Janelle Denison: Nieodparta pokusa

– Teraz należysz do mnie i mojej rodziny – oświadczył zaborczo Noah. – Więc od tej chwili, jeśli będziesz chciała uciekać, masz uciekać do mnie.

– Obiecuję – powiedziała, pewna, że Noah ma ramiona dość szerokie, by unieść wszystkie jej manatki i dość silne, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Na zawsze.

– Jest jeszcze coś – mruknął Noah, z zakłopotaniem przeszukując kieszenie. – Nie miałem pojęcia, jak się skończy moja dzisiejsza wizyta, ale byłem optymistą – wyznał, wyjmując w końcu czarne pudełeczko.

– To jest… – Natalie powiodła wzrokiem od pudełeczka do twarzy Noaha. – Och, Noah, czy to jest to, o czym myślę?

Noah pochylił się i ucałował jej rozchylone wargi.

– To pierścionek zaręczynowy. Chcę, żebyś była moja naprawdę. Tym razem żadnego udawania, Natalie. – Kciukiem podniósł wieczko i oczom dziewczyny ukazał się pierścionek z pojedynczym wspaniałym brylantem, tak piękny, że dech jej zaparło. – Chciałem, żeby ten moment był idealny, chciałem to zrobić, jak należy. No wiesz, uklęknąć na jedno kolano i poprosić, żebyś za mnie wyszła – powiedział niepewnie, zdając sobie sprawę, że żadne z nich do końca życia nie zapomni tej chwili.

Miękkie dłonie Natalie objęły jego twarz, a w jej oczach płonęło całkowite oddanie i miłość.

– Powiedz: tak. Powiedz, że za mnie wyjdziesz – wyszeptał.

Nie wahała się ani chwili.

– Tak, Noahu Sommersie, wyjdę za ciebie.

Z pewnym wysiłkiem udało mu się wyjąć pierścionek z czarnej aksamitnej poduszeczki. Natalie uniosła lewą dłoń, a on wsunął jej na serdeczny palec lśniący brylant, czyniąc ją od tej chwili swoją. Uśmiechnął się jeszcze i zamknął jej usta pocałunkiem, poddając się fali pożądania i namiętności. Wierzył, że los zadba już o resztę.