Tess Gerritsen: Czarna loteria

Oparła ręce na blacie stołu i pochyliwszy się w jego stronę, rzekła z naciskiem:

– Chcę powiedzieć panu prawdę.

– Naturalnie. – Nonszalancko rozparł się w fotelu, przybierając pozę świadczącą o śmiertelnym znudzeniu. – Niech mi pani coś powie – poprosił znienacka.

– Czy pani adwokat wie o tej wizycie?

– Adwokat? Nie mam żadnego adwokata…

– Błąd. Niech go pani sobie jak najszybciej wynajmie. Bo zaręczam, że będzie pani bardzo potrzebny.

– Niekoniecznie. Proszę mi wierzyć, że ta sprawa to jedno wielkie nieporozumienie. Jeśli zechce pan mnie wysłuchać…

– Proszę zaczekać.

– Co pan wyprawia?

Położył na stole dyktafon i włączył nagrywanie.

– Nie chcę uronić żadnej ważnej informacji. Proszę opowiedzieć swoją wersję zdarzeń. Zamieniam się w słuch.

Zdenerwowana wyłączyła dyktafon.

– Nie składam przed panem zeznań. Niech pan to stąd zabiera!

Przez kilka sekund mierzyli się wzrokiem. Ostatecznie dyktafon wrócił do teczki, co Kate potraktowała jak swoje małe zwycięstwo.

– Na czym to stanęliśmy? – zapytał uprzedzająco grzecznym tonem. – A tak, miała mi pani opowiedzieć, co się naprawdę zdarzyło. – Poprawił się w fotelu, jak widz przed spektaklem.

Ona jednak milczała. Teraz, gdy wreszcie dopięła swego, nie wiedziała, od czego zacząć.

– Jestem bardzo… skrupulatną osobą, panie Ransom – powiedziała wreszcie. – Nigdy nie działam pochopnie. Może nie jestem genialna, ale za to bardzo solidna. I naprawdę nie popełniam szkolnych błędów.

Jego wysoko uniesione brwi były wystarczająco czytelnym komentarzem. Zignorowała to jednak i ciągnęła:

– Guy Santini przyjmował Ellen na oddział, ale to ja wydawałam polecenia związane z przygotowaniem do operacji i ja sprawdzałam wyniki badań. Między innymi zapis EKG. Była niedziela wieczór i technik miał coś pilnego do zrobienia, więc sama włączyłam elektrokardiogram. Nie spieszyłam się. Wszystko robiłam dokładnie i spokojnie. Szczerze mówiąc, nawet dokładniej niż zwykle, bo przecież Ellen z nami pracowała. Doskonale pamiętam, jak omawiałam z nią wyniki badań. Chciała wiedzieć, czy wszystko jest w normie.

– I pani zapewniła ją, że tak.

– Oczywiście. Również EKG.

– Czyli popełniła pani błąd.

– Już panu mówiłam, że nie popełniam głupich błędów. Tamtego wieczoru też się nie pomyliłam.

– Z akt sprawy wynika coś zupełnie innego…

– Akta pokazują nieprawdę. Musiała nastąpić pomyłka.

– Jest w nich zapis badania, z którego jasno wynika, że pacjentka miała atak serca.

– To nie jest ten zapis EKG, który widziałam! Zrobił minę człowieka, który ma wątpliwości, czy się przypadkiem nie przesłyszał.

– Wynik badania EKG, który widziałam, był prawidłowy.

– Jakim więc cudem w karcie pacjentki znalazł się ten niewłaściwy?

– Ktoś musiał zamienić wyniki. To chyba oczywiste!

– Ktoś, czyli kto?

– Nie mam pojęcia.

– Rozumiem. Już słyszę, jak to zabrzmi w sądzie.

– Panie Ransom, gdybym popełniła błąd, pierwsza bym się do tego przyznała.

– Cóż za godna podziwu uczciwość.

– Pan naprawdę myśli, że byłabym wstanie wymyślić tak… kretyńską historię?

W odpowiedzi wybuchnął śmiechem.

– Nie, przypuszczam, że byłoby panią stać na coś bardziej wiarygodnego. – Skinął zachęcająco głową, po czym rzucił z ironią: – Proszę mówić dalej. Umieram z ciekawości, żeby się wreszcie dowiedzieć, jak doszło do tej nieszczęsnej zamiany wyników. Jak rozumiem, ma pani na ten temat własną hipotezę, tak?

– Nie mam.

– Pani doktor, litości. Proszę nie sprawiać mi zawodu.

– Już mówiłam, że nie mam pojęcia, jak mogło do tego dojść.

– Niech pani przynajmniej coś zasugeruje.

– Może zrobili to kosmici! – rzekła zdenerwowana.

– Ciekawa koncepcja – zauważył poważnie. – Wróćmy jednak na ziemię. Czy jeśli pani woli, do realiów, które w tym przypadku przybrały formę produktu pochodzenia drzewnego, znanego powszechnie jako papier. – Otworzył kartę na feralnym zapisie pracy serca. – Proszę, niech się pani z tego wytłumaczy.

– Przecież panu mówię, że nie potrafię! Odchodzę od zmysłów, próbując to rozgryźć. W szpitalu każdego dnia robimy dziesiątki takich badań. Może ktoś z personelu pomylił karty. Albo nie opatrzył wydruku nazwiskiem pacjenta. Pojęcia nie mam, jak to się stało, że akurat ten zapis trafił do karty Ellen.

– Podpisała się pani na nim. Przecież to pani inicjały.

– Nie, nie moje.

– W szpitalu pracuje jeszcze jedna osoba o inicjałach K.C., lekarz medycyny?

– To znaczy inicjały są rzeczywiście moje, ale to nie ja je napisałam.

– Mam rozumieć, że ktoś sfałszował pani podpis?

– Tak mi się wydaje. To znaczy, na to wygląda… – Zmieszana niecierpliwie odgarnęła niesforne pasemko włosów. Olimpijski spokój Ransoma wytrącał ją z równowagi. Na litość boską, czemu ten człowiek nic nie mówi? Dlaczego siedzi i patrzy na nią z politowaniem?

– No dobrze – odezwał się w końcu.

– Co dobrze?

– Od jak dawna wydaje się pani, że ktoś fałszuje pani podpis?

– Proszę nie robić ze mnie paranoiczki!

– Nie muszę, dobrze pani to wychodzi.

On się z niej śmieje. Wyczytała to z jego oczu. Co gorsza, nie może mieć do niego o to pretensji. Sama czuła, że jej wywody brzmią jak urojenia schizofrenika.

– W porządku – westchnął ugodowo. – Załóżmy, że mówi pani prawdę.

– Właśnie!

– Widzę dwa potencjalne motywy. Pierwszy to chęć skompromitowania pani. Ktoś postanowił panią zniszczyć…

– Absurd! Nie mam żadnych wrogów!

– Drugi to próba zatuszowania morderstwa – dokończył, a widząc jej zdumienie, uśmiechnął się z irytującą wyższością. – Ponieważ ta druga ewentualność nam obojgu wydaje się niedorzeczna, nie pozostaje mi nic innego, jak uznać, że pani kłamie. – Przysunął się do niej, a jego głos niespodziewanie przybrał poufały, niemal intymny ton. Wilk postanowił przywdziać owczą skórę, należy mieć się na baczności. – No dalej, pani doktor. Zagrajmy w otwarte karty. Niech pani to wreszcie z siebie wyrzuci. Niech mi pani powie, co się naprawdę stało w sali operacyjnej? Chirurgowi zadrżała ręka? Przez pomyłkę podała pani nie ten środek co potrzeba?

– Nic podobnego nie miało miejsca!

– Za dużo głupiego jasia, za mało tlenu?

– Nie popełniliśmy żadnych błędów!

– Więc dlaczego Ellen O'Brien nie żyje?

Nie spodziewała się tak gwałtownej reakcji z jego strony. Lekko oszołomiona i zaskoczona, spojrzała mu w oczy. Ich błękit ją hipnotyzował. Nagle odniosła wrażenie, że przeskoczyła między nimi jakaś iskra. Zszokowana po raz pierwszy pomyślała o tym, że ma do czynienia z atrakcyjnym mężczyzną. Może nawet zbyt atrakcyjnym, sądząc po tym, jak na niego reaguje. Uznała, że sytuacja staje się groźna.

– Doczekam się jakiejś odpowiedzi? – rzucił zaczepnie. Zachowywał się w tak, jakby fakt, że ma nad nią przewagę, sprawiał mu przyjemność. – Może woli pani, żebym to ja powiedział, co się wydarzyło? W niedzielę drugiego kwietnia Ellen O'Brien została przyjęta do szpitala w związku z planowaną operacją usunięcia woreczka żółciowego. Jako anestezjolog zleciła pani wykonanie rutynowych badań, w tym EKG. Obejrzała je pani przed końcem dyżuru. Być może spieszyła się pani, żeby wyjść. W końcu był niedzielny wieczór. Może była pani umówiona na randkę. Mniejsza o powód pośpiechu, ważne, że popełniła pani tragiczny w skutkach błąd. Zinterpretowała pani krzywą EKG jako prawidłową i podpisała się pani na wydruku. Następnie wyszła pani do domu, nie mając pojęcia o tym, że pacjentka właśnie przechodzi atak serca.