Erica Spindler - W milczeniu

Za późno.

Sypiając z wrogiem…

Dobiegła do samochodu, usiadła za kierownicą. Dłonie tak jej drżały, że dopiero za trzecim razem trafiła kluczykiem do stacyjki. Ruszyła.

Z daleka doszedł ją sygnał syreny. Spojrzała w lusterko. Wóz patrolowy szeryfa z włączonym kogutem, na syrenie.

Matt! Zahamowała gwałtownie, zjechała na bok, wysiadła i rzuciła się w jego stronę. Biegł już ku niej.

– Avery, dzięki Bogu, że jesteś cała i zdrowa. – Przytulił ją do piersi. – Kiedy usłyszałem, przeraziłem się, że…

Przywarła do niego całym ciałem.

– Skąd wiedziałeś o Hunterze? Kiedy odkryłeś prawdę?

– Prawdę? O Hunterze? – Matt nic nie rozumiał. – O czym ty mówisz?

– Myślałam… Dogoniłeś mnie na syrenie…

Stało się coś, o czym nie wiem, pomyślała Avery i zmartwiała.

– Matt?

– Pali się dom twoich rodziców. Właśnie miałem telefon.

Zostawiła swój samochód i pojechała z Mattem. Już z daleka poczuła zapach spalenizny, a po chwili dojrzała idące w niebo kłęby dymu.

Dwa wozy strażackie.

Dom. Cały w ogniu. Nie chciała wierzyć własnym oczom. Z trudem wysiadła z samochodu.

Wiedziała już, że wszystko przepadło. Pamiątki rodzinne, zdjęcia, którym przyglądała się dzisiaj rano… Wszystko.

Zostaną jej wyłącznie wspomnienia.

Matt upewnił się, czy może zostawić ją samą, i pognał pomagać strażakom. Ledwie odszedł, pojawił się Buddy. Podbiegła do niego, a on objął ją mocno, przytulił do piersi.

– Tak się bałem o ciebie. Myślałem, że może tam jesteś… w środku, ale dzięki Bogu widzę cię całą i żywą. Bogu dzięki – powtórzył.

– Co ja teraz pocznę, Buddy? – Głos się jej załamał. – Straciłam wszystko…

– Masz nas, dziecino. Nas nie straciłaś.

– Gdzie teraz będzie mój dom?

– Zamieszkasz u nas. Możesz zostać tak długo, jak zechcesz. Jesteśmy teraz twoją rodziną, zawsze będziemy.

– Pani Chauvin?

Do Avery i Buddy’ego podszedł John Price, strażak, którego poznała na czuwaniu. Zdjął hełm, otarł chustką spoconą, osmaloną sadzami twarz.

– Bardzo mi przykro, że nie udało się uratować domu. Naprawdę… Proszę mi wierzyć.

Skinęła głową, nie mogąc dobyć głosu. W tej samej chwili pojawił się Ben Mitchell. Wysiadł z samochodu, podszedł do Matta, zaczął z nim rozmawiać, po czym obydwaj zniknęli za węgłem domu, czy też tego, co z niego pozostało.

– Wiecie już, jak doszło do pożaru? – zwróciła się do Price’a.

Strażak pokręcił głową.

– To już sprawa biegłego, nie moja. Ale…

– Price przestąpił z nogi na nogę. – Najpierw pani ojciec, teraz to…

Tak, najpierw ojciec zginął w płomieniach, teraz pożar strawił dom. To nie mógł być przypadek.

– Wygląda na podpalenie. – Matt, który podszedł niezauważony, jakby wpadł w tok jej myśli.

– Znaleźliśmy kanister po benzynie.

– Podpalenie – powtórzyła Avery głucho.

– Kto…? Dlaczego?

– Może nam pani powiedzieć, gdzie była i co robiła w czasie ostatnich kilku godzin?

– Tak, ja…

Lektura dzienników. Wizyta w pensjonacie. Mieszkanie Huntera. Świstek z nazwiskiem Gwen i numerem jej pokoju. Otwarty komputer.

– Avery? – Matt położył jej dłoń na ramieniu.

– Mówiłaś coś o Hunterze. Pytałaś, skąd wiem. Co miałaś na myśli?

Wpatrywała się w Matta i bezgłośnie poruszała ustami.

Skup myśli, dziewczyno. Nie panikuj. Nie wpadaj w histerię. Skup się.

Dzienniki matki. Grupa Siedmiu istnieje. W dochodzeniu po śmierci Sallie Waguespack jest jakaś luka…

Wszystko przepadło w pożarze. Wszystko z wyjątkiem…

Przecież nie mówiła nikomu o dziennikach.

– Avery. – Matt potrząsnął nią łagodnie. – Avery, co z tobą?

– Musisz mi pomóc, Matt. – Chwyciła go za ręce. – Chodź ze mną. Już, teraz.

– Avery – odezwał się Buddy. – Jesteś w szoku. Musisz odpocząć. Ochłonąć. Zawiozę cię do domu i…

– Nie! – Potrząsnęła głową. – Przyjaciółka… Gwen Lancaster. Ona… ma kłopoty. – Podniosła głos. – Trzeba jej pomóc!

– Dobrze. Pomożemy ci – zgodził się Buddy.

– Znajdziemy twoją przyjaciółkę. O nic się nie martw.

– Ja się tym zajmę, tato – powiedział Matt.

– Ty jesteś potrzebny tutaj.

– Jedźcie zatem. Potem przywieź Avery do nas. Mama i Cherry przygotują dla niej pokój.

– Dokąd? – zapytał Matt, kiedy siedzieli już w jego wozie.

– Do pensjonatu. Boję się, że stało się coś strasznego.

– O co tu, do diabła, chodzi? – odezwał się Matt, ruszając. – Skąd znasz Gwen Lancaster?

– Długo by opowiadać – bąknęła Avery. – Ty ją też znasz?

– Oczywiście. Poznałem przy okazji dochodzenia w sprawie jej brata. Bardzo jej współczuję. Wydaje się miłą osobą.

– Ona już nie żyje, Matt.

– Tego nie wiemy.

– To co się z nią dzieje? – Avery była na skraju histerii. – Miałyśmy się spotkać. Dzwoniłam do niej. Nie odpowiada na moje telefony…

– Przestań – rzucił ostro. – Nie masz żadnego potwierdzenia, że nie żyje. Dopóki nie znajdziemy ciała, musimy zakładać, że żyje. Jasne?

Tak energicznie wkroczyli do holu pensjonatu, że Laurie, która siedziała w recepcji, wybiegła zza kontuaru.

– Matt, Avery, co się…

– Widziałaś dzisiaj Gwen Lancaster?

– Nie, ale…

– Pozwolisz, że pójdziemy na górę? Chodź z nami. Weź klucze.

W chwilę później cała trójka stanęła pod drzwiami Gwen.

– Tu zastępca szeryfa Stevens! – zawołał Matt, pukając. – Proszę mnie wpuścić, pani Lancaster. – Kiedy po dwóch próbach nie doczekali się żadnej odpowiedzi, zwrócił się do Laurie: – Otwieraj. A teraz, proszę, zejdź na dół – dodał już trochę łagodniej. – Nie wychodź z pensjonatu. Możesz być jeszcze potrzebna.

Blada jak płótno Laurie skinęła głową i wycofała się bez słowa.

Matt wyjął pistolet z kabury.

– Zostań na korytarzu, Avery – zakomenderował i wszedł do pokoju.

Wrócił po chwili z marsową miną.

– Czy ona…?

– Nie.

Avery położyła dłoń na sercu.

– Dzięki Bogu – szepnęła z ulgą.

– Rozejrzyj się – poprosił Matt. – Może zauważysz coś, co ja przeoczyłem. Nie dotykaj niczego. Poruszaj się ostrożnie.

– Nie rozumiem. Powiedziałeś przecież, że ona… – Słowa uwięzły jej w gardle.

Nie znalazł ciała, to oczywiste, ale musiał znaleźć coś innego, co wskazywało, że wydarzyło się coś złego.

Avery weszła do pokoju, omiotła wnętrze niepewnym spojrzeniem.

– Posprzątała. Kiedy byłam tu ostatnio, wszystko było wywrócone do góry nogami.

– Wywrócone?

– Ktoś przetrząsnął jej rzeczy.

– Dużo masz jeszcze takich tajemnic?

– Dużo – stwierdziła krótko.

Matt zacisnął usta, powstrzymując się od dalszych komentarzy.

– Podłoga jest mokra.

– To zauważyłem. Mokre plamy od wanny do łóżka. Nie wiem, co to może znaczyć. Chodź tam.

– Pociągnął Avery do łazienki.

Wskazał zaschniętą krew po wewnętrznej stronie drzwi. Kilka włosów… Avery pociemniało w oczach.

– Słabo mi – szepnęła.

Matt wyprowadził ją na korytarz i posadził w fotelu.

Avery pochyliła się, opuściła nisko głowę, wzięła kilka głębokich oddechów.

– Moja kartka zniknęła – wykrztusiła w końcu.