Rachel Caine: Pocałunek śmierci

Mimo to na jego widok ścisnęło ją w żołądku. Jason był związany z kilkoma jej najgorszych, najbardziej przerażających wspomnień, i nawet jeśli tak naprawdę jej nie skrzywdził, to również nie próbował pomóc – ani żadnej z dziewcząt, które zostały skrzywdzone albo zabite… Jason był niedobrym, bardzo niedobrym chłopcem. Był kojarzony z co najmniej trzema morderstwami i jednym atakiem na Claire. I ani Shane, ani Michael o tym nie zapomnieli.

– Wyprowadź go stąd – Shane odezwał się niskim, groźnym tonem. – Natychmiast!

– To dom Michaela – powiedziała Eve, nie patrząc nu żadne z nich. – Michael?

– Chwila! To nasz dom! Ja też tu mieszkam! – krzyknął Shane. – Nie możesz go tu sprowadzać i zachowywać się tak, jakby nigdy nic się nie stało.

– On jest moim bratem! I się stara, Shane! Cholera, jesteś czasem takim…

– W porządku – odezwała się Claire. Ręce jej się zatrzęsły i zrobiło jej się zimno, ale tylko przez moment, kiedy Jason podniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. To było jak szok i nie była pewna, co zobaczyła, ani co on zobaczył, ale żadne z nich nie było w stanie długo wytrzymać tego spojrzenia. – To tylko obiad. Nic wielkiego.

Shane odwrócił się, spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami i położył ręce na jej ramionach:

– Claire, on cię skrzywdził. Kurczę, nawet mnie skrzywdził! Jason to nie jakiś kundel, którego można przygarnąć i nakarmić. To szaleniec. A ona wie o tym lepiej niż ktokolwiek inny! – Spojrzał gniewnie na Eve, która skrzywiła się, ale nie patrzyła hardo, jakby to zrobiła w innej sytuacji. – Oczekujesz, że przyjmiemy go z otwartymi ramionami, bo po tym jak stwierdził, że dranie nie wygrywają, postanowił nas przeprosić? No to się mylisz. Bo tak nie będzie.

– Taa… Wiedziałem, że tak to wyjdzie. Wybaczcie, że zawracałem głowę – odezwał się Jason. Miał cichy, zachrypnięty głos. Odwrócił się i odszedł w stronę frontowych drzwi, znikając im z oczu. Eve poszła za nim i najwyraźniej próbowała go zatrzymać, bo Claire usłyszała jego głos:

– Nie, on ma rację. Nie mam prawa tu przychodzić. Robiłem różne złe rzeczy, siostro. To był błąd.

Spośród nich tylko Michael się nie odezwał. A tak naprawdę nawet nie poruszył. Wpatrywał się w drzwi wahadłowe, które odchylały się w tę i z powrotem, aż w końcu wziął głęboki oddech, odstawił bidon i wyszedł do holu.

Claire uderzyła Shane'a w ramię.

– Co to niby miało być, panie macho? Zawsze musisz mi spieszyć na ratunek? Nawet jeśli nikt nie próbuje mi zrobić krzywdy? – Wydawał się szczerze zaskoczony.

– Japo prostu…

– Doskonale wiem, co ty po prostu robiłeś. Nie odzywaj się za mnie!

– Nie chciałem…

– A właśnie że tak. Wiem, że Jason nie jest święty, ale zebrał się w sobie i trzymał się z Eve, kiedy my wszyscy byliśmy… niedysponowani, kiedy Bishop był u władzy. Chronił ją!

– I pozwolił, aby jego szalony kumpel Dean złapał cię i prawie zabił i nic nie próbował zrobić!

– Zrobił – powiedziała cicho Claire. – Zostawił mnie, ale poszedł po pomoc. Wiem, bo powiedział mi o tym potem Richard Morrell. Jason poszedł do glin i próbował im to powiedzieć. Nie uwierzyli mu, bo tak przysłaliby pomoc znacznie szybciej. Wcześniej oznaczałoby znacznie mniej strachu, bólu i rozpaczy. To nie wina Jasona, że uznali go za wariata.

Shane'a trochę zatkało, ale szybko się opanował.

– Taa, a co z innymi dziewczynami? Im nie pomógł, prawda? Nie zamierzam się przyjaźnić z kimś takim.

– Nikt ci nie każe – odgryzła się Claire. – Jason odsiedział swoje w więzieniu. Jedzenie przy jednym stole to nie to samo, co zaprzysiężenie wiecznego braterstwa.

Shane otworzył usta, zamknął je, po czym odezwał się ponuro.

– Chciałem tylko dopilnować, żeby nie mógł cię znów skrzywdzić.

– Jeśli tylko nie wykorzysta tacos jako broni masowego rażenia, to nie ma wielkich szans. Ty, Michael i Eve to chyba najlepsza ochrona, jakiej mogłabym sobie zażyczyć. A tak poza tym, to chyba lepiej go mieć na oku niż tam, gdzie go nie widać?

Jego spojrzenie trochę złagodniało.

– No, tak, coś w tym jest. – Ale nadal wyglądał na niezadowolonego. – Wciskasz straszny kit, wiesz? A do tego zaraźliwy.

– Wiem. – Położyła mu dłoń na policzku, a on odpowiedział jej uśmiechem. – Dziękuję, że chcesz mnie chronić, ale nie przesadzaj, dobra?

Shane jęknął z frustracją, ale nie sprzeczał się więcej.

Drzwi kuchenne znów się otworzyły. Wszedł Michael. Wyglądał już na całkiem obudzonego i zupełnie spokojnego, jakby szykował się do bitwy. – Rozmawiałem z nim. Wydaje się szczery. Ale jeśli nie chcesz go tutaj, Shane…

– Oczywiście, że nie chcę – westchnął Shane, po czym spojrzał na Claire i dodał: – Ale jeśli ona chce mu dać szansę, to ja też.

Michael mrugnął i uniósł brwi.

– Ehm… Wszechświat wybuchł, piekło zamarzło, a Shane postanowił zrobić coś rozsądnego. Shane pokazał mu środkowy palec. Michael uśmiechnął się od ucha do ucha i wyszedł z kuchni. Claire wręczyła Shane'owi największy nóż, jaki mieli w domu.

– Pokrój żeberka. Rozładuj frustrację. Żeberka nie miały szans.

Jason nie odzywał się wiele przy obiedzie. W gruncie rzeczy prawie nic nie mówił, natomiast zjadł cztery tacos, jakby od miesiąca nie miał nic w ustach, a kiedy Eve przyniosła na deser lody, zjadł podwójną porcję. Shane miał rację. Żeberka doskonale pasowały do tacos.

Eve, nadrabiając za brata, nadawała przez cały czas jak najęta: o kretynach, z którymi pracowała w Common Grounds, o Oliverze, jej szefie – wampirze i kompletnym idiocie, zdaniem Claire, acz najwyraźniej również bardzo porządnym pracodawcy, plotki o ludziach z miasta. Michael dołączył się, opowiadając trochę plotek z kręgów wampirów (Claire na przykład nigdy nie sądziła, że wampiry mogą zakochiwać się i zrywać tak jak zwykli ludzie – no, przynajmniej poza Michaelem i Amelie.) A na koniec Shane przestał wreszcie groźnie łypać i opowiedział kilka kompromitujących historyjek z przeszłości Michaela i Eve. Jeśli znał też takie o Jasonie, to się z tym nie zdradził.

Zaczęło się dość niezręcznie, ale kiedy dotarli do deseru, było prawie… normalnie. Nie świetnie, nadal czuło się przy stole pewne napięcie, ale zapanowała ostrożna akceptacja.

W końcu Jason powiedział:

– Dzięki za jedzenie. – Wszyscy zamilkli i spojrzeli na niego, a on dalej wpatrywał się w miseczkę po lodach. – Shane ma rację. Nie mam prawa myśleć, że mogę się tak po prostu tutaj zjawić i oczekiwać, że nie będziecie mnie nienawidzić. Macie do tego prawo.

– Święta racja – wymamrotał Shane. Claire i Eve zgromiły go wzrokiem. – No co? Mówię tylko…

Jason najwyraźniej nie miał nic przeciwko.

– Musiałem tu przyjść i was przeprosić. To było… Strasznie się popieprzyło. Naprawdę. I mnóstwo spraw schrzaniłem, pod każdym względem. Dopóki nie stało się to z Claire, słuchajcie, ja nigdy nie chciałem… Ona nie była tego częścią. To wszystko przez niego. – On oznaczał tego drugiego człowieka, tego, o którym żadne z nich nie wspominało, nigdy. Claire poczuła, że pocą jej się dłonie i wytarła je o dżinsy. Zaschło jej w ustach.

– Ale jestem winny innych czynów. I przyznałem się do wszystkiego glinom i odsiedziałem swoje. Ale nigdy nikogo nie zabiłem. Chciałem tylko… być kimś szanowanym.

– Uważasz, że w ten sposób zyskuje się tutaj szacunek?

Zabijając? – odezwał się Michael.