Mary Clark - Przybierz Swój Dom Ostrokrzewem

Później rozpromieniona patrzyła, jak Regan i jej ojciec rzucają się sobie w objęcia, a Fred tuli w ramionach Rositę.

Wiedziałam, że on coś do niej czuje , pomyślała uradowana.

Austin Grady wypełniał instrukcje porywaczy – jechał na wschód aleją Bordena, a następnie skręcił w lewo, w Dwudziestą Piątą.

– Zatrzymaj się przy krawężniku i czekaj – usłyszał polecenie.

Sunął powoli oblodzonymi jezdniami. Wycieraczki ledwie mogły odgarniać padający śnieg.

Dwudziesta Piąta była ciemna i odludna, stały przy niej budynki starych fabryk, najwyraźniej zamkniętych od lat.

Telefon zadzwonił ponownie.

– Przejedź jedną przecznicę do Pięćdziesiątej Pierwszej Alei i skręć w prawo. Dojedź do końca ulicy i zatrzymaj się przy krawężniku. Zostaw worek na rogu.

A więc to ma się tak odbyć, pomyślał Austin. Zatrzymał samochód przy końcu Pięćdziesiątej Pierwszej Alei, wziął worek z milionem dolarów i ustawił go na chodniku, po czym wrócił do samochodu.

Komórka znów się odezwała.

– Zostawiłem – powiedział Austin.

– Jedź dalej. Skręć w lewo i znikaj.

Jack był na posterunku w odległości czterech bloków mieszkalnych. Usłyszał swoją komórkę. To telefonowała Regan. Odezwała się głosem drżącym i zarazem pełnym nieopisanej radości.

– Mamy ich! Jedziemy razem do domu.

Baza Orła nadała meldunek:

– Śledzeni zabierają worek.

Jack włączył nadajnik.

– Zdejmujemy ich.

Chris i Bobby grali w karty z Willym w rodzinnym pokoju Nory. Ona sama siedziała w milczeniu, wpatrując się w ogień. Sparaliżowana strachem i oczekiwaniem, podskoczyła, gdy zadzwonił telefon stojący koło niej na stoliku. Podniosła słuchawkę, przerażona na myśl o wieści, którą mogła usłyszeć.

– Jak się miewa twoja noga? – zapytał Luke.

Łzy ulgi potoczyły się po jej policzkach.

– Och, Luke – wyszeptała.

– Jesteśmy wszyscy w drodze do domu. – Głos Luke’a był ochrypły z emocji. – Do zobaczenia za pół godziny.

Nora odłożyła słuchawkę. Chris i Bobby patrzyli na nią wyczekująco.

– Mamusia wraca do domu – udało jej się powiedzieć.

C.B. i Petey, obaj w kajdankach, siedzieli obok siebie na tylnym siedzeniu policyjnego wozu.

– To wcale nie była moja wina – protestował Petey. – To twój wuj umarł.

C.B. przeleciała nagle przez głowę dziwaczna myśl. Może więzienie było lepsze od perspektywy spędzenia reszty życia z Peteyem w Brazylii.

Jacka Reilly’ego koledzy wysadzili przy jego mieszkaniu w Tribeca. Poszedł prosto do samochodu. Walizki i prezenty nadal leżały bezpiecznie zamknięte w bagażniku.

Do domu na święta, pomyślał. Wszystko dobre, co się dobrze kończy.

Zaśnieżonymi, niemal całkiem wyludnionymi ulicami Manhattanu podjął na nowo podróż, którą zaczął dwa wieczory temu. Jechał na wschód, w stronę Roosevelt Drive. I nagle samochód, jakby wiedziony swą własną wolą, zawrócił w przeciwnym kierunku.

Na podjazd domu Nory wjechał najpierw samochód z Regan, Lukiem i Alvirah, a tuż za nim drugi, z Fredem i Rositą. Samochody jeszcze się na dobre nie zatrzymały, gdy drzwi otworzyły się na oścież i wybiegło z nich dwóch małych chłopców bez kurtek i zimowych butów.

– Mamusia! Mamusia! – wołali i biegli, ślizgając się po chodniku.

Rosita zrzuciła z siebie koc, w który była zawinięta, i mimo że czuła się ledwie żywa, wyskoczyła z samochodu. W chwilę później przygarniała do siebie swoje dzieci. Dzieci, z którymi w myślach już się pożegnała.

– Wiedziałem, że wrócisz na Boże Narodzenie – wyszeptał Chris.

Bobby popatrzył na nią i nagle w jego oczach ukazał się wyraz przestrachu.

– Mamusiu, czy ty się już teraz całkiem dobrze czujesz? Myśmy już ubrali choinkę, ale zostawiliśmy dla ciebie trochę ozdób, żebyś je sama zawiesiła.

– Zawiesimy je razem, we troje – zapewniła go radośnie, tuląc obu chłopców do siebie.

Podszedł do nich Fred.

– Którego z was mam wnieść do środka?

Luke, Regan i Alvirah otworzyli drzwi samochodu.

– Dlaczego twoja matka nie przybiegła, żeby mnie powitać? – zapytał Luke córkę.

– Ma to coś wspólnego z dywanikiem, który jej kupiłam.

Szli razem chodnikiem w stronę domu. Willy stał w drzwiach, czekając na Alvirah. Kiedy Luke wkroczył w progi swego domu, wydawało mu się, że widzi go po raz pierwszy.

– „Dom, słodki dom” – zacytował żartobliwie, po czym skierował się do rodzinnego pokoju, gdzie czekała Nora.

Alvirah deptała mu po piętach. Willy chwycił żonę za ramię.

– Pozwól im pobyć sam na sam minutkę, złotko.

– Masz rację, Willy. To tylko dlatego, że jestem tak beznadziejnie romantyczna.

Trzy kwadranse później, rozgrzani prysznicem i przebrani w suche ubrania, zakładnicy i ich wybawiciele zebrali się znowu w pokoju rodzinnym.

Posiłek, który Nora zamówiła w pobliskich delikatesach, właśnie został dostarczony. Regan, Alvirah i Willy zabrali się do zastawiania bufetu. Zatelefonował Austin, dumny, że odegrał tak ważną rolę w ocaleniu życia przyjacielowi.

– Wpadnę jutro z rodziną – zapowiedział.

Nora, z kieliszkiem w dłoni, obwieściła:

– Mamy zamiar urządzić w przyszłym tygodniu uroczyste przyjęcie. Zaproszę na nie Alvina Lucka.

– Czy to nie ten facet, który przysłał ci prezent, gdy tylko spuściłem cię z oka? – spytał Luke.

Rosita siedziała na kanapie z Fredem. Chłopcy umościli się u ich stóp.

– Czy zdążysz na żagle? – zapytała Freda Rosita.

Spojrzał na nią z uśmiechem.

– Naprawdę sądzisz, że po dzisiejszym wieczorze będę miał ochotę na walkę z kolejną łodzią?

Rositą uśmiechnęła się promiennie, gdy sam sobie odpowiedział na to pytanie:

– Nigdzie się nie wybieram. Kopciuszku.

Rozległ się dzwonek u drzwi.

– Założę się, że to Ernest Bumbles – rzuciła Alvirah z humorem.

– Mam dla niego przygotowany specjalny dyplom uznania – oświadczyła Nora. – Luke, wpisz Ernesta na listę gości naszego przyjęcia.

Regan wolnym krokiem poszła otworzyć drzwi; z rodzinnego pokoju dochodziły śmiechy.

Przepełniały ją różnorakie uczucia – wdzięczności, spokoju, wyczerpania… I jeszcze jedno, ukryte w głębi serca.

Otworzyła drzwi. Na progu stał mężczyzna, którego poznała zaledwie dwa dni temu w szpitalnym pokoju matki. Uśmiechał się do niej.

– Czy znajdzie się tu miejsce dla jeszcze jednej osoby nazwiskiem Reilly? – zapytał.

Mary Higgins Clark, Carol Higgins Clark

*Film Franka Capry z 1946 roku.

*New Jersey nosi przydomek ogrodowego Stanu.

*dingle (ang.) – zalesiony parów.

** C.B. (ang.) – skrót cheeseburgera.

*** ozdobne pnącze, mające silnie parzące właściwości.

*Port Authority Bus Terminal – wielki dworzec autobusowy, utrzymujący komunikację między Nowym Jorkiem a resztą kraju oraz Kanadą.

** Przepustka wolnego wjazdu w postaci karty elektronicznej, na podstawie której automatycznie obciąża się właściciela pojazdu mytem.

*Bohater „Opowieści wigilijnej” Dickensa.

** Tradycyjny napój świąteczny, sporządzony z jajek, mleka lub śmietany oraz alkoholu.