Lewis Perdue - Córka Boga

– Nie ruszaj się – powiedział.

Zamachnął się i uderzył z całą siłą w momencie, gdy głowa człowieka z pistoletem pojawiła się poza linią drzwi.

Metalowa kaseta była ciężka, a ostra krawędź z łatwością rozcięła kość. Automatyczny pistolet z tłumikiem wypadł z dłoni zabójcy i odbił się od ściany windy. Seth wciąż trzymał kasetkę, gdy ciało mężczyzny zaczęło się osuwać, a potem ciężko upadło. Drzwi windy zaczęły się wreszcie zamykać, ale napotkały na przeszkodę – ciało leżącego zabójcy.

Seth rzucił zakrwawioną kasetkę w stronę Zoe i pochylił się, chcąc sięgnąć po broń zabójcy. Kiedy drzwi po raz kolejny cofnęły się, Seth zauważył, że drugi z mężczyzn mówi coś do niewielkiej krótkofalówki. A więc było ich więcej. Tylko gdzie?

Mężczyzna dostrzegł pistolet w dłoni Setha i szybko podbiegł do ściany, schodząc z linii ognia. Drzwi windy znów nie mogły się zamknąć. Seth pochylił się i zaczął wciągać trupa do windy. Drzwi kolejny raz odbiły się, tym razem od nóg mężczyzny i ponownie się otworzyły.

Kiedy rozsunęły się, ten drugi stał naprzeciw nich, a w ręku trzymał tym razem pistolet. Przez moment wpatrywali się w siebie zaskoczeni, potem każdy z nich uniósł broń i wypalił. Seth był jednak o ułamek sekundy szybszy i o włos celniejszy. Poczuł silne odbicie pistoletu w dłoni, jedno, drugie, potem uchylił się, schodząc z linii ognia. Gdy drzwi windy zamykały się, tym razem do końca, zdążył jeszcze zauważyć, jak mężczyzna pada na kolana, a potem uderza twarzą o podłogę.

Seth nie tracąc ani chwili, obrócił ciało zabójcy na plecy i znalazł jeszcze dwa zapasowe magazynki do pistoletu. Wsunął je do kieszeni spodni.

– Kim… – głos Zoe załamywał się, przełknęła ślinę i spróbowała jeszcze raz. – Kim oni są?

Seth potrząsnął tylko głową i dalej przeszukiwał zwłoki zabójcy. W portfelu zabitego znalazł grube pliki banknotów; franki szwajcarskie, szylingi austriackie i trochę marek niemieckich, a wśród wielu kart jedna, ta ze zdjęciem, wystawiona była na nazwisko Bernharda Saltzera, pracownika Thule Gesellschaft Bank.

Pokazał kartę Zoe.

– Hen Mutters nie był jedyną osobą przygotowaną obsłużyć tych, którzy przyjdą odebrać zawartość tej skrytki depozytowej.

Winda dojeżdżała już do parteru.

– Trzymaj to – powiedział, wciskając jej w dłoń portfel.

Winda zatrzymała się i drzwi powoli zaczęły się otwierać.

Seth chwycił metalową kasetkę i wyszedł. Tuż obok zobaczył ciało strażnika leżące na masywnym biurku; z niewielkiej okrągłej rany w skroni płynęła krew.

Na kanapie siedział mężczyzna ubrany w czarny uniform z czerwoną lamówką. W mgnieniu oka Seth rozpoznał w nim jednego z grajków kapeli Armii Zbawienia. Drugi stał przy drzwiach wejściowych do sali recepcyjnej. Obaj sprawiali wrażenie zaskoczonych widokiem Setha i na chwilę dosłownie zamarli. Potem unieśli nagle w górę pistolety maszynowe H &K MP5A. Seth cofnął się do windy, ale wpadł na Zoe i przewrócili się w chwili, gdy kule uderzyły głucho o obite boazerią ściany windy.

– Schnell! Schnell! Szybko! Szybko!

Seth usłyszał krzyki zamachowców. Poderwał się na kolana i wystrzelił w kierunku nadbiegającego. Kula trafiła mężczyznę w brzuch; zatrzymał się, a na jego twarzy pojawił się wyraz zdziwienia. Najwyraźniej nie przewidział, że Ridgeway może być uzbrojony. Seth wykorzystał moment zaskoczenia i ponownie nacisnął spust.

Zoe poderwała się na nogi i desperacko wciskała wszystkie guziki na tablicy. Nim drzwi windy zaczęły się zamykać, Seth strzelił jeszcze dwa razy w kierunku drugiego z grajków. Magazynek był już pusty. Automatyczne drzwi w końcu się zamknęły i winda ruszyła w górę.

– Dokąd jedziemy? – zapytał. Obrócił pistolet i starał się znaleźć blokadę magazynku.

– Na górę – odparła Zoe.

Seth wsunął nowy magazynek.

– Na którymś z niższych pięter powinny być biura – wyjaśniła Zoe. – A tam, gdzie są biura, muszą być wyjścia ewakuacyjne.

Drzwi windy otworzyły się i zobaczyli ogromne pomieszczenie podzielone przegrodami zwieńczonymi u góry szybami. Słychać było szum komputerów, kalkulatorów i drukarek. Seth szybko ukrył pistolet za paskiem spodni.

Zoe minęła go, podeszła do dzwonka alarmu pożarowego i pociągnęła rączkę.

– Feuer! Feuer! Feueri Pożar! Pożar! Pożar! – krzyknęła głośno.

W pomieszczeniu rozległ się najpierw niespokojny pomruk, potem ludzie zaczęli się podnosić. Seth chwycił kasetkę i dołączył do Zoe.

– Pożar! Musimy uciekać! Pożar!

Pomruk przemienił się w głośny, podekscytowany gwar. Niektórzy z pracowników zaczęli zbierać rzeczy z biurek, kobiety chwytały torebki. Jakiś wysoki mężczyzna podszedł do nich energicznym krokiem.

– Cóż tu się dzieje – odezwał się gniewnym głosem. – Co to wszystko ma znaczyć?

– Pożar na parterze – wykrzyknął w odpowiedzi Seth. – Hen Mutters polecił mi, żebym ewakuował całe piętro.

Mężczyzna zesztywniał, słysząc nazwisko przełożonego.

– Ale to wbrew przepisom – krzyknął. – Muszę osobiście porozmawiać z wiceprezesem Muttersem.

Ruszył w stronę telefonu, jednak w pomieszczeniu panował już zupełny chaos; ludzie przepychali się, jeden przez drugiego, biegnąc w stronę otwartych drzwi w drugim końcu pomieszczenia. Zoe i Seth dołączyli do tłumu, który był już bliski paniki.

Na dole, po zejściu ze schodów pożarowych, ludzie biegali w panice po podwórzu, które połączone było alejkami z innymi ulicami. Nie wiedzieli wyraźnie, co robić. Niektórzy głośno komentowali, że nigdzie nie czuje się dymu, inni wysuwali przypuszczenie, że muszą to być kolejne ćwiczenia przeciwpożarowe.

Seth i Zoe odłączyli się od bezładnej ciżby i powoli ruszyli jedną z alejek prowadzących w kierunku przeciwnym do Bahnhofstrasse. Odgłosy wyjących syren stawały się głośniejsze – z pewnością były to wozy straży pożarnej i przypuszczalnie także radiowozy policyjne – pewnie odkryto już ciała zabitych.

Alejka zaprowadziła ich na spokojną uliczkę w starej, średniowiecznej dzielnicy Zurychu. Szli w milczeniu, zbyt oszołomieni, by cokolwiek powiedzieć. Pół godziny później dotarli do podziemnego garażu przy Sihlstrasse, a minutę później Zoe dostrzegła volvo. Stratton kiwnął do nich ręką.

Do Alt Aussee przyjechali rankiem w przeddzień Wigilii. Tuż przed świtem zaczęło intensywnie padać i z godziny na godzinę śnieżyca przybierała na sile.

Wąska droga z Bad Aussee ciągnęła się wzdłuż strumienia, który wpływał do jeziora. Jechali z prędkością poniżej piętnastu kilometrów na godzinę, a śnieg zasypywał wycieraczki i zmieniał się w lód tam, gdzie one nie sięgały.

Wynajęli dwa pokoje w Kohlbacherhof, niewielkim zajeździe na skraju miasteczka, tuż obok małego kościółka. Zoe i Seth wzięli parasol i poszli piechotą do centrum miasteczka. Yost wyraźnie powiedział, że on czeka tylko na nich.

– Kto? – Niemal jednocześnie zapytali Zoe i Stratton. Seth wzruszył ramionami.

– Oświadczył, że zostaniemy rozpoznani.

W drodze do miasteczka minął ich tylko traktor ciągnący przyczepę wyładowaną sianem; opatulony grubo farmer machnął do nich ręką. Poza tym nie spotkali nikogo. Dotarli do centrum Alt Aussee, minęli kilka małych sklepików: z artykułami żelaznymi, odzieżowy oraz z tysiącem i jeden drobiazgów. Wszystkie mieściły się w pojedynczych parterowych drewnianych lub kamiennych domach ciągnących się wzdłuż drogi i oddzielonych jeden od drugiego wąskimi alejkami i podjazdami. Wszystkie sklepiki były zamknięte – dla mieszkańców Alt Aussee Boże Narodzenie już się zaczęło.