Tess Gerritsen: Czarna loteria

Doktor Clarence Avery, siwy jak gołąbek szef anestezjologów, nie stanowił zagrożenia. Był tak bojaźliwy, że lękał się własnego cienia. Nie było więc obawy, że nagle zacznie się stawiać. Odkąd jego żona dostała wylewu, snuł się po szpitalu jak błędny. Nie, ten na pewno pójdzie na współpracę, pocieszał się Bettencourt. Zwłaszcza gdy się mu powie, że chodzi o renomę szpitala.

Gorzej z tą babą, westchnął. Kiepsko ją znał, bo pracowała u nich od niedawna. Wystarczyło jednak, że weszła do gabinetu i od razu wyczuł, że będą z nią kłopoty. Jej oczy miały specyficzny wyraz, a mocno zaciśnięte zęby od razu nasunęły mu skojarzenie z rycerzem ruszającym na krucjatę. W sumie ta cała Chesne jest niebrzydka, i to mimo włosów w nieładzie oraz faktu, że szminki nie używa od miesięcy. Jej największym atutem są piękne zielone oczy. Wystarczyło jedno przenikliwe spojrzenie i mężczyzna natychmiast zapominał, że reszta daleka jest od ideału. Babka niczego sobie, całkiem atrakcyjna.

Tym bardziej szkoda, że pokpiła sprawę. Nie ma wyjścia, musi wpisać ją po stronie strat. Miał cichą nadzieję, że nie okaże się wredną suką i nie pogorszy i tak niełatwej sytuacji.

Kate drgnęła, gdy tuż przed nią wylądowały dokumenty rzucone przez Bettencourta.

– Pani doktor, nasi prawnicy otrzymali dziś ten oto list – zaczął podniośle. – Został doręczony przez kuriera. Uważam, że powinna pani niezwłocznie zapoznać się z jego treścią.

Zerknęła na nagłówek i żołądek ścisnął jej się boleśnie: Uehara i Ransom, kancelaria prawna.

– Jedna z najlepszych w mieście – uściślił Bettencourt, a widząc jej zdumienie, dodał z irytacją: – Naszemu szpitalowi wytoczono proces, pani doktor. Zarzuca się nam popełnienie poważnych błędów lekarskich. Jakby tego było mało, David Ransom ma osobiście poprowadzić sprawę.

Zaschło jej w gardle. Wolno uniosła wzrok.

– Ale jak… jak oni mogą…

– To naprawdę nie wymaga większego zachodu. Zwykle potrzeba zaledwie dwóch osób. Prawnika i martwego pacjenta.

– Przecież już złożyłam obszerne wyjaśnienia. – Z nadzieją zwróciła się do Avery'ego: – Panie doktorze, pamięta pan, prawda? W zeszłym tygodniu powiedziałam panu…

– Tak, tak. Clarence wprowadził mnie w szczegóły tego niefortunnego zdarzenia – przerwał jej obcesowo Bettencourt. – Zresztą nie ono jest przedmiotem naszej rozmowy.

– A co jest?

Bezpośredniość pytania na chwilę zbiła go z tropu. Co? Otóż to, że grozi nam proces i wypłata ogromnego odszkodowania. Milionowego, jeśli chce pani wiedzieć, pani doktor. Szpital, jako pani pracodawca, ponosi pełną odpowiedzialność za wyrządzone szkody. Nie ukrywam, że akurat pieniądze nie są naszym największym zmartwieniem. – Dla zaznaczenia wagi swych słów zrobił znaczącą pauzę. – Jest nim dobre imię naszej placówki.

Słysząc jego złowieszczy ton, natychmiast odgadła, na co się zanosi, i z wrażenia zapomniała języka w ustach. Zamiast się bronić, czekała, aż padnie cios.

– Proces sądowy będzie miał fatalny wpływ na opinię o całym szpitalu – klarował tymczasem Bettencourt. – Jeśli do niego dojdzie, sprawą natychmiast zainteresują się media. I zrobi się szum, który odstraszy potencjalnych pacjentów. – Spojrzał na leżące na biurku dokumenty. – Jak rozumiem, pani dotychczasowa historia zawodowa jest zadowalająca…

– Zadowalająca? – powtórzyła z niedowierzaniem i spojrzała na Avery'ego. Jako szef najlepiej zna jej zawodową przeszłość. A ta jest bez zarzutu.

Avery skulił się w sobie. Jego wodniste niebieskie oczy wyraźnie umykały w bok.

– No cóż – wymamrotał – historia pracy pani doktor jest, w każdym razie jak dotąd, więcej niż zadowalająca. To znaczy…

Kate słuchała jego bełkotu i hamowała się, by nie krzyknąć: Na litość boską! Człowieku, broń mnie!

– Do tej pory nie było żadnych skarg – zakończył bez przekonania.

– Jednak postawiła nas pani w wyjątkowo nieprzyjemnej sytuacji – zauważył Bettencourt. – Dlatego wolelibyśmy, żeby pani nazwisko nie było dłużej kojarzone z naszą placówką.

Zapadła cisza przerywana nerwowym pokasływaniem Avery'ego.

– Chcielibyśmy, żeby złożyła pani wypowiedzenie.

Stało się. Cios wreszcie padł i ugodził ją boleśnie.

– A jeśli odmówię?

– Proszę mi wierzyć, że w pani przebiegu pracy wypowiedzenie będzie wyglądało o wiele lepiej niż…

– Zwolnienie?

– Widzę, że się rozumiemy.

– Nie! – Podniosła wysoko głowę. Chłodna pewność siebie bijąca z oczu Bettencourta sprowokowała ją do oporu. Nigdy za nim nie przepadała. W tej chwili znielubiła go na dobre. – Pan mnie nie zrozumiał.

– Jest pani inteligentną kobietą, z pewnością więc rozumie pani, że nie mamy wyboru. Pani powrót na blok operacyjny jest niemożliwy.

– To niezgodne z prawem – oznajmił znienacka Avery.

– Proszę? – Bettencourt zmarszczył brwi.

– Nie może pan z dnia na dzień wyrzucić z pracy doktor Chesne. Przecież jest lekarzem. Musi pan postępować zgodnie z określonymi procedurami. Jest komisja…

– Chyba nikt nie zna procedur lepiej niż ja! – zbeształ go Bettencourt. – Po prostu miałem nadzieję, że pani doktor zrozumie powagę sytuacji i odpowiednio się zachowa. Moja propozycja naprawdę jest dla pani korzystna – podkreślił, zwracając się do Kate. – Najważniejsze, że nie zepsuje pani sobie historii pracy. W teczce personalnej znajdzie się jedynie pani wypowiedzenie oraz adnotacja, że umowa została rozwiązana za porozumieniem stron. W ciągu godziny moja sekretarka zredaguje odpowiedni dokument. Wystarczy, że go pani…

Kate niezwykle rzadko wpadała w złość. Z reguły trzymała nerwy na wodzy. Może dlatego dzika furia, w którą wpadła, nie tylko ją zaskoczyła, lecz również przeraziła.

– Proszę oszczędzać papier, panie Bettencourt – powiedziała ze złowrogim spokojem.

– Skoro tak pani zdecydowała… – wycedził przez zęby. – Kiedy odbędzie się najbliższe posiedzenie sądu koleżeńskiego? – rzucił w stronę Avery'ego.

– Zdaje się, że w… hm, w przyszły wtorek, ale…

– Proszę włączyć do porządku obrad sprawę Ellen O'Brien. Pozwólmy pani doktor przedstawić własną wersję zdarzeń. Zostanie pani osądzona przez kolegów po fachu – oznajmił, piorunując ją wzrokiem.

– To sprawiedliwe rozwiązanie, nie uważa pani?

Powstrzymała się od riposty. Gdyby uległa pokusie i powiedziała Bettencourtowi prosto w twarz, co naprawdę o nim myśli, ostatecznie pogrzebałaby szansę na powrót do pracy w Mid Pac. A kto wie, czy nie w każdym innym szpitalu. Wystarczyło, by wszechmocny dyrektor przypiął jej łatkę „wichrzycielka", i do końca życia miałaby zapaskudzone akta.

Rozstali się kulturalnie. Jak na osobę, której kariera właśnie legła w gruzach, Kate zachowała godny podziwu spokój. Na koniec spojrzała Bettencourtowi w oczy i wymieniła z nim oficjalny uścisk dłoni.

Utrzymała tę pozę do chwili, gdy znalazła się w windzie. Dopiero tam coś w niej pękło i pozwoliła sobie na chwilę słabości. Gdy na dole drzwi się rozsunęły, trzęsła się jak w febrze. Półprzytomnie ruszyła przed siebie, głucha na gwar i ruch panujący w głównym holu. Była mniej więcej w połowie drogi, gdy brutalna prawda uderzyła ją z całą siłą.

Boże, będę miała proces. Jeszcze nie przepracowałam roku i już mnie pozwali do sądu…

Do tej pory żyła w naiwnym przeświadczeniu, że procesy, podobnie jak inne życiowe katastrofy, przytrafiają się innym. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że zostanie posądzona o brak kompetencji. Brak kompetencji.