Erica Spindler: Pętla

– Dlaczego się tak zachowujesz? Czy chcesz wszystkich do siebie zniechęcić?

– Jestem dobrym gliną. Staram się być twarda i dokładna. A jeśli masz jakieś problemy, to powinieneś je omówić z kapitanem.

– Nie mam żadnych… – Urwał i spojrzał na nią wyraźnie przybity. – Stacy, podoba mi się twój styl pracy. I to, jak poważnie wszystko traktujesz. Podziwiam też to, jak potrafisz łączyć fakty i dochodzić do logicznych wniosków.

– Proszę, proszę, facet, który mnie podziwia. Ale mi się trafiło.

Potrząsnął głową, jakby chciał odrzucić jej pełne drwiny słowa.

– Dlaczego tak mówisz? Czemu nie miałbym cię podziwiać?

– Bo to nie jest żaden podziw. Wiem, że czegoś ode mnie chcesz. Tylko czego?

Przez chwilę milczał.

– To prawda – powiedział z westchnieniem. – Chcę, żebyś mnie traktowała jak człowieka. I współpracownika. Swojego partnera.

– A jak cię niby traktuję?

– Jak fagasa. Głupka, którym można pomiatać. – Pochylił się w jej stronę. – To prawda, że nie pracowałem w Wydziale Zabójstw, ale w policji pracuję dłużej niż ty. I to prawda, że jesteś świetna, ale ja też mam coś do zaoferowania.

– Tak uważasz? Cóż, zobaczymy.

Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tym momencie w biurze pojawił się Rick Deland z potężnie zbudowanym mężczyzną z szopą siwych włosów. Przedstawił go jako Hanka Barrowa, szefa hotelowej ochrony.

– Miło mi. – Barrow uścisnął dłonie śledczych. – Jak rozumiem, zgodziliśmy się udostępnić te kasety policji.

– Właśnie. – Mac skinął głową. – Doceniamy ten gest.

– Niestety, mam złą wiadomość. – Ochroniarz spojrzał na szefa, a potem znowu na Maca i Stacy. – Kamery w windzie działały, ale ta na ósmym piętrze nie.

– Cholera! Zepsuła się?

– Niezupełnie. Chodzi o to, że staramy się, by kamery były prawie niewidoczne. Na ósmym piętrze mieliśmy tylko jedną, za sztucznym fikusem w doniczce. Wygląda na to, że sprzątaczka w taki sposób przestawiła go w czasie odkurzania, że zasIaniał liśćmi obiektyw kamery, więc na filmie nic nie widać. Prawdę mówiąc, to się zdarzało już wcześniej.

Stacy zmarszczyła brwi.

– I dopiero teraz to zauważyliście?

– Cóż, kamery zainstalowaliśmy tylko z uwagi na przepisy. Nigdy nie mieliśmy nawet kradzieży, nie mówiąc już o morderstwach.

– Jak długo przechowujecie materiały na kasetach?

– Czterdzieści osiem godzin.

Stacy pomyślała, że mają do czynienia z wyjątkowo sprytnym mordercą. Musiał wiedzieć, gdzie znajdują się kamery i jak do nich dotrzeć.

Jeśli jednak miała rację, było to morderstwo z premedytacją, a nie zabójstwo w afekcie.

– Mam też dobrą wiadomość. Działały kamery na wszystkich klatkach schodowych. Przyniosłem te nagrania.

Znaczyło to, że zbrodniarz nie mógł całkiem ominąć kamer. Musiał się znaleźć w jednej z nich.

– Oczywiście jest tu sam obraz, bez dźwięku.

– Rozumiem.

– Muszę też ostrzec, że znajduje się na nich parę szokujących scen. Wielu gości nie domyśla się obecności kamer i…

– A niektórzy zachowują się tak, bo wiedzą – rzuciła sucho Stacy. – Mimo wszystko dziękuję za ostrzeżenie.

Poniedziałek, 20 października 2003 r. 14. 00

Wydział Zabójstw mieścił się w centrum Dallas, w Urzędzie Miasta na rogu Commerce Street i Harwood Street. Budynek stanowił klasyczny przykład państwowej budowli – był szary i ponury, ale funkcjonalny. Na parterze płaciło się mandaty i ustalało terminy kolegiów związanych z wykroczeniami drogowymi. Na pierwszym i drugim piętrze odbywały się rozprawy, poza tym znajdowała się tam kwatera główna policji, a także biura różnych oficjeli. Wydział Zabójstw mieścił się na drugim. W budynku Urzędu Miasta bez przerwy było pełno ludzi.

Omijali z McPhersonem różne grupki ludzi, z których większość kierowała się w stronę wind lub wyjścia. Do Stacy docierały fragmenty rozmów, niektóre po angielsku, inne znów po hiszpańsku.

– Hijo de una perra!

Ponieważ przez całe życie mieszkała w Teksasie, rozumiała i mówiła po hiszpańsku. Dżentelmen, który tuż nad jej uchem wyzwał kogoś od sukinsynów, musiał mieć wyjątkowo zły dzień.

Oczywiście nie było to niczym nowym w tym budynku. Jeśli ktoś tu przychodził, to tylko dlatego, że wdepnął w jakieś gówno. W najlepszym przypadku miał być świadkiem w czyjejś sprawie, co też nie należało do przyjemności.

Jeśli szło o nią i o Maca, to przyszli tu w związku z morderstwem.

Nieprzyjemna sprawa. Można powiedzieć, że też mieli zły dzień.

Stacy poczuła zapach drogich perfum, który zmieszał się nieprzyjemnie z wonią potu i odorem papierosów, pochodzącym od jakiegoś namiętnego palacza. Dallas, miasto bogaczy i biedaków, tych ze świecznika i tych ze śmietnika. To prawda, że zwykle się nie kontaktują, ale i tak w końcu spotykają się właśnie w tym miejscu.

Przywitali się z oficerem, który stał obok informacji, i skierowali się do windy. Drzwi ze stali nierdzewnej z pionowym rzędem złotych gwiazdek otworzyły się bezszelestnie i mogli wejść do środka.

Mac spojrzał na Stacy.

– No i co teraz?

– Opowiemy wszystko kapitanowi i poprosimy, żeby przydzielił nam pomoc do tych kaset – odparła. – Morderca jest na jednej z nich. Musimy go dopaść.

Winda zatrzymała się na drugim piętrze. Wysiedli. Przed nimi widniał napis: „Wejście tylko dla osób upoważnionych”. Przy ścianie naprzeciwko windy stał rząd starych, połamanych lub powykręcanych krzeseł. Jeśli jakieś się psuło, policjanci odstawiali je do tej trupiarni. I tak tu tkwiły.

Przeszli do swego wydziału i odebrali wiadomości, które dotarły tu, gdy ich nie było. Stacy zaczęła przeglądać swoje.

– Jest kapitan? – nie podnosząc głowy, spytała sekretarkę.

– Mm, u siebie. – Dziewczyna, jak przystało na sekretarkę, miała na imię Kitty. Kiedy strzeliła gumą do żucia, Stacy wreszcie na nią spojrzała. Zauważyła, że guma jest różowa, podobnie jak sweterek z angory i szminka.

– Jest sam?

– Tak. Czeka na ciebie. O, cześć, Mac. – Sekretarka wyraźnie się ożywiła i poprawiła fryzurę.

– Cześć, Kitty. Jak się miewasz?

– Rrrewelacyjnie. – Przeciągnęła „r”, które zabrzmiało niczym mruczenie kota.

Stacy przewróciła oczami.

– Cieszę się. To na razie, musimy lecieć. Odwrócili się i podeszli do drzwi szefa. Kiedy Stacy uznała, że Kitty nie może ich słyszeć, zamrugała oczami i powiedziała:

– Rrrewelacyjnie.

Mac wzruszył ramionami.

– Jest jeszcze bardzo młoda.

– Więc czemu się rumienisz? – rzuciła ze śmiechem.

– Hej, Killian, McPherson! Musimy pogadać.

Ta odzywka pochodziła od Beane’a, jednego ze śledczych. Jego partner, Bell, stał obok. Obaj policjanci, znani w wydziale pod wdzięcznym pseudonimem Be-Be, wyglądali, jakby przeżyli ciężki ranek.

– Tak? O co chodzi? – Stacy od razu zauważyła, że żartują, ale zdecydowała się podjąć grę.

– Jak to się stało, że wy byczyliście się w La Plaża, kiedy my musieliśmy się męczyć ze sztywniakiem na Bachman Transfer Station?

Bachman Transfer było jednym z trzech wielkich śmietnisk Dallas.

– Tak, to się czuje. – Stacy zmarszczyła nos. – Na waszym miejscu coś bym z tym zrobiła.

– To jest dyskryminacja i cholerny seksizm – żołądkował się Bell. – To dlatego, że jesteś kobietą.