Stephen White: Zdalne Sterowanie

– Dobrze.

– Alan, to bardzo ważne. Musi zaczekać na mnie. Twoja żona jest uparta jak diabli i pewnie uważa, że poradzi sobie bez pomocy. Słuchasz mnie? Musisz ją przekonać, żeby zaczekała z zeznaniami. Jej może się wydawać, że skoro jest zastępczynią prokuratora, policjanci są jej przyjaciółmi. Ale prawda wygląda tak, że gdy w grę wchodzi broń, przyjaźń się kończy. – Przerwała na moment, żeby zebrać myśli. – Zaraz prześlę im faksem, że zostałam zatrudniona przez Lauren. Napiszę, żeby do mojego przyjazdu zostawili ją w spokoju.

– Możesz to zrobić?

– Tak. Takie polecenie nie jest dla nich wiążące, ale na jakiś czas ich powstrzyma.

– Zrobię, co będę mógł, ale… Casey, jest coś jeszcze. Chyba musisz się o tym dowiedzieć przed spotkaniem z Lauren.

Casey miała już na sobie podkoszulek, a teraz podskakiwała na jednej nodze, zakładając wełniane spodnie. Przycisnęła telefon ramieniem i lekko się zachwiała, naciągając spodnie do pasa i zapinając je. Potem lewą ręką zaczęła szczotkować długie rude włosy.

– Tak, o co chodzi? – spytała.

– Casey, Lauren jest chora.

– Na co? – spytała obojętnie. Taki drobiazg jak grypa w tej sytuacji w ogóle nie miał znaczenia. Rzuciła szczotkę na toaletkę i zaczęła się zastanawiać, jak włożyć sweter, nie odrywając telefonu od ucha.

– Potrzebuje lekarstw. Jeżeli stało się to, czego się obawiam, może będzie musiała jeszcze dziś wieczorem iść do szpitala i natychmiast poddać się leczeniu.

– Alan, poczekaj chwilę. Przepraszam, ale zimno mi. – Casey miała już gęsią skórkę. Położyła telefon na toaletce i włożyła golf w kolorze wina. Podniosła słuchawkę. – Dlaczego miałaby iść do szpitala jeszcze dziś wieczorem? Co jej jest?

Alan wiedział, że Lauren prawdopodobnie nie zamierzała informować Casey o swojej chorobie. Wiedział też, że będzie na niego zła, jeżeli on to zrobi. Postanowił, że później będzie się tym martwił.

– Pewnie o tym nie wiesz, Casey, ale Lauren ma stwardnienie rozsiane. Właśnie powiedziała mi przez telefon, że traci wzrok. Jeżeli to prawda, sprawa jest bardzo poważna, bo to oznacza, że choroba gwałtownie się zaostrza. Cały czas bierze zastrzyki – przyniosę je do komisariatu – ale pewnie teraz będzie potrzebowała dużej dawki sterydów. Problemy z oczami… to wygląda na zapalenie nerwu wzrokowego. Ta wiadomość oszołomiła Casey.

– Lauren cierpi na stwardnienie rozsiane?

– Tak.

– I traci wzrok? Co to znaczy? Że będzie musiała nosić okulary czy że oślepnie? Jak długo to już trwa?

– Pogorszyło jej się dziś. Utrata wzroku może być częściowa albo całkowita. W jednym oku albo w obu. Ból pojawił się dziś rano, ale dopiero teraz powiedziała mi o zaburzeniach wzroku. Przez telefon nie wdawała się w szczegóły, bo bała się, że ktoś może podsłuchiwać. Mam jednak wrażenie, że sprawa jest poważna i że jej stan się pogarsza.

O Boże, pomyślała Casey. Ale przynajmniej w jednej sprawie Lauren okazała ostrożność.

– Kiedy dowiedziała się, że to stwardnienie rozsiane?

– Już dawno temu. To trwa od długiego czasu.

– Alan, posłuchaj. W areszcie bez konsultacji z dyżurnym lekarzem więziennym nie pozwolą jej zażywać żadnych lekarstw. Taka konsultacja zajmuje sporo czasu nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach. Jest weekend, a na dodatek śnieżyca. Lauren będzie musiała powiedzieć policjantom o swojej chorobie.

– Nie jestem pewny, czy jest na to przygotowana.

Obawiam się, że to najmniejszy z jej kłopotów, powiedzieć, że cierpi na stwardnienie rozsiane.

– Będzie chciała zachować to w tajemnicy, Casey. Uważa, że to jej prywatna sprawa. Sama mówiłaś, że jest uparta, i masz całkowitą rację.

Patrząc na swoje odbicie w lustrze, Casey zastanawiała się nad tym, co właśnie usłyszała. Lauren wygląda równie zdrowo jak ja, myślała. Znam ją od dawna. Jak mogłam nie wiedzieć, że jest chora? Naprawdę jestem aż tak ślepa?

Zastanawiała się, czy umalować się i umyć zęby.

Nie. Może się umalować w samochodzie. Zamiast myć zęby, będzie żuła gumę.

– Alan.

– Słucham?

– Jeżeli Lauren traci wzrok, to jak mogła kogoś postrzelić?

– Sam się nad tym zastanawiałem. Poza tym nigdy mi nie mówiła, że ma pistolet. Nie mam pojęcia, skąd go wzięła, a tym bardziej nie rozumiem, dlaczego strzelała. To, jak udało się jej trafić, jest w tej chwili ostatnią rzeczą, o którą się martwię.

– Zaraz wychodzę. Spotkamy się w komisariacie. I jeszcze jedno.

– Tak?

– Muszę znać wszystkie numery, pod którymi mogę cię zastać: pager, telefon komórkowy, co tylko masz.

Alan podyktował jej długą listę numerów, a potem powiedział:

– Ja też wychodzę z domu. Jedź ostrożnie.

Casey na wszelki wypadek wypuściła na dwór Toby’ego, swojego retrievera, bo obawiała się, że nie wróci szybko. Gdy pies szalał w śniegu, usiadła przy laptopie, napisała list do policji w Boulder, zadzwoniła do dyspozytora, żeby spytać o numer faksu, i wysłała go do wydziału śledczego. Włożyła gruby płaszcz, czapkę i rękawiczki i wyszła z domu, żeby zawołać Toby’ego. Pies podbiegł do niej, zaczął ją radośnie obszczekiwać, gdy zeskrobywała zamarznięty śnieg z szyb furgonetki. Nagle zorientowała się, że popełniła poważny błąd. Przecież Alanowi nie pozwolą zobaczyć się z Lauren. Gdy tylko przyjdzie do komisariatu, zabiorą go do jakiegoś pustego pokoju i zaczną przesłuchiwać jako ewentualnego świadka.

Wepchnęła Toby’ego do domu, wskoczyła do samochodu, włączyła rozmrażanie, chwyciła telefon komórkowy i zadzwoniła do Alana, żeby go ostrzec.

Już wyszedł. Cholera. Sprawdziła listę numerów, które jej podał, i zauważyła, że brakuje numeru telefonu w samochodzie. Wobec tego zadzwoniła na pager i podała własny numer.

– Niech to szlag! – powiedziała głośno. – To ostatni błąd, jaki popełniłam w tej sprawie. Absolutnie ostatni.

Sprawdziła jeszcze raz zawartość aktówki, żeby się upewnić, że ma wszystko, czego będzie potrzebowała, i wyjechała na szosę prowadzącą przez Boulder Canyon na Peak Highway, zamiast jechać Coal Creek prosto do miasta. Nigdy nie wiadomo było, która droga zostanie odśnieżona szybciej, ale wybrała Boulder Canyon, bo tam telefony lepiej łapały zasięg niż na Coal Creek.

Casey Sparrow musiała zadzwonić w kilka miejsc.

Jadąc do miasta, Alan Gregory uświadomił sobie, że właściwie nie wie, co jego żona nosi w torebce.

Nigdy do niej nie zaglądał. Ciekawe, czy inni mężowie to robią.

Gdyby go spytano, powiedziałby, że na pewno ma w torebce pomadkę do ust, chusteczki, portfel, klucze, pager, saszetkę z lekarstwami. Może jeszcze kalendarzyk, jakieś cukierki albo gumę do żucia, coś do odświeżenia oddechu.

Ale nigdy by nie zgadł, że nosi tam również pistolet.

To go zaskoczyło. Nie wiedział, skąd Lauren w ogóle ma pistolet. Było mu przykro, że nic mu nie powiedziała. Ale taka była prawda.

Przez kilka minut zastanawiał się, czego jeszcze mu nie powiedziała.

Pistolet jednak był najważniejszy. To przez pistolet ją aresztowano.

Z powodu pistoletu, a także dlatego że, zdaniem policji, mogła postrzelić człowieka ze sporej odległości. W ciemnościach.

– Do diabła, Lauren, co ty robiłaś z pistoletem koło domu Emmy? – spytał na głos.

Alan nieraz bywał w komisariacie. Przychodził zobaczyć się z Samem Purdym. Kilka razy przyszedł nawet późnym wieczorem. Wiedział, co robić.

Zostawił samochód na ulicy, a nie na parkingu dla odwiedzających, i brodząc w śniegu do kostek, poszedł na południowy kraniec budynku, gdzie policjanci stawiali prywatne samochody. Sprawdził, czy jest wóz Sama, znalazł go i znów brodząc w śniegu, wrócił do głównego wejścia. Drzwi nie były zamknięte na klucz. W holu podniósł słuchawkę telefonu na ścianie. Gdy po trzech sygnałach ktoś się odezwał, Alan poprosił o połączenie z detektywem Purdym.