Jeff Lindsay - Dexters donkere demonen

‘De pen is machtiger dan het zwaard,’ zei ik.

‘Deze wel, ja,’ zei hij. ‘De bovenste regel is een telefoonnummer. De tweede regel is een toegangscode.’

‘Waar krijg ik toegang toe?’

‘Dat hoef je niet te weten,’ zei hij. ‘Gewoon bellen, de code intoetsen en mijn mobiele nummer doorgeven. Zij geven je dan de coördinaten van mijn telefoon. En jij komt me halen.’

‘Dat klinkt eenvoudig,’ zei ik, terwijl ik me afvroeg of dat wel echt zo was.

‘Zelfs voor jou,’ zei hij.

‘Maar wie krijg ik dan aan de lijn?’

Doakes schudde alleen maar zijn hoofd. ‘Iemand die bij me in het krijt staat,’ zei hij en hij haalde een draagbare politieradio uit de tas. ‘Nu het makkelijke gedeelte,’ zei hij. Hij gaf me de radio en stapte weer in zijn auto.

Nu we kennelijk het aas voor dr. Danco hadden uitgegooid, was stap twee om hem op de juiste tijd op de juiste plaats te krijgen, en het gelukkige toeval dat Vince Masuoka vanavond een feestje gaf was te perfect om te negeren. De daaropvolgende paar uur reden we ieder in onze eigen auto door de stad en herhaalden over en weer een paar keer dezelfde berichten, voor de zekerheid in verschillende variaties. We hadden ook een paar patrouille-eenheden ingeschakeld, die de boel volgens Doakes nou eens niet zouden verprutsen. Ik nam aan dat hij het bij wijze van grap nog zwak uitdrukte, maar de smerissen in kwestie zagen er de grap niet van in en hoewel ze niet echt beefden, deden ze overdreven hun best om brigadier Doakes ervan te overtuigen dat ze dat inderdaad niet zouden doen, dat verprutsen. Het was geweldig om met een man te werken die tot zo’n loyaliteit kon inspireren.

Ons kleine team vulde de rest van de dag de radiogolven met gebabbel over mijn verlovingsfeestje, vertelde hoe ze bij Vince’ huis moesten komen en herinnerde elkaar eraan hoe laat het zou beginnen. En na de lunch viel de genadeslag. Ik zat in mijn auto voor een McDonald’s en riep brigadier Doakes nog een laatste keer op voor een zorgvuldig opgelezen conversatie.

‘Brigadier Doakes, hier Dexter, ontvangt u mij?’

‘Doakes hier,’ zei hij na een korte stilte.

‘Het betekent veel voor me als u vanavond op mijn verlovingsfeestje komt.’

‘Ik kan nergens naartoe,’ zei hij. ‘Deze vent is veel te gevaarlijk.’

‘Eén drankje maar. Naar binnen en naar buiten,’ drong ik aan.

‘Je hebt gezien wat hij met Manny heeft gedaan, en Manny was een gewoon werkpaard. Ik heb die vent aan een paar akelige mensen overgeleverd. Als hij me in handen krijgt, wat gaat hij mij dan wel niet aandoen?’

‘Ik ga trouwen, brig,’ zei ik. Ik vond de Verwonderde Stripverhaal-smaak heerlijk toen ik hem brig noemde. ‘Dat gebeurt niet elke dag. En met al die smerissen in de buurt zal hij heus niets proberen.’

Er volgde een lange, theatrale stilte, waarin ik wist dat Doakes tot zeven telde zoals we hadden opgeschreven. Toen kraakte de zender weer. ‘Oké. Ik kom rond negen uur even langs.’

‘Begrepen, brig,’ zei ik opgetogen dat ik dat nog een keer kon zeggen en om mijn geluk compleet te maken voegde ik eraan toe: ‘Dat betekent heel veel voor me. Over en uit.’

‘Over en uit,’ zei hij.

Ik hoopte dat ons kleine hoorspel ergens in de stad bij ons beoogde publiek was aangekomen. Als hij nu voor een operatie zou staan te schrobben, zou hij dan zijn oren spitsen en luisteren? Als uit zijn ontvanger de prachtige, warme stem van brigadier Doakes klonk, zou hij misschien een botzaag neerleggen, zijn handen afvegen en op een stukje papier het adres noteren. En dan ging hij weer vrolijk verder met zijn werk — aan Kyle Chutsky wellicht? — met de innerlijke rust van een man die een klus heeft te klaren en na zijn werkdag een drukke sociale agenda heeft.

Alleen maar om er absoluut zeker van te zijn, zouden onze patrouillevrienden het bericht een paar keer ademloos herhalen, en zonder dat te verprutsen, dat brigadier Doakes hoogstpersoonlijk aanwezig zou zijn, rond een uur of negen.

En wat mij betreft, mijn werk zat er voor een paar uur op en ik ging naar het Jackson Memorial-ziekenhuis om mijn favoriete vogel met gebroken vleugel te bezoeken.

Deborah zat met gips om haar borst rechtop in bed in een kamer op de vijfde verdieping met een prachtig uitzicht over de snelweg, en hoewel ik zeker wist dat ze haar een pijnstiller hadden gegeven, keek ze helemaal niet blij toen ik haar kamer binnenwandelde. ‘Godverdomme, Dexter,’ begroette ze me, ‘zeg tegen ze dat ze me als de donder moeten laten gaan. Of breng me tenminste mijn kleren, zodat ik zelf weg kan.’

‘Ik ben blij te zien dat je je alweer wat beter voelt, zusjelief,’ zei ik. ‘Je bent in een oogwenk opgeknapt.’

‘Ik ben opgeknapt als ze me m’n verdomde kleren teruggeven,’ zei ze. ‘Wat gebeurt er allemaal daarbuiten? Wat heb jij uitgespookt?’

‘Doakes en ik hebben een, al zeg ik het zelf, bepaald vernuftige valstrik gezet, en Doakes is het lokaas,’ zei ik. ‘Als dr. Danco toehapt komt hij vanavond op mijn, eh, feestje. Vince’ feestje,’ voegde ik eraan toe, en ik realiseerde me dat als ik afstand wilde nemen van het hele idee om me te gaan verloven, dit een malle manier was om dat te doen, maar ik voelde me er toch beter door. Maar kennelijk was dit geen troost voor Debs.

‘Je verlovingsfeestje,’ zei ze, en toen snauwde ze: ‘Shit. Je hebt Doakes zover gekregen dat hij zich voor jou in de waagschaal stelt.’ En ik geef toe dat het uit haar mond heel elegant klonk, maar ik wilde niet dat ze over dat soort dingen nadacht; ongelukkige mensen genezen minder snel.

‘Nee, Deborah, serieus,’ zei ik met mijn zalvendste stem. ‘We doen dit om dr. Danco te pakken te krijgen.’

Ze keek me een hele poos kwaad aan en toen begon ze tot mijn verbazing te snotteren en slikte een traan weg. ‘Ik moet je wel vertrouwen,’ zei ze. ‘Maar ik vind dit verschrikkelijk. Het enige waar ik aan kan denken is wat hij met Kyle doet.’

‘Dit gaat lukken, Debs. We krijgen Kyle heus terug.’ Omdat ze per slot van rekening mijn zusje was, voegde ik er niet aan toe: ‘Of in elk geval het meeste.’

‘Allejezus, het is klote om hier vast te zitten,’ zei ze. ‘Ik zou jullie rugdekking moeten geven.’

‘We kunnen dit echt aan, zus,’ zei ik. ‘Er komen een stuk of twaalf smerissen op dat feest, allemaal gewapend en gevaarlijk. En ik ben er natuurlijk ook,’ zei ik, een beetje op m’n teentjes getrapt omdat ze mijn aanwezigheid zo laag inschatte.

Maar dat bleef ze doen. ‘Ja. Als Doakes Danco krijgt, krijgen we Kyle terug. Als Danco Doakes krijgt, ben jij uit de problemen. Echt gehaaid, Dexter. Zo win je altijd.’

‘Dat was nog niet eens bij me opgekomen,’ loog ik. ‘Ik dacht alleen maar aan het hogere goed. Bovendien is Doakes naar verluidt heel ervaren in dit soort zaken. En hij kent Danco persoonlijk.’

‘Jezus, Dex, ik word hier knettergek van. Wat nou als...’ Ze onderbrak zichzelf en beet op haar lip. ‘Je zorgt maar dat het lukt,’ zei ze. ‘Hij heeft Kyle al veel te lang.’

‘Dat gaat lukken, Deborah,’ zei ik. Maar we geloofden het geen van beiden echt.

De artsen wilden Deborah per se nog vierentwintig uur ter observatie te houden. Dus nam ik opgewekt afscheid van mijn zus, haastte me de zonsondergang in en van daaruit naar mijn flat om te douchen en me om te kleden. Wat moest ik aan? Ik kon geen richtlijnen bedenken over wat je in deze tijd van het jaar aan moest op een verlovingsfeestje dat je werd opgedrongen, dat zelfs kon uitdraaien op een gewelddadige confrontatie met een wraakzuchtige maniak. Bruine schoenen waren overduidelijk uit, maar buiten dat waren er geen strenge regels. Na ampele overwegingen liet ik me door eenvoudige goede smaak leiden en koos ik een limoengroen, met rode elektrische gitaren en roze scheurijzers bedrukt hawaïhemd. Eenvoudig, maar elegant. Nog een kakibroek en een paar hardloopschoenen en ik was er helemaal klaar voor.