Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

Teitur verstapte zich en zijn gezicht vertrok van pijn. ‘Die ellendige merrie,’ zei hij. ‘Ik denk niet dat je mij ooit nog op een paard zult zien.’

‘Je mag blij zijn dat het nog zo goed is afgelopen,’ zei Thóra. ‘Ik begrijp alleen niet waarom de manege waar je dat paard hebt gehuurd je geen veiliger dier heeft meegegeven. Bij wie ben je eigenlijk geweest?’

‘O, bij die boerderij even ten noorden van hier — Tunga, heet hij geloof ik — maar zij konden er niets aan doen,’ zei Teitur. ‘Die vrouw was er helemaal overstuur van. Geen goede manier om een nieuw bedrijfje te beginnen.’

‘Tunga?’ vroeg Thóra. ‘Heb je daar een paard gehuurd? Was het toevallig een wilde hengst?’

Teitur begon te lachen. ‘Nee, zo stom ben ik nu ook weer niet. Het was een doodgewoon paard. Ik heb gewoon domme pech gehad. Ik bedoel, hoe groot is nou de kans dat je een dode vos tegenkomt? Dat paard was nog steeds in paniek toen ik allang op de grond lag.’

Thóra bleef stokstijf staan. ‘Was dat hier in de buurt? Lag die dode vos langs het pad naar de oude boerderij?’

Teitur knikte. ‘Inderdaad. Ik had geen idee dat paarden daar zo bang voor waren.’

‘Heb je het aan die mensen van de stallen verteld?’ Het kostte Thóra moeite om haar kalmte te bewaren.

‘Ja, natuurlijk,’ zei Teitur, het verbaasde hem dat Thóra zoveel interesse toonde. ‘Ik moest natuurlijk terug om ze te vertellen dat hun paard de benen had genomen.’

‘En toen heb je ze verteld wat er was gebeurd en ook wáár?’ vroeg Thóra. ‘Heb je ze van de vos verteld en hoe het paard daarop reageerde?’

‘Ja,’ zei Teitur. ‘Die vrouw was helemaal in shock natuurlijk, omdat het paard weg was en ook omdat ik gewond was.’

‘Die vrouw,’ zei Thóra. ‘Heette die soms Rósa?’ Teitur knikte. ‘Was er iemand bij haar die het verhaal over de vos ook kan hebben gehoord?’ vroeg ze. ‘Haar man misschien?’

‘Nee,’ antwoordde Teitur. ‘Ze was alleen thuis. Ik weet natuurlijk niet of ze het hem later heeft verteld, maar ik neem aan van wel.’ Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Zomaar,’ zei Thóra ontwijkend. ‘Nou, ik wens je een goede reis naar huis en een voorspoedig herstel,’ voegde ze eraan toe en ze zette de koffer voor de balie neer.

‘Dat zal wel lukken,’ zei Teitur. Hij stak zijn hand in zijn binnenzak om zijn portefeuille te pakken. Even dacht Thóra dat hij haar een fooitje wilde geven voor haar hulp, maar hij overhandigde haar een visitekaartje. ‘Als je ooit niet meer weet wat je met je geld moet doen, moet je me maar bellen,’ zei hij lachend. ‘Mijn cliënten maken aardige winsten op hun investeringen.’

Thóra pakte het kaartje aan, las het beleefd en stak het in haar zak. Voordat zij genoeg geld bij elkaar zou hebben geschraapt om iets te investeren, moest er toch eerst wel een enorme ommezwaai in haar leven plaatsvinden. ‘Bedankt,’ zei ze. ‘Je weet maar nooit.’

‘Er is één ding dat ik niet begrijp,’ zei Matthew. ‘We weten niet of Rósa op de avond van de seance hiernaartoe is gekomen. En hoe passen Jónas’ mobieltje en de kano in dit hele verhaal?’

Thóra zag de voordeur opengaan en hoopte dat het eindelijk Thórólfur was die terugkwam. Hij was het niet. Er kwam een jong stel met een koffer binnen: nieuwe gasten, op weg naar de receptie. Ze wendde zich tot Matthew. ‘Misschien heeft Jökull het mobieltje voor haar gepikt en het sms’je verzonden.’

‘Dat is nog geen verklaring voor de kano,’ zei Matthew. ‘Ze moet hiernaartoe zijn gekomen, anders zou het geen zin hebben gehad de kano te gebruiken.’

‘Misschien was ze ook wel hier,’ zei Thóra. ‘Ze hoeft niet bij de seance te zijn geweest.’

Matthew keek weifelend. ‘De enige reden om de kano te gebruiken was volgens mij om in staat te zijn ongemerkt de seance te verlaten en weer vóór de pauze terug te zijn. Misschien is er nog wel een andere verklaring, maar die zie ik dan niet.’

Thóra stond op. ‘Ik ga maar eens een praatje met Vigdís maken.’ Ze liep naar de balie en wachtte tot de receptioniste het jonge stel had geholpen, dat uiteindelijk vrolijk wegliep met hun sleutel.

‘Vigdís,’ zei Thóra, ‘ken jij Jökulls zuster van gezicht?’

Vigdís trok een vel papier uit de printer die voor haar op het bureau stond en pakte een perforator. ‘Je bedoelt Rosie, of hoe ze ook mag heten? Ja, die ken ik,’ antwoordde ze, terwijl ze gaatjes in het papier maakte. ‘Hoezo? Ben je naar haar op zoek?’

‘Rósa heet ze,’ verbeterde Thóra haar. ‘Nee, ik zoek haar niet. Ik vroeg me alleen af of jij misschien nog weet of zij afgelopen donderdag naar de seance is geweest.’

‘Nee,’ zei Vigdís resoluut. ‘Zij was er niet.’ Ze opende een ordner en borg het vel papier erin op. Toen bleef ze plotseling doodstil zitten en keek naar Thóra op. ‘O, wacht eens even, ja. Ze was hier toch.’

‘O ja?’ Thóra probeerde haar opwinding niet te laten blijken.

‘Ja, ik herinner me dat ik een beetje medelijden met haar had. Ze had bloemen meegebracht voor die man die van haar paard was gevallen — Teitur, die daarnet is vertrokken.’ Thóra knikte. ‘Ze moest helemaal over de oprit komen lopen, omdat er een gat in de weg zat en de bloemen waren een beetje verwaaid.’

‘Weet je zeker dat dat donderdagavond was?’ drong Thóra aan.

‘Absoluut,’ antwoordde Vigdís. ‘Ik weet nog dat ik geen tijd had om met haar te praten omdat ik het zo druk had met het ontvangen van de mensen die voor de seance kwamen. Ik nam de bloemen van haar aan en beloofde dat ik ze zou bezorgen. Toen bedankte zij me en vroeg of ze even naar de keuken mocht lopen om iets tegen haar broer te zeggen.’

‘Heb je haar zien weggaan?’ vroeg Thóra.

‘Nee, ik dacht ’t niet,’ antwoordde Vigdís. ‘Ik wilde zelf ook naar de seance en heb een briefje op de balie neergelegd om de mensen te vragen even daar naar binnen te komen als ze me ergens voor nodig hadden. Ik had de draadloze telefoon bij me, voor het geval er werd gebeld.’

‘Weet je of zij iets met Eiríkur te maken had, met de auralezer?’ vroeg Thóra.

Vigdís schudde langzaam haar hoofd. ‘Nee,’ antwoordde ze, ‘niet dat ik weet. Eiríkur is nog bij mij langsgekomen voordat hij naar Jónas ging om hem om salarisverhoging te vragen. Hij wilde wat informatie over de plaatselijke landeigenaars. Hij had het telefoonnummer nodig van die broer en zus, Elín en hoe-heet-hij-ook-weer…’

‘Börkur,’ zei Thóra. ‘Waarom wilde hij ze spreken?’

‘Geen idee. Ik dacht dat het iets te maken had met die geesten. Hij was helemaal gefascineerd door al die toestanden. Ik had hun telefoonnummers natuurlijk niet, maar ik had wel het nummer van Berta, het meisje dat de oude boerderij leegruimt, dus stelde ik voor dat hij haar zou bellen om hun nummer te vragen.’ Ze klapte de ordner dicht en zette hem weer op zijn plek. ‘Eiríkur probeerde haar hier vanaf de receptie te bellen, maar ze nam niet op, dus gaf ik hem het nummer van een andere landeigenaar, het enige dat ik had behalve dat van Berta.’

‘En wiens nummer was dat?’ vroeg Thóra.

‘Dat was het nummer van Rósa,’ antwoordde Vigdís. Ze pakte een A4’tje van een stapeltje op het bureau en gaf het aan Thóra. ‘Dit is reclame voor de stallen die ik op verzoek van Jökull heb opgehangen. Haar naam en telefoonnummer staan erop.’ Ze pakte het velletje weer terug. ‘Nadat die man van dat paard was gevallen, heb ik het maar weggehaald. Ik wilde niet dat nog meer gasten hun benen zouden breken.’ Opeens leek het tot Vigdís door te dringen dat ze Thóra’s volle aandacht had. ‘Ik heb het ook aan de politie verteld, omdat het gebeurde vlak voordat Eiríkur in die stallen is vermoord.’

‘En weet je ook of Eiríkur Rósa nog heeft gebeld?’ vroeg Thóra ongeduldig.