James Patterson - Trzy Oblicza Zemsty

– Chodzi o inne pańskie zainteresowania – odparłam. – Słyszał pan, jak sądzę, o wydarzeniach po drugiej stronie zatoki?

Lemouz westchnął.

– Tak. Nawet człowiek, który niemal cały czas spędza z nosem w książkach, słyszy to i owo. To tragiczne i całkowicie bezproduktywne. Fanon powiedział: „Przemoc jest własnym sędzią i ławą przysięgłych”. Mimo to nie powinniśmy być zaskoczeni.

Jego udawane współczucie podziałało na mnie jak wiertło dentysty.

– Może zechce mi pan wyjaśnić, co przez to rozumie?

– Oczywiście, pod warunkiem, że dowiem się, co panią tu sprowadza, pani inspektor.

– Porucznik – poprawiłam go. – Prowadzę śledztwo w sprawie o zabójstwo. Powiedziano mi, że może pan wiedzieć, co się tutaj dzieje. Mam na myśli ostatnie wydarzenia, chciałabym też dowiedzieć się czegoś o ludziach, którzy uważają, że wysadzenie w powietrze trzech śpiących osób – przy czym omal nie zginęło dwoje niewinnych dzieci – i kompletne zniszczenie narządów wewnętrznych kolejnej ofiary jest dopuszczalną formą protestu.

– A przez „tutaj” rozumie pani spokojne akademickie gaje Berkeley? – spytał Lemouz.

– Przez „tutaj” rozumiem każde miejsce, w którym dokonuje się takich potwornych zbrodni, panie Lemouz.

– Profesorze – poprawił mnie. – Skoro tytuły zawodowe są dla pani takie istotne, to jestem profesorem języków romańskich w Lance Hart. – Na jego ustach zaigrał uśmieszek.

– Powiedział pan, że nie dziwią go te morderstwa.

– Czemu miałyby mnie dziwić? – Wzruszył ramionami. – Czy pacjent, który znajduje zmiany na swoim ciele, powinien być zdziwiony? Nasze społeczeństwo jest zainfekowane, pani porucznik, a ludzie, którzy roznoszą chorobę, choć są tego świadomi, robią to dalej. Czy pani wie – podniósł na mnie wzrok – że potężne międzynarodowe korporacje osiągają większe zyski, niż przynosi produkt narodowy dziewięćdziesięciu procent krajów świata? W sferze odpowiedzialności za sprawy socjalne społeczeństw wielkie firmy przejęły funkcje rządów. Dlaczego tak chętnie potępiamy apartheid, gdy uderza w naszą tolerancję rasową – zaśmiał się cynicznie – atak niechętnie dopuszczamy go do świadomości, gdy dotyczy gospodarki. Otóż dzieje się tak, ponieważ nie patrzymy nań oczami najbiedniejszych i ujarzmionych. Widzimy go przez filtr kultury ludzi dzierżących władzę… wielkich korporacji… mediów…

– Wybaczy pan – przerwałam mu – ale przybyłam tu z powodu czterech makabrycznych morderstw. Giną ludzie.

– Muszą ginąć, pani porucznik. Właśnie usiłuję pani wyjaśnić dlaczego.

Miałam ochotę chwycić go za klapy i potrząsnąć nim. Zamiast tego wyjęłam zdjęcie opiekunki do dziecka z legitymacji Wendy Raymore i portret rysunkowy kobiety, która towarzyszyła Bengosianowi do apartamentu w hotelu Clift, sporządzony przez artystę policyjnego na podstawie taśmy z kamery systemu bezpieczeństwa.

– Czy zna pan którąś z tych kobiet, profesorze?

Lemouz zaczął się śmiać.

– Czemu miałbym pani pomagać? To państwo dopuściło do podziału społeczeństwa na biednych i bogatych, nie te kobiety. Proszę mi powiedzieć, kto jest za to odpowiedzialny? Tamte dwie podejrzane czy ci dwaj przedstawiciele naszego systemu – podsunął mi pod nos tytułową stronę „Chronicie”.

Z gazety patrzyły na mnie fotografie Lightowera i Bengosiana.

– Jeśli ci ludzie ogłosili rozpoczęcie wojny, to jestem zdania, że powinniśmy się z tym pogodzić. Jak brzmi to nowe hasło, pani porucznik? – Uśmiechnął się. – To, według którego Amerykanie postępują mimo swoich górnolotnych zasad moralnych? „Niech się toczy”.

Zabrałam zdjęcia, zamknęłam notes, schowałam wszystko do torebki i wstałam. Czułam się zmęczona i upokorzona. Szybko opuściłam gabinet profesora języków romańskich w Lance Hart, żeby nie wysadzić go w powietrze.

Świętoszkowatę perorowanie Lemouza plus moje osobiste przekonanie, że w kwestii morderstw zabrnęliśmy w ślepą uliczkę, spowodowały, że kiedy wróciłam po szóstej do biura, ciągle jeszcze parowałam z gniewu. Zadzwoniłam do Cindy i umówiłam się z nią U Susie. Może przy quesadilli z homara uda nam się coś wymyślić. Potrzebne mi było towarzystwo przyjaciółek.

Kiedy kończyłam rozmawiać z Cindy, do pokoju wszedł Warren Jacobi.

– Yank Sing – powiedział.

– Co to znaczy?

– Postawiłbym raczej na niego niż na quesadillę. Kobiety łatwiej otwierają się u Chińczyków. Powinnaś to wiedzieć, Lindsay. A skoro już jesteśmy przy jedzeniu, czy wiesz, że podobno solone kurczęta z imbirem spowodowały upadek dynastii Qin? – Usiadł na krześle. – Gdzie się podziewałaś? – Z jego chytrego uśmieszku wywnioskowałam, że ma coś dla mnie.

– Byłam w Republice Ludowej, ale nic mi to nie dało. Czy masz mi coś do zakomunikowania oprócz rady, do której restauracji mam pójść?

– Rozesłanie biuletynu do wszystkich komisariatów przyniosło rezultaty. Trafiliśmy na ślad Wendy Raymore – powiedział, szczerząc z satysfakcją zęby. Ta wiadomość mnie zelektryzowała.

– Zadzwoniono z Safewaya po drugiej stronie zatoki. Nocny ekspedient przysięga, że to ona. Taśma wideo jest już w drodze. Ten facet powiedział, że ma teraz czerwone włosy i nosi okulary przeciwsłoneczne. Zdjęła je na chwilę, żeby odliczyć drobne, i wtedy ją rozpoznał.

– Gdzie po drugiej stronie zatoki, Warren?

– Na Harmon Avenue w Oakland. – Stanęła mi przed oczami mapa tej okolicy i oboje pomyśleliśmy o tym samym. – Blisko McDonalda, w którym została znaleziona Caitlin.

Geograficznie wszystko zaczęło do siebie pasować.

– Dopilnuj, by ta fotografia znalazła się w witrynach wszystkich sklepów w sąsiedztwie.

– Już to zrobiłem, pani porucznik. – Dostrzegłam w jego oczach znane mi iskierki, które mówiły, że ma coś jeszcze w zanadrzu.

– Takich telefonów było mnóstwo – powiedziałam, przekrzywiając przekornie głowę. – Skąd wiesz, że ten ekspedient się nie pomylił?

Jacobi puścił do mnie oko.

– Kupowała inhalator przeciwastmatyczny.

Zanim zjawiła się Jill, Cindy, Claire i ja zdążyłyśmy zjeść półmisek skrzydełek kurcząt i prawie skończyłyśmy nasze corony. Powiesiła płaszcz i weszła do boksu. Blady uśmiech najlepiej charakteryzował stan jej nerwów.

– Jestem – powiedziała, rzucając swoją aktówkę i siadając przy Claire. – Która pierwsza zacznie mi dogadywać?

– Nie będzie żadnego dogadywania – odparłam. – Tu są skrzydełka i to… – wlałam jej do szklanki resztę piwa, która pozostała w butelce.

Podniosłyśmy w górę szklanki – Jill z pewnym wahaniem. Na chwilę zapadła cisza; każda z nas zastanawiała się, jak powinnyśmy poprowadzić tę rozmowę. Ileż to już razy zbierałyśmy się w tym samym gronie? Cztery kobiety na odpowiedzialnych stanowiskach, które postanowiły połączyć siły i środki, by ścigać zbrodniarzy.

– Za przyjaźń – powiedziała Claire. – Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną. To obejmuje również ciebie, Jill.

– Najpierw wypiję – odparła Jill, której zaczynały wilgotnieć oczy – zanim wpadnę do tej szklanki.

Wychyliła jednym haustem niemal trzecią część swojego piwa, po czym westchnęła z ulgą.

– W porządku, nie owijajmy w bawełnę. Lindsay wam powiedziała?

Cindy i Claire przytaknęły.

– Telefon, telegraf, tele – Boxer. – Jill puściła do mnie oko.

– Jeśli ty cierpisz, cierpimy wszystkie – stwierdziła Claire. – Ty na naszym miejscu czułabyś to samo.