Janelle Denison: Nieodparta pokusa

Ale najpierw musiała dotrzeć do broni.

– Zawsze będziesz moja, Natalie – stwierdził Chad zaborczo, znów zwracając na siebie uwagę dziewczyny.

Serce jej się ścisnęło, gdy usłyszała znajome słowa. Te same słowa widniały na dołączonym do bukietu bileciku, który doręczono jej w szpitalu. Zrozumiała, że to nie Noah przysłał jej tamte kwiaty. To Chad.

– Nie powinnaś mnie była opuszczać – łajał ją, okrążając blat zwodniczo powolnym, niespiesznym krokiem, nie spuszczając z niej mrocznego, świdrującego spojrzenia. – Naprawdę myślałaś, że nie zdołam cię odnaleźć? Aż trudno uwierzyć, że twój kochanek mógł przypuszczać, iż nie zdołam cię dopaść, jeśli zamkniesz się w tym domu. Jesteś moja i tym razem nie pozwolę ci odejść.

Był zbyt blisko, był zbyt niebezpieczny, a Natalie stanowczo miała już dosyć. Skorzystała z jedynej dostępnej jej w tej chwili broni i rąbnęła Chada w głowę słuchawką telefonu, którą ciągle ściskała w ręku. Telefon okazał się całkiem celną bronią i trafił napastnika w skroń. Chad złapał się za głowę i zawył z bólu, a Natalie odwróciła się i pędem pobiegła po schodach na górę, żeby dopaść broni Noaha.

Wpadła do sypialni i błyskawicznie zamknęła drzwi na klucz. Rzuciła się do komody, w której Noah trzymał rewolwer. Serce omało nie wyskoczyło jej z piersi, bo słyszała na schodach ciężkie kroki rozjuszonego Chada.

W gorączkowych poszukiwaniach rozrzuciła po podłodze podkoszulki Noaha, a kiedy wreszcie zrozumiała, że broń zniknęła, z gardła wyrwał jej się rozpaczliwy szloch. Musiał zabrać pistolet dziś rano. Nie pamiętała, by zakładał pas z kaburą, ale to o niczym nie świadczyło. Tak przywykła do jego broni, że uznała ją niemal za część ciała Noaha i prawie nie zwracała na nią uwagi.

Tak czy owak broń zniknęła, Natalie była uwięziona na piętrze, a pod drzwiami czaił się szaleniec.

Wykonane z solidnego drewna drzwi sypialni tylko zadrżały, kiedy Chad próbował je wyważyć kopniakiem, ale to zdopingowało Natalie do znalezienia czegoś, co mogłoby jej posłużyć do obrony. Przeszukała następne dwie szuflady, rozglądając się za jakimkolwiek ostrym bądź tępym narzędziem, kiedy drzwi trzasnęły pod naporem powtarzających się ataków Chada, a potem stanęły otworem.

Natalie odskoczyła do tyłu i zachłysnęła się powietrzem na widok stojącego w drzwiach mężczyzny. Z rozcięcia na skroni ciekła mu krew. Jego rysy wyrażały morderczą furię.

Ogarnęło ją przerażenie.

– Lada moment spodziewam się powrotu Noaha – rzuciła z nadzieją, że to prawda. – Radzę ci zniknąć, zanim przyjdzie.

Chad wtargnął do pokoju, najwyraźniej nie przejmując się jej groźbą.

– Ach, Noah, twój tak zwany narzeczony – wycedził jadowitym tonem i parsknął śmiechem. – Naprawdę wierzysz w te kłamstwa, których ci naopowiadały

Natalie potrząsnęła głową i powoli cofała się w najdalszy kąt pokoju, by zachować jak największą odległość od napastnika. Instynktownie uznała, że najlepszą taktyką jest odwlekanie ataku przez prowadzenie z nim rozmowy.

– Jakie kłamstwa?

– Wy nie jesteście zaręczeni. – Machnął ręką ze zniecierpliwieniem. – Śledziłem cię wystarczająco długo, by mieć pewność, że nie byliście parą, przynajmniej do tego wieczoru, kiedy miałaś wypadek.

Jego słowa huczały w głowie Natalie, w pierwszej chwili chciała protestować, zaprzeczać. Oczywiście, że była zaręczona z Noahem! Żyli ze sobą. Należała do niego duszą i ciałem. Kochała go.

Ale wraz z gwałtownym sprzeciwem zadźwięczały jej w uszach te fragmenty rozmowy z Noahem, w których unikał tematu ich zaręczyn. Przypomniała sobie o braku pierścionka zaręczynowego, o nieustalonej dacie ślubu, o niejasnych odpowiedziach na temat ich związku.

Przed oczami stanęły jej niepokojące obrazy… Noah w barze, rozmawia z nią i flirtuje, wychodzi za nią tamtego wieczoru, kiedy miała wypadek i… ona sama żartobliwie odrzucająca jego względy. Byli przyjaciółmi, znajomymi, nikim więcej. Pamięć podsuwała jej wspomnienia tak żywe i tak bardzo rzeczywiste, że nie miała wyjścia: musiała uwierzyć Chadowi.

Nie była zaręczona z Noahem.

Prawda uderzała w nią falami i wstrząsała fundamentami jej związku z Noahem, który w istocie okazał się jedynie zwyczajnym romansem. Nic dziwnego, że tak wiele spraw ją dziwiło.

– Myślałem, że się wreszcie zmieniłaś – ciągnął gorzko Chad, dotykając stojących na toaletce osobistych drobiazgów dziewczyny. Powąchał perfumy w buteleczce i ruszył w stronę Natalie. – Ale zawsze byłaś dziwką, więc wprowadziłaś się do niego, spałaś z nim i zostałaś jego kurwą.

Kurwą! Natalie drgnęła, przypominając sobie, że Chad wyzwał ją tym samym słowem tamtej nocy, kiedy zaatakował ją w Reno po wyjściu z pracy.

Twierdził, że była kobietą lekkich obyczajów, bo wykorzystywała swe ciało jako show girl, bo pozwalała, by inni mężczyźni gapili się na nią, by jej pożądali. Wspomnienia z czasów burzliwego związku z Chadem napływały teraz całą falą, wspomnienia, których wolałaby nie pamiętać, od których nie mogła już uciec nawet w amnezję.

Zdołała powstrzymać szloch przerażenia i wciąż się cofała, dopóki nie poczuła ściany. Znalazła się w pułapce, osaczona z jednej strony przez Chada, a z drugiej przez gigantycznych rozmiarów łóżko.

Chad też dostrzegł, że Natalie jest w pułapce, i zbliżał się tak, jakby podchodził dzikie zwierzę, które zaraz wpadnie w jego szpony.

– Mam już dość przyglądania się wam razem. Teraz zabiorę to, co do mnie należy.

Natalie zdawała sobie sprawę z tego, jak nikłe były jej szanse na ucieczkę, ale nie zamierzała dopuścić, by Chad znów się nad nią znęcał. Nie będzie już nigdy więcej bezwolną ofiarą!

Bardziej śmiała i zdecydowana niż kiedykolwiek w życiu, ruszyła biegiem w lewo i rzuciła się na łóżko, by przeturlać się po materacu. Była już w połowie drogi, gdy poczuła, że wielka ręka zacisnęła się wokół jej kostki i szarpnęła ją do tyłu. Wyrywała się, ale Chad przygniótł ją swoim ciałem. Jego intencje były całkiem jasne.

Chciał ją zabić.

Ona natomiast zamierzała walczyć o życie, bez żadnych wahań ani wątpliwości. Kiedy tylko napastnik puścił jej kostkę, Natalie kopnęła. Mocno. I wysoko. Jej stopa z głośnym trzaskiem zderzyła się ze szczęką Chada, głowa mężczyzny odskoczyła do tyłu. Druga stopa dziewczyny trafiła w sam środek jego piersi, pozbawiając go równowagi i dając jej tym samym upragnioną szansę ucieczki.

– Cholerna kurwa! – zawył z furią.

Natalie odturlała się od niego i zeskoczyła z łóżka. Puściła się biegiem przez pokój i potem w dół po schodach. Chad był tuż za nią, każdemu krokowi towarzyszyły wyzwiska i groźby. Nim jednak dopadła frontowych drzwi, Chad złapał ją za włosy i zatrzymał w miejscu gwałtownym szarpnięciem.

Krzyknęła z bólu, ale nie poddała się, machała ramionami, waliła pięściami, kopała nogami każdą cześć ciała napastnika, jakiej tylko zdołała dosięgnąć. Wtoczyli się do salonu i Natalie kopnęła Chada w goleń, spodziewając się, że instynktownie ją puści.

Nie miała tyle szczęścia. Rozległo się kolejne wulgarne przekleństwo i mężczyzna rzucił ją na podłogę pomiędzy kanapę i stolik do kawy, po czym przygniótł własnym ciałem. Unieruchomił kolana Natalie, niwecząc jej nadzieję, że zdoła go kopnąć w najczulsze miejsce.

Miała ochotę krzyczeć z rozpaczy, ale postanowiła nie marnować energii na coś, co z pewnością nie pomoże jej wyrwać się z opresji.