Janelle Denison - Nieodparta pokusa

Podniosła wzrok znad śniadania i z niesmakiem pokręciła nosem.

– Świństwo.

– Takie paskudne? – Roześmiał się i podszedł do niej.

– Nie pamiętam, co najbardziej lubię na śniadanie, ale na pewno nie rzadką jajecznicę, rozgotowaną owsiankę i suche, zimne grzanki. – Każdą potrawę dźgała kolejno czubkiem palca. – Jedynym godnym uwagi daniem na tej tacy jest pomarańcza.

Noah musiał przyznać, że śniadanie nie wyglądało apetycznie.

– To zjedz pomarańczę i napij się kompotu, a ja później postaram się zdobyć coś lepszego.

– Może pizzę pepperoni? – Natalie uśmiechnęła się.

– Nie sądzisz, że pudło z pizzą za bardzo rzuca się w oczy? Na pizzę chyba będziesz musiała poczekać do czasu powrotu do domu – roześmiał się Noah, zadowolony, że dziewczyna tak szybko odzyskuje energię.

– Do domu?

Zmarszczka przecinająca czoło Natalie wskazywała wyraźnie, że dziewczyna ma problemy z przypomnieniem sobie, gdzie właściwie znajduje się jej dom. To akurat bardzo mu odpowiadało.

– Do mojego domu. Właśnie się tam wprowadziliśmy.

– Och! – westchnęła mimowolnie.

Noah rozgrywał to bardzo ostrożnie, żeby nie zdenerwować Natalie.

– Coś nie tak?

– Właściwie nie. – Wzruszyła ramionami. – To znaczy, jeśli jesteśmy zaręczeni, to przecież zrozumiałe.

Dziewczyna była tak ufna, że Noaha znów zalała fala wyrzutów sumienia i musiał pospiesznie przypomnieć samemu sobie, że robi to wyłącznie dla jej bezpieczeństwa.

Natalie znowu westchnęła.

– Mam wrażenie, że zaczynam dopiero uczyć się, kim jestem. A właściwie zdobywać cząstkowe informacje o samej sobie.

– Zdaniem lekarza tak właśnie będzie z częściami twojej przeszłości. – Natalie nie zabierała się do jedzenia, więc Noah wyłowił winogrono z kompotu i podał jej wprost do ust. Posłusznie rozchyliła wargi. – Będziemy dużo rozmawiać i to pomoże ci wydobyć na światło dzienne zepchnięte w niepamięć wspomnienia.

Ponieważ Natalie miała pełne usta i nie mogła odpowiedzieć, Noah postanowił skorzystać z okazji i wysondować, ile dziewczyna jest w stanie przywołać z przeszłości.

– Chciałabyś, żebym zawiadomił o wypadku kogoś z twojej rodziny?

– Nie mam żadnej rodziny – odparła bez namysłu Natalie.

– Jesteś tego pewna? – zapytał zaskoczony Noah.

– Tak – potwierdziła, równie zdziwiona własną pewnością w tej materii. – Sprawdzałeś mnie, prawda?

Jako narzeczony Noah musiałby znać jej rodzinę, więc mógł tylko być wdzięczny Natalie za to, że uznała jego pytanie za próbę sprawdzenia jej pamięci i władz umysłowych. W ten sposób mógł wyciągnąć z niej sporo informacji.

– Owszem. Co jeszcze pamiętasz?

– Pamiętam, że rodzice umarli, kiedy miałam pięć lat i wychowywałam się w rodzinach zastępczych.

O rany, pomyślał Noah ze współczuciem, nie mógł sobie nawet wyobrazić, jak trudne musiała mieć dzieciństwo. On także stracił rodziców, ale miał więcej szczęścia, bo wychowywali go brat Cole i siostra Joelle, z którymi był bardzo związany i wtedy, i teraz.

– A inni krewni? Natalie potrząsnęła głową.

– Rodzice byli jedynakami, więc nie mam żadnych ciotek ani wujów, a dziadkowie także nie żyją.

Noah podał jej kompot i zmusił, by upiła łyk.

– Pamiętasz, jak doszło do wczorajszego wypadku? Dziewczyna zamarła w bezruchu i Noah widział, że stara się przypomnieć sobie jakieś szczegóły.

– Pamiętam, że szłam z tobą… ale chyba się czegoś bałam?

Spojrzała na niego, jej jasnoniebieskie oczy pełne były niepewności, wyraźnie czekała, by odpowiedział na jej pytanie.

– Tak. Czego się bałaś, kochanie?

Zamknęła oczy i zmarszczyła czoło, starając się zmusić wspomnienia, by wypłynęły na powierzchnię.

– Ja… nie pamiętam. – Zniechęcona opadła na poduszkę i jęknęła głucho. – Jak to możliwie, że tak wiele pamiętam z przeszłości, także ciebie, a innych rzeczy nie jestem w stanie sobie przypomnieć? Czuję się tak, jakby w moim życiu ziała wielka czarna dziura.

W jej głosie zabrzmiało przerażenie. Nie panowała nad własną przeszłością, nie była w stanie zorientować się, o czym zapomniała. Noah splótł palce z palcami dziewczyny i starał się ze wszystkich sił ją uspokoić.

– Jestem przy tobie, Natalie, i zrobię wszystko, czego będziesz ode mnie chciała czy potrzebowała. Absolutnie wszystko – powiedział bardzo poważnie.

Odepchnęła na bok tacę ze śniadaniem. Najwyraźniej straciła nawet tę odrobinę apetytu.

– Chcę, żeby wróciła mi pamięć. Całkowicie – powiedziała z rozpaczą.

– Wiesz co, spróbujmy się skoncentrować na tym, co pamiętasz – zaproponował Noah.

Ich spojrzenia spotkały się i nie mogły się od siebie oderwać tak długo, aż wydało mu się, że Natalie czyta w jego myślach. W końcu objęła wzrokiem całą jego twarz, przyjrzała mu się badawczo, wreszcie jej oczy spoczęły na jego wargach.

– Pamiętam, że cię całowałam – powiedziała nagle, niskim, zachrypniętym głosem. Oblizała dolną wargę. – Chodź tu – szepnęła.

Noah, jak zahipnotyzowany, odsunął na bok stolik ze śniadaniem, żeby im nie zawadzał, pochylił się nad dziewczyną i oparł się o poduszkę tuż przy jej głowie. W tej pozycji jego tors ocierał się o pełne, oszałamiające piersi Natalie i Noah zapragnął, by oboje znaleźli się daleko stąd.

Miękka, smukła dłoń przesunęła się w górę po jego ręce, powędrowała ku ramieniu, wplątała się we włosy na karku i przyciągnęła jego głowę. Noah dostrzegł pożądanie w oczach Natalie, zanim zakryły je powieki, dostrzegł też, że usta dziewczyny rozchyliły się, zanim dotknął ich wargami.

O ile ich pierwszy pocałunek był aktem rozpaczy, drugi świadczył z całą pewnością o wzajemnym pożądaniu. Natalie przygryzła dolną wargę Noaha, a on pozwalał jej smakować i badać ją do woli, choć niemało go to kosztowało.

Kiedy go wreszcie puściła, z trudem łapała powietrze, a i jego puls walił w szalonym tempie. Ich twarze dzieliły tylko cale i Noah zapragnął utonąć w jej aksamitnych, ufnych, błękitnych oczach. Chciał odrzucić prześcieradła, zedrzeć skromną koszulkę, oddzielającą ich ciała i kochać się z Natalie.

To ostatnie nie było jednak najlepszym pomysłem. Nie tutaj. Nie teraz. Nie, chyba że dziewczyna całkowicie odzyska pamięć i będzie świadoma własnych uczuć. Przecież Noah wiedział doskonale, że Natalie nie ma pojęcia, iż przez ostatnich kilka miesięcy starała się go unikać i zdławić pożądanie, jakie w niej budził. Obecna Natalie bez oporu ulegała własnym pragnieniom, które w niej tkwiły od zawsze, a które dotychczas próbowała przed nim ukryć.

Ciekawe.

W kącikach ust Noaha pojawił się leniwy uśmiech.

– To było za…? – mruknął pytająco.

Natalie pogładziła jego policzek i nie odrywając wzroku od oczu Noaha, przesunęła kciukiem po jego dolnej wardze.

– Musiałam się upewnić, czy to, co do ciebie czuję, jest prawdziwe.

– I jest? – Koniecznie musiał to wiedzieć.

– Moim zdaniem jest tak prawdziwe, jak powinno. Smakujesz dobrze i naprawdę lubię się z tobą całować.

Noah roześmiał się z ulgą i pogładził czubkiem palca wierzch jej przemądrzałego noska.

– Masz pozwolenie na całowanie mnie, ilekroć przyjdzie ci na to ochota.

Natalie uśmiechnęła się i opadła na poduszki. Nagle wydała się bardzo znużona. Noah zdawał sobie sprawę, że chociaż jej obrażenia nie były poważne, musi upłynąć kilka dni, zanim dziewczyna w pełni odzyska siły. A w tej chwili potrzebowała snu.