Iris Johansen - A wtedy umrzesz…

– A czego się spodziewasz? Wystraszyłeś ją. – Mocniej przytuliła niemowlę. – Zresztą jest głodna, a poza tym pewnie ma też mokro. – Sprawdziła pieluchę Josie. Wilgotna. – Skończyły mi się pieluchy. Uciekając z Tenajo, złapałam tylko parę, a potem nie miałam czasu ani warunków, żeby je wyprać. Masz coś, co by się nadawało?

– Może. Sprawdzę w plecaku. – Zrzucił bagaż z pleców. – Na to nie byłem przygotowany.

– Ani ja – odparła sucho.

Kaldak zaświecił wyjętą z plecaka latarkę.

– Zgaś – wystraszyła się. – Zobaczą.

Pokręcił głową.

– Nic się nie stanie. Jesteśmy wystarczająco głęboko w grocie. Odsunął metalową walizeczkę spoczywającą na dnie plecaka, wyciągnął białą koszulkę bawełnianą i rzucił ją Bess.

– Co powiesz na to?

– Musi wystarczyć. – Zerknęła na niego znad rozdzieranej koszulki. – Masz coś do jedzenia?

– Konserwy.

– Wyciągnij jedną i otwórz. Spróbuję nakarmić małą – Uklękła i przewinęła Josie. – Jak mnie tu znalazłeś?

– Tropiłem cię.

– Żołnierze też mnie tropili. Ale nie znaleźli.

– Dziś po południu prawie im się udało. W zagajniku.

Znieruchomiała.

– Skąd wiedziałeś?

– Śledziłem ich. Byłem prawie pewny, że trafili na właściwy trop.

– Nie widziałam cię w zagajniku.

– A ja ciebie tak.

– I znalazłeś mnie w tej grocie tak, że cię nie zauważyłam? Jakim cudem? Zwłaszcza że widziałam żołnierzy Estebana.

– Może jestem lepszy od nich – odrzekł po prostu.

– Dlaczego miałbyś być lepszy? To twój zawód?

– Czasem. Bywa, że w moim zawodzie przydają się talenty myśliwego. – Przyglądał się, jak Bess sadza sobie Josie na kolanach i zaczyna ją karmić. – Doskonale sobie z tym radzisz.

– Każdy umiałby nakarmić dziecko. Mów. Słucham.

– Niepotrzebnie ode mnie uciekałaś. Próbuję ci pomóc.

– Jeśli dobrze sobie przypominam, na zmianę albo mną dyrygowałeś, albo próbowałeś mnie zastraszyć. Byłam ci kulą u nogi.

– Co nie znaczyło , że nie uwolnię cię od Estebana i nie odstawię w bezpieczne miejsce. Od początku właśnie to zamierzałem uczynić.

Bacznie mu się przyjrzała. Nie potrafiła odczytać wyrazu jego twarzy, ale instynkt podpowiadał jej, że Kaldak mówi prawdę.

– Skąd miałam wiedzieć? Nie chciałeś ze mną rozmawiać.

Wzruszył ramionami.

– Popełniłem błąd. Liczyłem, że nie będę musiał. Ale teraz będę mówił.

– Co się wydarzyło w Tenajo?

– Na pewno chcesz wiedzieć?

– Nie bądź głupi. Jasne, że chcę – powiedziała z przejęciem. – Ale najpierw mnie posłuchaj. Mam gdzieś twoje przeklęte ratowanie tego, co się da. Chcę tylko wiedzieć, co się przydarzyło mnie i Emily w ubiegłym tygodniu. Mam do tego prawo. A teraz gadaj.

Przez chwilę milczał.

– Dobra. Pytaj. Odpowiem, jeśli będę mógł.

– Na co umarli ci ludzie?

– Nie jestem do końca pewny. Podejrzewam, że mogli paść ofiarą sztucznie wyprodukowanej choroby.

Wpatrywała się w niego zdumiona.

– Jakiś wirus, który się wymknął spod kontroli? Uśmiechnął się kpiąco.

– Ty ciągle uważasz, że to wypadek.

– Czyżbyś twierdził, że rząd meksykański specjalnie zaraził mieszkańców Tenajo tą chorobą?

– Rząd meksykański nie ma z tym nic wspólnego.

– Więc Esteban nie jest pułkownikiem meksykańskiego wojska?

– Korzystny zbieg okoliczności, zapewniający mu pewną dawkę władzy i swobody. Umożliwił mu również zgrabne zatuszowanie wyników doświadczenia.

– Doświadczenia?

– Musieli się upewnić, czy czynnik biologiczny zadziała. Tenajo stanowiło pole doświadczalne.

Chłopczyk leżący w sklepie na podłodze z rączką wysmarowaną czekoladą.

W oczach błysnęły jej łzy.

– Bodaj cię piekło pochłonęło.

– Nie wiedziałem – powiedział chrapliwie.

– Musiałeś. Pracowałeś dla niego.

– Wiedziałem, że w Tenajo coś się dzieje, ale aż do nocy, której to się stało, nie domyślałem się, o co może chodzić. Od kilku miesięcy w okolicach miasteczka zdarzały się wypadki niezbyt poważnych zachorowań. Nic wielkiego. Przypuszczam, że Esteban wypróbowywał zabawkę. Sądziłem, że tu będzie to samo… Esteban nikomu nie… – Urwał w pół zdania. – Nie wiedziałem.

– Dlaczego… – usiłowała zapanować nad głosem. – Dlaczego mieliby coś takiego robić?

– Kiedy przeprowadza się próbę na ograniczonym terenie, to znaczy, że zamierza się ją później powtórzyć na większą skalę gdzieś indziej.

– Gdzie?

– Nie wiem.

Była oszołomiona. Nie potrafiła zebrać myśli.

– Twierdziłeś, że zjawiła się tam ekipa ze stacji epidemiologicznej. Dlaczego ci ludzie niczego się nie domyślili?

– Esteban wezwał ich dopiero po odkażeniu i rozsianiu przecinkowca cholery. Ma w kostnicy w Meksyku swoich lekarzy, którzy w wynikach sekcji potwierdzą, że mieszkańców Tenajo wytrzebiła cholera.

– Tyle zachodu… Od bardzo dawna musiał planować tę akcję.

– O ile mi wiadomo, co najmniej od dwóch lat.

– Skoro pracujesz dla Estebana, to dlaczego mi pomogłeś?

– Nie pracuję dla Estebana. Nie zauważyłaś między nami różnicy? – dodał sucho. – Ja jestem tu bohaterem pozytywnym.

– Nie zauważyłam. Widziałam, jak zabijasz człowieka.

– Więc mi nie ufaj. Nikomu nie ufaj. Ale pozwól sobie pomóc. Bo mogę ci pomóc, Bess.

– Jak? Czyżbyś był agentem rządowym?

– Można to tak ująć.

– Mówże wprost, u licha.

– Od paru lat współpracuję z CIA. Ogarnęła ją nagła ulga.

– Mogłeś mi powiedzieć.

– Gdyby dało się tego uniknąć, i teraz bym ci nie powiedział. Zresztą, i tak byś mi nie uwierzyła.

Czy teraz mu wierzy? Równie dobrze Kaldak może kłamać.

Ale po co? Wyciągnął ją z San Andreas, a gdyby zamierzał ją przekazać pułkownikowi, nie miał powodu pojawiać się tu bez żołnierzy Estebana.

– Powinieneś mi powiedzieć wcześniej.

– Ale teraz już wiesz. – Wytrzymał jej wzrok. – Posłuchaj, Bess. Zaopiekuję się tobą. Zabiorę cię stąd i bezpiecznie odstawię do Stanów. Przed niczym się nie cofnę, żeby do tego doprowadzić. Zrobię to. Możesz mi nie wierzyć, ale w to jedno uwierz.

Wierzyła. Nikt nie mógł wątpić w jego szczerość. Wyciągnął ręce po dziecko.

– Teraz ja ją pokarmię, a ty sama coś zjedz. Mocniej przytuliła dziewczynkę.

– Zjem później.

– Nie zjesz. Musiałem zostawić dżipa niżej. Czeka nas długa wędrówka, nim do niego dotrzemy. Ruszamy najszybciej, jak się da. – Zabrał jej Josie i jedzenie. – Wyjmij sobie z plecaka jakąś puszkę i zjedz.

Zawahała się, ale wreszcie usłuchała. Potrzebuje sił, inaczej sobie nie poradzi. Skosztowawszy pierwszy kęs, skrzywiła się. Nic dziwnego, że Josie nie jadła chętnie.

Tymczasem teraz dziewczynka z zadowoleniem pochłaniała jedzenie, którym – z zaskakującą wprawą i delikatnością – karmił ją Kaldak.

– Wygląda na to, że nieźle zniosła wędrówkę – zauważył. – Dobrze wygląda.

– Jest nastawiona na przeżycie. Podobnie jak większość dzieci, o ile da się im szansę.

Uśmiechnął się do dziewczynki i wytarł jej buzię.

– Lubię takie osoby. – Spojrzał na Bess. – Ty też nie najgorzej wyglądasz. Sądziłem, że po czterech dniach ucieczki będziesz się nadawała tylko do przerzucenia przez plecy i znoszenia w dół.

– Uważaj, bo jeszcze się okaże, że to prawda. Albo że to ja będę wlec ciebie. – Schowała do plecaka łyżeczkę i wyrzuciła puszkę. – Ruszamy. – Sięgnęła po kocyk Josie. – Daj mi ją. Będę ją niosła na plecach.