Андрэй Адамовіч - Песня пра Цімура. Carmen de statura feritate ac venatione Timuris

– Гэта таму што кебабні глыбока чужыя польскай культуры?

На шчасце, дзверы зазвінелі – у памяшканне зайшоў Віталь Рыжкоў, і Агата пераключылася на яго.

– Віталь, сёння ў вас спатканне ўсляпую. Хто вам больш падабаецца: нейкая манікюрка або я?

Рэпер ужо адкрыў быў рот, каб адказаць, але заўважыў, што яго здымаюць, і задумаўся, ці варта наогул у гэтым удзельнічаць.

– Брат, ты замаўляй, – сказаў яму араб. – Бо іначай яны паесці не дадуць.

Выбраўшы ежу, Віталь агледзеўся: столік быў адзін. І ён прысеў да Марыі.

– Нарэшце, – скзала Агата. – Нашы героі ўз’ядналіся. Выцягвай, – звярнулася яна да асвятляльніка.

Мужчына ўзяў з торбы два келіхі, паставіў іх на стол.

– Марыя, чаго б вы хацелі выпіць?

– Белага паўсухога, лепш італьянскага, – адказала дзяўчына.

– У нас толькі сапліца, але яна ружовая, – асвятляльнік пачаў напаўняць кубкі.

– Віталь, скажыце, вам падабаецца Марыя?

– Так, – адказаў Віталь, паглядзеўшы на порназорку як на хворую.

Агата паглядзела на Віталя, на Марыю, зноў на Віталя.

– Ладна, – сказала порназорка. – Давайце абмяркуем актуальныя пытанні культуры. Марыя, скажыце, ці можна было размясціць на самай высокай скульптуры Хрыста вай-фай перадатчыкі?

– Я не ведаю. Я пра гэта ніколі не думала, – адказала дзяўчына. – Я думала, што тут першае спатканне.

– Віталь, а што вы думаеце пра вырубку Белавежскай пушчы?

– Можна я шаўрму забяру?

Кухар сапраўды акурат прынёс шаўрму і падаў яе Віталю і Марыі. Госці ўзялі ежу, а аператар пачаў здымаць то яго, то яе, падносячы камеру да самых твараў.

– Марыя, а ты магла б зрабіць агучку да таго, як Віталь есць?

– Не, я ж не порна-зорка.

– Чым ты займаешся?

– Увогуле я кандыдат філалагічных навук, але займаюся манікюрам.

– Зразумела. Вы, Віталь, таксама няздара, гістфак, сацыялогія? Працуеце ў «Макдональдсе»?

– Не, я рэпер. У мяне нядаўна альбом выйшаў.

– Ясна, па-мойму, вы ідэальная пара эмігрантаў. Вы не хочаце пацалавацца? – Агата не здавалася.

Марыя адчувала сябе нібы ў казцы Кэрала, але не ведала, што рабіць, Віталь таксама сумеўся, агаломшаны ідыятызмам сітуацыі. Але на хвіліну ад іх адчапіліся, бо ў кебабню ўвайшоў мужык у спартыўным касцюме. Аператар пачаў здымаць яго.

– Ідзі ты нах-й, – сказаў наведнік і пайшоў з кебабнай.

– Вось, сябры, вось узровень польскай культуры на сёння. Манікюрша, рэпер і мацяршчыннік.

– І араб, – дадаў араб.

– Не, араб – не, – сказала Агата. – Араб ёсць уладальнікам, а не актарам.

– Па-польску «акторам», – сказаў араб.

– Ты мяне не вучы, я дактарат па Хайдэгеры абараніла і ўзяла порна-оскар за найлепшую сцэну групавога сэксу, пакуль ты сваю моркву заварочваў, – зрэзаўшы араба, Агата звярнулася да героя перадачы: – Віталь, чым ты сёння збіраешся здзівіць дзяўчыну? Зачытаеш рэп або станчыш на стале?

Калі рэжысёр нарэшце вырашыў, што знялі дастаткова матэрыялу, Агата ўзяла кебаб, які Марыя нават не надкусіла, і ўчапілася ў яго зубамі. Пакуль порназорка ела, Віталь з дзяўчынай сышлі.

У гэты самы час Андрэй Якушаў – беларускі кампазітар, які пісаў дактарат ва Унівэрсітэце Шапэна, зайшоў у бар і замовіў шот.

– Такая ўжо дзе тупая, – сказаў ён пра афіцыянтку, калі яна адлічвала рэшту. Працаўніца ведала беларускую, а Андрэй ведаў, што яна ведае.

За сцяной бара знаходзілася мастацкая галерэя Касі Мятліцкай. Дзяўчына скончыла філфак, але, як нам вядома з трэцяга пастулата Шварцшыльда і яшчэ аднаго мужыка з габрэйскім прозвішчам, які, як кожны прыстойны мужык з габрэйскім прозвішчам, меў продкаў у Дзятлаве Гарадзенскай вобласці, слова канвертуецца ў бабкі дрэнна, слова з далучанай да яго карцінкай – лепш, а карцінка без слоў канвертуецца ў бабкі, як функцыя ад вышыні медыя-хвалі, на якую мастака прапіхнуў куратар. Пры гэтым з чацвёртага пастулата нам вядома, што хваля не квантуецца і ўяўляе сабой струну, адзін бок якой замацаваны ў дыскурс, а другі знаходзіцца ў руках мастацкага крытыка, якія трасуцца пасля ўчарашняга.

Шосты ж пастулат нам гаворыць, што няма такой карцінкі, якую нельга выставіць у Луўры. Дзявяты – што пры выбары прадмета мастацтва пажадана ўлічваць не толькі суму, якую аўтар атрымаў за ўсе прададзеныя пры жыцці працы, але і чысціню какаіну, якім ён частуе гасцей.

Усяго гэтага Кася не ведала, бо на філфаку гэтаму не вучаць, затое там прымушаюць чытаць класічныя раманы, у якіх апісана шыкоўнае жыццё спекулянтаў ад антычнасці да нашых дзён, з чаго кожны, хто ведае пра рэгрэсію да сярэдняга, можа зрабіць простую выснову, што яму хопіць раманаў, каб пражыць жыццё ў запыленым куце з кнігамі. На шчасце Мятліцкай, яна была злоснай прагульшчыцай і, аднойчы завітаўшы ў галерэю «Ў», каб дагнацца, вырашыла, што адкрыць такую ж – цяпер яе запаветная мара і мужык, які ёй такую не падорыць, зусім і не мужык.