James Patterson: Trzy Oblicza Zemsty

– Niech to szlag trafi – westchnął teatralnie Jacobi. – Popołudnie mamy z głowy.

– Pani porucznik! – zawołał ktoś z głębi pokoju. – Komendant Tracchio na linii.

– Mówiłem ci – mruknął Cappy, szczerząc zęby.

Podniosłam słuchawkę, spodziewając się reprymendy za zbyt wczesne opuszczenie miejsca zbrodni. Tracchio miał charakter księgowego, a jego praktyka śledcza sprowadzała się do sprawy, której opis przeczytał przed dwudziestu pięciu laty w podręczniku akademickim.

– Lindsay? Tu Cindy. – Zdumiałam się, bo spodziewałam się usłyszeć głos szefa. – Nie gniewaj się, to była jedyna i możliwość złapania cię.

– Wybrałaś złą chwilę – odparłam. – Myślałam, że ten dupek Tracchio chce mnie przybić do ściany.

– Większość ludzi myśli, że to ja przy każdej okazji chcę ich przybić do ściany – poskarżyła się.

Pierwszy raz tego dnia odetchnęłam z ulgą.

– Doskonale cię rozumiem – mruknęłam.

Cindy Thomas należała do naszej czteroosobowej paczki, w której oprócz nas dwu były Claire i Jill. Pracowała w redakcji „Chronicie” i była jedną z czołowych reporterek kryminalnych w mieście.

– Chryste, Linds, przed chwilą się dowiedziałam. Jestem na całodniowych ćwiczeniach w szkole jogi. Kiedy robiłam „psa z głową w dół”, zadzwoniła moja komórka i mogłam wyniknąć się na parę godzin, więc teraz decyduj, czy już czas zostać bohaterem. Nic ci nie jest?

– Wszystko w porządku, jeśli nie liczyć tego, że czuję się, jakby w moich płucach płonęła benzyna do zapalniczek – odparłam. – Na razie niewiele mogę ci powiedzieć.

– Nie dzwonię po to, żebyś mi opowiedziała o wypadku, Lindsay. Dzwonię, żeby się dowiedzieć, czy nic ci się nie stało.

– Nic mi nie jest – powtórzyłam.

Nie byłam pewna, czy to prawda. Stwierdziłam, że nadal mi się trzęsą ręce, a w ustach czułam jeszcze gorzki smak dymu.

– Chcesz się ze mną spotkać?

– Nie uda ci się dostać bliżej niż dwie przecznice od miejsca wybuchu. Tracchio założył szlaban na wszelkie informacje, dopóki się nie dowiemy, kto za tym stoi.

Cindy parsknęła śmiechem.

– Czy to wyzwanie dla mnie?

Teraz ja się uśmiechnęłam. Poznałam ją, kiedy się przekradła do najbardziej w historii kryminalistyki strzeżonego miejsca zbrodni, jakim był penthouse w Grand Hyatt. Jej kariera tak naprawdę zaczęła się właśnie od tamtej bomby dziennikarskiej.

– Nie, Cindy. To nie jest wyzwanie. Ale przysięgam, że nic mi nie jest.

– W takim razie, skoro moja troska na nic się nie przydała, pomówmy o zbrodni. Bo to była zbrodnia, prawda, Lindsay?

– Jeśli pytasz, czy to mógł być pożar od ogrodowego grilla w niedzielny ranek, to stwierdzam autorytatywnie, że nie. Myślę, że możesz się powołać na moje oświadczenie. Nie sądziłam, że wiesz coś o tej sprawie, Cindy. – Zawsze mnie zdumiewało, że tak prędko potrafiła włączać się w bieg wydarzeń.

– Zajmuję się tą sprawą – odparła. – A skoro się nią zajmuję, zdążyłam się już dowiedzieć, że uratowałaś chłopca. Powinnaś pojechać do domu. Zrobiłaś wystarczająco dużo jak na jeden dzień.

– Nie mogę. Mamy kilka tropów. Chciałabym ci o tym opowiedzieć, ale mi nie wolno.

– Słyszałam, że z tego domu zniknęło jakieś dziecko. Czy nie mamy tu do czynienia z zaplanowanym kidnapingiem?

– Jeśli tak, to znaczy, że porywacze przyjęli zupełnie nowy sposób postępowania.

Do pokoju wetknął głowę Cappy Thomas.

– Pani porucznik, lekarz sądowy chce, byś zaraz przyszła do kostnicy.

– Charlotte Lightower była w ciąży – oświadczyła Claire, główny lekarz sądowy San Francisco, moja najlepsza przyjaciółka od wielu lat.

Szaleństwo tego dnia sprawiło, że poczułam wilgoć pod powiekami.W pomarańczowym kostiumie chirurgicznym Claire wyglądała na wyczerpaną i bezradną.

– W drugim miesiącu. Biedactwo, pewnie sama o tym jeszcze nie wiedziała.

Nie wiem dlaczego wiadomość ta jeszcze bardziej mnie przygnębiła, ale tak było. Możliwe, że w jakiś sposób uczłowieczyło to Lightowerów w moich oczach, spojrzałam na nich jak na rodzinę.

– Chciałabym się dziś z tobą spotkać. – Claire zmusiła się do niepewnego uśmiechu, który miał mi dodać otuchy. – Nie spodziewałam się takiego wyniku.

– Ja też. – Uśmiechnęłam się, ocierając łzę, która zebrała mi się w kąciku oka.

– Słyszałam, co zrobiłaś. – Podeszła do mnie i objęła mnie. – To wymagało odwagi, kochanie. A także braku wyobraźni.

– Był moment, kiedy straciłam nadzieję, że go uratuję, Claire. Wszystko przez ten dym. Był wszędzie: w moich oczach, w płucach. Nic nie widziałam, nie wiedziałam, w którą stronę iść. Trzymałam go w ramionach i modliłam się.

– Zobaczyłaś światło. Czy to ono cię wyprowadziło? – zapytała z uśmiechem Claire.

– Nie. Myśl o tym, za jaką idiotkę będziecie mnie uważali, kiedy znajdziecie moje spalone na węgiel zwłoki.

– To by nam zepsuło nasze koktajlowe wieczory – stwierdziła, kiwając głową.

– Czy już ci kiedyś mówiłam – podniosłam głowę i spojrzałam na nią – że patrzysz na wszystko z perspektywy przyszłości?

Szczątki Lightowerów leżały na dwóch stołach obok siebie. Kostnica jest przygnębiającym miejscem nawet w czasie świąt Bożego Narodzenia, a tego niedzielnego popołudnia, po wyjściu wszystkich laborantów, z poprzypinanymi do ścian zdjęciami z sekcji zwłok i orzeczeniami medycznymi oraz makabrycznym zapachem, była bardziej ponura niż kiedykolwiek.

Podeszłam do ciał.

– Wezwałaś mnie – powiedziałam. – Co takiego chciałaś mi pokazać?

– Zadzwoniłam po ciebie, bo potrzebowałaś, żeby cię przytulić.

– Potrzebowałam, ale podzielenie się ze mną medyczne oceną wyniku działania zabójcy nie zrani mnie.

Claire podeszła do stołu i zaczęła zdejmować rękawiczki chirurgiczne.

– Medyczna ocena wyniku działania zabójcy? – Przewróciła oczami. – Mogę powiedzieć tylko tyle, Lindsay, że wszyscy troje zostali wysadzeni w powietrze.

Godzinę później Tracchio i ja odbyliśmy na schodach ratusza burzliwą, pełną emocji konferencję prasową.

Jacobi sprawdził w bazie danych CCI i FBI nazwisko August Spies, figurujące na zdjęciu. Wynik był negatywny. Nazwisko nie wiązało się z żadnym innym i żadną grupą przestępczą. Cappy robił co mógł, by trafić na ślad opiekunki. Mieliśmy jej opis od siostry Lightowera, ale ani jednej wskazówki, jak ją znaleźć. Dianne Aronoff nie znała nawet nazwiska tej dziewczyny.Zdjęłam z półki grubą książkę telefoniczną Bell Western i rzuciłam ją z hukiem na biurko Cappy’ego.

– Masz. Otwórz na literze „o” i sprawdź opiekunki do dziecka.Była niedziela, dochodziła szósta. Posłaliśmy ludzi do biur X/L, ale jedynym ich osiągnięciem było skontaktowanie się z facetem odpowiedzialnym za public relations firmy, który powiedział, że możemy się z nim spotkać następnego dnia o ósmej rano. W niedziele zagadki kryminalne rozwiązywało się wszawo.

Jacobi i Cappy zapukali do mnie.

– Dlaczego nie pojedziesz do domu? – zapytał Cappy. – My poprowadzimy dalszą akcję.

– Miałam właśnie zadzwonić do Charliego Clappera. – Jego zespół nadal badał miejsce wybuchu.

– Powtarzam, jedź do domu. Zastąpimy cię. Diabelnie kiepsko wyglądasz – powiedział Jacobi.

Nagle uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem wyczerpana. Od chwili wybuchu minęło dziewięć godzin. Byłam nadal w stroju do joggingu, teraz czarnym od sadzy.