Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

Mijn gidsen gaven me de datum van 22 maart door. Stacey en ik noteerden die dag in onze agenda's. Mijn gidsen zeiden dat er op die dag iets heel belangrijks zou gebeuren in het leven van Domini. Ik wist dat ze die dag niet zou sterven en bereidde me dus voor op wat er dan wel zou gebeuren.

22 maart kwam en ging. Stacey en ik snapten niet waar mijn gidsen op gedoeld hadden. De volgende dag kreeg ik een telefoontje van Dominic, de ex-man van Domini. Hij vertelde dat Domini de avond ervoor een toeval had gehad en was opgenomen in een verpleeghuis voor terminale patiënten. Ze had er alles aan gedaan om te vermijden daar terecht te komen. Hoewel ze hulp nodig had, wilde ze liever thuis lijden. Ze wist dat ze, als ze eenmaal naar zo'n verpleeghuis ging, er nooit meer uit zou komen. En natuurlijk klopte haar gevoel. Het was 2 april, twee uur ‘s middags. Mijn gidsen vertelden me dat ik naar Domini toe moest gaan. Ze lieten me zelfs zien hoe ik moest rijden. Ik had een paar afspraken voor readings en zoals altijd was ik druk aan het rondrennen in een poging allerlei dingen tegelijkertijd te doen. Ik keek omstreeks kwart over vier op de klok en vanaf dat moment werden mijn ogen elke minuut weer naar die klok getrokken.

‘Wat is er?’ vroeg ik mijn gidsen. ‘ Judge Judy is bijna afgelopen, wat zou dat?’ Ik vertrok naar een afspraak en kwam later vermoeid thuis. Alles leek in slowmotion te gebeuren. Ik liep via de garage het huis in. Ik keek op en zag mijn man op me af komen lopen. Ik schudde mijn hoofd, maar zei: ‘Domini is overleden, hè?’

Joe antwoordde: ‘Ja, ze is vanmiddag om tien voor drie overleden.’

Soms denk ik dat ik mijn gidsen niet verdien. Ik had zo veel aan mijn hoofd dat ik hun tekens compleet negeerde. Ze hadden geprobeerd me nog een laatste keer afscheid te laten nemen van mijn vriendin en ik had daar geen aandacht aan besteed. Ze probeerden me duidelijk te maken dat ze stervende was en ik was te druk met mijn eigen dingen en negeerde hun boodschap.

De volgende dag, een dag na Domini s overlijden, kreeg ik informatie van de andere kant door dat er een ring in een witte doos zat die voor Domini s dochter Marissa was bestemd. Domini had zich nadat ze gehoord had dat ze kanker had, niet echt beziggehouden met alle details en had er niet voor gezorgd dat Marissa die ring zou krijgen. Maar het was heel belangrijk voor haar. Domini was de eeuwige optimist en ze had gedacht dat ze de kanker wel zou verslaan. Een van de manieren waarop ze het sterven dacht te kunnen vermijden, was door niet de onafgewerkte zaken af te ronden. Dat zie je wel vaker bij mensen die stervende zijn. Ze denken dat ze niet dood kunnen gaan als ze nog geen afscheid hebben genomen. Helaas zit het niet zo in elkaar. Ik kreeg te horen dat de witte doos onder een matras lag of door een matras aan het zicht werd onttrokken. Ik zag een matras en een hand die een hoek ervan optilde en wees. Ik had geprobeerd dit beeld te interpreteren. Het was duidelijk dat Dominic onder Domini's matras moest kijken, dus ik belde hem om dat te vertellen.

Ik vond het vreselijk om hem te bellen, omdat hij op Domini’s ziekbed voor haar had gezorgd en hij met zijn eigen verdriet worstelde. Ik was erbij geweest toen ze elkaar dertien jaar geleden hadden ontmoet. Hoewel ze het niet altijd even goed konden vinden, was Dominic altijd van haar blijven houden en omdat ze zoveel gemeen hadden bleef ze in zijn gedachten. Behalve dat ze dezelfde naam hadden, waren ze ook op dezelfde dag jarig. Als je je afvraagt waarom Dominic voor Domini zorgde in plaats van haar nieuwe echtgenoot, moet je weten dat die laatste er meteen vandoor was gegaan toen ze ziek werd. Blijkbaar was ze toen niet meer zo leuk. Hij had een paar maanden voor haar dood om een scheiding verzocht. Gelukkig voor hem was die nog niet uitgesproken en zo kon hij dus nog profiteren van haar overlijden. Ik heb maar een woord voor hem: karma. Dominic belde me later die dag terug. Hij had de doos met de ring gevonden, tussen de matras en het nachtkastje. Ik vroeg of de doos wit was. ‘Want als die niet wit is, klopt het niet.’ (Ik ben soms wat veeleisend wat betreft mijn gave. Bovendien was mijn vriendin net overleden en ik wilde er zeker van zijn dat ik haar goed ontving.)

‘Ja, Allison, hij is wit, precies zoals je zei.’

Dominic leek zich beter te voelen nu hij wist dat Domini met ons in contact stond. Ze had een teken gestuurd naar degenen die van haar hielden, om ons te laten weten dat het goed met haar ging. En belangrijker nog, ze gaf haar ring aan haar dochtertje Marissa en dat was een liefdevol gebaar vanaf de andere kant.

De meeste mensen denken dat een medium beter dan een gemiddeld persoon met de dood van een vriend kan omgaan. Maar op Domini's dood reageerde ik net als ieder ander: ik had veel verdriet. Het voelde alsof ik me had laten overvallen. Ik heb mensen die net overleden zijn altijd bij hun eigen begrafenis kunnen zien en dat was steeds een soort troost voor me geweest. Bij Domini's begrafenis was dat echter niet het geval. Terwijl ik naar haar kinderen keek die op de begraafplaats aan het spelen waren, zich totaal niet bewust van wat er gebeurd was, voelde het alsof iemand me keihard op mijn borst sloeg. De kinderen leken in slowmotion rond te rennen en hun gelach beangstigde me. Ik stond naast Domini’s grafkist en voelde daarin het fysieke gewicht van haar lichaam en van de kanker. Ik voelde me beroerd en probeerde me te herinneren hoe ze was geweest voordat de kanker haar lichaam had overgenomen.

Ik denk vaak aan Domini. Ik herinner me hoe haar ziekte aanvoelde en denk vaak terug aan de laatste keer dat we samen waren. Ik had toen niet weg willen gaan omdat ik wist dat het de laatste keer was dat ik haar in dit leven zou zien. Haar lichaam was door de kanker nog slechts een schaduw van haar vroegere fysieke zelf. Toen ik haar vasthield, was ik bang dat ze zou breken, zo fragiel was ze. Afscheid nemen als je weet dat het voor het laatst is, is niet te vergelijken met welk ander verdriet dan ook. Ik weet dat Domini nu geen pijn meer heeft; ze is weer haar oude levendige zelf. Maar toch, hoewel ik weet dat ze op een betere plaats is, mis ik haar energie, zoals ik die kende in deze wereld.

En ik voel me schuldig. Domini had een jaar voor haar overlijden een baby gekregen. Ik had haar vlak na de geboorte gezien en haar toen verteld dat er iets lichamelijk mis was. Ze verzekerde me dat het door de bevalling kwam. Ik zei dat het daar niet door kwam. Ik drong aan en stond erop dat ze een dokter zou raadplegen. Daar stemde ze uiteindelijk wat onwillig mee in, maar zei toen weer dat ze net naar de dokter was geweest en dat die had gezegd dat alles goed was.

En dat is waar het voor mij lastig wordt. Ik weet dat ik haar levensloop niet kon veranderen, maar ik weet ook dat ik voor andere mensen wel heb kunnen ingrijpen en vind eigenlijk dat ik dat dus ook voor haar had moeten kunnen doen. Maar zo mocht het niet zijn. Domini had tijdens haar zwangerschap veel pijn gehad. Haar arts dacht dat die pijn door de zwangerschap werd veroorzaakt. Tegen de tijd dat de kanker gevonden werd, was het al te laat en kon ze niet meer worden geopereerd. Zo moet ik ook leren dat je jezelf niet de schuld moet geven als je iemand verliest van wie je houdt. Soms is het niet aan ons. Domini’s twee jongste kinderen zullen zich haar niet goed kunnen herinneren, hoewel ik zeker weet dat ze regelmatig bezoek zullen krijgen van hun moeder. Die kans zal Domini niet aan zich voorbij laten gaan.

Ik probeer te bedenken dat overal een reden voor is, maar ik ben ook maar een mens en het doet me veel verdriet als iemands leven zo kort is. Ook heb ik geleerd dat het goed is om te rouwen. Huilen en je afvragen waarom, is een gezonde manier om je verdriet te verwerken. Ik moedig mensen aan met hun dierbaren aan de andere kant te praten. Ze luisteren en zullen hoe dan ook antwoorden.