jennie pokazała opatrunek z tyłu głowy. – Trochę skóry, włosów i krwi. Głowa naprawdę mocno krwawi. Potem dał mi pani adres i adres pani rodziców. Miałam was zabić. Wiedział, że nie pozwoli mu pani uciec.

– Zgodziłaś się?

– Właściwie nic nie powiedziałam. – Pokręciła głową. – Trudno było mu odmówić… Po prostu założył, że to zrobię. Bo zawsze robiłam to, czego chciał. Chciał, żebym panią zabiła, a potem zamieszkała z nim i Rebeccą gdzieś w lesie. Mieliśmy założyć nową Rodzinę.

– Wiesz o Rebecce?

– Powiedział mi. – Słabym głosem spytała: – To ona pisała do mnie e-maile? Udawała, że to od niego?

– Tak.

Mocno zacisnęła usta.

– Brzmiały inaczej niż to, co mówił. Myślałam, że pisał je ktoś inny. Ale nie chciałam pytać. Czasem lepiej nie znać prawdy.

Amen, pomyślała Kathryn Dance.

– Jak się tu znalazłaś? Śledziłaś mnie?

– Tak. Chciałam porozmawiać z panią osobiście. Pomyślałam, że jak się pójdę zgłosić, zabiorą mnie zaraz do aresztu. Ale musiałam zapytać. Była tam pani, kiedy go zastrzelono? Powiedział coś?

– Nie. Przykro mi.

– Och, tylko tak się zastanawiałam. – Jej wargi się zacisnęły – kinezyczny sygnał wyrzutów sumienia. Spojrzała na Dance. – Nie chciałam pani przestraszyć.

– Ostatnio miałam gorsze powody do strachu – odrzekła Dance. – Ale dlaczego nie uciekłaś? Zaczęlibyśmy coś podejrzewać dopiero wtedy, gdyby po kilku tygodniach morze nie wyrzuciło twojego ciała na brzeg. Przecież mogłaś wyjechać do Meksyku albo Kanady.

– Chyba po prostu uwolniłam się z jego mocy… myślałam, że z Danielem będzie inaczej. Najpierw dobrze go poznałam – rozumie pani, nie mówię tylko o seksie – i coś nas naprawdę połączyło. Tak mi się w każdym razie wydawało. Ale potem domyśliłam się, że to wszystko kłamstwo. Pewnie Rebecca wszystko mu o mnie opowiedziała, żeby lepiej mógł mnie zbajerować. Tak samo jak mój mąż i moi chłopcy. Podrywali mnie w barach albo na imprezach, które obsługiwałam. Daniel zrobił to samo, tylko że był sprytniejszy.