Joanna Chmielewska: Kocie Worki

– Zaraz, chwileczkę. Mówiłaś, że nornic nie było. Ani myszy. Że to ja je wymyśliłam.

– Bo wtedy nie było, pokazały się dopiero ostatnio, ze trzy lata temu. I wymyśliłaś szczura, a to nie żaden szczur, tylko zwyczajne myszy. A ogród już tak się rozrósł, że nawet stado kotów mu nie zaszkodzi, więc niech sobie będą, niczego złego nie robią, za to jest z nich pożytek.

Nareszcie zrozumiałam. Faktem było, że Alicja kochała wszystkie zwierzęta, z robakami włącznie, z wykluczeniem tylko komarów, być może dlatego, że komary nadmiernie kochały ją. Jednakże bardziej kochała ogród.

Znałam ją dostatecznie długo, żeby pojąć ogrom rozterki, jaka nią miotała. Chętnie by widziała u siebie całą menażerię, zaprzyjaźniła się z lisem, który czasami składał jej wizyty, na szczęście rzadko, omal nie rozebrała domu na kawałki, kiedy jeż ugrzązł w przewodzie wentylacyjnym, zawarła ścisłą znajomość z wielkim pająkiem, zamieszkałym na stałe po zewnętrznej stronie kuchennego okna, i nader często wspólnie konsumowali lunch, ona tu, on tam, bo jakoś im to wypadało równocześnie. Rzecz jasna, każde z nich jadło co innego, ale to już było bez znaczenia. Uwielbiała psy. No i żadnego zwierzątka nie pozwalał jej hodować ogród.

Wiadomo powszechnie, że zwierzęta niszczą ogród, szczególnie młody i dopiero tworzony. Psy z szalonym upodobaniem tarzają się w świeżo posadzonych i wschodzących z nasion roślinkach, starannie omijając zielska i gładką trawę, koty bawią się łodygami lilii i tulipanów, łamiąc wszystko, także, w celach sanitarnych, kopią potężne doły i usypują góry wszędzie tam, gdzie jest to szkodliwe dla roślinności, wiewiórki namiętnie kradną orzechy laskowe, a roślinożerne wrąbią w ogóle wszystko, cokolwiek wyrośnie. Albo zwierzę, albo ogród.

Alicja wybrała ogród i dla własnego zdrowia psychicznego musiała wmówić w samą siebie, że nie cierpi kotów. Nie chce ich. Posługiwała się pretekstem ptaków, które tolerowała w pełni, niewątpliwie dzięki temu, że nie miała ani wiśni, ani czereśni, ani porzeczek i nie było czego jej wydziobywać. Ale serce musiało ją boleć przez te wszystkie lata i teraz wreszcie, kiedy ogród rozszalał się tak, że chyba tylko stado bawołów dałoby mu radę, mogła puścić wodze upodobaniom.

Z wielkim zainteresowaniem i równą mu tkliwością przyglądałam się teraz procedurze karmienia. Jedna mała kocia puszka i trzy fileciki rybne, bardzo racjonalnie. Chociaż ja z pewnością dałabym im sześć filecików, po dwa na głowę, ponieważ zawsze lubiłam karmić zwierzątka.

Z jej wyjaśnień wywnioskowałam, że koty pojawiły się po wizycie Blekota, a zatem bardzo niedawno, ileż to…? Zaledwie dwa miesiące temu! Jakim cudem zdążyła je już wytresować? Koty są nieufne…

Wcześniej siedziały nieruchomo w progu, teraz, na widok puszki z mięskiem i ryby, którą Alicja pomachała w ich kierunku, zanim włożyła ją na chwilę do mikrofalówki, ruszyły jak na komendę i wbiegły do domu. Do kuchni. Otarły się o jej nogi i usiadły dookoła dużego, płaskiego, jednorazowego talerza, na mnie nie zwracając najmniejszej uwagi. Jeść zaczęły równocześnie i bardzo zgodnie.

– Przez dwa miesiące tak je przyuczyłaś? – spytałam podejrzliwie.

Alicja zachichotała.

– Wcale nie przez dwa miesiące, tylko przez całą zimę. Od jesieni. Zakradały się, głodne, no więc dawałam im jeść na tarasie. To mądre koty, przyniosły mi w prezencie trzy myszy…

– Wiedziały, czym się zasłużyć!

– Przecież mówię, że mądre. W marcu były wichry i talerze fruwały po całym ogrodzie, więc musiałam dawać im jeść w domu. A przez Blekota zwabiłam je całkiem, zaraz zobaczysz, co będzie. Ty chyba rzeczywiście masz jakieś pozytywne cechy, bo im nie przeszkadzasz, z obcych osób nie każdego lubią.

– Ja żyję z kotami w symbiozie od urodzenia – powiadomiłam ją z lekką urazą. – Te są dzikie, nie domowe, z daleka widać. Odrobaczyłaś je?

Alicja zawahała się, najwyraźniej w świecie z trudem wyciskając z siebie intymny sekret.

– No dobrze, przyznam się. Zrobiłam to samo co ty. Ściągnęłam weterynarza, dostały lekarstwa, nawet je zaszczepił. Tylko z antykoncepcją są kłopoty, ale jakoś się od jesieni nie okociły i, prawdę mówiąc, do tej pory nie jestem pewna ich płci. Teoretycznie powinny to być dwie kotki i jeden kocur albo odwrotnie, z tym że nie wiadomo, które jest które. Sama widzisz, że są jednakowe.

Istotnie, były jednakowe, kompletnie czarne, bez jednego białego włoska. Skończyły posiłek i rozlazły się po salonie i przedpokoju, lekceważąc kuchnię. Zapewne wydawała im się za ciasna.

Jeden ulokował się na górnej półce regału, gdzie wlazł ze zdumiewającą zręcznością, nie tykając kwiatków, lamp ani koni, których ustawiona tam była cała kolekcja, zapoczątkowana przed dwudziestu laty i wciąż przez Alicję uzupełniana. Drugi wlazł na wierzch wąskiego, wysokiego, żelaznego bałwana, będącego kominkiem, w którym nigdy nie widziałam ognia. Zdaje się, że użytkowanie bałwana zgodnie z przeznaczeniem było niemożliwe, ponieważ gdzieś tam, w przewodzie kominowym, jakiś ptaszek dawno temu uwił sobie gniazdko i Alicja nie miała serca niszczyć mu domostwa. Trzeci wybrał na swoją sjestę ogromne pudło, leżące na fotelu przy salonowym stole i ukoronowane poduszką, i utkwił tam jak przyrośnięty, aczkolwiek cała konstrukcja wydawała się mocno chwiejna.

– Czasem włażą na tę szafkę w kącie – poinformowała mnie Alicja. – Lubią siedzieć na wysokościach.

Zmieniłam zdanie.

– One nie są całkiem dzikie. Są półdzikie. Były kiedyś domowymi kotami, zostały wyrzucone na ulicę i połowicznie zdziczały, a teraz chętnie udomowią się z powrotem.

– Skąd wiesz?

– Mam podobną sytuację u siebie. Zostawiasz je na noc w środku czy na zewnątrz?

– Na zewnątrz. One lubią się bawić w nocy, a tu jest za dużo rzeczy do zrzucania. Sypiają w składziku, na zimę dałam im dwa stare piernaty i etolę z norek.

– Gronostai nie miałaś?

– Głupia jesteś, ta etola pochodzi sprzed trzydziestu lat, raz mi wpadła pod samochód i sama ją przejechałam, a potem zleciała na nią paląca się świeca. Każdy kretyn by ją wyrzucił, a ja nie, i proszę, jak się przydała.

Zgodziłam się z nią bez wahania. Odżałować nie mogłam, że wyrzuciłam kiedyś gruby i ciepły kostium, przypalony papierosem, bo dla moich kotów byłby teraz jak znalazł. Przemyśliwałam właśnie nad obdarowaniem ich starą pelisą na futrze, która była wprawdzie jak nowa, ale nie zamierzałam się w nią ubrać już nigdy w życiu, przed tym podarunkiem jednakże wciąż byłam powstrzymywana.

– Te u mnie mają aktualnie kołdrę i dywan Marii – pochwaliłam się. – Moja kołdra, dywanik i dwa koce już poszły, ale ja mam ich więcej.

– Dywaników czy kotów?

– Kotów. Latają po drzewach.

– To znaczy, że twoje są niedobre.

– Możliwe. Zniszczyły klon. Obdrapały korę, ostrząc sobie pazury, ale żadnego ptaka jeszcze nie tknęły. Za to złapały mysz. I kretowiska w okolicy nie uświadczysz.

– No to można wytrzymać – zaopiniowała Alicja łaskawie.

Trzy czarne kupy futra siedziały w bezruchu w różnych punktach salonu i przyglądały się nam przymrużonymi, zielonymi oczami. Były tak identyczne, że musiały pochodzić z jednego miotu. Pomyślałam, że tym razem pobyt u Alicji będzie dla mnie przyjemniejszy niż zwykle, i nawet cień przeczucia na tle złej godziny nie zaświtał mi w głowie.

Brzęknęła furtka na zewnątrz i ktoś zapukał do drzwi, które, oczywiście, jak zwykle były otwarte.