Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Eduardo zette het schaaltje in het midden van de tafel, en we keken er met z’n allen even naar. Manny leek ze te bewonderen en Vince voelde zo te zien een soort religieus ontzag, terwijl hij nog een paar keer slikte en een geluid maakte alsof zijn adem stokte. Ik persoonlijk wist niet zeker of we werden geacht die dingen op te eten of ze te gebruiken voor een of ander bizar, bloederig Azteeks ritueel, dus ik bestudeerde het schaaltje domweg en hoopte op een hint.

Die kwam ten slotte van Vince. ‘Mijn god,’ flapte hij eruit.

Manny knikte. ‘Schitterend zijn ze, vind je niet?’ zei hij. ‘Maar zóóóó passé.’ Hij pakte er een, die met de blauwe top, en staarde er met een soort afstandelijke genegenheid naar. ‘Het kleurenpalet is werkelijk uitgemolken en dat afgrijselijke oude hotel bij Indian Creek is ze gaan namaken. Maar toch,’ zei hij schouderophalend en hij stopte hem in zijn mond. Ik was blij toen ik zag dat hij geen aanzienlijke bloeding veroorzaakte. ‘Een mens raakt verzot op zijn eigen kleine trucs.’ Hij draaide zich om en knipoogde naar Eduardo. ‘Soms misschien een beetje te.’ Eduardo trok bleek weg en vluchtte de keuken in, en met een reusachtige krokodillenglimlach wendde Manny zich weer naar ons. ‘Proef er maar een, wil je?’

‘Ik ben bang om erin te bijten,’ zei Vince. ‘Ze zijn zo volmáákt.’

‘En ik ben bang dat ze terugbijten,’ zei ik.

Manny liet een paar rijen tanden zien. ‘Als ik ze dat kon leren,’ zei hij, ‘zou ik nooit meer eenzaam zijn.’ Hij schoof het schaaltje mijn kant op. ‘Ga je gang,’ zei hij.

‘Serveer je dat ook op mijn huwelijk?’ vroeg ik. Iemand moest toch iets zinnigs zeggen, vond ik.

Vince gaf me een por met zijn elleboog, hard, maar het was kennelijk te laat. Manny had zijn ogen tot spleetjes geknepen, hoewel hij zijn indrukwekkende tandenwerk nog altijd etaleerde. ‘Ik serveer niet,’ zei hij. ‘Ik presenteer. En ik presenteer wat ik het beste vind.’

‘Moeten we daar van tevoren niet enig idee van hebben?’ vroeg ik. ‘Ik bedoel, stel dat de bruid allergisch is voor een met wasabi gekruide arugula -aspicschotel?’

Manny balde zijn vuisten zo stevig dat ik de knokkels hoorde kraken. Even ging er een kleine rilling van hoop door me heen bij het idee dat ik met deze slimme opmerking van deze cateraar af was. Maar toen ontspande Manny zich en lachte. ‘Ik mag je vriend wel, Vic,’ zei hij. ‘Hij is heel dapper.’

Vince trakteerde ons beiden op een glimlach en begon weer te ademen, en Manny ging op een blocnoteje figuurtjes tekenen. En zo werd ik opgezadeld met de grote Manny Borque die ermee akkoord ging dat hij de catering van mijn huwelijk zou verzorgen tegen het speciaal verlaagde tarief van slechts tweehonderdvijftig dollar per couvert.

Dat leek wat aan de hoge kant. Maar hé, mij was op het hart gedrukt dat ik me over geld geen zorgen moest maken. Ik wist zeker dat Rita er wel iets op zou verzinnen, misschien nodigde ze dan niet zoveel mensen uit. Hoe dan ook, ik kreeg niet veel tijd om me over zoiets futiels als geld druk te maken, want mijn mobieltje liet bijna onmiddellijk daarop zijn vrolijke korte treurzang horen en toen ik opnam hoorde ik Deborah zeggen, zonder zelfs maar een poging te doen mijn opgewekte hallo te evenaren: ‘Ik heb je hier nú nodig.’

‘Ik heb het verschrikkelijk druk met een paar heel belangrijke canapés,’ zei ik tegen haar. ‘Kan ik twintigduizend dollar van je lenen?’

Ze maakte een keelgeluid en zei: ‘Ik heb geen tijd voor geklets, Dexter. De vierentwintig uur begint over twintig minuten en dan moet je hier zijn.’ Bij moordzaken was het de gewoonte dat alle betrokkenen bij een zaak vierentwintig uur nadat het werk was begonnen bij elkaar kwamen, om er zeker van te zijn dat alles was georganiseerd en alle neuzen dezelfde kant op stonden. En Debs had duidelijk het gevoel dat ik een schrander inzicht te bieden had… eigenlijk heel attent, maar onterecht. Nu de Zwarte Ruiter kennelijk nog afwezig was, verwachtte ik niet dat me op korte termijn een stralend lichtje zou opgaan.

‘Debs, ik kan over deze zaak werkelijk niets bedenken,’ zei ik.

‘Kom nou maar hierheen,’ zei ze tegen me, en ze hing op.

Het verkeer op de 836 stond vlak na de oprit van de 395 vanuit Miami Beach een kleine kilometer in de file. We kropen tussen de afslagen door naar voren tot we het probleem konden zien: een vrachtwagenlading watermeloenen was op de snelweg terechtgekomen. Er lag een strook rood-met-groene drab van vijftien centimeter dik op de weg, met her en der verspreid staande auto’s met verschillende soorten schade. Een ambulance reed door de berm langs, gevolgd door een hele stoet auto’s, bestuurd door mensen die te belangrijk waren om in een verkeersopstopping te moeten wachten. Er werd door de hele file heen getoeterd, mensen schreeuwden en staken hun vuist op, en ergens verderop hoorde ik een enkel geweerschot. Fijn om weer in het normale leven terug te zijn.

Tegen de tijd dat we ons een weg door het verkeer hadden gevochten en we door de straten reden, hadden we een kwartier vertraging en het duurde nog eens een kwartier om op het werk te komen. Vince en ik namen in stilte de lift naar de tweede verdieping, maar toen de deuren open gleden en we uitstapten, hield hij me tegen. ‘Het is goed wat je doet,’ zei hij.

‘Ja, dat is zo, dat is zo,’ zei ik. ‘Maar als ik nu niet opschiet, vermoordt Deborah me.’

Hij greep me bij de arm. ‘Ik bedoel Manny,’ zei hij. ‘Je zult het geweldig vinden wat hij doet. Het maakt echt een verschil.’

Ik was me er al van bewust dat het echt een verschil op mijn bankrekening zou maken, maar los daarvan zag ik het nog steeds niet. Zou iedereen zich beter vermaken als ze een reeks ogenschijnlijk buitenaardse voorwerpen met twijfelachtige toepassing en oorsprong voorgeschoteld kregen in plaats van koud vlees? Ik begrijp heel veel niet van menselijke wezens, maar nu werd de soep wel heel dun, aangenomen dat we überhaupt soep zouden krijgen, wat volgens mij nog niet zo zeker was.

Maar één ding begreep ik heel goed, en dat was Deborahs opvatting over stiptheid. Dat had onze vader ons meegegeven en het hield in dat wanneer je te laat kwam, je geen respect toonde en daar was geen excuus voor. Dus duwde ik Vince’ vingers van mijn arm en schudde hem de hand. ‘Ik weet zeker dat we allemaal heel gelukkig zullen zijn met het eten,’ zei ik.

Hij hield mijn hand vast. ‘Het is meer dan dat,’ zei hij.

‘Vince…’

‘Je drukt daarmee een stempel op de rest van je leven,’ zei hij. ‘Een góéd stempel, dat jouw en Rita’s leven samen…’

‘Mijn leven is in gevaar als ik nu niet ga, Vince,’ zei ik.

‘Ik ben hier echt heel blij mee,’ zei hij, en het was zo verontrustend om te zien dat hij een kennelijk authentieke emotie tentoonspreidde dat ik werkelijk een beetje in paniek van hem wegvluchtte, de gang door naar de vergaderruimte.

Het was vol in de ruimte, omdat dit min of meer een in het oog lopende zaak was geworden na de hysterische avondnieuwsverhalen over de twee jonge vrouwen die verbrand en onthoofd waren gevonden. Deborah keek me kwaad aan toen ik naar binnen glipte en bij de deur bleef staan, en ik schonk haar naar ik hoopte een ontwapenende glimlach. Ze onderbrak de spreker, een van de politieagenten die het eerst ter plaatse waren geweest.

‘Oké,’ zei ze. ‘We weten dat we de hoofden niet op de plaats delict zullen vinden.’

Ik had gedacht dat mijn late binnenkomst en Deborahs gemene blik in mijn richting zonder meer de prijs voor Meest Dramatische Entree zou winnen, maar ik had het faliekant mis. Want net op het moment dat Debs de vergadering weer op gang wilde brengen, werd ik zo zorgvuldig als een kaars tijdens een vuurbombardement op de achtergrond gehouden.