Erica Spindler: Pętla

– Dobrze usłyszałam, niefortunne? – Popatrzyła na niego zimno. – Więc uważa pan morderstwo jedynie za niefortunne zdarzenie?

– Przepraszam, użyłem złego słowa. – Spojrzał na stojącego za nią Maca. Widząc, że z jego strony też nie otrzyma wsparcia, znowu skierował wzrok na Stacy.

– Bardzo mi z tego powodu przykro.

– Rozmowa nic nie kosztuje, panie Deland. – Pochyliła się w jego stronę. – A może któryś z pańskich gości coś lub kogoś widział? Może ktoś coś słyszał? Musimy się tego dowiedzieć. W takich sprawach większość zabójców udaje się złapać w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Chyba że ktoś… – spojrzała wymownie na kierownika – pozwoli im uciec.

– Właśnie, panie Deland – poparł ją Mac. – Wraz z upływem czasu zmniejszają się szanse na wykrycie mordercy. Proszę nam pomóc w naszej pracy.

– Czy nie przyszło panu do głowy, że mógł to zrobić któryś z pracowników hotelu? – wtrąciła Stacy.

Deland zrobił pełną przerażenia minę.

– Moich pracowników?! Po co ktoś miałby…? – Urwał i potrząsnął głową.

– Nie pomyślał pan, że mają wszędzie dostęp? – drążyła Stacy. – Do wszystkich hotelowych pomieszczeń, włączając w to pokoje gości.

Kierownik raz jeszcze potrząsnął głową.

– Sprawdzamy referencje wszystkich nowych pracowników, poza tym poddajemy ich testom na narkotyki. Mogę ręczyć, że nikt z moich ludzi nie był w to zamieszany.

Na Stacy deklaracja kierownika hotelu nie zrobiła większego wrażenia.

– W pokoju denatki zauważyłam truskawki w czekoladzie i pół butelki szampana. Czy to wszystko dostarczyła obsługa?

– Tak, zaraz po przybyciu gościa. To właśnie czyni La Plaża wyjątkowym hotelem.

– I pewnie dodatkowo kosztuje?

– Tak, oczywiście.

– Były tam również świeże kwiaty. Czy to należy do standardowego serwisu?

– Nie, ale można je zamówić. Mógł też je przysłać ktoś z zewnątrz.

Stacy i Mac wymienili spojrzenia. Zauważyła, że jej partner jest podniecony, co jej nie zdziwiło, bo sama też była podekscytowana. Sprawa wydawała się prosta. Kochanek najpierw przysyła kwiaty, potem zjawia się na umówioną randkę. Jednak z niewiadomego powodu dochodzi do kłótni. Mężczyzna traci panowanie nad sobą i… Gdyby kwiaty zaprowadziły ją wprost do zabójcy, mogłaby odfajkować kolejną sprawę.

Wydawało się to głupie, ale większość przestępstw popełniana była bezmyślnie, często nawet wbrew elementarnej logice.

– Może pan to sprawdzić?

– Oczywiście. Mam tutaj rachunek pani Vanmeer.

– Zaczął się przyglądać kolejnym pozycjom. – O, jest opłata za kwiaty. – Dostrzegł rozczarowanie na twarzach śledczych. – Bardzo mi przykro.

– Mogę zobaczyć ten rachunek?

– Oczywiście. – Podał jej kartkę. – Przy jej nazwisku jest chorągiewka.

– Chorągiewka? Co to znaczy?

– Że gość jest wyjątkowy.

– Często tu się zjawia? Czy może jest bardzo bogaty?

– Chodzi o kogoś, kto zatrzymał się u nas już parę razy i wiadomo, jakiego pokoju i obsługi oczekuje.

– Pokój dla palących lub niepalących, rodzaj łóżka. O takie sprawy chodzi, prawda? – wtrącił Mac.

– Właśnie. – Kierownik uśmiechnął się do niego. – Na przykład wielu gości życzy sobie poduszek z poliestrem zamiast pierza, czekoladowych batonów lub wody Perrier, tego rodzaju rzeczy.

Stacy cały czas notowała. Kiedy Deland skończył, spojrzała mu w oczy.

– A co chciała mieć w swoim pokoju pani Vanmeer?

Deland podniósł słuchawkę i poprosił do telefonu jakąś Marthę. Wypytał ją o wszystko, a następnie podziękował jej i zakończył rozmowę.

– Już wiem. Pani Vanmeer zażyczyła sobie ciętych kwiatów, a także pół butelki szampana, najlepiej White Star, i truskawek w czekoladzie. Chciała też mieć pokój z dużym jacuzzi i podświetlanym lustrem w łazience. Obsługa miała też usunąć z niej wagę.

Stacy pomyślała o bliznach, które pokazał jej Pete. Elle Vanmeer musiała mieć obsesję na punkcie swojego wyglądu. I z pewnością wiązało się z tym wiele jej obaw.

– Lustro i waga – mruknął Mac. – Dziwne.

– Może dla pana. Ale w naszym hotelu staramy się spełniać wszystkie zachcianki gości.

Stacy popatrzyła na Maca, który przewrócił oczami, a następnie znowu zwróciła się do kierownika:

– Często się u was zatrzymywała?

Zawahał się, a potem skinął głową.

– Parę razy w miesiącu.

– Z mężem?

– O ile nam wiadomo, była rozwiedziona.

– Czy pani Vanmeer zawsze spotykała się z tym samym mężczyzną?

– Nie wiem. Nie mieszam się w sprawy naszych gości.

– A w co się pan miesza?

– Słucham?

Stacy uśmiechnęła się lekko.

– Czy rozpoznałby pan któregoś z przyjaciół pani Vanmeer?

– Co takiego? Nie. Może ktoś z obsługi…

– Albo z gości.

Na jego policzkach zakwitły rumieńce.

– Dobrze, dam wam te kasety. Ale nie listę gości.

– Możemy załatwić nakaz sądowy.

– Proszę bardzo. Na pewno go nie dostaniecie. A jak zauważę, że molestujecie moich gości, to wylecicie na zbity pysk z pracy.

Stacy z wściekłością zmrużyła oczy.

– Szkoda by było, gdyby dziennikarze dowiedzieli się wszystkiego o tym morderstwie – syknęła. – Już widzę te nagłówki: „Seks i śmierć w La Plaza”. „Morderstwo w luksusowych wnętrzach”. To nie byłaby chyba dobra reklama…

Rick Deland zerwał się na równe nogi.

– Czy to są groźby?! Bo jeśli tak…

– Jasne, że nie – rzucił Mac i dał mu znak, żeby usiadł. – Tylko tak się składa, że porucznik Killian traktuje poważnie swoją pracę. Powinien pan to zrozumieć.

– Tak, oczywiście. Sam jestem głęboko przejęty tym, co się stało. Ale moi goście nie mają z tym nic wspólnego.

– Cieszę się, że tak bardzo ufa pan swoim gościom. Ale przed chwilą zapewniał pan też, że nie zrobił tego nikt z obsługi. Więc kto nam zostaje? Krasnoludki? Królewna Śnieżka?

Deland znowu się zaczerwienił.

– Mogłaby pani sobie darować ten sarkazm, pani porucznik. Robię, co mogę, żeby wam pomóc, ale przede wszystkim powinienem być lojalny wobec swoich gości.

– Elle Vanmeer też była pańskim gościem. A teraz nie żyje. Zamordowano ją w tym pańskim cudów…

– Dziękujemy za pomoc – przerwał Mac i stanął między nią a Delandem. – Jesteśmy wdzięczni za dostęp do kaset. – Wyciągnął dłoń do kierownika. – Mam nadzieję, że jeśli znajdziemy na nich coś podejrzanego, to nie odmówi nam pan swojej pomocy.

Deland uścisnął jego prawicę.

– Oczywiście.

– Dziękuję. Kiedy dostaniemy kasety?

– Zaraz je przyniosę.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Stacy z wściekłością obróciła się do Maca.

– Cholera! Po co się do tego mieszałeś?

– Chciałem rozładować atmosferę.

– Już go prawie miałam! – wściekała się.

– Wcale nie musi nam dawać tych kaset, Stacy. Mógł zażyczyć sobie nakazu sądowego i bylibyśmy ugotowani.

– Chcę mieć wszystko. Przycisnę drania, tak że…

– Jeszcze chwila, a wykopsałby nas ze swojego biura. I musielibyśmy czekać. Doskonale wiesz, że w takich sprawach liczy się każda minuta.

Mac miał rację. Zdawała sobie z tego sprawę równie dobrze jak on. I dlatego była jeszcze bardziej wkurzona.

– Dobra, jak uważasz.

McPherson zmarszczył brwi.

– O co ci chodzi, Stacy? Nic nie rozumiem…

– Naprawdę? – Założyła ręce na piersi. – Sądzisz, że powinnam się tym przejąć?