Jeff Lindsay - Dexters donkere demonen

Het had geen zin me dat af te vragen. Ik wist helemaal niets van liefde en dat zou ook nooit gebeuren. Het was geen verschrikkelijke tekortkoming van me, hoewel het daardoor wel lastig is om populaire muziek te begrijpen.

Aangezien ik er verder onmogelijk iets over kon zeggen, stapte ik maar op een ander onderwerp over. ‘Zal ik hoofdinspecteur Matthews inlichten over het feit dat Doakes verdwenen is?’ zei ik.

Deborah veegde met een vingertop een traan van haar wangen en schudde haar hoofd. ‘Dat moet Kyle beslissen,’ zei ze.

‘Ja, uiteraard, Deborah, maar gezien de omstandigheden...’

Ze sloeg met haar vuist op haar been, wat even onzinnig als pijnlijk leek. ‘Godverdómme, Dexter, ik wil hem niet kwijt!’

Soms krijg ik het gevoel dat ik maar één kant van een stereo-opname ontvang, en dit was zo’n moment. Ik had geen flauw idee wat... nou ja, eerlijk gezegd had ik zelfs geen idee waarover ik een idee moest hebben. Wat bedoelde ze? Wat had het in hemelsnaam te maken met wat ik had gezegd, en waarom reageerde ze zo fel? En hoe komt het dat zoveel dikke vrouwen denken dat ze er in een naveltruitje leuk uitzien?

Ik vermoed dat iets van mijn verwarring op mijn gezicht te lezen moest zijn geweest, want Deborah ontspande haar vuisten en haalde diep adem. ‘Kyle moet gefocust blijven, aan het werk blijven. Hij moet de touwtjes in handen hebben, anders wordt dit zijn einde.’

‘Hoe kun jij dat nou weten?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Hij is altijd de beste in wat hij doet. Dat is zijn hele... zo zit hij in elkaar. Als hij erover nadenkt wat Danco hem heeft aangedaan...’ Ze beet op haar lip en er biggelde weer een traan over haar wang. ‘Hij moet blijven wie hij is, Dexter. Anders raak ik hem kwijt.’

‘Oké,’ zei ik.

‘Ik wil hem niet kwijt, Dexter,’ zei ze opnieuw.

Een andere portier had dienst bij het Mutiny, maar kennelijk herkende hij Deborah en hij knikte eenvoudigweg toen hij de deur voor ons openhield. We liepen in stilzwijgen naar de lift en gingen naar de twaalfde verdieping.

Ik heb mijn hele leven in Coconut Grove gewoond, dus ik wist uit de dweperige krantenverslagen dat de kamer van Chutsky in de stijl van het Britse koloniale tijdperk was ingericht. Ik had nooit begrepen waarom, maar het hotel had besloten dat de stijl uit het Britse koloniale tijdperk nou eenmaal perfect paste om de ambiance van Coconut Grove over te brengen, ook al was dit bij mijn weten nooit een Britse kolonie geweest. Dus was het hele hotel in die stijl ingericht. Maar ik vond het moeilijk te geloven dat de binnenhuis-architect of welke Britse koloniaal ook zich ooit zoiets had kunnen voorstellen als een uitgevloerde Chutsky in het kingsize bed in het penthouse waar Deborah me naar binnen leidde.

In het afgelopen uur was zijn haar nog niet aangegroeid, maar hij had tenminste de oranje overall verruild voor een witte badstoffen kamerjas, en hij lag geschoren midden op het bed te rillen en hevig te zweten, met naast zich een halflege fles Skyy wodka. Deborah bleef zelfs niet op de drempel staan. Ze beende regelrecht naar het bed, ging naast hem zitten en pakte zijn enige hand in de hare. Liefde tussen de puinhopen.

‘Debbie?’ zei hij met een onvaste oudemannenstem.

‘Ik ben er nu,’ zei ze. ‘Ga maar slapen.’

‘Ik ben toch niet zo goed als ik dacht, hè?’ zei hij.

‘Ga slapen,’ zei ze, en met zijn hand in de hare nestelde ze zich naast hem.

En zo liet ik ze achter.

De volgende dag sliep ik uit; dat had ik verdiend, nietwaar? Hoewel ik pas om tien uur op mijn werk verscheen, was ik er nog altijd veel eerder dan Vince, Camilla of Angel-zonder-iets, die zich blijkbaar allemaal doodziek hadden gemeld. Een uur en drie kwartier later kwam Vince eindelijk binnen, hij zag er groen en heel oud uit. ‘Vince!’ zei ik opgewekt, waarna hij ineenkromp en met zijn ogen dicht tegen de muur leunde. ‘Ik wil je nog bedanken voor een heldhaftig feest.’

‘Ja, maar doe het zachtjes,’ kreunde hij.

‘Dank je wel,’ fluisterde ik.

‘Graag gedaan,’ fluisterde hij terug en hij wankelde stilletjes weg naar zijn kantoortje.

Het was een ongebruikelijk rustige dag, waarmee ik bedoel dat het, los van het uitblijven van nieuwe zaken, op het forensisch lab zo stil was als in een graftombe en er af en toe een bleekgroen spook voorbijschuifelde dat in stilte leed. Gelukkig was er ook niet veel te doen. Tegen vijven had ik mijn papierwerk bijgewerkt en al mijn potloden gesorteerd. Rita had tijdens lunchtijd gebeld om te vragen of ik ’s avonds bij haar kwam eten. Ik denk dat ze wellicht wilde controleren of ik niet door een stripper was ontvoerd, dus ik zei dat ik na het werk langs zou komen. Van Debs hoorde ik niets, maar dat hoefde ook niet echt. Ik wist vrij zeker dat ze nog bij Chutsky in zijn penthouse zat. Maar ik maakte me wel een beetje zorgen, want dr. Danco wist hem te vinden en zou wellicht een bezoekje brengen aan zijn vermiste project. Aan de andere kant had hij brigadier Doakes als speelkameraadje, wat hem een paar dagen gelukkig en bezig zou houden.

Voor de zekerheid belde ik toch maar Deborahs mobiele nummer. Hij ging vier keer over voor ze opnam. ‘Wat,’ zei ze.

‘Weet je nog dat dr. Danco de eerste keer ook geen moeite had om bij Chutsky binnen te komen?’ zei ik.

‘De eerste keer was ík er niet bij,’ zei ze. Ze klonk zo verschrikkelijk bits dat ik maar moest hopen dat ze niet op iemand van de roomservice zou schieten.

‘Oké,’ zei ik. ‘Maar houd je ogen open.’

‘Geen zorgen,’ zei ze. Ik hoorde Chutsky op de achtergrond iets bizars mompelen en Deborah zei: ‘Ik moet ophangen. Ik bel je later.’ Ze hing op.

Het was volop spitsuur toen ik zuidwaarts naar Rita reed en ik merkte dat ik opgewekt in mezelf ging neuriën toen een man met een rood hoofd in een open bestelwagen me sneed en zijn middelvinger naar me opstak; maar ik had niet alleen maar het gevoel er thuis te horen door het moorddadige stadsverkeer van Miami; ik had het idee dat er een grote last van mijn schouders was afgevallen. En dat was natuurlijk ook zo. Ik kon naar Rita toe gaan en er zou geen kastanjebruine Taurus aan de overkant van de weg staan. Ik kon naar mijn flat gaan zonder dat die knellende schaduw me achtervolgde. En belangrijker nog, ik kon weer een tochtje maken met de Zwarte Ruiter en we zouden een heerlijke tijd met z’n tweeën alleen zijn, waar we zoveel behoefte aan hadden. Brigadier Doakes was weg, uit mijn leven, en binnenkort, waarschijnlijk, ook uit dat van hem.

Ik was gewoonweg licht in het hoofd van plezier toen ik South Dixie afreed en de draai naar Rita’s huis maakte. Ik was vrij, en ook van mijn verplichtingen bevrijd, want we konden er gerust van uitgaan dat Chutsky en Deborah nog wel wat tijd nodig hadden om te herstellen. En wat dr. Danco betrof... het is waar dat ik absoluut een zekere mate van interesse in hem had gehad, en zelfs nu zou ik met alle liefde een paar minuutjes in mijn drukke sociale agenda vrijmaken om samen met hem een echt kwaliteitsuurtje door te brengen. Maar ik was er behoorlijk zeker van dat Chutsky’s mysterieuze werkgever in Washington iemand anders zou sturen om met hem af te rekenen, en ze zouden zeer zeker niet willen dat ik ze voor de voeten liep en ze van advies zou dienen. Nu ik dat kon wegstrepen, en met Doakes uit beeld, was ik weer terug bij plan A en kon ik in alle vrijheid Reiker met vervroegd pensioen sturen. Wie het probleem dr. Danco ook moest oplossen, het was niet de Zalig Verloste Dexter.

Ik was zo blij dat ik Rita een kus gaf toen ze opendeed, ook al zat er niemand te kijken. Toen Rita na het eten de tafel afruimde, ging ik opnieuw de achtertuin in om met de buurkinderen verstoppertje te spelen. Maar deze keer was het heel speciaal met Cody en Astor, want ons geheimpje gaf er een extra pikant tintje aan. Het was bijna leuk om ze achter de andere kinderen aan te zien sluipen, mijn eigen roofdieren in opleiding.