Stephen White: Zdalne Sterowanie

– Tak.

– Czy ten człowiek umarł?

– Jeszcze nie. Ale podobno jest w stanie krytycznym. Mówią, że chyba nie przeżyje. Nie wiem, czy mogę im wierzyć.

Alan głośno przełknął ślinę. Jego żona, zastępczyni prokuratora, nie wie, czy może wierzyć policji? Jezu!

– Czy on cię zaatakował? Coś ci zrobił?

Szykuje się paskudna noc, pomyślał. Lauren, do diabła, dlaczego miałaś przy sobie broń?

– Nie. To nie było tak. Nawet się do mnie nie zbliżył. To wcale nie było tak. Gdy upadł, znajdował się pół kwartału ode mnie.

Alan doszedł do wniosku, że Lauren potwierdza podstawowe fakty.

– Skąd miałaś broń? Dlaczego strzelałaś? O co, do cholery, w tym wszystkim chodzi?

Usłyszał, jak Lauren głośno wypuszcza powietrze.

– Przecież wiesz – szepnęła ledwo dosłyszalnie.

Rzeczywiście wiedział.

– Chodzi o twoją przyjaciółkę?

– Tak.

Emma. Niech to szlag!

Coraz gorzej. A tak się modlił, żeby kłopoty Emmy nareszcie się skończyły.

– Jezu! Jest ranna?

– Nie wiem. Nie sądzę. Nie widziałam jej od rana. Po południu nie przyszła do sądu. Naprawdę nie wiem, co się z nią dzieje. Miałam nadzieję, że może ty coś słyszałeś. To by mi pomogło zdecydować, co robić dalej.

Owszem, słyszał coś, ale ostrożność Lauren okazała się zaraźliwa. Nie będzie rozmawiał o Emmie przez telefon.

– Czy Sam jest w komisariacie?

– Nie widziałam go. Większość czasu trzymali mnie samą w sali przesłuchań, ale wiem, że przyszli prawie wszyscy: komendant, szef, doradca prawny, połowa detektywów. Chyba nie wiedzą, co ze mną zrobić. W końcu jestem z biura prokuratora. Alan, większość z nich mnie lubi. Wydają się naprawdę zdenerwowani tym, że prosiłam o adwokata, bo chcieliby, żebym jak najszybciej powiedziała im coś, co pozwoli zakończyć sprawę.

– Ale ty nie możesz?

Sam najlepiej wiesz, o jaką stawkę idzie. Ona jest w wielkim niebezpieczeństwie…

– Czy Roy wie, że zostałaś aresztowana? – Royal Peterson był prokuratorem okręgowym i szefem Lauren.

– Może. Pewnie tak. Jeszcze z nim nie rozmawiałam, ale na pewno ktoś już próbował się z nim skontaktować i zawiadomić go o wszystkim.

– Skoro nie Sam się tym zajmuje, to kto?

– Scott Malloy. Ale przypuszczam, że sprawę przejmie któryś z sierżantów. O Boże, mam nadzieję, że przynajmniej tu dopisze mi szczęście.

Alan kilka razy rozmawiał z Malloyem, ale nie znał go dobrze. Natomiast nieobecny detektyw Sam Purdy był dobrym przyjacielem. Tylko że na szczęście jest już trochę za późno.

– Co masz na myśli, mówiąc o szczęściu? – spytał.

– W wydziale śledczym jest dwóch sierżantów detektywów. Z jednym miałam kłopoty, kiedy zaczynałam pracę. Pamiętasz? Modlę się, żeby nie wyznaczono właśnie jego.

Alan przypomniał sobie tamtą historię. Lauren doprowadziła do rozprawy gdy pewien człowiek oskarżył sierżanta o brutalne traktowanie.

– A czy Malloy źle cię traktował?

– Nie. Zachowywał się bardzo… oficjalnie. Z szacunkiem. Zresztą wszyscy są uprzejmi. Przepraszają, ale pilnują się, żeby nie zrobić nic, co mogłoby sprawiać wrażenie, że traktują mnie w specjalny sposób. – W jej głosie zabrakło dotychczasowej pewności i Alan zrozumiał, że Lauren zdaje sobie sprawę, w jak poważnym położeniu się znalazła.

– Moje biedactwo – powiedział. – Przyszedł już ktoś z twojego biura?

– Elliot. – Elliot Bellhaven był jednym z ulubionych kolegów z pracy Lauren.

– To dobrze, prawda? – Alan starał się nadać swoim słowom pogodny ton, jednak nie zabrzmiało to przekonująco.

– Wszedł do mnie i przywitał się. Był miły, ale to nie ma znaczenia. Natychmiast przekażą sprawę wyżej i gdy tylko Royowi uda się to załatwić, zajmie się mną prokurator spoza biura. Był u mnie też szef biura detektywów i powiedział, że pozwoli mi na jeszcze jeden telefon. Zadzwonię do Roya.

Alan wypuścił powietrze przez zaciśnięte usta.

– Jesteś pewna, że na razie cię nie wypuszczą? – Tak bardzo chciał usłyszeć, że wszystko jest jedną wielką pomyłką.

– Nie, dziś na pewno stąd nie wyjdę.

– O Boże – westchnął.

– Kochanie?

– Słucham.

– Potrzebuję moich lekarstw. I strzykawek. Wiesz, gdzie są? Nie zapomnij o wacikach ze spirytusem.

– Oczywiście. Zadzwonię do Casey i zaraz do ciebie przyjadę. Kocham cię, Lauren.

– Tak – powiedziała. – Alan, jest jeszcze jedna rzecz…

– Co takiego?

– Moje oczy – szepnęła.

– Co takiego?

Milczała. Nie chciała, żeby dowiedział się o jej sekrecie. Niech to szlag! Rano w prawym oku chwilami czuła ból.

– Bardziej boli? – spytał.

– Gorzej.

Tylko jedna rzecz mogła być gorsza.

– Znów tracisz wzrok?

– Tak. – Głos miała pewny, ale słyszał w nim rozpacz.

– Jedno oko czy oba?

– Oba, chociaż jedno jest w dużo gorszym stanie.

– Mgła?

– W jednym. W drugim pośrodku jest wielkie ciemne pole.

– Kochanie, potrzebujesz sterydów. Natychmiast. Arbuthnot będzie chciał ci je podać od razu, kiedy zapalenie dopiero się zaczyna. – Alan wiedział, jak poważnie neurolog leczący Lauren traktuje pogorszenie wzroku. Ale wiedział również, że Lauren nie cierpi sterydów.

– Teraz potrzebuję przede wszystkim Casey Sparrow. Sterydy mogą poczekać. Pospiesz się, proszę. I weź moją książeczkę czekową. Casey będzie chciała dostać zaliczkę.

– Casey poczeka na pieniądze.

– Weź książeczkę.

– Gdzie jest?

– W górnej prawej szufladzie mojego biurka. W szarej okładce. Połączenie zostało przerwane.

– Kocham cię – powiedział Alan.

Casey Sparrow mieszkała w górach, pół godziny samochodem od miasta, w pobliżu Rollinsville. Gdy zadzwonił Alan, dopiero od kilku minut była w domu, umęczona jazdą po śliskich, zdradliwych drogach. Właśnie piła pierwszą szkocką, a magnetofon ryczał na cały regulator.

– Cześć, Casey, tu Alan Gregory.

– Cześć, Alan. – Zdziwiła się, słysząc jego głos.

– Przepraszam, że przeszkadzam ci w piątkowy wieczór, ale to… nagły wypadek. Lauren ma poważne kłopoty i potrzebuje twojej pomocy. Prawnej pomocy. Natychmiast.

Wystukując numer Casey, Alan zastanawiał się, jak jej powiedzieć, jak zakomunikować, że jego żona została aresztowana za postrzelenie człowieka. I chociaż sprawa była niezwykła, jego słowa w końcu i tak zabrzmiały prozaicznie.

Wolną ręką Casey przyciszyła muzykę. Uwielbiała stare piosenki z brodwayowskich musicali, ale nie chciała, żeby ktokolwiek o tym wiedział.

– Już jestem gotowa. Opowiedz mi dokładnie, co się stało.

Wysłuchała krótkiej relacji.

– Lauren została aresztowana, a w każdym razie zatrzymana. Policja z jakiegoś powodu uważa, że kogoś postrzeliła. Chciałbym ci powiedzieć coś więcej, ale sam nic więcej nie wiem.

Casey zrzuciła z nóg futrzane bambosze i pobiegła do sypialni, żeby się ubrać do wyjścia. Pies następował jej na pięty, zaintrygowany zachowaniem swojej pani.

– Jest w komendzie czy w więzieniu?

– W komisariacie, na Trzydziestej Trzeciej ulicy.

– Ach, tak. Słuchaj. Natychmiast jadę do Boulder. Nie wiem, jaka pogoda jest w mieście, ale tutaj pada gęsty śnieg. Kiedy wracałam do domu, drogi były już prawie nieprzejezdne, a teraz na pewno jest jeszcze gorzej. Będę się spieszyć, ale ty na pewno dotrzesz do komisariatu pierwszy. Jeżeli pozwolą ci się zobaczyć z Lauren, chociaż wątpię, powiedz jej, żeby milczała. Dosłownie. Ma nic nie mówić.