Erica Spindler - Tylko Chłód

Quentin usiadł za biurkiem.

– Szefowa wściekła się, kiedy się dowiedziała, że byłeś na miejscu zbrodni.

– Mhm. – Terry opadł bezwolnie na krzesło. – Mam trzymać się z daleka od sprawy Kent i Parker. Przecież ciągle jestem podejrzany.

Malone doskonale o tym wiedział.

– Dowody potwierdzą twoją niewinność.

– Guzik prawda. Sprawdziłem informacje na temat tej Parker. Miałeś rację, nie była zgwałcona. Te dżinsy zadziałały jak pas cnoty.

– Ale i tak ją zabił. – Zmarszczył brwi. – Dlaczego wybiera rude?

– Bo miał rudą matkę. Albo pogryzł go pies sąsiada Irlandczyka. Albo ma mentalność byka i źle reaguje na ten kolor. – Terry potarł szczękę. – Poza tym możesz się mylić. Evelyn Parker była znacznie jaśniejsza.

– Hej, Malone. – Johnson zajrzał do jego pokoju. – Pani kapitan chciałaby cię widzieć. Zabierz notatki dotyczące tych zabitych kobiet.

– Do diabła, jakie to dołujące – westchnął Terry. – Czuję się jak chłopak, którego nie wybrali do drużyny, albo jakbym był trędowaty.

Quentin wstał, wkładając notes z powrotem do kieszeni.

– To przejdzie.

– Tylko mów mi, co się dzieje.

– Nie przejmuj się. – Poklepał go po łopatce. – Mam przeczucie, że wrócisz do tej sprawy.

Quentin poszedł za Waldenem i Johnsonem do gabinetu szefowej i zamknął drzwi, świadomy tego, że Terry wciąż ich obserwuje. Zdusił przekleństwo, podszedł do ciotki i spojrzał jej poważnie w oczy.

– Chcę, żeby Terry z nami pracował. Jest dobrym gliną.

– Raczej był dobrym gliną – poprawiła go. – Zupełnie się załamał. A poza tym jest jednym z podejrzanych, więc to w ogóle nie wchodzi w grę.

– Ależ to bzdura! Doskonale o tym wiesz. Landry nie ma nic wspólnego…

Podniosła dłoń.

– Już podjęłam decyzję. Zamknij się i siadaj, jeśli nie chcesz dołączyć do Terry’ego. Jasne?

Zamilkł, ale wciąż stał, opierając się o framugę.

– Dobrze, więc co mamy w tej sprawie? – spytała rzeczowym tonem, natychmiast zapominając o wszelkich urazach.

– Zamordowana nazywała się Evelyn Parker – podjął Johnson. – Biała, dwudziestoczteroletnia, bardzo atrakcyjna. Pracowała poza centrum w gabinecie stomatologicznym, a mieszkała w Bywater.

– Lubiła się zabawić – dodał Walden. – Tak jak Kent. Często wypuszczała się na miasto i szukała łatwych okazji. Była w klubie bezpośrednio przed morderstwem.

– To wszystko już wiedzieliśmy – mruknęła szefowa. – Macie coś jeszcze? Poszlaki, teorie. – Zmierzyła ich wzrokiem. – Jakieś przypuszczenia.

Quentin skinął głową.

– Moim zdaniem łączy je to, że były rude. Musimy dojść do tego, dlaczego ten facet wybiera właśnie takie kobiety.

– Rude? Jedna była ciemna, a druga jasna marchewka. – Johnson zrobił zdziwioną minę.

– Ale obie były rude – upierał się Quentin.

Walden potrząsnął głową.

– A moim zdaniem łączy je tylko to, że często wychodziły z domu i lubiły zabawę.

Quentin spojrzał na niego.

– Więcej jest takich, i dlatego ktoś może sobie wybierać ofiary. Ale to jeszcze nie wyjaśnia, czemu to robi.

– Spokojnie, z kim rozmawialiście? – wtrąciła się kapitan O’Shay.

– Spytaj raczej, z kim nie rozmawialiśmy. – Johnson rozłożył ręce. – Mamy parę poważnych tropów, chociaż nie udało nam się połączyć obu morderstw. Ale to nie znaczy, że związki nie istnieją.

– Mam wrażenie, że morderca pokazywał się wcześniej z ofiarami, ale nie za często. – Quentin włączył się do rozmowy. – Jest ostrożny i nie chce zwracać na siebie uwagi. Może z nimi zatańczyć raz czy drugi, trochę poflirtować, postawić piwo… Ktoś powinien go zapamiętać.

– Te kobiety zostały zabite w pobliżu uczęszczanych lokali. – Kapitan obrzuciła wzrokiem całą trójkę… – Zastanawialiście się, czym je udusił? Chyba nie poduszką, na miłość boską!

– Może ręką? – bąknął Walden.

– Kogoś, kto walczył jak ta Parker? – Quentin pokręcił głową. – Chyba że ma ogromne łapska, ale wtedy ofiary miałyby więcej siniaków w okolicy ust. Przecież wszyscy umiemy czytać obrażenia.

– Wobec tego jakaś plastikowa torba albo worek, chociażby na śmieci. Łatwo go schować do kieszeni kurtki czy marynarki.

– Nie znaleźliśmy żadnych śladów plastiku w pobliżu denatek, a byłyby na pewno, bo uderzyły głową o asfalt. – Johnson spojrzał na Waldena. – Trzeba przeszukać pojemniki na śmieci wokół obu tych knajp. Może coś znajdziemy.

– Jeśli idzie o Kent, to już za późno, ale da się to zrobić z Parker. – Walden podrapał się w głowę. – Zwykle, jeśli ktoś używa torby, to zostawia ją przy ofierze. Czasami trudno ją zabrać i można w ten sposób zostawić więcej śladów.

– Myślę, że mamy do czynienia z kimś bardzo sprytnym – powiedziała szefowa. – Boi się zostawiać ślady i wie, jak je zacierać. Na przykład zabiera torby i wyrzuca je, kiedy czuje się już bezpieczny. W innej dzielnicy, albo w ogóle poza Nowym Orleanem.

– Prostota jest najlepsza. Musimy założyć, że ten facet wybiera najprostsze rozwiązania.

– Chcesz powiedzieć, że to nie Jaś Fasola zbrodni? – syknął złośliwie Johnson. – A to pech!

– Wobec tego może dusi je w rękawiczkach. Jest tak zimno, że nikt nie zwróci na to uwagi. Nawet ofiary mogły uznać to za zupełnie naturalne.

Quentin ściągnął brwi.

– Albo używa do tego celu kurtki. Wszyscy teraz chodzą w kurtkach.

– A co ze śladami? Przecież zostawiłby w ten sposób jakieś fragmenty materiału lub nitki. Ekipa techniczna nie znalazła niczego takiego.

Quentin opuścił swoje miejsce przy drzwiach i podszedł bliżej.

– A może nosi skórzaną kurtkę?

Na moment w pokoju zapanowała cisza. Policjanci wymienili spojrzenia.

– Nosi ją cały czas. Jest zimno, wiec nikogo to nie dziwi – ciągnął Quentin. – Jest miękka, ale nie przepuszcza powietrza. Łatwo ją umyć. A poza tym cały czas ma narzędzie zbrodni ze sobą, dlatego może działać, gdy tylko nadarzy się okazja.

– To dobra teoria – zgodził się Johnson. – Ale plastikowa torba też nie jest zła. Warto sprawdzić te pojemniki.

Walden skinął głową.

– W każdym razie ma to dużo więcej sensu niż poduszka.

Kapitan O’Shay rozsiadła się wygodnie w swoim krześle.

– Musicie jak najszybciej rozwiązać tę sprawę. Media zaczynają coś kombinować. Jeśli okaże się, że to seryjny zabójca, całe miasto wpadnie w panikę. Już miałam telefon z szefostwa, od Penningtona, i nie była to przyjemna rozmowa.

Johnson chrząknął. Walden zakaszlał. Quentin zmrużył oczy.

– Mamy sporo śladów. Jestem pewny, że szybko sobie poradzimy.

– Oby, oby – powtórzyła. – I dajcie znać, jakby pojawiło się coś nowego.

Johnson i Walden wstali, a Quentin znowu ruszył w stronę drzwi. Jednak kapitan pokazała mu gestem, żeby do niej podszedł. Po chwili zostali sami.

– Posłuchaj, pod żadnym pozorem nie wolno ci nic powiedzieć Landry’emu – zaczęła ciotka. – Jest wyłączony z tej sprawy, jasne?

Quentin zmarszczył brwi. Nie podobało mu się to, co właśnie usłyszał. Może znaleźli coś na Terry’ego, ale nie chcą o tym mówić?

– Może chociaż powiesz mi, co się dzieje?

– Na razie nie mogę. – Spojrzała na niego przeciągle. – I jak, zgadzasz się, czy rezygnujesz z tego śledztwa? Wcale nie będę miała pretensji, jeśli…

– Nic mu nie powiem – mruknął niechętnie. – Ale już teraz oświadczam, że to nonsens. Terry jest czysty!