Jeffery Deaver - Tańczący Trumniarz

– Wielokanałowe czy światłowody?

– Nie, po prostu zwykły drut.

– Jakiś bocznik?

– Nie ma.

Bocznik był osobnym przewodem, który zamykał obwód, gdyby przy próbie rozbrojenia bomby odcięto przewód od baterii albo zegara. Wszystkie bardziej wyrafinowane bomby miały boczniki.

– To chyba dobra wiadomość, nie? – powiedział Sellitto. – Wskazuje na to, że przestaje uważać.

Jednak Rhyme był przekonany, że jest wręcz odwrotnie.

– Nie sądzę, Lon. Jednym celem bocznika jest utrudnienie rozbrojenia. Skoro nie zamontował bocznika, musiał być pewien, że nikt nie znajdzie bomby, która wybuchnie tak, jak sobie zaplanował – w powietrzu.

– Nasz chłopak musiał się zetknąć z jakimiś ludźmi, żeby zrobić coś takiego – zauważył Dellray, spoglądając na składniki bomby. – Mam informatorów, co wiedzą to i owo o dostawcach bomb.

Fred Dellray również musiał się nauczyć o bombach więcej, niż wcześniej zamierzał. Jego wieloletni partner i przyjaciel, Toby Doolittle, parę lat temu znalazł się na parterze budynku federalnego w Oklahoma City. Zginął na miejscu w wyniku eksplozji amatorskiej bomby z nawozów sztucznych.

Lecz Rhyme pokręcił głową.

– Wszystko zrobiono z rzeczy, które można kupić w każdym sklepie, Fred. Z wyjątkiem materiału wybuchowego i przewodu detonatora. Prawdopodobnie dostał to od Hansena. Niech to szlag, przecież Trumniarz mógł wszystko dostać w sklepie dla radioamatorów.

– Co? – spytała zdumiona Sachs.

– A tak – powiedział Cooper. I dodał: – My nazywamy to sklepem „Wszystko dla bombiarzy”.

Rhyme podjechał wózkiem bliżej kawałka stalowej obudowy, skręconego jak zmięty papier i patrzył w niego przez dłuższą chwilę.

Potem uniósł wzrok, spoglądając w sufit.

– Ale dlaczego przykleił ją na zewnątrz? – rozmyślał na głos. – Percey mówiła, że zawsze kręci się tam dużo ludzi. A pilot nie obchodzi samolotu przed samym startem, nie ogląda kół czy czegoś takiego?

– Chyba tak – rzekł Sellitto.

– Dlaczego Ed Carney ani drugi pilot tego nie zauważyli?

– Dlatego – odezwała się nagle Sachs – że Trumniarz nie mógł podłożyć bomby, dopóki nie wiedział na pewno, kto będzie w samolocie.

Rhyme odwrócił wózek i podjechał do niej.

– Tak jest, Sachs! Najpierw obserwował. Gdy zobaczył, jak Carney wsiada na pokład, wiedział, że ma przynajmniej jedną z ofiar. Podłożył więc bombę po tym, jak piloci wsiedli, a przed startem samolotu. Musisz się dowiedzieć gdzie, Sachs. I przeszukać to miejsce. Ruszaj.

– Mam tylko godzinę… teraz już nawet mniej – powiedziała ze spokojem Amelia Sachs, idąc w stronę drzwi.

– Jeszcze jedno – zatrzymał ją Rhyme.

Przystanęła.

– Trumniarz jest trochę inny od wszystkich, którymi się dotychczas zajmowałaś. – Jak miał jej to wyjaśnić? – To, co widać, niekoniecznie jest tym, czym się wydaje.

Uniosła pytająco brew. Do rzeczy.

– Pewnie go nie ma na lotnisku Ale jeżeli zobaczysz, że ktoś na ciebie rusza… strzelaj pierwsza.

– Co? – wybuchnęła śmiechem.

– Najpierw martw się o siebie, potem o miejsce, które masz przeszukać.

– Zamierzam tylko zabezpieczać miejsce – powiedziała już od drzwi. – Nie będzie się mną przejmował.

– Posłuchaj, Amelio…

Lecz odpowiedział mu jedynie odgłos oddalających się kroków. Znajoma sekwencja dźwięków: głuchy tupot na dębowych deskach, potem ciche kroki na perskim dywanie, wreszcie stukot na marmurze korytarza. Na koniec, jak finałowy akord, trzaśniecie frontowych drzwi.

45 godzin – godzina trzecia

Najlepsi żołnierze to cierpliwi żołnierze.

Melduję, że będę o tym pamiętał.

Stephen Kall siedział przy stole w kuchni Sheili, zastanawiając się, do jakiego stopnia nie cierpi Essie, wyliniałego kota, czy czymkolwiek to stworzenie było, i słuchając długiej rozmowy nagranej na magnetofon. Z początku chciał znaleźć i pozabijać wszystkie koty, ale zauważył, że od czasu do czasu wydają z siebie przeraźliwe wycie. Jeśli sąsiedzi byli przyzwyczajeni do tego odgłosu, nagła cisza w mieszkaniu Sheili Horowitz mogłaby nasunąć pewne podejrzenia.

Cierpliwości… patrzył na kręcącą się szpulkę kasety. Słuchał.

Dwadzieścia minut później usłyszał z taśmy to, co chciał usłyszeć. Uśmiechnął się. Świetnie. Wziął swój ulubiony model 40 schowany w futerale po gitarze, gdzie broń miała wygodnie jak dziecko w kołysce, a potem podszedł do lodówki. Przekrzywił głowę, nasłuchując. Hałasy ustały. Lodówka już się nie trzęsła. Poczuł ulgę, przestał się kulić, skóra przestała mu cierpnąć, gdy myślał o uwięzionym w środku robaku, teraz już zimnym i nieruchomym. Mógł bezpiecznie wyjść. Podniósł plecak i opuścił tonące w półmroku mieszkanie, wypełnione ostrym zapachem kotów, zostawiając zakurzoną butelkę wina i miliony obrzydliwych robaków.

W teren.

Amelia Sachs jechała przez tunel z wiosennych drzew, mając po jednej stronie skały, a po drugiej niewysoki klif. Jak okiem sięgnąć, na tle zieleni wybuchały żółte kwiaty forsycji.

Sachs była dziewczyną z miasta, urodzoną w szpitalu na Brooklynie i przez całe życie mieszkała w tej dzielnicy. Dla niej kontakt z naturą to były wyjazdy do Prospect Park w niedziele, a na co dzień wieczorne wypady do lasów Long Island, gdzie chowała swego zwinnego czarnego dodge’a chargera przed patrolami, które polowały na nią i podobnych rajdowców amatorów.

Teraz, za kółkiem wozu wydziału wsparcia dochodzeniowego – dużego kombi wykorzystywanego przez ekipę zabezpieczającą miejsca zbrodni – wcisnęła gaz, gwałtownie skręciła w lewo i wyprzedziła furgonetkę, której tylna szyba była ozdobiona podobizną Garfielda, odwróconą do góry nogami. Potem wjechała w boczną drogę, prowadzącą w głąb okręgu Westchester.

Zdjęła jedną dłoń z kierownicy i nerwowym ruchem podrapała się w głowę. Po chwili, wciskając gaz do dechy, wpadła miedzy budynki przedmieścia, obskurne sklepiki i tanie kafejki.

Myślała o bombach, o Percey Clay.

I o Lincolnie Rhymie.

Dzisiaj wyglądał, jakby coś się w nim zmieniło. Coś ważnego. Pracowali razem już od roku, od kiedy siłą odsunął ją od upragnionego zadania w wydziale spraw publicznych, żeby pomogła mu schwytać seryjnego porywacza. W tym czasie Sachs przeżywała kryzys życiowy – sprawa poszła źle, a skandal korupcyjny w departamencie pozbawił ją złudzeń do tego stopnia, że zaczęła rozważać odejście ze służby. Jednak Rhyme nie pozwolił jej tego zrobić. Tak po prostu. Mimo że był tylko cywilnym konsultantem, udało mu się załatwić jej przeniesienie do wydziału wsparcia dochodzeniowego. Z początku protestowała, ale wkrótce przestała udawać niechęć; naprawdę pokochała tę pracę. Uwielbiała też pracować z Rhyme’em, którego przenikliwa inteligencja dodawała jej energii, onieśmielała, ale była też – do czego Sachs nie przyznawała się przed nikim – cholernie pociągająca.

Co nie znaczy, że umiała zrozumieć go do końca. Lincoln Rhyme był ostrożnym graczem i nie pokazywał jej kart.

Strzelaj pierwsza…

O co mu chodziło? Na miejscu zbrodni użycie broni jest ostatecznością, jeżeli – naprawdę nie można tego uniknąć. Strzał mógł zanieczyścić teren węglem, siarką, rtęcią, antymonem, ołowiem, miedzią i arsenem, a emisja gazów groziła zniszczeniem kluczowych dowodów. Rhyme sam opowiadał jej o tym, jak musiał zastrzelić sprawcę ukrywającego się na miejscu zbrodni i najbardziej zmartwił się tym, że strzał zepsuł większość mikrośladów. (A gdy Sachs w nadziei, że wreszcie udało się jej pomyśleć szybciej niż on, powiedziała: „Przecież to i tak nie miało znaczenia. Stuknąłeś sprawcę, nie?”, Rhyme odparł zgryźliwie: „A jeżeli miał wspólników, hm? Co wtedy?”).