Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

Dieren spelen in readings vaak een belangrijke rol. Ze maken deel uit van ons leven en veel mensen beschouwen hun huisdieren als gezinsleden. Hoewel ik wist dat katten en honden overgingen, wist ik niet dat vogels uit het hiernamaals konden doorkomen, totdat ik bij een reading een keer een heel klein gezinslid tegenkwam. De cliënt in kwestie was een energieke, grappige vrouw die recentelijk iemand verloren had, maar ze zei niet wie. Ik was pas een minuut bezig toen ik al een duidelijk beeld doorkreeg van een vrouw met geverfd haar die een Hawaïaanse wijde jurk droeg en zo'n bijbehorende bloemenslinger omhad. Ik moest moeite doen niet te glimlachen, omdat de vrouw echt heel grappig was. Ik vertelde mijn cliënt dat de vrouw een moederfiguur was en ik vroeg of ze van plan was naar Hawaï te gaan of daarvandaan kwam. Haar adem stokte in haar keel. ‘Ik zou met mijn schoonmoeder naar Hawaï gaan, maar ze overleed vlak voor onze vakantie.’ Het was duidelijk dat ze geraakt was door het feit dat haar schoonmoeder een verwijzing maakte naar de reis waar ze zo naar hadden uitgekeken.

Toen zag ik iets wat ik nog niet eerder had gezien. Er zat een vogel op de uitgestoken vinger van haar schoonmoeder. Ze was duidelijk dol op de vogel, dus ik vroeg: ‘Had ze een vogel? Want ze laat me een vogel zien die op haar vinger zit.’

‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Ze had twee vogels: Ike en Tina. Tina ging dood rond dezelfde tijd dat mijn schoonmoeder overleed.’

Ik had naast katten, honden en paarden nog nooit een ander huisdier gezien, maar nu had ik een vogel gezien. Voor mijn cliënt was het een extra bevestiging, waardoor ze zich echt verbonden voelde met haar schoonmoeder aan de andere kant.

Toen ik Diane vroeg of ik haar reading in dit boek mocht gebruiken, vond ze dat een eer. Maar eerlijk gezegd ben ik degene die zich vereerd voelt dat ik zo'n veerkrachtige, charmante vrouw heb leren kennen. Diane hoopt dat haar verhaal een troost kan zijn voor andere mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Ook kan dit hoofdstuk mensen die nog nooit een reading hebben gehad een idee geven van hoe dat gaat. Dianes verhaal is een voorbeeld van wat er kan gebeuren als je bij de andere kant op bezoek gaat. Diane was een vrolijke, vrijgevochten jonge vrouw die gemakkelijk contact legde. Jim was een levendige, aardige, jonge vent die er aantrekkelijk uitzag. Ze ontmoetten elkaar in 1968

op de middelbare school. Zij was vijftien, hij zeventien. Toen Jim in dienst ging verloren ze elkaar uit het oog, maar ze ontmoetten elkaar een paar jaar later opnieuw en trouwden toen binnen een maand. Ze waren gelukkig samen en genoten van hun nieuwe gezinnetje. Halverwege de jaren zeventig, ze waren vijf jaar en twee maanden getrouwd, kwam er opeens een einde aan hun huwelijksgeluk.

We spoelen snel door naar 2001, het jaar waarin ik haar ontmoette. Diane kwam naar een groepssessie in de hoop iets te horen van een zeker persoon aan de andere kant. Ik stapte op haar af, omhelsde haar en iedereen ging zitten zodat we met de sessie konden beginnen. Toen Diane aan de beurt was, vroeg ze me of ik iemand bij haar zag. Ik vertelde dat ik een man zag die zo op het eerste gezicht uit de jaren zeventig leek te komen: hij had een snor maar geen baard. Hij zei iets over zijn haar dat op een of andere manier belangrijk voor hem was. Het was aan de zijkanten korter geknipt dan aan de achterkant. Hij droeg een strakke spijkerbroek en had een lekker kontje. Hij was zeer aantrekkelijk, lang en dun met brede schouders, en hij had een verblindende glimlach. Hij liet me een akoestische gitaar zien.

Diane zei: ‘Dat is Jim, mijn man. Hij had een snor maar geen baard, want het lukte hem niet om die te laten groeien.’ Diane leek dat wel grappig te vinden. Ik zei: ‘Hij overleed door een hoofdwond die iemand hem had toegebracht.’ Diane bevestigde dit en voegde eraan toe dat Jim in de jaren zeventig was overleden.

‘Hij laat me de hele tijd een met rook gevulde ruimte zien, iets als een café.’ Diane vertelde dat Jim zijn moordenaars inderdaad in een café had ontmoet.

‘Hij vertelt me ook dat er een vrouw bij zijn dood betrokken was. Hij zegt dat hij niet meteen dood was. Hij zegt ook dat de betrokkenen voor een minder zwaar misdrijf zijn veroordeeld, maar dat ze nog steeds de prijs betalen voor wat ze hem hebben aangedaan.’ Diane vertelde dat er inderdaad een vrouw betrokken was geweest bij zijn dood, dat de verantwoordelijken een minder zware straf hadden gekregen en dat Jim niet meteen was overleden.

Jim zei me toen dat ik tegen Diane moest zeggen dat het hem speet. Diane zei dat ze het begreep en dat hij geen spijt hoefde te hebben. Ik zei haar dat Jim altijd al had geweten dat ze slim was en dat Jim me vertelde dat hij van tevoren had geweten dat zijn tijd gekomen was. Diane antwoordde dat Jim inderdaad altijd had gezegd dat hij dacht dat hij voor zijn dertigste zou overlijden en dat hij zesentwintig was toen hij stierf. Het is niet ongewoon dat mensen aanvoelen wanneer hun leven ten einde zal komen. Toen Diane voor dit boek werd geïnterviewd, onthulde ze de gebeurtenissen die tot Jims dood hadden geleid. Ik wil daar hier iets meer over vertellen omdat ik het belangrijk vind dat jonge mensen inzien dat ze voorzichtig moeten zijn anderen hun vertrouwen te schenken. Mensen kunnen opeens een andere toon aanslaan. Ik hoop dat Jims verhaal mensen bewuster maakt van hun persoonlijke veiligheid.

Diane vond het fijn haar verhaal te kunnen delen; het helpt haar als ze kan praten over wat er met haar man is gebeurd. Na een egoïstische en gewelddadige actie blijven er altijd dierbaren achter. De overlevenden moeten de dood van degene die ze verloren hebben een plekje kunnen geven en die persoon kunnen gedenken. Dit is mijn manier om Jim te eren, omdat hij een goed mens was. Jim is nu weg en er komt een dag dat zijn moordenaars zich zullen moeten verantwoorden voor wat ze hebben gedaan. Hoewel ik in een liefdevolle God geloof, geloof ik ook in een rechtvaardige God. De daden van criminele individuen worden nooit vergeten.

Jim kende de mensen door wie hij is vermoord niet erg goed, maar hij vertrouwde hen omdat dat nu eenmaal in zijn aard lag. Mensen die een ander nooit kwaad zouden doen, gaan ervan uit dat iedereen het menselijk leven evenzeer waardeert. Helaas gaat dat niet altijd op.

Jim stapte in de auto bij een vrouw en twee mannen die hij die avond voor het eerst in een café had ontmoet. Ze zouden gaan kijken of een gemeenschappelijke kennis thuis was. Dat bleek niet het geval. Ze waren op weg terug naar het caf toen de passagiers ruzie kregen. De chauffeur bracht de auto in de buurt van het café tot stilstand en remde daarbij zo hard dat een echtpaar dat vlakbij woonde er wakker van werd. De getuigen zagen Jim en de chauffeur uit de auto stappen. De chauffeur gaf Jim een karatetrap tegen zijn hoofd waardoor Jim op de grond viel. De vrouw mengde zich toen in de ruzie en schopte met haar plateauzolen herhaaldelijk tegen Jims hoofd.

Een tweede mannelijke aanvaller stapte uit de auto en begon Jim ook te schoppen. Vervolgens hield hij zich vast aan het spatbord van de auto en sprong boven op Jims al bloedende hoofd. De oorspronkelijke eerste aanvaller trok de tweede aanvaller toen van Jim af en ze gingen er in de auto vandoor. Een van de omwonenden die de aanval hadden gezien, rende naar Jim toe om hem te helpen en hield hem vast in afwachting van de ambulance. Het enige wat Jim tegen de vrouw zei was: ‘Waar is mijn vrouw?’

Jim kwam in het ziekenhuis weer bij kennis, waar hij zijn aanvallers wist te identificeren (ze werden gearresteerd). Jim vroeg Diane haar moeder te bellen omdat hij haar wilde spreken. Jim kon het erg goed vinden met Dianes moeder en beschouwde haar als zijn eigen moeder. Toen hij haar aan de lijn kreeg, zei hij zwakjes: ‘Mam, ik kom naar huis.’