Rachel Caine: Pocałunek śmierci

– A to jest oficjalne zakończenie szesnastej wojny światowej.

– I tak nie zagram z tobą w zombiaków.

– Ej, żadnej zabawy?

Pocałowała go słodko i wolno i wyszeptała:

– Jesteś pewien?

– No, zdecydowanie zmieniam zdanie – stwierdził Shane z poważną miną, przynajmniej dopóki nie oblizał warg. Miał rozszerzone, ciemne źrenice, skupione wyłącznie na niej, a Claire czuła się tak, jakby grawitacja zmieniła kierunek, jakby mogła wpaść w te oczy i po prostu spadać i spadać.

– Naczynia! – przypomniała mu. – Panie zmywakowy. I nie wierzę, że to właśnie powiedziałam. To było takie słabe. Znów go pocałowała, tym razem lekko.

– To na później. A tak przy okazji, wyglądasz naprawdę pociągająco w tej pianie.

Drzwi do kuchni otworzyły się, weszła Eve, wywaliła zawartość talerza do śmieci i praktycznie dotańczyła do zlewu. Nadal miała rozmazany makijaż, a łzy nie zdążyły jeszcze obeschnąć, ale uśmiechała się i miała rozmarzony wyraz twarzy.

– Hej – odezwał się Shane. – Może ty zagrasz ze mną w zombie?

– Pewnie – zgodziła się Eve. – Oczywiście. Nie ma sprawy. I wyszła. Shane zamrugał zaskoczony.

– Nie tego się spodziewałem.

– Och, ona buja w obłokach – odezwała się Claire. – Co w tym złego?

– Nic, ale nawet mnie nie obraziła. Tak nie powinno być. To mnie wyprowadza z równowagi.

– To ja wykorzystam tę chwilową ciszę. Pora się pouczyć.

– Przyjdź z tym na dół. Potrzebuję czegoś do poprawy nastroju, bo ona dziś będzie beznadziejnie grać. Jest zdecydowanie zbyt szczęśliwa.

Claire zaśmiała się, po czym pognała na górę i złapała plecak z książkami, który w tym momencie rozerwał się wzdłuż szwu, a po drewnianej podłodze rozsypało się jakieś dwadzieścia kilogramów papierów, książek i notatek.

– Cudownie. Po prostu cudownie.

Zgarnęła potrzebne rzeczy i ze stosem książek ruszyła na dół.

Kiedy była w połowie schodów, ktoś zastukał do drzwi wejściowych. Wszyscy zastygli w bezruchu – Michael schylający się po gitarę, Shane i Eve siadający z dżojstikami na kanapie.

– Spodziewasz się jeszcze kogoś? – Shane spytał Eve. – Kuzyn Kuba Rozpruwacz postanowił wpaść na herbatę?

– Spadaj, Collins.

– No, wreszcie wszystko po staremu. Acz nadal trochę brakuje do olimpijskiej formy oszczerstw panny Rosser, skarbie. Nieważne. Otworzę.

Michael się nie odezwał, ale odłożył gitarę i rozglądając się uważnie, poszedł za Shane'em do holu. Claire zeszła szybko na dół i starając się nic nie rozsypać, ułożyła na stole stertę książek i podbiegła do Michaela.

Shane spojrzał przez wizjer, odsunął się od drzwi i rzucił:

– Oho!

– Co?

– Jakieś problemy?

Michael błyskawicznie podszedł do drzwi, wyjrzał prze/ wizjer i wyszczerzył zęby, wszystkie zęby, łącznie z kłami, a to nigdy nie wróżyło nic dobrego. Claire wzięła głęboki oddech. Głupi plecak, wybrał sobie beznadziejny moment na psucie. Tak zniosłaby swoje wszystkie rzeczy, a teraz jej przeciw wampirze zapasy zostały na górze, w kieszeni plecaka.

– To Morley – powiedział Michael. – Lepiej wyjdę i z nim pogadam. Shane, zostań tu z dziewczynami.

– Tak na przyszłość, przestań mi mówić, że mam zostać z dziewczynami – ostrzegł go Shane. – Albo któregoś dnia naprawdę ci przywalę. Serio. Mógłbym wybić któryś z tych pięknych kłów.

– Dziś?

– Ehm… raczej nie.

– No to się zamknij. – Michael uchylił drzwi na tyle, by się przecisnąć na zewnątrz, odwrócił się i powiedział: – Zamknij na klucz.

Shane skinął głową i gdy tylko drzwi się zatrzasnęły, przekręcił wszystkie zamki i przylgnął do wizjera.

Claire i Eve, wiedzione tą samą ciekawością, podbiegły do okna w salonie, z którego widać było pod kątem ganek – nie było idealnie, ale lepsze to niż nic.

– O nie! – jęknęła Eve.

Michael stał w snopie księżycowego światła naprzeciw nie jednego, ale aż trzech wampirów. Morleya, obszarpanego wampira, który sprawiał wrażenie bezdomnego, chociaż Claire doskonale wiedziała, że tak naprawdę miał gdzie mieszkać, i jego dwóch kumpli. Miał ich wielu, zniechęconych młodych wampirów, choć termin „młody" w tym wypadku był raczej względny. Chodziło raczej o kwestię statusu niż wieku, wampiry bez żadnej pozycji i te, które czuły się uciskane przez potężniejszych od nich.

Mieli też ze sobą człowieka.

Jasona.

I z tego, co widziała Claire, raczej nie był tu z własnej woli. Jeden z wampirów trzymał go za ramię, co mogło wyglądać jak przyjacielski uścisk, ale najprawdopodobniej było silnym chwytem.

– Jase! – wyszeptała Eve. – O Boże. Mówiłam ci, żebyś uważał!

Shane odszedł od drzwi, przeszedł do salonu i wyciągnął spod krzesła czarną płócienną torbę. Rozpiął ją i wyjął niewielką kuszę, naciągnął cięciwę i włożył bełt. W stronę Claire i Eve rzucił pokryte srebrem kołki, po czym dołączył do nich przy oknie.

– No – odezwał się. – Twój brat mówił już, że chce zostać wampirem. Myślisz, że mamy go ratować, czy popsuli byśmy mu tym jego plany?

– Nie bądź kretynem – powiedziała Eve i ścisnęła kołek tak mocno, że pobladła jej dłoń. – I tak by go nie zamienili.

Tylko go wypiją.

Zamienienie człowieka wymagało od wampira mnóstwa energii i sądząc z tego, co widziała Claire, wampiry wcale się specjalnie do tych przemian nie paliły. To bolało. I coś im odbierało. Jedynym znanym jej wampirem, któremu sprawiało to przyjemność, był Bishop, stary i niegodziwy ojciec Amelie. Widziała, jak zamieniał ojca Shane'a, i to było… okropne. Naprawdę okropne.

To właśnie dlatego Shane, bez względu na to, co czul do Jasona Rossera, załadował kuszę i był gotów jej użyć.

– Co robi Michael?

– Stara się przemówić im do rozsądku – odpowiedział Shane. – To zawsze jego plan A. I w jego przypadku zazwyczaj działa. Ja zwykle jestem planem B.

– B jak brutalna siła? – zapytała Eve. – Tak, to ty.

Shane sprawdził bełt w kuszy i otworzył okno.

Kopniakiem usunął siatkę z drugiej strony i wycelował w Morleya.

Morley, w łachmanach, jeśli nie liczyć nowiutkiej hawajskiej koszuli w obrzydliwych neonowych barwach, spojrzał prosto w okno, uśmiechnął się i lekko skinął Shane'owi głową.

– Żeby wszystko było jasne, pijawko – odezwał się Shane.

– On cię słyszy?

– Każde słowo. Hej, Morley? Dostaniesz tym prosto między żebra, rozumiesz?

I znów Morley skinął głową, wciąż uśmiechnięty.

– Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – szepnęła Eve. – Mam na myśli grożenie mu.

– Czemu nie? Morley doskonale opanował groźby.

Wymiana zdań trwała jakiś czas. Shane nie odrywał wzroku od Morleya. Claire nie odrywała ręki od jego ramienia, czując, że w jakiś sposób to pomaga, pomaga im obojgu. Aż w końcu Morley ukłonił się lekko Michaelowi i machnął na wampira, który trzymał Jasona.

Ten puścił chłopaka. Jason potknął się, a potem ruszył galopem w górę ulicy. Wampiry odprowadziły go wzrokiem. Nikt za nim nie poszedł.

Eve odetchnęła z ulgą i oparła się o ścianę.

Shane ani drgnął. Dalej celował w klatkę piersiową Morleya.

– Koniec alarmu – powiedziała Eve. – Żołnierzu, możesz zejść z posterunku.

– Idź otworzyć drzwi. Zejdę, jak Michael będzie w środku. – Shane uśmiechnął się od ucha do ucha. Nie był to równie złowróżbny uśmiech, jak wampira, ale przekaz był jasny. Eve skinęła głową i pobiegła do drzwi. Kiedy je otworzyła, Michael, wciąż spokojny, wycofał się do wnętrza, powiedział do widzenia i zatrzasnął drzwi. Claire usłyszała, jak zasuwa zamki, a Shane celował w Morleya, dopóki ten nie przyłożył palca do brwi, odwrócił się i odszedł ze swoimi dwoma towarzyszami w ciemność.