Erica Spindler - W milczeniu

– Jeśli to pomaga…

– Kiepski jesteś, braciszku, skoro potrzebujesz rekwizytów. Spróbuj się ze mną. Zawsze byłem silniejszy od ciebie. Jestem gotów, a ty?

– Hunter położył rewolwer na podłodze. – No dalej. Strach cię obleciał?

Matt spojrzał na swoich generałów, jakby pytał ich o zgodę, po czym i on odłożył broń.

– Niech i tak będzie.

Przez chwilę krążyli wokół siebie, spięci, gotowi do skoku. Matt zaatakował pierwszy.

W jego dłoni błysnął nóż.

Avery krzyknęła głośno. Hunter odchylił się w prawo, ale nie zdążył uchronić się przed ciosem. Matt całym impetem wbił ostrze w jego ramię.

Rozległ się strzał.

Obaj przeciwnicy padli na podłogę.

W drzwiach stała Cherry. Trzymała strzelbę wycelowaną w braci i płakała. Łzy spływały jej po policzkach.

Hunter zaklął pod nosem. Jego siostra nie zawiadomiła policji. Przeklęta lojalność rodzinna, lojalność za wszelką cenę, znowu wzięła górę.

– Zabiłeś tatę, Matt – zaczęła łamiącym się głosem. – Jak mogłeś? Nie wolno robić takich rzeczy – bredziła. – Rodzina musi się trzymać razem. Rodzina zawsze powinna trzymać się razem.

– To prawda. Ja cię tego nauczyłem. – Matt podniósł się powoli, na jego twarzy pojawił się przymilny uśmiech. – Moja mała siostrzyczka. Zawsze opiekowałaś się nami wszystkimi. – Zrobił krok w kierunku Cherry.

– Uważaj, to podstęp – ostrzegł ją Hunter.

– On jest obłąkany.

– Obaj jesteście – powiedziała Cherry. – Zawsze się bałam, jak zaczynaliście ze sobą walczyć. Bałam się Matta. Tamtej nocy… też się pobiliście. – Spojrzała na Huntera. – Mama cały dzień była zdenerwowana. Tata w pracy. Poszłam spać, ale nie mogłam usnąć. Wszystko było nie tak. – Wzięła głęboki oddech. – I wtedy usłyszałam mamę. Wyślizgnęłam się ze swojego pokoju. Słyszałam, jak płacze. Widziałam krew. Wszystko słyszałam – powtarzała jak w transie. – Matt mówił, żebym się nie martwiła, że on się wszystkim zajmie. Ale ja się denerwowałam, dlatego wymknęłam się za nim z domu. Ukryłam się na skrzyni jego furgonetki. Potem… poszłam za nim. Widziałam, co zrobił.

Hunter zaczynał rozumieć, dlaczego został odsunięty, wykluczony. Wszyscy poza nim należeli do tego samego klubu. Łączyła ich wspólna tajemnica. Gdyby wtedy nie uciekł do Karla, gdyby został w domu, wszystko może potoczyłoby się inaczej.

– Milczałam – ciągnęła Cherry. – Bałam się ci powiedzieć. Bałam się, że nas rozdzielą. Zabiorą mamę i Matta. To nie była jego wina, Hunter.

– Skierowała lufę na Huntera. – Nie gniewaj się na niego. Ja tam byłam. Widziałam. On musiał…

– Słowa przeszły w szloch. – Ta okropna kobieta. Dziwka. Chciała ukraść nam tatę. Ale nie ukradła.

– Znów zaszlochała. – Ucieszyłam się, że Avery wróciła. Myślałam, że znowu będą razem, ona i Matt. I wszystko będzie dobrze, jeśli tylko będzie go mocno kochała. Wszystko będzie jak dawniej. Taką miałam nadzieję… że wróci to co najlepsze. Ale teraz… żałuję, że przyjechała. To ty wszystko popsułaś!

– Obydwoje popsuli – wtrącił Matt. – To obcy. Zdrajcy.

– Zapytaj go o Karla! – zawołała Avery w ostatecznej desperacji. – Nie pojechał do Kalifornii. Jest tutaj, w tym pokoju. Zapytaj Matta, czy to prawda.

Cherry spojrzała na brata.

– O czym ona mówi?

– Potrzebuję cię, siostrzyczko. Ty się mną zaopiekujesz. Wszystkimi się zaopiekujesz. Nie opuszczaj mnie.

– On zabił Karla, Cherry! – Avery chwyciła się ostatniej deski ratunku. – Zabije nas wszystkich. On oszalał, zawsze był szalony. Zapytaj o Karla. Zapytaj go o sprawę.

– Matt? – szepnęła Cherry.

– Karl przedłożył sprawę nad miłość. Nie możesz mieć o to do niego pretensji. Sprawa ponad wszystko.

Matt spojrzał w kierunku stołu, szukając potwierdzenia u swoich generałów.

Cherry poszła za jego wzrokiem. Na jej twarzy odmalowała się zgroza. Bliska szaleństwa, cofnęła się o krok.

– Nie! – zawołała. – Nie!

Matt wykorzystał moment, rzucił się ku niej. Hunter błyskawicznie schylił się po rewolwer. Avery głośno krzyknęła.

Rozległ się ogłuszający strzał. Matt zachwiał się, przez chwilę kołysał, jak na filmie w zwolnionym tempie, po czym runął na podłogę.

Cherry wypuściła strzelbę z rąk i z płaczem przypadła do brata.

Niemal w tym samym momencie rozległo się wycie policyjnych syren i w wypalonej fabryce zaroiło się od ludzi w mundurach.

Cherry i Lila wezwały jednak policję. Potem Cherry przypomniała sobie, że ojciec zawsze woził w bagażniku swoją strzelbę. Znalazła ją i ruszyła na pomoc Hunterowi.

Avery i Hunter zostali zabrani do parafialnego szpitala w St. Francisville. Założono jej kilkanaście szwów, zrobiono tomograf i położono w separatce.

– Cześć, piękna.

Odwróciła głowę. W drzwiach sali stał Hunter.

– A ty co? – zdziwiła się.

– Nie chcą mnie tutaj. – Uśmiechnął się.

– Wychodzę.

– To niesprawiedliwe. – Też się uśmiechnęła.

– Dobrze się czujesz?

– Powierzchowna rana. Mnóstwo krwi, ale tak naprawdę głupstwo.

– Nie to miałam na myśli.

– Wiem. – W jego oczach zamigotał tragiczny refleks tego, przez co przeszli. – Policja już cię przepytywała?

– Tak. – Przepytywali ją ludzie z policji stanowej i z biura szeryfa. Przez wiele godzin. W końcu musiał interweniować lekarz. Zabronił dłużej męczyć pacjentkę, więc dali jej spokój.

– Masz ochotę na przejażdżkę?

– Porywasz mnie stąd?

– Niezły pomysł, ale jeszcze nie teraz. – Podsunął wózek do łóżka. – Siadaj.

– Wiesz, że mogę się obejść bez tego sprzętu – naburmuszyła się.

– Wiem, że ledwie udało mi się zdobyć od siostry oddziałowej pozwolenie na tę przejażdżkę.

Hunter pchnął wózek. Długim korytarzem, koło recepcji, dotarli do OIOM-u. Tu Hunter zatrzymał wózek koło łóżka, na którym leżała przeraźliwie blada kobieta. Cała w bandażach i rurkach, podłączona do monitorów.

Ale żywa. Żywa.

– Gwen?

Kobieta uniosła powieki. Spojrzała na Avery pustym wzrokiem, lecz po chwili na jej ustach pojawił się ledwie widoczny uśmiech.

– Avery… To naprawdę ty…?

– To naprawdę ja. – Chwyciła Gwen za rękę, łzy zakręciły się jej w oczach. – Matt powiedział mi, że nie żyjesz.

– Myślał, że nie żyję.

Gwen na powrót zamknęła oczy. Ranna, z postrzałem, zbiegała znów ze schodów w fabryce… znów uciekała… potem już nic, obraz się zacierał, ginął w białej mgle.

Avery spojrzała na Huntera i spytała:

– Skąd wiedziałeś, że ona tu jest?

– Usłyszałem, jak pielęgniarki rozmawiają o jakiejś pacjentce z postrzałem. Doszła do szosy 421, gdzie znalazł ją przypadkowy kierowca i przywiózł tutaj.

– Kierowca na 421? W środku nocy?

– Cud. Opatrzność boska – mruknął Hunter. Tak, cud prawdziwy.

Avery spojrzała na Gwen. Znowu miała otwarte oczy.

– Czy Matt…

– Nie żyje? – Avery pokiwała głową. – Nie żyje. Ale ty żyjesz. To najważniejsze.

W progu pojawiła się siostra i oznajmiła stanowczo:

– Koniec rozmów. Pani Lancaster musi odpocząć.

– Nie mogłabym z nią zostać? – zapytała Avery błagalnym tonem. – Będę cichutko.

– Pani też musi odpoczywać. Rano się z nią pani zobaczy.

Rano. Najsłodsze słowo na świecie. Będzie jeszcze jakieś rano.