Ken Follett - Noc Nad Oceanem

Doszedł do wniosku, że aby w miarę bezpiecznie przycumować łódź, będą potrzebowali dwóch lin.

– Rzućcie drugą linę! – krzyknął przyłożywszy ręce do ust.

Mężczyzna w prążkowanym garniturze wziął do ręki linę i zaczął nią kołysać, by rzucić Eddiemu; stał jednak w tym samym miejscu co pozostali, czyli na dziobie, a druga cuma powinna unieruchomić rufę łodzi.

– Nie tę! – ryknął Eddie. – Z rufy!

Mężczyzna natychmiast zrozumiał, o co mu chodzi.

Tym razem Eddie złapał linę bez żadnych kłopotów. Wciągnął jej koniec do wnętrza samolotu i uwiązał do wspornika.

Łódź zbliżała się błyskawicznie. Nagle umilkł warkot silnika, z kabiny wyszedł mężczyzna w kombinezonie i zajął się ściąganiem cum. Ten bez wątpienia był marynarzem.

Ktoś zszedł do pomieszczenia w dziobie samolotu. Tym razem był to kapitan Baker.

– Deakin, postępujesz wbrew mojemu wyraźnemu rozkazowi! – powiedział ostrym tonem.

Eddie zignorował go, modląc się w duchu, by dowódca jeszcze choć przez parę chwil wstrzymał się z interwencją. Łódź zbliżyła się na najmniejszą bezpieczną odległość. Sternik zarzucił cumy na pachołki, pozostawiając tylko tyle luzu, by motorówka mogła swobodnie kołysać się na falach. Aby przedostać się do Clippera, należało zaczekać, aż pokład łodzi zrówna się z platformą pod dziobem samolotu, i dać sporego susa. Niknąca we wnętrzu maszyny cuma mogła służyć jako coś w rodzaju poręczy.

Jako pierwszy szykował się do skoku gangster w prążkowanym garniturze. Eddie poczuł, że kapitan Baker chwycił go od tyłu za marynarkę. Gangster także to zauważył i sięgnął do wewnętrznej kieszeni.

W najgorszym z koszmarów, jakie dręczyły Deakina od początku podróży, któryś z członków załogi postanawiał zostać bohaterem i ginął przeszyty kulami bandytów. Najchętniej powiedziałby im o łodzi patrolowej, którą obiecał przysłać Steve Appleby, ale obawiał się, że wtedy mogliby niechcący ostrzec gangsterów.

– Niech pan ucieka, kapitanie! – wrzasnął do Bakera. – Ci dranie są uzbrojeni!

Baker na ułamek sekundy zamarł w bezruchu, wpatrując się w gangstera, po czym odwrócił się i zniknął we wnętrzu samolotu. Mężczyzna w prążkowanym garniturze schował pistolet do kieszeni. Boże, mam nadzieję, że nikogo nie zabiją… – przemknęła Eddiemu rozpaczliwa myśl. – Jeśli poleje się krew, to będzie wyłącznie moja wina.

Łódź wspięła się na szczyt fali, tak że jej pokład znalazł się nieco powyżej platformy. Bandyta chwycił linę, zawahał się, po czym dał potężnego susa. Eddie złapał go i pomógł mu odzyskać równowagę.

– Ty jesteś Eddie? – zapytał gangster.

Eddie natychmiast poznał jego głos; słyszał go przez telefon. Mężczyzna nazywał się Vincini. Eddie obrzucił go wtedy obelgami; teraz tego żałował, gdyż zależało mu na współpracy z tym człowiekiem.

– Chcę ci pomóc, Vincini – powiedział. – Jeśli zależy ci na tym, żeby wszystko odbyło się bez problemów, rób to, co ci powiem.

Vincini wpatrywał się w niego lodowatym spojrzeniem.

– W porządku – odparł wreszcie. – Ale wystarczy, że zrobisz jeden fałszywy ruch i jesteś martwy.

Mówił spokojnym, rzeczowym tonem, w którym nie sposób było doszukać się ani śladu urazy. Bez wątpienia miał zbyt wiele na głowie, żeby rozpamiętywać dawne żale.

– Wejdź do środka i zaczekaj, aż pomogę przedostać się pozostałym.

– Dobra. – Vincini zwrócił się do ludzi na pokładzie motorówki. – Joe, ty skacz następny, potem Mały. Dziewczyna ostatnia.

Cofnął się do wnętrza samolotu.

Eddie zajrzał za nim i zobaczył kapitana Bakera wspinającego się po drabince prowadzącej do kabiny nawigacyjnej.

– Hej, ty! – zawołał Vincini, wyciągając pistolet. – Zostań tutaj.

– Na litość boską, niech pan robi, co panu każe, kapitanie – poprosił Eddie. – Ci faceci nie żartują.

Baker zszedł z drabiny i podniósł ręce.

Eddie odwrócił się. Kościsty mężczyzna o imieniu Joe stał na burcie łodzi, trzymając się kurczowo relingu.

– Nie umiem pływać! – jęknął żałośnie.

– Nikt ci nie każe – odparł Eddie i wyciągnął rękę.

Joe skoczył rozpaczliwie, oparł się na ramieniu Eddiego, po czym bardziej wpadł niż wszedł do wnętrza samolotu.

Potem przyszła kolej na najmłodszego z gangsterów. Widząc, że jego dwaj poprzednicy nie mieli większych kłopotów, zbytnio uwierzył we własne siły.

– Ja też nie umiem pływać! – oznajmił z szerokim uśmiechem. Odbił się zbyt wcześnie, wylądował na samej krawędzi platformy i zachwiał się, niebezpiecznie wychylony do tyłu. Eddie złapał się jedną ręką liny, drugą zaś chwycił chłopaka za pasek od spodni i wciągnął na platformę.

– Dzięki! – zawołał wesoło Mały, jakby nie zdając sobie sprawy, że Deakin przed chwilą ocalił mu życie.

Carol-Ann stała na pokładzie łodzi, wpatrując się rozszerzonymi z przerażenia oczami w przestrzeń dzielącą ją od platformy. Zwykle nie należała do zbytnio strachliwych, ale nieudany skok Małego wyraźnie ją speszył.

– Po prostu zrób to samo co oni, kochanie – powiedział z uśmiechem Eddie. – Na pewno ci się uda.

Skinęła głową i chwyciła się mocno liny.

Eddie czekał z sercem gdzieś w okolicy gardła. Niesiona falą łódź zrównała się na ułamek sekundy z platformą, ale Carol-Ann zawahała się, straciła okazję i spięła się jeszcze bardziej.

– Nie śpiesz się, skarbie – poradził jej Eddie najspokojniej, jak potrafił. – Skacz dopiero wtedy, kiedy będziesz zupełnie pewna.

Łódź ponownie wzniosła się i opadła. Na twarzy Carol-Ann malował się wyraz rozpaczliwej determinacji; miała mocno zaciśnięte usta i zmarszczone czoło. Motorówka odsunęła się o kilkadziesiąt centymetrów, w związku z czym odległość, jaką kobieta musiałaby pokonać jednym susem, stała się niebezpiecznie duża.

– Jeszcze nie te… – zaczął Eddie, lecz nie dokończył. Było już za późno. Jego żona postanowiła za wszelką cenę być dzielna i skoczyła niemal na oślep.

W ogóle nie wcelowała w platformę.

Z okrzykiem przerażenia zawisła na linie, trzymając się jej oburącz i wymachując nogami.

– Nie puszczaj! – ryknął Eddie, obserwując bezsilnie, jak łódź opada w dolinę między falami. – Zaraz znajdziesz się w górze! – Był gotów w każdej chwili skoczyć do wody, gdyby zaszła taka potrzeba.

Jednak Carol-Ann trzymała się mocno liny, a kiedy kolejna fala wypchnęła łódź do góry, wyciągnęła nogę, by dosięgnąć platformy. Nie udało jej się, Eddie zaś o mało nie stracił równowagi i nie wpadł do morza, starając się ją złapać za kostkę.

– Rozbujaj się! – wrzasnął. – Rozbujaj się, jak tylko wyniesie cię w górę!

Usłyszała. Widział, jak zagryza zęby, walcząc z bólem, który pojawił się w naprężonych mięśniach, ale udało jej się wykonać jego polecenie. Eddie ukląkł i wyciągnął obie ręce, kiedy zaś wychyliła się w jego stronę, złapał ją za kolano. Była bez pończoch. Przyciągnął ją bliżej i złapał za drugie kolano, lecz jej stopy w dalszym ciągu znajdowały się poza platformą. Łódź zaczęła opadać. Carol-Ann wrzasnęła przeraźliwie, po czym wypuściła linę z rąk.

Eddie trzymał ją ze wszystkich sił. Niewiele brakowało, żeby obydwoje runęli do morza, ale przywarł całym ciałem do platformy, ściskając kolana żony. Carol-Ann wisiała głową w dół poza platformą. Eddie za nic w świecie nie zdołałby jej podnieść, ale pomogło mu morze: kolejna fala zalała jej głowę i tułów, podnosząc ją jednocześnie tak wysoko, że wystarczyło, by puścił jej kolana i nadstawił ręce, a już w następnym ułamku sekundy trzymał ją w pasie.