Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– Proszę usiąść – powiedziała Linda. – Napije się pani herbaty? A może soku jabłkowego?

– Nie, dziękuję.

– Na pewno? To naprawdę żaden kłopot.

– Nie, nie chce mi się pić.

Linda usiadła dokładnie naprzeciwko niej. Uśmiechała się teraz z wyraźnym zatroskaniem. Miała jasnoniebieskie oczy, które przy oszczędnym makijażu byłyby całkiem ładne, gdyby nie spoglądały z twarzy tak nijakiej i posępnej. Molly czuła się przy niej bardzo nieswojo, a Linda nie miała w sobie absolutnie nic, co by ją rozluźniło. Trudno, żeby dopomógł jej w tym widok trwałej, w której rozmówczyni wyglądała jak gospodyni domowa z prowincji, albo sukienka z wysoką stójką czy wąskie, mocno zaciśnięte usta. Różniły się od siebie tak bardzo, że Linda mogłaby pochodzić z innej planety. Molly wyczuła, że i jej rozmówczyni dostrzega tę różnicę: kryło się to w jej sposobie siedzenia, sztywno wyprostowanych ramionach, kościstych dłoniach splecionych na biurku. Nagle stwierdziła, że musi, że po prostu musi obciągnąć spódniczkę i skrzyżować ręce na piersi. Odczuła też coś, czego nie doświadczyła od bardzo dawna.

Czuła, że się wstydzi.

– A teraz – zagaiła Linda – proszę mi opowiedzieć o swojej sytuacji.

– O mojej… sytuacji?

– Powiedziała pani przez telefon, że jest pani w ciąży. Czy ma pani objawy?

– Tak. Chyba tak.

– Może mi pani powiedzieć jakie?

– No… – Molly spojrzała w dół. Spódniczka podjechała jej do pół uda. Dziewczyna niespokojnie poruszyła się na krześle. – Rano wymiotuję. Na okrągło siusiam. I od jakiegoś czasu nie mam miesiączki.

– Od kiedy nie ma pani okresu? Molly wzruszyła ramionami.

– Nie jestem pewna. Ostatni miałam chyba w maju.

– To ponad cztery miesiące temu. Nie martwiła się pani, że tak bardzo się opóźnia?

– Bo ja wiem… Jakoś tego nie śledziłam. A potem złapałam grypę żołądkową i myślałam, że spóźnia się, bo zachorowałam. No i chyba nie chciałam się nad tym zastanawiać. Nad tym, co to znaczy. Wie pani, jak to jest.

Linda najwyraźniej nie wiedziała. Po prostu patrzyła na nią swoimi małymi oczkami.

– Jest pani mężatką?

Zaskoczona Molly parsknęła śmiechem.

– Nie, proszę pani.

– Ale uprawiała pani… seks. – Słowo to zabrzmiało jak zduszone chrząknięcie.

Molly znowu poruszyła się na krześle.

– No, tak – odrzekła. – Uprawiałam.

– Bez zabezpieczenia?

– Pyta pani o gumki? Nie, o gumkach to ja pamiętam, ale… Ale chyba miałam małą wpadkę.

Linda odchrząknęła.

– Molly, czy wie pani, jak teraz wygląda pani dziecko? Molly pokręciła głową.

– Ale rozumie pani, że tam, w brzuchu, nosi pani dziecko, prawda? – Podsunęła jej album, przerzuciła kilka kartek i wskazała zdjęcie dziecka zwiniętego w kłębuszek. – Tak wygląda czteromiesięczny płód. Ma buzię, rączki i stopki. Widzi pani, że jest już w pełni ukształtowany? To prawdziwe dziecko. Czyż nie jest piękne?

Molly zaszurała nogami.

– Zdecydowała się już pani na imię? Nie sądzi pani, że trzeba je jakoś nazwać? Kiedy zacznie się poruszać, a już wkrótce to pani poczuje, nie może pani mówić do niego „hej, ty”. Zna pani imię jego ojca?

– Nie.

– Jak w takim razie ma na imię pani tato? Molly przełknęła ślinę.

– William – szepnęła. – Tato ma na imię William.

– Bardzo ładnie! Może nazwie go pani Willie? Oczywiście, jeśli okaże się, że to dziewczynka, imię trzeba będzie zmienić. – Uśmiechnęła się do niej. – Jest tyle pięknych imion dla dziewcząt. Mogłaby pani nadać jej swoje…

Molly spojrzała na nią oszołomiona.

– Dlaczego pani mi to robi? – spytała cicho.

– Co takiego?

– Próbuje pani…

– Próbuję dać ci szansę, Molly. Jedyną szansę. Nosisz w sobie dziecko. Czteromiesięczny płód. Dobry Pan obarczył cię świętą odpowiedzialnością.

– Ale to nie dobry Pan mnie zerżnął. Kobieta aż sapnęła, położyła rękę na ustach. Molly znów poruszyła się na krześle.

– Chyba już sobie pójdę…

– Nie, nie. Próbuję tylko przedstawić ci możliwości, wszystkie możliwości. Masz wybór, Molly, nie wierz tym, którzy mówią inaczej. Możesz dać temu dziecku życie. Mały Willie może dzięki tobie żyć.

– Proszę go tak nie nazywać. – Molly wstała. Linda też.

– On ma imię. To człowiek. Mogę skontaktować cię z agencją adopcyjną. Są ludzie, którzy tego dziecka pragną, czekają na nie tysiące rodzin. Czas pomyśleć o kimś innym prócz siebie.

– Muszę myśleć o sobie – szepnęła Molly. – Bo nikt inny o mnie nie myśli.

Wyszła z biura na ulicę.

W budce telefonicznej znalazła książkę z bostońskimi numerami, wśród nich kliniki świadomego macierzyństwa, ale z adresem na drugim końcu miasta.

Muszę myśleć o sobie. Bo nikt inny o mnie nie myśli. I nigdy nie myślał.

Pojechała autobusem i po dwóch przesiadkach znalazła się o jedną ulicę od celu wyprawy.

Na chodniku falował tłum. Ludzie coś skandowali, ale słów nie rozumiała. Słyszała tylko pulsujący rytmicznie, hałaśliwy chór głosów. Z boku stali dwaj policjanci z założonymi rękami. Wyraźnie się nudzili.

Molly przystanęła, niepewna, czy podejść bliżej, czy nie. Raptem tłum skupił uwagę na samochodzie, który zaparkował przy krawężniku. W tej samej chwili z gmachu wyszły spiesznie dwie kobiety. Przebiły się buńczucznie przez tłum i zatrzymały przy samochodzie, pomogły wysiąść wystraszonej kobiecie i, otoczywszy ją kręgiem ramion, ruszyły z powrotem ku drzwiom.

Do akcji wkroczyli znudzeni policjanci. Przepychali się przez gąszcz ludzi, torując drogę idącym.

– Oto co robią tu z dziećmi! – wrzasnął jakiś mężczyzna i cisnął na chodnik słój.

Rozprysło się szkło, a na beton chlusnęła krew, struga szokująco szkarłatnej krwi.

– Dzieciobójcy! – skandował tłum. – Dzieciobójcy! Dzieciobójcy!

Trzy kobiety pochyliły głowy i na oślep szły za policjantami. Po chwili były już na schodach. Trzasnęły drzwi.

Molly poczuła, że ktoś szarpie ją za rękaw – jakiś mężczyzna wetknął jej do ręki broszurę.

– Przyłącz się do naszej krucjaty, siostro!

Molly spojrzała na broszurę. Widniało na niej zdjęcie uśmiechniętego dziecka z miękkimi, jaśniutkimi włosami. I napis: Jesteśmy Bożymi aniołami pomsty.

– Potrzebujemy nowych żołnierzy – dodał mężczyzna. – To jedyny sposób na pokonanie szatana. Chętnie cię wśród nas powitamy. – Wyciągnął do niej rękę, z dłonią jak u kościotrupa.

Molly wybuchnęła płaczem i uciekła.

Autobusem wróciła do swojej dzielnicy.

Kiedy weszła na schody, zegarek wskazywał piątą. Była tak zmęczona, że ledwo powłóczyła nogami i z trudem pokonała ostatnie piętro.

Padła na łóżko, a za chwilę do pokoju wtargnął Romy.

– Gdzie byłaś? – warknął.

– Na spacerze. Kopnął łóżko.

– Dorabiasz na boku, co? Mam na ciebie oko, wiem, gdzie łazisz.

– Daj mi spokój. Chce mi się spać.

– Puszczasz się? Gadaj, pieprzysz się na lewo?

– Wyjdź! Precz stąd! – Zepchnęła go nogą z łóżka.

Błąd. Romy wykręcił jej rękę. Zrobił to tak mocno i gwałtownie, że omal nie trzasnęły jej kości.

– Przestań! – krzyknęła. – Złamiesz mi…

– Zapominasz, kim jesteś, Molly Dolly. Zapominasz, z kim masz do czynienia. Nie lubię, jak znikasz, nie mówisz, dokąd wychodzisz.

– Puszczaj. Proszę cię, Romy, to boli!